सौ. वृंदा गंभीर
जीवनरंग
☆ आया… ☆ सौ. वृंदा गंभीर ☆
माझं बालपण खेड्यात गेलं… एकत्र कुटुंब होतं मोठं होतं त्यामुळे प्रेमाला काही कमी नव्हती सगळे लाड करायचे.
खेड्यात असूनही सगळे सुशिक्षित होते… त्यामुळे शिक्षण हेच ध्येय होतं. माझं आणि भांवडांचं दहावी पर्यंत शिक्षण झालं आणि पुढच्या शिक्षणासाठी आम्हाला शहरात पाठवलं काकू होती आमच्याबरोबर एक स्वतःच घर घेऊन दिल सगळ्या सुखसोई करून दिल्या आणि आमचं कॉलेज जीवन सुरु झालं…
मी सॉफ्टवेअर इंजिनियर झाले आणि चांगल्या कंपनीत जॉब लागला, पॅकेज मिळालं दहा लाखाचं खूप आनंदी झाले सगळे एव्हणा खेड्याच रूप बदलून शहरी झाले होते. बोलणं राहणीमान थोडासा गर्व आलाच होता.
माझे भांवड पण जॉब ला लागले कोणी तर परदेशीं गेले…
आता वेळ आली होती लग्नाची अर्थात अपेक्षा खूप होत्या माझ्यापेक्षा पॅकेज जास्त असावं त्याचा स्वतःचा बंगला गाडी एनव्हेसमेंट पुन्हा दोघंच असावे घरचे कोणीही नको…
आई पप्पा कंटाळले स्थळ बघून कुठे मुलगा आवडत होता तर त्याची परिस्थिती नव्हती आणि असलीतर मुलगा आवडायचा नाही माझं वय 30 झालं मी प्रगती खूप केली होती. अशातच माझ्या कपंनीत एक अमेरिकेतून आलेला आपला भारतीय मुलगा आला दिसायला हँडसम होता बघताक्षणी तो आवडला हळू हळू ओळख झाली, , , , , मैत्री झाली आणि मैत्रीचं रूपांतर प्रेमात झालं.
घरी सांगितलं सगळे खुश झाले लग्न करून दिल खूप थाटामाटात लग्न केल, , , , कशाची कमी नव्हती लग्न करून गावी गेलो पूजा झाली आणि हनिमून साठी स्विझरलँड ला गेलो एक महिन्याची रजा होती दोघांची खूप समाधान आणि आनंद ओसंडून वहात होता. दोघांचे विचार जुळत होते मन एकरूप झालं होतं जणूकाही एक आत्मा आणि दोन शरीर असेच एकरूप झालो होतो………
सुट्टी संपली आणि आम्ही घरी आलो दोघंच घरी रोज जॉब आणि घर सुट्टीच्या दिवशी एकमेकांना वेळ देणं बस, , , , , , , , एक दिवस खूप मळमळ व्हायला लागली थोडीशी चक्कर आली डोळ्यांना अंधारी आली काहीच सुचेना
मी घरी आले व अभि ला म्हणजे माझ्या नवऱ्याला कॉल केला तो लगेच आला व मला हॉस्पिटल मध्ये घेऊन गेला DR म्हणाले घाबरण्यासारखं काही नाही तुम्ही “आई “होणार आहे…
मला व अभी ला खूप आनंद झाला.
घरी कळवलं सगळे भेटायला आले खायला पौस्टिक लाडू करून आणले काळीज घ्यायला सांगितली व ते पुन्हा गावी गेले.
नऊ महिने पूर्ण झाले होते कधीही डिलेव्हरी होईल असं सांगितलं रात्री अचानक पोटात कळा यायला लागल्या व मला हॉस्पिटल मध्ये नेलं सिझर झालं आणि गोड गोंडस गोरीपान मुलगी झाली…
बस आता एकच मुलगी वाढवायची असा निर्णय घेतला ती एक वर्षाची होईपर्यंत मी घरी राहिले तरीही एक आया होती तिला सांभाळायला नाहूमाखू घालायला तिचा बाळाला लळा लागला होता म्हणून मी बिधास्त होते. कामाचा व्याप वाढला होता दोघांनाही वेळ मिळतं नव्हता बाळाला वेळ देता येत नव्हता….
“अशू” म्हणजे माझी मुलगी पाच वर्षाची झाली सगळं काही आया करत होती. पण अशू एकटी पडत चालली होती हट्टी झाली होती कुणाचही ऐकत नव्हती. मीं एकदा सुट्टी काढून गावी गेले तिला थोडा बदल हवा म्हणून तिथे माझ्या जावेचे मुलं खूप शांत समजदार नाती जपणारी सर्वांचे आदर सन्मान करणारी सुसंकृत मुलं दिसली मला वाईट वाटलं कदाचित माझी मुलगी आज्जी आजोबांबरोबर राहिली असती तर अशीच घडली असती कुटुंबात जे वळण लागतं ते चार भिंतीच्या आत आया कडून कसं लागेल. मी अभी ला म्हणाले अशू करता मी गावी रहाते जॉब सोडते पण अशू ऐकायला तयार नव्हती आज्जी आजोबांना घेऊन जाऊ म्हणाले तर घरी एक आज्जी आहे मला तिचा हवी असं म्हणाली वेळ निघून गेली होती फक्त पच्छाताप उरला होता…….
पैसा तर आया ला गेला होता पण मुलगी हाताबाहेर गेली होती आता अशू कॉलेज मध्ये जात होती मित्र मैत्रिणी होत्या पण सगळे बिघडलेले बघवत नव्हतं पण चूक आमचीच होती पैसा आणि प्रतिष्ठा कमवायच्या नादात संस्कृती हरवली होती.
अशू एक दिवस लग्न करून घरी आली मुलगा ड्रग्ज घेत होता बघून खूप त्रास झाला आता पैसा उपयोगी येणार नाही आज माणूस आपलं माणूस हवं होतं असं मनाला वाटून गेलं…
अभी ला सहन झालं नाही तो अटॅक येऊन जागीच गेला माझ्या डोळ्यापुढे अंधार होता….. आज पैसा प्रतिष्ठा सगळं होतं पण इज्जत राहिली नाही हेच खरं होतं…..
मी ठरवलं हे सगळं दान करायचं आणि आपण आश्रमात जाऊन रहायचं आणि तिथे सेवा करायची कारण गावी जाऊ शकत नव्हते, , , , , , आज मी घातलेल्या अटीची मला लाज वाटत होती आज जर माझे सासू सासरे माझ्या सोबत असते तर आज्जीआजोबांच्या संस्कारात मुलगी वाढली असती आणि हे दिवस बघायला मिळाले नसते.
आया पैसा घेऊन कामं करणाऱ्या असतात त्या काय मुलांना वळण, संस्कार लावणार…
मला हेच सांगायचं नाती जपा मुलांना पाळणा घर किंवा आया नकोय आज्जी आजोबांची छत्रछाया हवी संस्काराची शिदोरी फक्त आज्जीआजोबा देऊ शकतात आयुष्यभर पुरेल एवढी तेंव्हा पैसा प्रतिष्ठा तर हवी त्याचं बरोबर नाती आणि संस्कार हवेत तेंव्हाच “संस्कृती टिकेल” हे लक्षात असुद्या…
मी चुकले तुम्ही चुकू नका आई वडिलांनी शिकवलं म्हणून आपण प्रतिष्ठा मिळवली प्रगती केली जसे आपल्या आई वडिलांनी कष्ट केले तसेच सासू सासऱ्यांनी पण केलेले असतात म्हणून नवरा क्लासवन अधिकारी होतो म्हणून त्यांना मान द्या सन्मान करा आणि पुढची पिढी सुसंस्कारी घडवा तर शेवट छान होईल नाहीतर आहेच माझ्यासारखं वृद्धाश्रम
आणि हो अशू कुठे आहे, काय करते माहित नाही. ती जिवंत आहे की नाही तेही माहित नाही.
मी गेलेल्या वेळेचा आणि पैशाच्या नादात मुलीला वेळ न दिल्याचा फक्त पच्छाताप करत बसते दुसरं माझ्या हाती काही नाही.
शिक्षण घ्या पण गर्व करू नका
© दत्तकन्या (सौ. वृंदा पंकज गंभीर)
न-हे, पुणे. – मो न. 8799843148
≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈
