श्री सुजित कदम
(श्री सुजित कदम जी की कवितायेँ /आलेख/कथाएँ/लघुकथाएं अत्यंत मार्मिक एवं भावुक होती हैं. इन सबके कारण हम उन्हें युवा संवेदनशील साहित्यकारों में स्थान देते हैं। उनकी रचनाएँ हमें हमारे सामाजिक परिवेश पर विचार करने हेतु बाध्य करती हैं. मैं श्री सुजितजी की अतिसंवेदनशील एवं हृदयस्पर्शी रचनाओं का कायल हो गया हूँ. पता नहीं क्यों, उनकी प्रत्येक कवितायें कालजयी होती जा रही हैं, शायद यह श्री सुजित जी की कलम का जादू ही तो है! आज प्रस्तुत है उनका एक समसामयिक भावनात्मक “पत्रलेखन – ‘आये, काळजीत नगं काळजात रहा.’”। आप प्रत्येक गुरुवार को श्री सुजित कदम जी की रचनाएँ आत्मसात कर सकते हैं। )
☆ साप्ताहिक स्तंभ – सुजित साहित्य #46 ☆
☆ पत्रलेखन – ‘आये, काळजीत नगं काळजात रहा.’☆
कोरोनाच्या संकटामुळे भयभीत झालेल्या गावाकडील आईस , शहरात कामधंद्यासाठी आलेल्या एका तरूणाने पत्रलेखनातून दिलेला हा बोलका दिलासा जरूर वाचा.
पत्रलेखन
‘आये, काळजीत नगं काळजात रहा.’
आये. . पत्र लिवतोय तुला. . . जरा निवांत बसून वाच. शेरात कामधंद्यासाठी आल्या पासून आज येळ मिळाला बघ तुला पत्र लिवायला. आधी डोळं पूस. मलाबी हिकडं रडायला येतया.
आये . . तू काळजी.करू नकोस मी बरा आहे सध्या शहरात सगळं काही बंद आहे. त्या कोरोना इषाणू मुळं.आये तुझी माया मला कळतीया.परं गावाकडं प्रवास करून येताना ह्या कोरोनाचा धोका जास्त हाये बघ. ह्यो साथीचा रोग आहे. ‘माणसान माणसाला टाळल तर ह्याची लागण हुणार नाय आसं जाणकार सांगत्यात.’
आये ,आमच्या कामगारांची मालकानं हाॅटेल मध्येच रहायची सोय केली हाय बघ. जेवना ची काय बी आबाळ होत नाय तवा काळजी करू नगस. माझा इचार करू नगंस. पगार पाणी माझं चालू रहाणार हाय . हिथं शेरात एका हाॅटेलात आमी चार पाच जणं राह्यतोया.आक्षी चारा छावणीत राह्यलाय वानी वाटतयं बघ . चहा, नाश्ता, जेवण सारं बैजवार अन येळच्या येळी मिळतया. आये तू माझी काळजी करू नगंस.
आये तू बी थोडं दिस घरीच थांब .शेताकडं जाताना तोंडाला एखाद फडकं बांधून जात जा. बा ला बी सांग. जनावरांना चारापानी दिल्यावर , घरात येताना हात साबनान चांगलं धू.. .तोंडावर रूमाल बांधून राह्य. हळद घालून दूध दे समद्यास्नी. सकाळी फक्कड आल आन गवती चहा घालून चाय दे समद्यास्नी. हसू येतय नवं? अशीच हसत राह्य. आये ही येळ काळजी करण्याची नाय तर सोताची काळजी घेण्याची हाय. म्या हिथं माझी काळजी घेतोया.तकडं तुमीबी जीवाला जपा. खोकला, सर्दी जास्त दिस अंगावर काढू नगं.
आये.. मी गाव सोडून
शहरात येताना
तूझ्या डोळ्यात
पाणी का दाटून आलं होत
ते आज कळतंय…
आज खरंच गावाकडची खूप आठवण येतेय
पोटाच्या भुकेच्या प्रश्नाचं
उत्तर शोधत
मी ह्या शहरातल्या
उंच इमारतीच्या गर्दीत
कधी हरवून गेलो कळलंच नाही
पण आता परिस्थिती समोर
नक्की कुठे जावं कळत नही…
माझी अवस्था तुह्या किसना सारखी झालीया
त्याला जन्म देणारी देवकी पण हवीय
आणि संभाळणारी यशोदा सुध्दा.
आये ,हिथं तुझ्या वानी राधा मावशी हाय आमच्या जेवणाची काळजी घ्यायला.मलाबी सध्या निस्तं बसून रहावं लागतया. मनात नगं नगं त्ये इचार येत्यात.वाटत आत्ता उठावं. . . आनं मिळेल त्या वाहनानं गाव गाठावं आनं तुला येऊन भेटावं. परं आये तुच म्हनती नव्हं ? “हातचं सोडून पळत्या पाठी धावायचं नाय” आये ,आक्षी खरं हाय तुझं. त्यो कोराना (त्ये महामारी सावट ) जसं आलं तसं निघून बी जाईल. आपून त्याच्या पासून दूर राह्यचं हाय. त्यांन मरणाच्या भितीनं सा-या जगाला नाचवलय. पर आये त्याला काय धिंगाणा घालायचा त्यो घालू द्येत. आपून त्या नाचात सामिल हुयाचं नाय. दुरूनच तमाशा पघायचा आन सोताला जपायचं ह्ये ध्यानात ठेवलंय.
आये. . समजून घेशील नव्हं ? म्या हिथं सुखरूप हाय. , ‘काळजीत नगं काळजात रहा,,’ ह्ये तुझं बोल ध्यानात ठ्येवलय. तू दिलेली गोधडी काळीज म्हणून पांघरलीया. लई आठवणी जाग्या झाल्यात बघ. आता एकटं वाटत नाय . आये ह्ये कोरीनाचं सावट दूर झालं की भेटू आपण तवर सोत्ताची , बा ची आन धाकल्या भावडांची काळजी घेऊ, घेशील नव्हं. म्या इथं सुखरूप हाय ध्यानात ठेव. पत्र लवकरच तुला मिळंल. तवा रडू नगं. सावर सोताला. नमस्कार करतो. आये असाच आशिर्वाद राहू दे.
..तुझा लाडका
..सुजित
© सुजित कदम
पुणे, महाराष्ट्र
मो.७२७६२८२६२६
