श्री नंदकुमार पंडित वडेर
प्रतिमेच्या पलिकडले
☆ “विचारांचे पक्षी…” ☆ श्री नंदकुमार पंडित वडेर ☆
पाखरांना पंख फुटले… घरटे टाकून दूर देशी उडून गेले… आपल्या पंखातले बळ अजमावयला… मीच तर तसं सांगितलं होतं त्यांना… नव्हे नव्हे लहान होती अजाण होती तोपर्यंत मीच त्यांचा सांभाळ की केला होता…जसे जसे त्यांचं बालपण संपून तारुण्य आलं, तेव्हा मी सतत त्यांना प्रेरणा देत गेले ;तो दिवस फार दूर नाही बरं …आता तुमचं आकाश तुम्हालाच पेलायचं आहे.. गगनाला भिडायचं आहे… जोवर बळं आहे तोवर उडत राहायचं आहे… मात्र कधीही पायाखालच्या भूमीला विसरून जायचं नाही… काही काहीही झालं तरी… अहंकाराचा वारा डोक्यात भिनायला वेळ लागत नसतो, पण ज्याचे पाय त्यावेळी न भूमीला टेकता अधांतरी राहतात ना… त्यांचं गर्वाचं घर मोडून तुटून खाली पडल्याशिवाय राहात नाही… मागची आठवण ठेवा… असं आणि बरंच काहीसं त्यांना सांगितलं होतं आपणं… पण तिकडे लक्ष तरी दिलं का त्यांनी… कितीसं समजलयं त्यांना कुणास ठाऊक… मागची काळजी करू नका पण आठवण मात्र असु द्या… तो दिवस उगवणारच होता आणि उगवला तेव्हा त्यांनी आकाशात भरारी घेतली…लवकर परतून येण्याची घाई न करण्याची जणू शपथच होती घेतली…आपलेच अंतकरण गदगदून आले होते त्यावेळी… आणि किती आवरू म्हणता डोळयातले खळले नव्हते पाणी…. इवलसं काळीज हललं जरासं… मन उदास उदास झालं.. पुन्हा कधी माझी म्हणणारी पिल्लं केव्हा दृष्टीला पडतील… चातकाने मृगाच्या पावसाची वाट दर वर्षी पहावी तसं आपलं होतं गेलं… आठवणींचे पारवे विचाराच्या वावटळीत कलकलाट करत दारावर नि खिडक्या वर फडफडत राहू लागले… मिळविले काय नि गमावले काय…मनाचा कल्लोळ भावनांच्या गोंधळात सैरभैर झाला…खोटी खोटी समजुतीचा लेप लावू पाहू लागला…मुलांचं तरूणपण आलं तेव्हा आपलंही वयं वाढत गेलं या कडे खरंच कधी लक्ष नाही गेलं आपलं… शरीर थकले मन हळवे झाले…एकदा तरी पिल्लांनी घरट्याकडे परतायला हवं होतं… आशेचे अपेक्षाभंगाचे पक्षी हृदयाला चोच चोच मारून घायाळ करून सोडू लागले तरीही… विध्द मन मात्र अजूनही त्यांची वाट बघणं सोडायचं नाव घेत नाही….
© नंदकुमार पंडित वडेर
विश्रामबाग, सांगली
मोबाईल-99209 78470 ईमेल –[email protected]
≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈
