सुश्री स्नेहलता दिगंबर गाडगीळ
वाचताना वेचलेले
☆ मन… ☆ प्रस्तुती – सुश्री स्नेहलता गाडगीळ ☆
मन
मन म्हणजे काय हो ? ,
त्याला कोणी पाहिलं नाही ,
कसं असते ते माहीत नाही,
पण त्याला खूप मानसन्मान असतो.
कधी ते लिक्विड असतं,
“मन भरलं नाही” असं म्हणतो आपण,
कधी ते सॉलिड असतं, “मनावर खूप ओझं आहे”
कधी ते घर होतं, “मेरे मन में रहने वाली”,
कधी ते तहानलेल असतं, “मेरा मन तेरा प्यासा”
कोणी त्याला मोराची उपमा देतं, “मन मोराचा कसा पिसारा फुलला”
असं हे मन आयुष्यभर आपल्याला झुलवत ठेवतं ,
कधी स्वतःच्या मनाने तर कधी दुसऱ्याच्या मनाप्रमाणे आपण वागत असतो
हे “मन” कधीच स्थिर का बरं नसतं ?
ते कधी प्रेयसीच्या तोंडातून मंदिररूप धारण करतं
आणि ती म्हणते “मन में तुझे बिठाके …”
काही जण असतात की त्याच्या “मनात”काही रहात नाही तर काही “मनकवडे” असतात.
मन दिसत तर नाही
… पण त्याने ठरवले तर ते हरवून टाकतं
तर कधी शक्ती नसताना जिंकून ही देतं.
“मनात आणलं तर काहीही होऊ शकतं ..”
जरी त्याला कोणी पाहिलेले नाही तरी ते जर चांगलं असेल तर आपण आनंदी राहतो ,
दुसऱ्याचं भलं करतो, म्हणुन म्हटलं जातं, “मन चंगा तो ..”
कधी मन खूप डेंजर असतं ,
स्वतःकडे राग तिरस्कार साठवून ठेवतं आणि “मनातील” राग दुसऱ्याचं नुकसान करतं .
याचा वेग मोजण्याचं यंत्र अजून अस्तित्वात आलेलं नाही,
तरी लोक म्हणतात, “मनाचा ब्रेक , उत्तम ब्रेक”.
“मन” दिसत नसलं तरी तेच आपणाला घेऊन फिरत असतं , कधी घरी , कधी डोंगरदऱ्यांत, कधी आकाशात
पण ते निर्मळ असतं, पारदर्शक असतं.
म्हणूनच आपण म्हणू शकतो की “मोरा मन दर्पण कहलाये.”
अशा या न दिसणाऱ्या पण सर्वस्व असणाऱ्या “मनाला” काबूत ठेवण्याचा अनेकजण प्रयत्न करतात !
पण “मनाप्रमाणे” जगता आलं नाही तर
त्याला काही अर्थ आहे का ?
मग …
“मनसोक्त” जगा ! ! आणि त्यासाठी ”मनापासून” शुभेच्छा!
संग्राहिका : स्नेहलता गाडगीळ
≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈
