डॉ. शैलजा करोडे
🌸 जीवनरंग 🌸
☆ मदर्स डे – ☆ डॉ. शैलजा करोडे ☆
मे महिना, उन्हाची काहिली, अंगाची नुसती लाही लाही होत होती. वीजेचे पंखेही नुसती गरम हवा फेकत होते. या गरमीने जीवही खूप घाबरा होत होता. थोडा आराम वाटावा म्हणून मी लिंबू सरबत बनविले, त्यात बर्फाच्या दोन कूब्ज टाकल्या, छान गारेगार वाटले. हुssssश करत मी सुस्कारा सोडला. मनावरची मरगळ गेली. थोडं फ्रेश वाटलं.
शुभम, तुला काही बनवून देऊ काय ? काही हवंय काय बाळ ? ” ” नको, काही नको ” ” अरे दुपारचे चार वाजलेत. भूक लागली असेल, काही तरी खा बेटा “” नको म्हटलं ना, समजत नाही काय तुला ?” ” अरे, असं बोलतात काय आईशी ” ” मग, तूच शिकव कसं बोलायचं ते ” ” शुभम ” माझा आवाज चढला, तसा तो गप्प झाला, पण मी चुकलो, साॅरी मम्मी, असे शब्द जणू त्याच्या डिक्शनरीतच नव्हते.
काय करावं या पोराचं, कसं समजवावं, काय चुकतंय माझं. कोठे कमी पडतेय मी. काहीच कळत नाही. मी जितकं त्याच्याजवळ जाण्याचा प्रयत्न करते तितका त्याच्यातील आणि माझ्यातील दुरावा वाढतोय.
शुभमच्या बाबांशी बोलले तर म्हणाले, अजून लहान आहे तो, त्याचं भावविश्व निराळं, निरागस असतात लहान मुलं, एखादी गोष्ट मनात बसली कि तीच धरुन ठेवतात. त्याच्या कलेनं घे. कोणत्या गोष्टीची जबरदस्ती करू नकोस त्याचेवर, त्याच्याशी गोड बोलून त्याच्या मनाची निरगाठ सोडव. ” अहो, तेच तर करते मी. त्याच्याशी बोलायला जाते. तर तोच तुटकपणे वागतो, होय, ठीक आहे, करतो मी, अशी उत्तरे याच्याकडून मिळतात, संवाद वाढवू तरी कसा. ?” हे बघ, मीनाक्षी थोडं सबुरीने घे, होईल सगळं ठीक, काळजी करू नकोस, पुढील आठवड्यात आपण तुझ्या मामेभावाच्या लग्नासाठी गावी जाणार आहोत, लग्न समारंभ, व तेथील वातावरणात, समवयस्क मुलात रमेल तो, आणि होईल सगळं नीट.
विचारांच्या तंद्रीतून मी बाहेर आले, पाहिले तर घड्याळ्यात साडेपाच वाजलेले, ऊन कललं होतं. चला लग्नासाठी खरेदी करायचीय, मामा मामीसाठी आहेर, नवरदेवासाठी भेटवस्तू, शुभमसाठी एखादा नवीन ड्रेस खरेदी. मी तयारी केली. ” शुभम चलतोस काय रे माझ्यासोबत, चल काही खरेदी करायचीय ” ” नको मम्मी, तूच जा ” ” अरे चल रे, दिवसभराचा घरात आहेत, सायंकाळचं थोडं मोकळ्या हवेत फिरणंही होईल. घरात नुसतं कोंदटल्यासारखं नाही वाटत तुला ” ” नाही मी नाही येत, मी घरीच बुद्धीबळाची मॅच खेळतो लॅपटाॅपवर, तू जा ” ” अरे बाळा, मॅच नंतरही खेळशील, चल थोडं बाहेर ” ” नाही नको ” मग मी काही बोलले नाही, शुभमचे बाबा प्रकाशचे शब्द मला आठवले, ” थोडं सबूरीने घे, त्याच्या कलेनं घे, जबरदस्ती करू नकोस
मी एकटीच निघाले. मामीसाठी छान साडी, मामासाठी शर्ट पँटचं कापड, घेऊन झाले. आता राहिली होती भेटवस्तूंची खरेदी. नवीन नवीन अनेक प्रकारच्या भेटवस्तूंच्या व्हरायटीज होत्या. काय घ्यावे, मीच थोडे गोंधळले, निर्णय होईना.
“हॅलो काकी ” ” हॅलो रितेश, काय रे कसा आहेस, कोण आहे सोबत ” ” बाबांसोबत आलोय, परवा मदर्स डे आहे ना काकी, मम्मीसाठी भेटवस्तू व ग्रीटींग घेण्यासाठी आलोय. तिला सरप्राइज द्यायचंय. ” ” नमस्कार ताई, रितेशचे बाबा बोलत होते, मुलांचा हट्ट पुरवावाच लागतो, आणि आई प्रती चांगलं करताहेत मुलं तर प्रोत्साहन द्यायलाचं हवं ना ” ” होय भाऊ, बरोबर म्हणताय तुम्ही, कशा आहेत निताताई, बरेच दिवसात तुम्ही आला नाहीत आमचेकडे, या एकदिवस. ” होय, येऊ जरूर, चला निघतो “
शुभमने मदर्स डे ला मला कधीच ग्रीटिंग, भेटवस्तू तर दिलीच नाही पण ” Happy mother’s day, mamma ” अशा शुभेच्छाही दिल्या नाहीत.
कशानुळे इतका आकस असेल याच्या मनात. ” नाही, आकस कसला मीना, तुझाच मुलगा आहे तो, नसतो कोणाचा स्वभाव बोलका, ग्रीटींग, भेटवस्तू, शुभेच्छा दिल्या तरच तू त्याची आई असणार आहे काय ? नाही ना, ” माझे मी मलाच समजावले, विचारांच्या गर्तेत कोठल्या कोठे भरकटलो आपण.
आज रविवार, आठवडाभराची सगळी साचलेली कामे तर होतीच, सुटीचा दिवस म्हणून स्वयंपाकाचा मेनूही मोठा राहातो, ” मीनाक्षी, आज रविवार, गोड बनवतेय तर थोडा शिराही बनव, मदर्स डे आहे आज, आईला भेटून येतो वृद्धाश्रमात, तिच्या आवडीचा शिरा घेऊन जातो. ” ” बाबा मी पण येईन आजीला भेटायला, बघा तिच्यासाठी ग्रीटींगही बनवलयं मी स्वतः, कसं झालंय ? ” एक वृद्ध आजी, व तिच्यासमोर बसलेला तिचा नातू, छान चित्र रेखाटलं होत. पोरानं “
” होय बेटा, जाऊ आपण आजीकडे “
अच्छा, तर ही अढी आहे याच्या मनात. पण शुभम मी नाही पाठवलं रे तुझ्या आजीला वृद्धाश्रमात. “
लग्न होऊन मी गृहप्रवेश केला आणि सासूबाईंना वाटलं कि घराची सत्ता आता हिच्या हाती जाणार, माझा मुलगा हिचा होणार. मग कशावरुन ना कशावरून रोज घरात कुरबुरी होऊ लागल्या, मी काही मेनू बनवला तर सासूबाई त्यात त्रुटीचं काढायच्या. मी भेंडी मसाला केला तर मला हे नको, भरली वांगी हवीत. बरं रोजचा मेनू तुम्ही ठरवून द्या, मी तेच बनवीन, तर ते ही नको, ” आयुष्यभर केलं मी, आताही विश्रांती नको ” सणवार यांना अगदी साग्रसंगीत हवीत. पण माझी नोकरी व टाईमाचं गणित जमेना. चंपाषष्ठी अगदी दांपत्य भोजनासह झाली पाहिजे, माझी जवाबदारीची पोस्ट, मला आॅफीसमधून रजा घेणंही शक्य होईना. ” सासूबाई आपण चंपाषष्ठी रविवारी साजरी करूया, अगदी दांपत्य भोजनासह ” ” वाह म्हणजे आता तू सणावारांची तिथीही बदलणार तर, ” आणि वादाला सुरूवात. प्रकाशने माझ्यासाठी साडी आणली आणि आईसाठी नाही आणली असे कधी घडले नाही, पण सासूबाईंना ते ही सहन होईना. ” एक दिवस मी तापाने फणफणले. यांच्या पूजेची मी तयारी करू शकले नाही, नाही स्वयंपाक घरात काही काम ” ” नाटकं आहेत नुसती, काय धाड भरलीय, “. प्रकाशनेच चहा केला, आईला दिला, मला दिला, ” करा, करा सेवा, काय दिवस आलेत. नवर्‍यानेच बायकोची सेवा करायची “
प्रकाश काही बोलले तर, ” वाह छान, तू बायकोचीच बाजू घेणार, चूक माझीच असणार ना. माझंच नशीब खोटं ग बाई, म्हणत यांचं रडणं सुरू व्हायचं.
आणि एकदिवस तर कहरच झाला, मला नाही राहायचं या घरात माझ्या दोघी मैत्रिणी सुमा आणि उमा आहेतच वृद्धाश्रमात. घरच्या कटकटींपासून दूर, आनंदात जगत आहेत. मी जाईन तिथे.
उद्याच्या उद्या वृद्धाश्रम प्रवेशाची सगळी प्रक्रिया पूर्ण कर. ” ” आई, ऐक माझं, नको असं करूस. मला पोरकं नको करूस. या घरावर तुझी माया राहू दे. “
” सासूबाई, नका असं करू. काही चुकलं माझं तर मुलगी समजून माफ करा ” ” हं, पुरे झाला हा मानभावीपणा, तू आलीस, आणि माझा मुलगा दुरावला ” ” माझे थोडे दिवस राहिलेत आता, आनंदाने जगू दे मला “
आणि माझ्या सासूबाई देविकाबाईंनी वृद्धाश्रमाची वाट चोखाळली.
विचाराच्या भोवर्‍यातून मी बाहेर आले.
” होय प्रकाश, मी बनवते शिरा, चांगला दूध, केळी, सुकामेवा घालून अगदी सत्य नारायणाच्या प्रसादासारखा. आणि ऐकलं काय, मी पण येईन तुमच्यासोबत वृद्धाश्रमात “
वृद्धाश्रमात सासूबाईंचे मैत्रिणीसोबत काही दिवस चांगले गेले, पण तेथील उपरेपण, एक प्रकारचं शिस्तबद्ध वातावरण, इतर वृद्धांच्या समस्या, त्यांची दुरावलेली मुले, त्यांचा समाचारही कधी न घेणारी, तर वृद्ध मंडळीच्या अंत्यसंस्कारही वृद्धाश्रमच करीत होतं. हे सगळं पाहून देविकाबाई हतबल होत. “त्यामानाने प्रकाश आणि मीनाक्षी ने तर नेहमी त्यांचा सन्मानच केलेला, काळजी घेतलेली, आणि येथे आपण स्वतःहून दाखल झालो, मुले नको म्हणत असतांना, पण हे उशीरा सुचलेलं शहाणपण. “देविकाबाई विचार करून सुन्नं होतं.
” देविकाबाई, बघा कोण आलंय तुम्हांला भेटायला, आश्रमातील सेवेकरी मधुकर माझा नातू शुभमला घेऊन आला. ” आजी ” म्हणत तो देविकाबाईंना बिलगला. तू एकटा आलास बाळ, ? ” नाही आजी, पप्पा आणि मम्मीसुद्धा आलीय ” ” काय सांगतोस पप्पा मम्मी आलेत ” ” होय आई, आम्ही आलोत ” आणि सासूबाई, तुमच्या आवडीचा शिरा आणलाय, खाऊन घ्या आणि आपलं सामान पॅक करा, आपल्याला घरी जायचंय. तोपर्यंत प्रकाश वृद्धाश्रमाच्या कागदपत्रांची पूर्तता करतील.
” गुणी गं, माझी बाळ ” म्हणत सासुबाईंनी मला आज जवळ घेतलं. त्यांचे भरलेले डोळे मी अलगद पुसले.
शुभम हे सगळं पाहात होता, मला व आजीला त्याने मिठीत घेतले. My mummy is best mummy in the world.. Happy mothers day mamma ” म्हणतांना त्याचा चेहरा अत्यानंदाने खुलला होता.
आज शुभमच्या मनाची निरगाठ सोडवण्यात मी यशस्वी झाले होते.
© डॉ. शैलजा करोडे
नेरुळ नवी मुंबई मो. 9764808391
ईमेल – [email protected]
