मराठी साहित्य – कवितेचा उत्सव ☆ क्षितिज नमते तेथे… ☆ प्रा. सौ. सुमती पवार ☆

☆ क्षितिज नमते तेथे… ☆ प्रा. सौ. सुमती पवार ☆

☆

क्षितिज नमते तेथे मजला जावे वाटते रोज

काय ते गूढ लपले त्याचा घ्यावा वाटतो शोध

खुणावते मज रोज रोज ती धुसर संध्याकाळ

किती मजेने बुडती रोजच अजस्र असे पहाड..

*

लपेटून ते धुक्यात बसती चंदेरी सोनेरी

छटा गुलाबी निळी शेंदरी काळपट काटेरी

उन्हे चमकती कनक लपेटून शुभ्र कापसापोटी

लालचुटूक ती छटा मधूनच क्षितिज हासते ओठी..

*

ढग पालख्या हलके हलके वाहून नेतो वारा

रंगांची सांडते कसांडी धवल कुठे तो पारा

मध्येच दिसती खग पांथस्थ क्षितिजाकडे धावती

संध्याछाया लपेटून ते निवासस्थानी जाती…

*

निरोप घेता रविराजाने क्षितिज येते खाली

धरती हासते प्रियकर येता गाली उमटते लाली

विसावते मग क्षितिज धरेवर निरव शांतता होते

मिलन होता क्षितिज धरेचे विश्वच सारे गाते..

*

विश्वशांतीचे दूत असे ते बाहू पसरून घेती

वसुंधरा मग झेलत बसते दवबिंदूंचे मोती

रात्रीच्या निशांत समयी दोघे ही नि:शब्द

असा सोहळा पहात बसती चंद्र चांदण्या अब्ज…

*

मंजुळवात ते पहाटसमयी घेऊन येती गंध

हळूहळू मग दिशा उजळती क्षितिजी भरतो रंग

लाल तांबडा रथारूढ तो भास्कर ये प्राचिला

निरोप देते धरती मग त्या आवडत्या क्षितिजाला…

☆

© प्रा.सौ.सुमती पवार