English Literature – Travelogue ☆ New Zealand: Where the Tasman Meets the Pacific: A Journey to Cape Reinga: # 11 ☆ Mr. Jagat Singh Bisht ☆

By Hemant Bawankar2 Comments

Shri Jagat Singh Bisht

 

☆ Travelogue – Where the Tasman Meets the Pacific: A Journey to Cape Reinga: # 11 ☆ Mr. Jagat Singh Bisht ☆

The Northland unfolded before us like a vast emerald carpet, a tapestry woven from endless grasslands dotted with grazing sheep and cattle. Our journey began at dawn, the car a nimble steed traversing this seemingly endless golf course of a landscape.

Whangarei beckoned with the promise of a hearty vegan breakfast, a welcome respite before embarking on our historical immersion at the Waitangi Treaty Grounds. Our knowledgeable guide, a young woman with a captivating narrative, wove a tale of the treaty’s significance, leading us through poignant museums and culminating at the awe-inspiring sight of the world’s largest ceremonial waka.

Paihia, our coastal haven for the next two nights, exuded a timeless charm. The resort, perched on the edge of the Bay of Islands, offered breathtaking views and whispered tales of Charles Darwin’s own sojourn during his Beagle voyage.

The allure of Cape Reinga, the northernmost tip of the North Island, proved irresistible. The journey was a solitary one, the landscape gradually transforming into a more rugged terrain. As we neared our destination, where the Tasman Sea and the Pacific Ocean converge, a fierce downpour descended. Undeterred, we pressed on, reaching the lighthouse amidst the tempest. The treacherous weather conditions forced us to forgo the nearby sand dunes, the risk of getting bogged down in the sand too great.

Retracing our steps towards Paihia, we indulged in scenic detours, stopping at the captivating 90 Mile Beach and numerous pristine stretches of sand. The Green’s Indian Restaurant, a familiar haven, awaited us in Paihia, its aromatic curries a comforting end to the day.

The following morning, a half-day cruise beckoned, taking us on a captivating voyage through the Bay of Islands. We sailed past Russell, Keri Keri, and the enchanting islands of Urupukapuka and Motuarohia, each offering unique vistas and captivating stories. The “Hole in the Rock,” a natural marvel, remained etched in our memory, as unforgettable as the island’s breathtaking beauty. The cruise was further enlivened by the wit and humor of our Kiwi captain, who compensated for the elusive dolphins with his captivating commentary.

Our return journey included a stop at the Kauri Reserves, where we marveled at the ancient and majestic Kauri trees. As dusk settled, we finally arrived back in Auckland, our spirits still soaring from the Northland adventure. A late-night feast of chole-bhature at Chatori Gali provided a fitting finale to this unforgettable journey through the heart of New Zealand.

© Jagat Singh Bisht

(Master Teacher: Happiness & Well-Being, Laughter Yoga Master Trainer, Author, Blogger, Educator, and Speaker.)

Founder:  LifeSkills

A Pathway to Authentic Happiness, Well-Being & A Fulfilling Life! We teach skills to lead a healthy, happy and meaningful life.

The Science of Happiness (Positive Psychology), Meditation, Yoga, Spirituality and Laughter Yoga. We conduct talks, seminars, workshops, retreats and training.

≈ Editor – Shri Hemant Bawankar/Editor (English) – Captain Pravin Raghuvanshi, NM ≈

Please share your Post !

Shares

English Literature – Weekly Column ☆ Witful Warmth # 34 – Elections and Evasions: A Comedy of Unkept Promises… ☆ Dr. Suresh Kumar Mishra ‘Uratript’ ☆

By Hemant Bawankar1 Comment

Dr. Suresh Kumar Mishra ‘Uratript’

Dr. Suresh Kumar Mishra, known for his wit and wisdom, is a prolific writer, renowned satirist, children’s literature author, and poet. He has undertaken the monumental task of writing, editing, and coordinating a total of 55 books for the Telangana government at the primary school, college, and university levels. His editorial endeavors also include online editions of works by Acharya Ramchandra Shukla.

As a celebrated satirist, Dr. Suresh Kumar Mishra has carved a niche for himself, with over eight million viewers, readers, and listeners tuning in to his literary musings on the demise of a teacher on the Sahitya AajTak channel. His contributions have earned him prestigious accolades such as the Telangana Hindi Academy’s Shreshtha Navyuva Rachnakaar Samman in 2021, presented by the honorable Chief Minister of Telangana, Mr. Chandrashekhar Rao. He has also been honored with the Vyangya Yatra Ravindranath Tyagi Stairway Award and the Sahitya Srijan Samman, alongside recognition from Prime Minister Narendra Modi and various other esteemed institutions.

Dr. Suresh Kumar Mishra’s journey is not merely one of literary accomplishments but also a testament to his unwavering dedication, creativity, and profound impact on society. His story inspires us to strive for excellence, to use our talents for the betterment of others, and to leave an indelible mark on the world. Today we present his satire A Journey through the Literary Fair…. 

☆ Witful Warmth# 33 ☆

☆ Satire ☆ Elections and Evasions: A Comedy of Unkept Promises… ☆ Dr. Suresh Kumar Mishra ‘Uratript’ ☆

In the vibrant land of India, where every election season unfolds like a theatrical performance, the latest chapter of our grand democratic saga has begun. The air buzzes with anticipation, a peculiar mix of hope and disbelief, as citizens prepare for yet another rollercoaster ride through the amusement park of unfulfilled promises. Welcome to the spectacle of “Promises Galore,” where the main act is always the same: the politicians, draped in their finest rhetoric, dazzling the audience with dreams they have no intention of fulfilling.

The Prelude: An Invitation to Hope

As dawn breaks over the bustling streets of New Delhi, the city is adorned with colorful banners and flags, each one more ostentatious than the last. These political advertisements proclaim a glorious future, a utopia where poverty will be eradicated, roads will be paved with gold, and every citizen will have a dream home—if only they vote for the right party, of course. The citizens, gullible as ever, gather around their television sets, eyes glued to the charismatic leaders who promise them the moon while their feet remain firmly planted in the muck of reality.

 Act I: The Campaign Circus

The campaign trail kicks off with the fervor of a carnival. Politicians clad in pristine white kurta-pajamas, their faces smeared with the magic of camera filters, hop aboard their gleaming SUVs, parading through slums that they have only ever glimpsed from the safety of their tinted windows. The candidates throw out promises like confetti—better schools, better healthcare, and, of course, better governance. The crowd, armed with placards and a keen sense of irony, cheers wildly as if they truly believe these assurances. Each rally is a grand spectacle, with fireworks and music that would put any Bollywood blockbuster to shame.

Act II: The Results Extravaganza

Fast forward to the day of reckoning: election results. The moment is laden with excitement as votes are tallied and the winners emerge from their fortified bunkers, adorned in garlands of flowers and claims of a resounding victory. In a bizarre twist, the same people who only weeks ago were promised a brighter tomorrow now find themselves listening to the victors declare that they are “the voice of the people.” Meanwhile, the vanquished wear their defeat like a badge of honor, vowing to return stronger, as if the political arena is some kind of eternal wrestling match.

Act III: The Government Formation Fiasco

With the dust barely settled, the new government is hastily formed, and the ministers take their oaths, puffed up with pride and lofty ideals. Behind closed doors, however, the reality is far less noble. Deals are brokered like shady backroom trades at a market, with portfolios changing hands like candy. The cabinet resembles a ragtag ensemble cast, where loyalty often outweighs competence, and the whispers of scandal already loom over the horizon.

Act IV: The First 100 Days of Glory

In the first 100 days, the new administration is all about theatrics. Press conferences become a stage for dazzling PowerPoint presentations filled with pie charts and promises that would make even the most seasoned con artist proud. The media, ever the dutiful watchdogs, gobbles up the sound bites, conveniently ignoring the yawning chasm between policy and practice. Meanwhile, the opposition is poised, ready to pounce on any slip-up, their enthusiasm equal only to their hypocrisy.

Act V: The Descent into Mediocrity

As the months roll on, the initial euphoria morphs into a mundane routine of unfulfilled aspirations. Bureaucratic red tape ensnares every initiative, and the wheels of progress grind to a halt. Citizens watch helplessly as the promises made during the campaigns fade into distant memories, much like their hopes for a better future. The only thing that flourishes is the cycle of disappointment, and the public’s collective sigh echoes through the streets.

Epilogue: The Endless Cycle of Discontent

And so, we find ourselves back at the beginning of this grand circus, where the citizens, ever hopeful, cling to the belief that change is just around the corner. The politicians, ever the performers, play their roles to perfection, knowing that the show must go on. As the curtains close on this act, the audience—exhausted yet hopeful—continues to applaud, caught in the illusion that perhaps, just perhaps, next time will be different.

In this tragicomedy of Indian democracy, one undeniable truth remains: the more things change, the more they stay the same. The curtain falls, the lights dim, and as the applause fades, the sobering reality sets in. The dreams of a nation hang in the balance, and the laughter gives way to tears—a poignant reminder that in the great play of life, hope and disillusionment are merely two sides of the same coin

****

© Dr. Suresh Kumar Mishra ‘Uratript’

Contact : Mo. +91 73 8657 8657, Email : [email protected]

≈ Blog Editor – Shri Hemant Bawankar/Editor (English) – Captain Pravin Raghuvanshi, NM ≈

Please share your Post !

Shares

हिन्दी साहित्य – साप्ताहिक स्तम्भ ☆ क्या बात है श्याम जी # 206 ☆ # “जय संविधान…” # ☆ श्री श्याम खापर्डे ☆

By Hemant BawankarNo Comments

श्री श्याम खापर्डे

(श्री श्याम खापर्डे जी भारतीय स्टेट बैंक से सेवानिवृत्त वरिष्ठ अधिकारी हैं। आप प्रत्येक सोमवार पढ़ सकते हैं साप्ताहिक स्तम्भ – क्या बात है श्याम जी । आज प्रस्तुत है आपकी भावप्रवण कविता “जय संविधान…”।) 

☆ साप्ताहिक स्तम्भ ☆ क्या बात है श्याम जी # 206 ☆

☆ # “जय संविधान…” # ☆

☆

जीने का महामंत्र है

प्रशासन का अचूक तंत्र है

हर आंख का सपना है

सबसे अलग अपना गणतंत्र है

 

खत्म हो गई पेशवाई

चली गई श्रीमंत शाही

नियंत्रित हो गई बेबंदशाही

तब आई है लोकशाही

 

हर चेहरे पर नई उमंग है

हर दिल में नई तरंग है

तम की काली रात ढल गई

नई सुबह में खुशियों के रंग है

 

खिले हुए हैं बगिया के फूल

दूर हो गई परतंत्र की धूल

भ्रमर पराग लूटा रहे हैं

चाहे फूल हो या हो शूल

 

सजे हुए हैं यह कार्यालय

राष्ट्रगीत बजाते यह विद्यालय

परेड करती यह नव पीढ़ी

उनके हौसलों के आगे नतमस्तक है ऊंचा हिमालय

 

कुछ संकीर्ण विचार वालों ने उठाया यह बेड़ा है

आस्थाओं के नाम पर कह रहे हैं कि यह टेढ़ा है

परिवर्तित करने इस महाग्रंथ को

एक अघोषित युद्ध छेड़ा है

 

यह जंग अब हमको लड़नी होगी

इन कुत्सित इरादों पर पाबंदी जड़नी होगी

जन-जन में अलख जगा कर

उनके चेहरे पर कालीख मढ़नी होगी

 

अब तक परतंत्र का जहर बहुत पीया है

गुलामी का जीवन बहुत जीया है

हम सब हैं इंसान बराबर

गणतंत्र ने अधिकार सबको दिया है

 

इसमें बसते हैं जनता के प्राण

इससे है हम सब का सम्मान

यह है हर भारतवासी की शान

गर्व से बोलो जय संविधान /

☆

© श्याम खापर्डे 

फ्लेट न – 402, मैत्री अपार्टमेंट, फेज – बी, रिसाली, दुर्ग ( छत्तीसगढ़) मो  9425592588

≈ संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक (हिन्दी) – श्री विवेक रंजन श्रीवास्तव ‘विनम्र’  ≈

Please share your Post !

Shares

हिन्दी साहित्य – कविता ☆ – बचाओ मानवता को… ☆ श्री राजेन्द्र तिवारी ☆

By Hemant BawankarNo Comments

श्री राजेन्द्र तिवारी

(ई-अभिव्यक्ति में संस्कारधानी जबलपुर से श्री राजेंद्र तिवारी जी का स्वागत। इंडियन एयरफोर्स में अपनी सेवाएं देने के पश्चात मध्य प्रदेश पुलिस में विभिन्न स्थानों पर थाना प्रभारी के पद पर रहते हुए समाज कल्याण तथा देशभक्ति जनसेवा के कार्य को चरितार्थ किया। कादम्बरी साहित्य सम्मान सहित कई विशेष सम्मान एवं विभिन्न संस्थाओं द्वारा सम्मानित, आकाशवाणी और दूरदर्शन द्वारा वार्ताएं प्रसारित। हॉकी में स्पेन के विरुद्ध भारत का प्रतिनिधित्व तथा कई सम्मानित टूर्नामेंट में भाग लिया। सांस्कृतिक और साहित्यिक क्षेत्र में भी लगातार सक्रिय रहा। हम आपकी रचनाएँ समय समय पर अपने पाठकों के साथ साझा करते रहेंगे। आज प्रस्तुत है आपका एक भावप्रवण कविता ‘बचाओ मानवता को…‘।)

☆ कविता – बचाओ मानवता को… ☆ श्री राजेन्द्र तिवारी ☆

निःशब्द हूं, आहत हूं,

सोच पर, दुष्कृत्य पर,

शर्मसार हुई मानवता,

कराह उठी मानवता,

फिर वही चेहरे,

फिर वही लोग,

स्थान बदल गया,

नाम बदल गया,

चिता नहीं जली,

संस्कार जल गए,

रिवाज जल गए,

मुखोटे जल गए,

पर जला नहीं अहंकार,

क्रूरता, वीभत्सता,

हम किस दिशा में चलने लगे हैं,

यही सभ्यता है,

यही सभ्य समाज है,

कुछ कमी रह गई परवरिश में,

 संस्कार नहीं दे पाए बच्चों को,

संस्कारित नहीं बना समाज,

बहुत हो चुका, दंभ को त्यागो,

अस्वीकृति में हाथ उठाओ,

विरोध में खड़े रहो,

ऐसे दुष्कृत्य ना हों,

बचाओ मानवता को.

☆

© श्री राजेन्द्र तिवारी  

संपर्क – 70, रामेश्वरम कॉलोनी, विजय नगर, जबलपुर

मो  9425391435

≈ संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडल (हिन्दी) – श्री विवेक रंजन श्रीवास्तव ‘विनम्र’/श्री जय प्रकाश पाण्डेय  ≈

Please share your Post !

Shares

हिन्दी साहित्य – आलेख ☆ अभी अभी # 589 ⇒ तलब ☆ श्री प्रदीप शर्मा ☆

By Hemant BawankarNo Comments

श्री प्रदीप शर्मा

(वरिष्ठ साहित्यकार श्री प्रदीप शर्मा जी द्वारा हमारे प्रबुद्ध पाठकों के लिए साप्ताहिक स्तम्भ “अभी अभी” के लिए आभार।आप प्रतिदिन इस स्तम्भ के अंतर्गत श्री प्रदीप शर्मा जी के चर्चित आलेख पढ़ सकेंगे। आज प्रस्तुत है आपका आलेख – “तलब…“।)

?अभी अभी # 589 ⇒ तलब ? श्री प्रदीप शर्मा  ?

न अब, न तब, तो कब, किसे नहीं लगी तलब ! तलब केवल लब तक ही सीमित नहीं रहती, यह पूरे जिस्म में उतर जाती है। किसी ने भले ही इसका हॉर्स-पावर नहीं जाना हो, लेकिन तलब में बहुत बल है।

आखिर यह तलब है क्या ?

क्या यह कोई बुरी लत है, आदत है, चस्का है, या फिर एक तरह का सेल्फ कंडीशनिंग है। शराब की लत बुरी है, यह तो सुना है, लेकिन तलब को बड़ी मासूमियत से स्वीकारा गया है।।

दावत में छककर खाया ! मानो तालाब लबालब। फिर भी न जाने कहाँ से तलब उठी ! एक मीठा पत्ता पान और हो जाता, तो मज़ा आ जाता। जहाँ ज़ुबाँ चुप रहती है, लब कमाल बता जाते हैं। ये तलब ऐसी ही होती है जी।

आत्मा शरीर में होती है, दिखाई कहाँ देती है। तलब भी दिखाई नहीं देती, पर महसूस होती है। आत्मा को नित्य, शुध्द माना गया है, वह सुखी दुखी नहीं होती। लेकिन किसी को दुखी देख, संत-महात्माओं की आत्मा को कष्ट ज़रूर होता है। तलब का भी कहीं अंदर से आत्मा से संबंध ज़रूर होता है।

अब आप चाय को ही ले लीजिए ! चाय में ऐसा क्या है कि इसकी तलब उठती है। सुबह हाथ-पाँव टूटते हैं, आँखें नहीं खुलती, अलसाये बदन की एक ही माँग होती है, एक प्याला गर्मा-गर्म, भाप निकलता हुआ, चाय का प्याला। लबों को छूती एक-एक चुस्की, नासिका में चाय की खुशबू, फूँक मार-मारकर हलक से नीचे उतरती चाय संजीवनी बूटी का काम करती है। यह तलब कहीं न कहीं, आत्मिक संतुष्टि से जुड़ी प्रतीत होती है। कहीं तलब का आत्मा से कोई संबंध तो नहीं।।

चाय तो महज एक उदाहरण है तलब का। अगर आपने अशोककुमार की फ़िल्म मेहरबान देखी हो तो, सिगरेट छोड़ने से पहले, सिगरेट का आखरी कश लेने का उनका अभिनय इतना ग़ज़ब का था, मानो सिगरेट नहीं, उनसे उनकी साँसें जुदा हो रही हों। जिस बेसब्री से बीड़ी सिगरेट सुलगाई जाती है, और उसका कश लिया जाता है, वह तलब नहीं तो और क्या है।

लत, शौक और आदत बहुत कमज़ोर शब्द प्रतीत होते हैं, तलब के आगे। तलब का कोई सबब नहीं, कोई तोड़ नहीं, कोई विकल्प नहीं। बरसात में मूँग के भजियों अर्थात मुंगौड़ों को देख, किसका मन नहीं मचलता। लेकिन जब तलब लग जाती है, तो आसमान सर पर उठा लिया जाता है। धनिया, अदरक, हरी मिर्ची, प्याज सबकी व्यवस्था हो जाती है, एक अदद तलब को मिटाने के लिए। अवचेतन में मानो कोई कह रहा हो, आज नहीं तो फिर कब ?

तलब का भूख-प्यास से कोई संबंध नहीं ! कड़कती भूख में ठंडी रोटी-अचार और लोटा भर पानी ही छप्पन भोग नज़र आते हैं, लेकिन तलब तो आत्मा की आवाज़ है, एक बच्चे की ज़िद है, चइये मने चइये। तलब किया जाए। इसी बात पर सुबह सुबह एक कप चाय हो जाए।।

♥ ♥ ♥ ♥ ♥

© श्री प्रदीप शर्मा

संपर्क – १०१, साहिल रिजेंसी, रोबोट स्क्वायर, MR 9, इंदौर

मो 8319180002

≈ संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडल (हिन्दी) – श्री विवेक रंजन श्रीवास्तव ‘विनम्र’/श्री जय प्रकाश पाण्डेय ≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – कवितेचा उत्सव ☆ आरसा… ☆ प्रा तुकाराम दादा पाटील ☆

By Hemant BawankarNo Comments

श्री तुकाराम दादा पाटील

? कवितेचा उत्सव ?

☆ आरसा… ☆ प्रा तुकाराम दादा पाटील ☆

☆

करता उगी कशाला बदनाम आरश्याला

बघण्यास रूप तुमचे त्याचा गुलाम झाला

 *

पाहून आरश्याला हुरळू नका गड्यांनो

तुमचेच रूप असली तो दावतो तुम्हाला

 *

माणूस माणसाला अंदाज देत नाही

होतो तयार नकली नात्यात बांधण्याला

 *

सत्यास शोधण्याची आहेत कारणे ही

बाजार माणसांचा विकतोय माणसाला

 *

आनंद वाटताना नव्हता विचार केला

फिरले नशीब उलटे भलताच काळ आला

 *

निरखून पाहताना मी आरश्यात थोडे

आत्मा कुठे दिसेना मुखडा मलूल झाला

 *

आभार मानताना तो आरसा म्हणाला

तुमच्याच वास्तवाला लपवू उगा कशाला

☆

© प्रा. तुकाराम दादा पाटील

मुळचा पत्ता  –  मु.पो. भोसे  ता.मिरज  जि.सांगली

सध्या राॅयल रोहाना, जुना जकातनाका वाल्हेकरवाडी रोड चिंचवड पुणे ३३

दुरध्वनी – ९०७५६३४८२४, ९८२२०१८५२६

≈ संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर ≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – कवितेचा उत्सव ☆ हे शब्द अंतरीचे # 200 ☆ भारत मातेचा जयघोष…  ☆ महंत कवी राज शास्त्री ☆

By Hemant BawankarNo Comments

महंत कवी राज शास्त्री

?  हे शब्द अंतरीचे # 200 ? 

☆ भारत मातेचा जयघोष … ☆ महंत कवी राज शास्त्री ☆

(मुक्त कविता…)

☆

 देशाचा सण साजरा होतो आहे

स्मरणीय गणतंत्र दिन आज आहे.!!

 *

स्वातंत्र्य ज्योत हृदयात प्रज्वलित आहे

ध्वजाच्या रंगांनी देश उजळतो आहे.!!

 *

शूर वीरांचे बलिदान आम्ही जपतो आहे

त्यांच्या त्यागाने हा देश घडतो आहे.!!

 *

संविधानाचा मंत्र आम्हाला सांगत आहे,

लोकशाहीचा अधिकार सर्वांचाच आहे.!!

 *

गर्वाने पुन्हा कविराज म्हणतो आहे.

भारत मातेचा जयघोष आज आहे.!!

☆

© कवी म.मुकुंदराज शास्त्री उपाख्य कवी राज शास्त्री

श्री पंचकृष्ण आश्रम चिंचभुवन, वर्धा रोड नागपूर – 440005

मोबाईल ~9405403117, ~8390345500

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – विविधा ☆ आनंदे भरीन तिन्ही लोक… ☆ सौ. वृंदा गंभीर ☆

By Hemant BawankarNo Comments

सौ. वृंदा गंभीर

🌸 विविधा 🌸

☆ आनंदे भरीन तिन्ही लोक… ☆ सौ. वृंदा गंभीर ☆

☆

अवघाचि संसार सुखाचा करिन

आनंदे भरीन तिन्ही लोक || १ ||

*

जाईन गे माये तया पंढरपुरा |

भेटण माहेरा आपुलिया || २ ||

*

सर्व सुकृताचे फळ मी लाहिन |

क्षेम मी देईन पांडुरंगा || ३ ||

*

बापरखुमादेवी वरु विठ्ठलाची भेटी |

आपुल्या सवंसाठी करुनि ठेला || ४ ||

☆

अवघाची संसार सुखाचा करिन

आनंदे भरीन तिन्ही लोक ||1||

अवघाची संसार म्हणजे सगळा संसार सुखाचा करिन संसार खूप अवघड आहे तो सोपा नाही वादळ वारे संकट झेलत सावरत संसार करावा लागतो,,,,,,,,

कुटुंबाची मर्यादा पाळत सगळ्यांची मनं सांभाळून हातोटीने संसार करावा लागतो नव्हे नव्हे करावाच लागतो.

 “आनंदे भरीन तिन्ही लोक “

आनंदाने, समाधाने राहून तिन्ही लोकांना आनंद देईल,,,,

तिन्ही लोक,,, स्वर्ग, पाताळ, पृथ्वी या तिन्ही लोकांत आनंद परमेश्वराच्या नामस्मरणाने देणार आहे.

परमार्थ करून प्रपंच करणं म्हणजे संसार सुखाचा होणं आहे.

संसार अवघड आहे तितकाच परमार्थ सोपा आहे पण, आपण सांसाराच्या मागे धावत परमार्थ अवघड करून ठेवतो.

वय झाल्यावर देवाची आठवण येते तेंव्हा लक्षात येत आपण आयुष्यभर विनाकारण पळालो ज्याने आपल्याला या जगात आणलं त्यालाच विसरलो.

तेंव्हा जाणीव होते आणि देवाचा धावा सुरु होतो. भक्ती कशी निस्वार्थी हवी. देव “दिनाचा दयाळू, मनाचा मवाळू ” आहे आपल्या भक्तीचं फळ तो लगेच देतो.

संसार करत आनंद देण्याचा प्रयत्न करावा आनंद वाटत राहावा.

जाईन गे माये तया पंढरपूरा* भेटेन माहेरा आपुलिया

संसार करत परमार्थ करायचा आहे पांडुरंगा चरणी लिन व्हायचं आहे..

पंढरपूर माहेर आहे तिथे विठ्ठल रुख्मिणी माय बाप कर कटावर ठेऊन उभे आहेत…..

पंढरपूला माझ्या माहेरी जाऊन भेटून येणार आहे माझ्या माय माऊली, माझ्या मात्या पित्याला डोळेभरून बघणार आहे त्याचं ते सकुमार रूप डोळ्यात साठवणार आहे.

“सावळा तो श्रीहरी, सावळा तो विठ्ठल

रूप त्याचे मनोहर, पाहुनी होई मन समाधान “

सुंदर असे रूप पाहून देहभान हरपून जाते,,,,,

“पिवळा पितांबर, गळ्यात तुळशीमाळा

भाळी चंदनाचा टिळा, कटेवरी हात उभा वेटेवर”

असा तो पांडुरंग डोळ्यात साठवून मनाला शांती मिळते म्हणून माझ्या माहेरी मला जायचं भेटून यायचं आहे.

सर्व सुकृताचे फळ मी लाहीन

क्षेम मी देईन पांडुरंगा

जे मी सत्कर्म केल जे पुण्य मी मिळवलं त्याचं फळ मला मिळेल किंवा मी ते घेऊन येईल मी पांडुरंगाची क्षमा मागेल,,,,,,

रोजचे कर्म करत असताना चूक होतेच अशी काही चूक झाली तर पांडुरंगाची क्षमा मागून प्रायश्चित घेईल,,,,,,

मी विठुराया चरणी नतमस्तक होईल,,,, विठुरायाला अलिंगन देऊन त्याच्या चरणी जागा दे ही विनवानी करेल त्याची दासी होऊन राहीन.

बापरखुमादेवी वरू विठ्ठलाच्या भेटी

आपुल्या संवसाठी करुनी ठेला

 विठ्ठल रुख्मिणी आई वडील आहेत.

माता पित्याची भेट हे विठ्ठलाच दर्शन म्हणजे एक वरदान आहे…..

आपल्या साठी तो विटेवर उभा आहे.

आपल्या रक्षणासाठी उभा आहे.

एक आषाढीची वारी निमित्य आहे आई बापाच्या भेटीचं संतांचा मेळा भरतो. संत संगत मिळते आणि आयुष्य बदलून जातं.

” दुमदूमली पंढरी, गजर कीर्तनाचा “

” मुखी नाम विठुरायाचे, सोहळा हरीनामाचा “

जय हरी माऊली 🙏🙏

© सौ. वृंदा पंकज गंभीर (दत्तकन्या)

न-हे, पुणे. – मो न. 8799843148

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – जीवनरंग ☆ “कृष्णा…” ☆ श्री कौस्तुभ केळकर नगरवाला ☆

By Hemant BawankarNo Comments

? जीवनरंग ?

☆ “कृष्णा…” ☆ श्री कौस्तुभ केळकर नगरवाला ☆

पहिली नोकरी लागली, ती पुण्यात. सरकारी नोकरी. नवा गाव. रहायची जागा नव्हती.

बाबांचे एक मित्र होते… आप्पा कुळकर्णी. नारायण पेठेत, त्यांचा भलामोठा वाडा होता.

बाबांनी चिठ्ठी दिली. मी बॅग घेवून आप्पांच्या घरी. शब्दाला किंमत असायची तेव्हा.

आप्पांनी चिठ्ठी वाचली. प्रसन्न हसले.

“वेळेवर आलास. कालच डोईफोड्यांची जागा रिकामी झालीय. तीन खोल्या आहेत ऐसपैस.

रहा निवांत. बापुसास सांग तुझ्या, आप्पाने आठवण काढलीय म्हणोन. “

जगी सर्व सुखी.. मीच होतो. सहज जागा मिळाली. सोन्यासारखी जागा. सोन्यासारखी माणसं.

भरपूर जागा. वाड्यात सहज रूळलो. प्रत्येक घराची दारे उघडी. साधी माणसं… आपली माणसं.

मनात घर करून राहणारी… 

वाड्यात तीन चार बिऱ्हाडं होती. आणि मालक… मालक, मालकांसारखे वागलेच नाहीत कधी.

सगळं एक कुटुंब. वाड्याला भला मोठ्ठा दरवाजा. डाव्या बाजूला तीन बिऱ्हाडं… उजव्या बाजूला मालक आणि आणखीन एक. दरवाज्यासमोर एक छोटंसं मंदिर. राधाकृष्णाचं. दरवाजातून थेट दिसायचं.

मंदिराशेजारी प्राजक्त आणि सोनचाफा… मध्यभागी भलं मोठ्ठं आंगण.

माझा नोकरीचा पहिला दिवस. आप्पांच्या पाया पडलो.

राधाकृष्णाच्या मंदिरात. ‘ परमेश्वरा, अशीच कृपा राहू देत. ‘

मंद उदबत्तीचा वास. मूर्तीला प्राजक्त आणि सोनचाफ्याचा हार घातलेला… समईची स्थिर ज्योत.

मंद उजेडात देवाकडे बघितलं… मनोभावे हात जोडले.

आणि..

देव हसला. खरंच. मला तरी तसंच वाटलं. वाटलं, देव पाठीशी आहे. सगळं व्यवस्थित होणार.

मी निघालो.

“अहो देवा… प्रसाद तरी घेवून जावा. अंगारा लावा कपाळी. “

कृष्णाशी माझी पहिली भेट.

…. वाड्यातल्या मूळ पुरूषानं स्थापिलेला हा देव. कृष्णा या मंदिराचा पुजारी.

मूळ कोकणातला. मालकांनी येथे आणलेला. साधारण माझ्याच वयाचा. मंदिराशेजारीच दोन खोल्यांची जागा दिलेली त्याला. लहान वयात सरकारी नोकरी लागली, म्हणून वाड्याला माझं फार कौतुक. कृष्णालाही तितकंच..

कृष्णा पळतपळत मंदिराबाहेर आला. प्रसाद दिला. कपाळी अंगारा लावला. मनापासून आशीर्वाद दिला.

खूप छान वाटलं….. पहिला दिवस आनंदात गेला.

हळूहळू नोकरीत रमलो. ऑफीसमधून घरी आलो की, फारसं काम नसायचं. वाड्यातल्या पोरांना गोळा करायचो. मंदिराच्या छोट्या गाभाऱ्यात बसायचो. अभ्यास घ्यायचो. अगदी स्कॉलरशीपचाही. कविता पाठ करून घ्यायचो. इंग्लिश पेपर वाचून घ्यायचो. कृष्णाबरोबर शुभंकरोती… शेजारती… प्रसाद.

खरं तर खाणावळ लावलेली. सकाळी तिथंच जेवून, ऑफीसला जायचो. रात्री तिथं जेवायचा कंटाळा यायचा. तशी वेळही फार यायची नाही. कुठल्या तरी बिऱ्हाडातनं बोलावणं यायचंच.

“आज रात्री, आमच्याकडे जेवायला यायचं बरं का !”.

मला तेच हवं असायचं. वार लावल्यासारखा, वाड्यात प्रत्येक बिऱ्हाडी जेवायचो.

कधी कधी कृष्णाकडेही. कृष्णाकडचा मेनू एकच… मु. डा. खि… लोणचं, पापड आणि ताक.

पण अमृताची चव. जोडीला कृष्णाच्या गप्पा. मन आणि पोट भरून जायचं.

कृष्णाला माझं फार कौतुक वाटायचं. माझं ‘कौस्तुभ’ नाव त्याला जड वाटायचं. तो मला कौतुक म्हणायचा.

सगळ्या पोरांचा मी कौतुकदादा झालेलो. मला आवडायचं.

हळू हळू कृष्णाविषयी समजत गेलं. लहानपणी आई गेलेली. भिक्षुकाचं घराणं… पंधराव्या वर्षी वडिलही गेले… तोवर पोटापुरती पूजा सांगता यायची. पंचांग पहाता यायचं. मूहूर्त काढून देता यायचा. मालकांच्या नात्यातला. मालकांनी येथे आणला. मंदिराला पुजारी मिळाला. रहायला जागा. पुरेसा पगार.

कृष्णा सुखात होता. सुखातच राहिला… पुढे मागे कोणी नाही. तरीही सगळ्या वाड्यासाठी, कृष्णा देवाईतकाच मोठा होता. देवाकडे जायचा रस्ता व्हाया कृष्णा जायचा.

मला बढती मिळाली. कृष्णाकरवी देवाला अभिषेक करविला. कृष्णा मनापासून खूष.

जांभळ्या रंगाचे कद… खांद्यावर उपरणे… गळ्यात जानवं… कानात भिकबाळी. पाठ आणि पोट एकत्र आलेले. तरीही काटक… तोंडी हरिनाम….. कृष्णा देव आणि आमच्यामधला दुवा वाटायचा.

परीक्षेचा सीझन… कृष्णाची विशेष पूजा. सगळ्या पोरांना धो धो मार्क. पोरं अभ्यासू खरी.

पण कृपा, आशीर्वादाचं डिपार्टमेंट, कृष्णा सांभाळायचा.

मालकांचा तन्मय… त्याला झालेला ऍक्सीडेन्ट. तो सिरीयस.. आय. सी. यू. मध्ये.

कृष्णाच्या डोळ्याला डोळा नाही. दोन दिवस मंदिरात कोंडून घेतलं स्वतःला. तो शुद्धीवर आला.

मालक धावत धावत मंदिरात आले. कृष्णाला मिठी मारली. कृष्णा अश्रूंच्या घनडोहात बुडाला.

मला बढत्या मिळत गेल्या. क्वार्टर्स मिळाले. वाडा सोडणार होतो. सगळ्यांना भेटलो. कृष्णाच्या डोळ्यात पाणी. निरोप घेताना गलबललो. तरीही वाड्यात चक्कर व्हायची.

माझ्या लग्नाचा मुहूर्त, कृष्णानेच काढून दिला. पत्रिका त्यानेच बघितल्या… हिची आणि माझीही.

आमचं छान चाललंय. कृष्णाची कृपा.. राधेकृष्णाचीही.

नुकताच रिटायर्ड झालो. मुलगाही नोकरीत आहे. मोठ्ठा बंगला बांधलाय सहकारनगरात.

एकदम कृष्णाची आठवण झाली. तडक वाड्यात गेलो. कृष्णा आता थकत चाललाय. मंदिरात जाताना सुद्धा पाय थरथरतात. मंदिरात गेलो. कृष्णा बाहेर आला. गाभाऱ्यात बसलो.

कृष्णाशी गप्पा झाल्या… निवांत … खूप दिवसांनी.

कृष्णाला म्हणलं. “बास झालं. आता रिटायर्ड हो. कुणीतरी नवीन पोरगा आणू. तुझ्याच्यानं होत नाही आता. “

कृष्णाचा चेहरा एकदम उतरला. काय बोलावं कळेना. डोळे भरून आले त्याचे. मला कसंसंच झालं.

“तू आता तिथं राहू नकोस. नव्या पोराला लागेल ती जागा. तू माझ्याकडे ये. नातू लहान आहे माझा.

त्याला अथर्वशीर्ष शिकवायचंय. तुलाच शिकवावं लागेल. “

कृष्णा गळ्यात पडून रडायलाच लागला. “नक्की शिकवेन. थकलो की नक्की तुझ्याकडेच येईन.

माझी वाट बघणारं कुणीतरी आहे, हे ऐकलं… नवं बळ मिळालं जगायला. आता हातपाय थरथरणार नाहीत माझे. “

कृष्णाने एकदम मिठी मारली

आणि मी…

माझा..

माझा एकदम सुदामा झाला.

© कौस्तुभ केळकर नगरवाला

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – मनमंजुषेतून ☆ “नावांची गंमत…” ☆ सुश्री नीता चंद्रकांत कुलकर्णी ☆

By Hemant BawankarNo Comments

सुश्री नीता कुलकर्णी

??

☆ “नावांची गंमत…” ☆ सुश्री नीता चंद्रकांत कुलकर्णी ☆

पूर्वी घरातल्या मुलाचं किंवा मुलीचं नाव आत्यानी काहीही ठेवलं असलं तरी त्या नावाने मुलाला हाक मारली जायची नाही. प्रत्येकाला वेगळंच एखादं टोपण नाव असायचं.

तेव्हा घरात चार-पाच मुलं असायची. पहिल्या मुलाचे नाव सहसा जे कुलदैवत असेल त्याचं ठेवलं जायचं. मला वाटते की त्यानिमित्ताने देवाचं नाव घेतलं जावं असा हेतु होता.

दत्तात्रय,पांडुरंग,खंडोबा वगैरे नावं ठेवली जायची. पण त्याचे अपभ्रंश होऊन दत्या, पांड्या, खंड्या अशीच हाक मारली जायची.

माझ्या मामाचे नाव ज्ञानेश्वर होते. त्याला ज्ञाना किंवा माऊली म्हटले जायचे. ते मात्र कानाला फार गोड वाटायचे.

माझ्या मोठ्या दिरांचे नाव नरसिंह आहे. उभ्या आयुष्यात त्यांना त्या नावाने कोणीही हाक मारली नाही. त्यांना बंडू हे टोपण नाव पडले होते. तेच सगळीकडे वापरले जायचे.

बाळू हे नाव पण त्या काळी फार प्रचलित होते. नंतर बाळू नाव फार पुढे गेले नाही. कारण नंतर बाळू हा शब्द.. “जरा यडाच आहे.. ” अशा अर्थाने वापरला जायला लागला.

यांच्या एका मित्राचे नाव तर बाळ असे आहे. अगदी एक्याऐंशीव्या वर्षी सुद्धा ते बाळच आहेत… आहे की नाही गंमत..

घरात धाकटं भावंड जन्माला आलं की ते मोठ्या भावाला दादा म्हणायचं. लाडाने त्याला दाद्या.. सुद्धा म्हटलं जायचे…. अजून मुलं झाली की त्यांना तात्या, आप्पा, अण्णा,भाऊ अशा नावाने बोलवले जायचे. ते इतके सार्वजनिक व्हायचे की सगळेजण त्याच नावाने त्यांना हाक मारायचे आणि तेच नाव त्यांना आयुष्यभर लागायचे.

यांच्या एका बहिणीला पोपट असे म्हणायचे.. का ते माहित नाही… गंमत म्हणजे ते नाव त्यांच्या इतकं अंगवळणी पडलं होतं की त्यांना त्याचं काही वाटायचं नाही.

एखादी मैना पण असायची..

” काय ग चिमणे ” असं माझ्या मैत्रिणीला कधीतरी लहानपणी म्हणे तिचे आजोबा म्हणाले होते..

आता साठीतही ती चिमणीच आहे.

एखादा बोका आणि माऊ पण असायची…

सोनुल्या,छकुल्या मोठेपणी सोनाबाई छकुताई होतात..

गोडुल्या मात्र गोडुल्याच राहतात.

ठकू,ठकी तसंच राजू आणि पप्पू पण असायचे…

राजा आणि राणी ही नावं पण बरीच वर्ष राज्य करत होती.

बंटी बबली पण त्यावेळेस जोरात होते.

यात सगळ्यात मोठा भाव खाल्ला ” बेबी “या नावाने … हे इतकं प्रसिद्ध झालं होत की प्रत्येक घरी एक तरी बेबी असायचीच.. म्हाताऱ्या झाल्या तरी त्यांना त्याच नावाने हाक मारायचे..

परवाच मी बहिणीला फोन केला तेव्हा म्हटलं,

“अगं तो बेबीचा नातू आहे.. “

त्याच्यानंतर माझी नात मला विचारत होती,

“आजी बेबीला नातु कसा काय झाला? “

मी हसायला लागले. म्हटलं, “अग बेबी सत्तर वर्षाची आहे”

तिला खूप वेळ हसू येत होत.

एका मागोमाग एक मुली झाल्या तर त्यांना आक्का, ताई असं म्हटले जायचे. मग अजून मुली झाल्या की ताईची मोठी ताई व्हायची आणि दूसरी छोटी ताई व्हायची.

नंतर इतकं मोठं म्हणायला नको म्हणून तिला सुटसुटीत छोटीच म्हणायला सुरुवात व्हायची.

परवाच आम्ही आमच्या नात्यातल्या छोटीच्या पंच्याहत्तरीला गेलो होतो.

काही वेळेस हौसेनी,कौतुकाने मोठी नावं ठेवली जायची. पण इतकं मोठं नाव कोण घेणार? 

मग सरस्वतीची सरू, निलांबरीची निला,गोदावरीची गोदा,कलावतीची कला आणि कुमुदिनीची कुमुद होऊन जायची.

अगदी तीन अक्षरी नाव असेल तर तेही पूर्ण उच्चारले जायचं नाही. मालतीचं मालु, शैलजाचं शैला, सुशीलाचं सुशी, नंदिनीचे नंदा,मिलिंदचे मिल्या, मंगेशचे मंग्या होऊन जायचं…

तसंच सुनेत्रा,सुमेधा,सुरेखा,या नावातला सु काढून टाकला जायचा.

त्यामुळेच मला वाटते नंतर हेमा, शांता, सुधा,लता, नंदा,नीता अशी सुटसुटीत नावं ठेवली गेली असावीत.

अर्थातच सीमा, मीना,गंगा, चंद्रा यांना हाक मारताना जर कोणी त्यांच्यावर रागवले असेल तर सीमे,मीने, गंगे,चंद्रे होऊन जात असे.

प्राणचा खलनायक इतका गाजला की कोणी कधी आपल्या मुलाचं नाव ” प्राण “ठेवलंच नाही.

रामायणातली “कैकयी” पण एकमेवच…

आमच्या नात्यात एकांना ओळीने पाच मुली झाल्या. मग त्यांनी म्हणे नवस केला की मुलगा झाला तर त्याचे नाव ” दगडू “ठेऊ..

नेमका मुलगा झाला. तो दगडूच राहिला… परत त्याचं काही वेगळंपण वगैरे कोणाला वाटायचं नाही. त्याला प्रेमाने सगळे दगडू म्हणायचे.

माझ्या एका मैत्रिणीचे नाव ” मनकर्णिका ” असे होते. ती या नावाला फार वैतागत असे. कारण या नावाने तिला कोणी कधीही हाक मारली नाही. तिचे मनू हेच नाव प्रचलित झाले.

लहानपणी लाडानी ” गुंड्या चांगलाच खोडकर आहे ” असं कोणी म्हटलं की त्याचं नाव “गुंड्याच” पडायचं.

काही वर्षांनी कानाला ते बरं वाटतं नसावं, मग त्याचा गुंड्याभाऊ झाला असावा…

चिंटू मात्र चिंटूच राहिला.

गंमत म्हणजे लाडाने ठेवलेल्या या टोपण नावात प्रेम, माया,आपुलकी असायची. त्यामुळे त्याचा राग कधी यायचा नाही. उलट त्यात आपलेपणा वाटायचा. म्हणूनच साठीला आलेला माझा पुतण्या प्रशांत म्हणाला की, ” अजूनही मला कोणी पशा म्हटलं की मला फार आवडतं.. लहानपण आठवतं. आता असं म्हणणारे पण खूप कमी झाले आहेत… “……

वय कितीही वाढलं तरी मनाला बालपणाची ओढ असतेच…

त्या नावातला स्नेह हवाहवासा वाटतो….

☆

© सुश्री नीता चंद्रकांत कुलकर्णी

पुणे

मो 9763631255

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares