श्री आशिष मुळे
कवितेचा उत्सव
☆ “सावळा…” ☆ श्री आशिष मुळे ☆
☆
ना फिक्का पांढरा
ना गर्द काळा
कातरवेळेचा साथी
श्यामसुंदर सावळा
*
दैवी अलंकारांविना
दिसे खरे सौंदर्य
माणूस म्हणून जयाचे
वादातीत आहे कर्तृत्व
*
किती आले अन् किती गेले
कधी ना कधी स्वतःसाठी रडले
स्वतः जन्मून कुशीत मृत्यूच्या
त्याचे डोळे इतरांसाठीच ओले
*
कुणी पाजे दूध विषारी
कुणी बांधे झाडास
राधाही जाई सोडून तरीपण
हृदय फुलांचे कळे तयासच
*
उदास राजे अन् जनता
जिवंत चिखल हताश
तो कायम आशावादी जिथे
अर्जुनासारखा अर्जुन निराश
*
जीवनाचे इतके प्रेम
इतरांत दिसत नाही
स्वतःच असे तो ‘विजय‘
वैजयंतीमालेची त्याला गरज नाही
*
खरा मानव पुरोगामी
नाही दांभिक घमंडी
जयाच्या सेनेत घेई
लढायचा मान तो शिखंडी
*
जगणे त्याचे फार खरे
तलवारीस पाणी बुद्धीचे
रानात निराशेच्याही तरी
आश्वासक सूर त्याच्या बासरीचे
☆
© श्री आशिष मुळे
≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ.उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈
