मराठी साहित्य – प्रतिमेच्या पलिकडले ☆ “नच सुंदरी… सुंदरी गं…” ☆ श्री नंदकुमार पंडित वडेर ☆

श्री नंदकुमार पंडित वडेर

 प्रतिमेच्या पलिकडले 

☆ “नच सुंदरी… सुंदरी गं…” ☆ श्री नंदकुमार पंडित वडेर ☆

जगाच्या कुठल्याही कानाकोपऱ्यात, आकाशात, पाताळात, गुन्हेगार लपून बसला असला तरी, सौंदर्यवान पोलिस इन्स्पेक्टर आपल्याला पकडायला येणार आहे समजल्यावर, तोच काय या पृथ्वीवरीलच काय या भूलोकातलेही, सगळेच गुन्हेगार …मग तो किंवा ते कितीही बलदंड, आडदांड, अद्ययावत शस्त्रांनी सुसज्ज असलेले… दहशतवादी असु दे वा गावगुंड..सगळा सगळा बारदाना…आपणहून शरणागती पत्करून स्व:ताला बंदिवान करून घेण्यास पुढे का होणार नाहीत… एक सौंदर्याची खाण असलेली, सळसळत्या तारूण्याची रूपवती जेव्हा पोलीस इन्स्पेक्टरच्या वर्दीत, डोळयाला काळा गाॅगल.. कमनीय नाजूक कमरेला लटकलेली ती सर्विस रिवाॅव्हलर (तीची खरं तर तिला काहीच आवश्यकता नसताना).. हातात छमछम करणारी लाल छडी घेऊन (हि मात्र हवीच हं कारण स्त्री जातीच्या गुणधर्मानुसार तिला मुळातच सगळ्यांना तालावर नाचवायची सवय असल्याने… नव्हे नव्हे त्यात तिचा हातखंडा असल्याने… सगळे तिच्या पुढे झुकले जातात)… करड्या बुटांचा टाॅक टाॅक आवाज करत टेचात नि ठसक्यात वारदात ठिकाणी वा पोलिस स्टेशनमध्ये येते तेव्हा.. तिथला सारा माहोल त्या कमलनिच्या सुंगधानेच बेहोश होऊन जाईल नाही तर काय… अख्खं आपलं आयुष्य तिच्या सहवात जावं हिच एक मनिषा बाळगून तर काही जण कायमस्वरूपी, (ती सतत आपल्याला दिसत राहावी म्हणून) तिच्या समोरच्या जेलमध्ये बंदीवान म्हणून राहायला तयार का नाही होणार… किरकोळ असो वा गंभीर तक्रारची एफ आय आर पोलिस स्टेशनमध्ये  नोंदणी करण्यासाठी  भाऊगर्दी हू म्हणून वाढत का नाही जाणार… एक वेळ तक्रारीची तड नाही लागली तरी हरकत नाही, पण  त्या सौंदयवतीशी प्रत्यक्ष मुलाखत जरी झाली तरी आपल्या तक्रारीचं निवारणं झालं याच समाधान मानून बाहेर पडणाऱ्या अल्पसंतुष्टांची रांग रोजच वाढती का नाही असणार… संथ नि गेंड्यांची कातडी पांघरून निबर असलेला मुळ पोलिसी खाक्याने काम करणारे ते पुरुषी पोलीस दल अशा एका रूपवान पोलीस फौजदार मुळे कामाला नाही का लागणार… बिच्चारे ते तनाला नि मनाला  सुशेगात कामाची सवय झालेली असल्याने.. हया नवयौवना सुंदर फौजदार च्या अदाकारीने थोडेसे जनाची नाही पण मनाची बाळगून कामाला का नाही भिडणार…, कोर्ट कचेरीत लोक अदालत.. वगैरे अनेक ठिकाणी हि सांगेल तोच कायदा पाळणारं नाही का… अहो असं काय करतायं घरीदारी, बाजारी, सरकारी दरबारी सगळ्या ठिकाणी हिचा मुक्त संचार नाही का आपणच तिला प्रदान केला… नारी शक्तीला स्वातंत्र्य, शिक्षण, तेहतीस टक्के आरक्षण… देऊन मोठ मोठ्या पदांवर तिला सन्मानाने वाजत गाजत बसवून (डोक्यावर..), मुळातच माजलेली अकार्यक्षमतेला कार्यप्रवण करण्यास सक्षम असलेली स्त्रीला आपणच  स्विकारले..  तिच्या गुणवतेचाच तेव्हा विचार केला गेला… पण सौंदर्य नि बुध्दी यांचा असंभवनीय संयोग जेव्हा जुळून येतो तेव्हा  एक अनाकलनीय बदल घडून येत असलेला दिसून येतो याचा धक्क्यावर धक्का बसतो  तेव्हा सगळी पुरूष जमात समुळ हादरून जाते… सगळचं हातून निसटून चाललयं याची खंत बाळगत हतबल होते… मग ते क्षेत्र घर संसार पासून अवकाशातील संशोधन असो.. ती कायमच मग अग्रेसर राहते… पृथ्वीवरचा मानवच काय पण देवलोकातील देवगण सुद्धा आता हवालदिल झालेले दिसतात… त्यांना मनातून एकच भीती वाटतेय आता तो दिवस दूर नाही बरं… पृथ्वीवरील अप्सरा देवलोकाचाही ताबा कधी घेतील सांगता येणार नाही… मग आपल्याला जोगी होऊन तिच्या राजमहाली गाणं म्हणत तिची विनवणी करावी लागेल.. ना मांगे ये सोना चांदी… मांगे तेरा दर्शन देवी.. तेरे द्वार खडा एक जोगी…

©  नंदकुमार पंडित वडेर

विश्रामबाग, सांगली

मोबाईल-99209 78470 ईमेल –[email protected]

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈