श्री जगदीश काबरे
कवितेचा उत्सव
☆ “दु:खद वास्तव…–” ☆ श्री जगदीश काबरे ☆
☆
सुखांमागे धावता धावता, विवेक पडतो गहाण
पाण्यात राहूनही माशाची मग भागत नाही तहान ॥१॥
*
स्वप्न सत्यात आणता आणता दमछाक होते खूप
वाटीवाटीने ओतलं तरी कमीच पडत तूप ॥ २॥
*
बायका आणि पोरांसाठी चाले म्हणे हा खेळ
पैसा आणून ओतेन म्हणतो, पण मागू नका वेळ ॥३॥
*
करिअरच होतं आहे जीवन, मात्र जगायचं जमेना तंत्र
बापाची ओळख मुलं सांगती, पैसा छापणार यंत्र ॥४॥
*
चुकून सुट्टी घेतलीच तरी, पाहुणा ‘स्वतःच्या घरी’
दोन दिवस कौतुक होतं, नंतर डोकेदुखी सारी ॥५॥
*
मुलंच मग विचारू लागतात, बाबा अजून का हो हे जात नाही घरी?
त्यांचाही दोष नसतो, त्यांना याची सवयच नसते खरी ॥६॥
*
सोनेरी वेली वाढत जातात, घराभोवती चढलेल्या,
आतून मात्र मातीच्या भिंती, कधीही न सारवलेल्या ॥७॥
*
आयुष्याच्या संध्याकाळी मग एकदम जाणवू लागत काही,
धावण्याच्या हट्टापायी आपण श्वासच मुळी घेतला नाही ॥८॥
*
सगळ काही पाहता पाहता, आरशात पाहणं राहून गेलं,
सुखाची तहान भागवता भागवता, समाधान दूर दूर वाहून गेलं! ॥ ९॥
☆
© श्री जगदीश काबरे
मो ९९२०१९७६८०
≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈
