वाचताना वेचलेले
☆ कळीचं झालं फूल… कवयित्री : सुश्री शुभांगी देशपांडे ☆ प्रस्तुती – सौ. दीप्ती गौतम ☆
☆
एक दिवस लेकीला आई हळूच बोले
रांधा, वाढा, उष्टी काढा.. दुसरे मी काय केले ?
*
लेक म्हणे हसून, श्लोक, ओव्या, सुरेल गाणी
तूच ना आम्हा ऐकवलेस
स्वच्छ वाणी, सुरेल शब्द
भांडार तूच खुले केलेस
*
तुझा स्वयंपाक बघून बघून
मलाही लागली गोडी
तुझ्यातली अन्रपूर्णा
माझ्यातही आली थोडी
*
संस्कारवर्गात नाही आई
जावे लागले आम्हाला
कसे वागावे, कसे बोलावे
ठेवा तुझाच सर्वांना
*
नव्हते यू ट्यूब, नव्हते गुगल
तरी काहीच अडले नाही
तुझ्यासोबत बोलताना
गोष्टी कधीच संपल्या नाहीत
*
सण, सोहळे, लग्नकार्य
तुझेच इव्हेंट मॅनेजमेंट
जमाखर्च, देणीघेणी
तूच शिकवलीस अॅडजेसमेंट
*
आमच्या छोट्या दुखण्यांसाठी
डाॅक्टर आमचा तूच होशी
ओवा, हळद, शेवपा, हरडा
आजही असते माझ्यापाशी
*
तुझी रांगोळी, तुझे भरतकाम
कलात्मकता शिकवून गेली
माहित नाही कशी केव्हा
सुंदरता या जीवनी आली
*
पै पाहुण्यात वाढलो म्हणून
कंटाळा आजही येत नाही
माणसं जोडण्याची कला
जणू जगण्याचाच भाग होई
*
तरीही आई आता म्हणतेस
आयुष्यात मी काय केले
तुझ्याशिवाय का गं आई
माझ्यातल्या कळीचे फूल झाले?
☆
कवयित्री : सुश्री शुभांगी देशपांडे
चिकूवाडी, बोरीवली
संग्राहिका : सौ. दीप्ती गौतम
≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈
