मराठी साहित्य – कवितेचा उत्सव ☆ “सावळा…” ☆ श्री आशिष मुळे ☆

☆ “सावळा…” ☆ श्री आशिष मुळे ☆

ना फिक्का पांढरा

ना गर्द काळा

कातरवेळेचा साथी

श्यामसुंदर सावळा

दैवी अलंकारांविना

दिसे खरे सौंदर्य

माणूस म्हणून जयाचे

वादातीत आहे कर्तृत्व

किती आले अन् किती गेले

कधी ना कधी स्वतःसाठी रडले

स्वतः जन्मून कुशीत मृत्यूच्या

त्याचे डोळे इतरांसाठीच ओले

कुणी पाजे दुध विषारी

कुणी बांधे झाडास

राधाही जाई सोडून तरी

हृदय फुलांचे कळे त्यालाच

उदास राजे अन् जनता

जिवंत चिखल हताश

तो कायम आशावादी जिथे

अर्जुना सारखा अर्जुन निराश

जीवनाचे इतके प्रेम

इतरांत दिसत नाही

स्वतःच असे तो ‘विजय‘

वैजयंतीमालेची त्याला गरज नाही

खरा मानव पुरोगामी

नाही दांभिक घमंडी

जयाच्या सेनेत घेई

लढायचा मान शिखंडी

जगणे त्याचे खरे

तलवारीस पाणी बुद्धीचे

रानात निराशेच्याही

सूर त्याच्या बासरीचे

© श्री आशिष मुळे