वाचताना वेचलेले
☆ एकाच या जन्मी जणू फिरुनी नवी जन्मेन मी… लेखक – अज्ञात ☆ प्रस्तुती – सौ. दीप्ती गौतम ☆
आयुष्य म्हटलं की कष्ट आले, त्रास आला ,
मनस्ताप आला ,भोग आले आणि जीव जाई,पर्यंत काम आलं.मग ते घरचं असो नाहीतर दारचं.
बायकांना तर म्हातारपणा पर्यंत कष्ट करावे लागतात.
75 वर्षाच्या म्हातारीने पण भाजीतरी चिरुन द्यावी अशी घरातल्यांची अपेक्षा असते….
ही सत्य परिस्थिती आहे…..
आपण जोपर्यंत आहोत तोपर्यंत हे रहाणारच……
त्यामुळे ही जी चार भांडीकुंडी आपण आज नीटनेटकी करतो,ती मरेपर्यंत करावी लागणार.
ज्या किराण्याचा हिशोब आपण आज करतो तोच आपल्या सत्तरीतही करावा लागणार.
‘मी म्हातारी झाल्यावर ,माझी मुलं खूप शिकल्यावर त्यांच्याकडे खूप पैसे येतील. मग माझे कष्ट कमी होतील.’ ही खोटी स्वप्नं आहेत.
मुलं , मुली कितीही श्रीमंत झाले तरी,”आई बाकी सगळ्या कामाला बाई लाव पण जेवण तूच बनव,”असं म्हटलं की,झालं पुन्हा सगळं चक्र चालू.
आणि त्या चक्रव्युहात आपण सगळ्या अभिमन्यू .
पण..पण ..जर हे असंच राहणार असेल,जर परिस्थिती बदलू शकत नसेल, तर मग काय रडत बसायचं का?
तर नाही.
परिस्थिती बदलणार नसेल तर आपण बदलायला हवं.
मी हे स्वीकारलंय. खूप अंतरंगातून आणि आनंदाने.
माझा रोजचा दिवस म्हणजे नवी सुरुवात असते. खूप ऊर्जा आणि ऊर्मीने भरलेली.
सकाळी सात वाजता जरी कुणी मला भेटलं तरी मी तेवढ्याच ऊर्जेने बोलू शकते आणि रात्री दहा वाजताही.
आदल्या दिवशी कितीही कष्ट झालेले असू देत.दुसरा दिवस हा नवाच असतो.
काहीच नाही लागत हो,
हे सगळं करायला .
रोज नवा जन्म मिळाल्या सारखं उठा.
छान आपल्या छोट्याश्या टेरेसवर डोकावून थंड हवा घ्या.आपणच प्रेमाने लावलेल्या झाडावरून हात फिरवा.
आपल्या लेकीला झोपेतच जवळ घ्या.
इतकं भारी वाटतं ना!अहाहा!
सकाळी उठलं की ब्रश करायच्या आधीच रेडिओ लागतो माझा.
अभंग ऐकत ऐकत मस्त डोळे बंद करून ब्रश केला,ग्लास भरुन पाणी पिलं आणि मस्त आल्याचा चहा पित खिडकीबाहेरच्या निर्जन रस्त्याकडे बघितलं ना,
की भारी वाटतंं!
रोज मस्त तयार व्हा.
आलटून पालटून स्वतःव र वेगवेगळे प्रयोग करत राहा.
कधी हे कानातले,कधी ते गळ्यातले.
कधी ड्रेस,कधी साडी.
कधी केस मोकळे.कधी बांधलेले.
कधी ही टिकली तर कधी ती.
रोज नवनवीन साड्या. एक दिवस आड केस मोकळे सोडलेले.स्वतःला बदला. जगाला घेऊन काय करायचं आहे!दुनियासे हमें क्या लेना? तुम्ही कसेही रहा, जग बोंबलणारच.
सगळं ट्राय करत रहा.नवं नवं. नवं नवं.
रोज नवं.
रोज आपण स्वतःला नवीन दिसलो पाहिजे.
स्वतःला बदललं की, आजूबाजूला आपोआपच सकारात्मक उर्जा पसरत जाईल .तुमच्याही नकळत.
आणि तुम्हीच तुम्हाला हव्याहव्याशा वाटू लागाल.
मी तर याच्याही पार पुढची पायरी गाठलेली आहे….
माझ्याबद्दल नकारात्मक कुणी बोलायला लागलं की माझे कान आपोआप बंद होतात.काय माहीत काय झालंय त्या कानांना!
आता मी कितीही गर्दीत असले तरी मी माझी एकटी असते.
मनातल्या मनात मस्त टुणटुण उड्या मारत असते.
जे जसं आहे,ते तसं स्वीकारते आणि पुढे चालत रहाते.
कुणी आलाच समोर की “आलास का बाबा?बरं झालं,” म्हणायचं.पुढे चालायचं.
अजगरासारखी सगळी परिस्थिती गिळंकृत करायची.
माहीत आहे मला.सोपं नाहीये.
पण मी तर स्विकारलं आहे.
आणि एकदम खूश आहे.
आणि म्हणूनच रोज म्हणते,
” एकाच या जन्मी जणू
फिरुनी नवी जन्मेन मी
हरवेन मी हरपेन मी
तरीही मला लाभेन मी”
लेखक :अज्ञात
संग्राहिका : सौ. दीप्ती गौतम
≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈
