वाचताना वेचलेले
☆ 🤔 आश्चर्य 🤔 … अनामिक ☆ प्रस्तुती – सौ.बिल्वा शुभम् अकोलकर ☆
पोट दुखो, पाठ दुखो,
हात दुखो, मान ।
डोकं दुखो, पाय दुखो,
नाक दुखो, कान ॥
काही झालं तरी औषध
पोटातच घ्यायचं ।
औषधाला कसं कळतं,
कुठल्या गल्लीत जायचं?
जिथे दुखतं, तिथे कसं,
हे औषध पोचतं?
उजेड नाही, दिवा नाही,
त्याला कसं दिसतं?
हातगल्ली, पायगल्ली,
पाठीचं पठार ।
छातीमधला मोठा चौक,
पोटाचा उतार ॥
फासळ्यांच्या बोळामधून,
इकडेतिकडे वाटा।
औषधाला कसं कळतं,
कुठून जातो फाटा?
लालहिरवे दिवे नाहीत,
नाही पाटी, खुणा ।
पोलीसदादा कुठेच नसतो,
वाटा पुसतं कुणा?
आई, असं वाटतं की,
इतकं लहान व्हावं ।
गोळीबरोबर पोटात जाऊन,
सारं बघून यावं ॥
आईनं गपकन धरलं,
म्हणे, बरी आठवण केली ।
आज तुझी आहेच राजा,
एरंडेलची पाळी !!!!
😖 🥴 😫
काव्यरचना : अनामिक.
संग्रहिका: सौ.बिल्वा शुभम् अकोलकर
≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈
