जीवनरंग
☆ “पुनर्जन्म…” ☆ श्री कौस्तुभ केळकर नगरवाला ☆
आज ?
बहुतेक नाही…
अजून बारा पंधरा दिवस आहेत.
तू जा आॅफीसला.
बिलकूल काळजी करू नकोस….
काही वाटलं तर मी लगेच फोन करीन.
शिवाय शेजारी अम्मा आहेतच.
ती म्हणाली.
तिच्या डोळ्यांनी डोंट वरी, जा तू म्हणलं.
गेला आठवडाभर हे असंच चाललंय.
रोज सकाळी आॅफीसला जाताना हाच विचार.
जावं की नको ?
अजून फक्त एक दिवस.
ऊद्या त्याचे आईबाबा पोचतील इथे.
मग काळजी नाही.
काळजावर दगड ठेवून त्यानं गाडीला किक मारली.
अन् तो आॅफीसला भुर्र ऊडाला.
आॅफीसला पोचला अन् सगळं विसरला…
हेडआॅफीसहून बाॅसलोक आलेत.
त्यांना घेऊन हायटेक सिटीला जायचं.
तिथल्या मिटींग्ज.
त्यांना जेवायला घालायचं.
परत अॅबीटस्ला यायचं.
दिवस मोडणार होता.
जग इकडचं तिकडं झालं तरी,
दुपारी तो तिला फोन करणार होताच.
तो कधीच विसरायचा नाही..
जिसे डरते थे, वही बात हो गई !
बाॅसलोकांची सरबराई.
हायटेक सिटीची वारी.
नेमका तो त्याचा फोन केबीनमधेच विसरला.
मिटींग्ज आवरल्या.
बंजारा हिल्सपासचं ठरलेलं हाॅटेल.
नेहमीचा मेनू.
एसीची थंडगार हवा…
त्याला घाम फुटला.
जाम अस्वस्थ वाटतंय.
का ते नाही सांगता येणारं.
अनसहणेबल.
बाॅसकडनं त्याचा फोन घेतला.
तिला फोन लावला.
उचल…उचल…उचल…
उचलला.
तिनं नाही शेचारच्या अम्मानं.
तो हलला.
भैया, कबसे फून लगाकू होना.
बॅग फट गया.
टॅक्सी मंगवाया मैने.
अबी अस्पताल मे जारी हमलोगा.
तुम फून नही ऊठाया.
फीक्र नाको.
अम्मा है इधरकू.
आठ बच्चे कू जनम दिया ये अम्मा.
तुम आरामसे आने को होना…
तो हादरला…
ती जाम घाबरायची..
तीची आई बिचारी बाळ॔तपणातच गेलेली.
आजीनं वाढवली तिला.
एका अटीवर….
ती तयार झाली.
हाॅस्पीटलमधे न्यायची वेळ येईल तेव्हा तू हवास तिथे.
अगदी ओटीचा दरवाजा बंद होईपर्यंत.
नाहीतर…
मी पण मरून….
तो निरागस हसला.
ऐ पागल !
असं काहीही होणार नाही .
मी तिथेच असेन.
त्यानं तिचा हात हातात घेऊन ‘आईशप्पथ’ प्राॅमीस केलेलं.
आणि आता तो नेमका..
बाॅस ईज बाॅस..
सांभाळून घेतलं.
तू जा..
कंपनीची ईनोव्हा…
तरीही काचीगुडापर्यंत पोचायचं होतं.
ड्रायव्हरनं गाडी अॅम्ब्युलन्स स्पीडनं ऊडवली ..
कसाबसा तो हाॅस्पीटलमधे पोचला..
खाली आम्मा भेटल्या..
सिझेरियन करने कू होना.
थिटेरमें लेके जारे…
लिफ्टच्या नादी लागण्यात अर्थ नव्हता.
जिन्याला टाचेखाली चिरडत तो वरच्या मजल्यावर.
ओटीचा दरवाजा तिला पोटात घेऊन बंद होणार… एवढ्यात…
पलट..
स्टेचरवर झोपलेली ती जीवाच्या आकांतानं बसती झाली.
वेदनेनं विव्हळणार्या चेहर्यावरचे ग्लानीडोळे ऊघडले…
एक क्षणभरच…
धापा टाकणारा तो तिच्या डोळ्यांना भरभरून दिसला..
तिच्या जीवात जीव..
त्यानं नुसत्या डोळ्यांनी बेस्ट लक म्हणलं.
ती फुल आॅफ काॅन्फीडन्स.
तिचं आधारकार्ड आलेलं.
आता तिनं यमालाही कोलला असता.
दरवाजा बंद.
तो डोकं धरून बाहेरच्या बाकावर.
अर्ध्या तासानं ट्याह्या आवाज.
नर्सनं बाहेर येऊन सांगितलं.
लक्स्मी आई है , मा बेटी दोनू टीक.
रडारड..
आत त्याची लेक.
बाहेर तो.
त्याची आजी नेहमी म्हणायची.
बाळंतपण म्हणजे आईचा पुनर्जन्म.
आत्ता पटलं.
पुनर्जन्म.
आईचा अन् बाबाचाही.
वेलकम लक्ष्मी…
* माझी पोस्ट नावासकट शेअर करायला माझी ना नाही *
© कौस्तुभ केळकर नगरवाला
≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈
