Blog

सौ कल्याणी केळकर बापट

 विविधा 

☆ सण दिवाळीचा ☆ सौ कल्याणी केळकर बापट ☆

दिवाळी हा सगळीकडे साजरा होणारा महत्त्वाचा सण. सणसमारंभ असतातच मुळी उत्साहवर्धक वातावरण निर्मितीसाठी. नुकतचं  नवरात्र होऊन गेलेलं असतं त्यामुळे नवरात्रा पासूनच बाजारपेठा सजायला सुरवात झाली असते. खरचं हे सणसमारंभ असतातच मुळी आपल्यातील मरगळ झटकण्यासाठी. हे सणसमारंभच आपल्या संस्कृतीला घट्ट जखडून ठेवतात त्यामुळेच नात्यानात्यातील एकोपा वाढीस लागतो.

अर्थात पूर्वी आणि आता सण साजरे करण्याच्या पद्धतीत अमुलाग्र फरक पडलायं. पूर्वी एकतर संयुक्त मोठे कुटुंब, वेळेची भरपूर उपलब्धी,हौस आणि त्यामानाने महागाई चा भस्मासुर जरा कमी होता.

आताच्या दिवाळीत आणि आम्ही लहान असायच्या दिवाळीत बराच फरक पडलायं. काही गोष्टी ह्या कमावल्या आणि काही गोष्टी ह्या गमावल्यात. सगळ्यातं पहिली गोष्ट म्हणजे खूप प्रतीक्षेनंतर, थोड्याश्या हट्टानंतर मिळणाऱ्या छोट्याशा गोष्टी पूर्वी खूप मोठ्ठा आनंद देऊन जायच्या,तेच आता सहज  साध्य झालेल्या मोठ्ठ्या खरेद्या पण अल्प आनंद देऊन जातात. पूर्वी घरगुती फराळ करायचे, तो फराळ बनवितांनाचे आईचे कष्ट, तिने घेतलेली अपार मेहनत आतून खूप जाणवून आणि समजावून जायची हेच आता रेडीमेड पदार्थ आणतांना ती कष्टांच्या भावनेची जाणीवच लुप्त झालीय. पण एक म्हणजे आताच्या सणांमध्ये सुबत्ता आलीय आणि पुर्वीच्या सणांना एक काटकसरीची झालर ही होतीच.

दिवाळीचा उत्साह हा महिलावर्ग आणि बच्चेकंपनी ह्यामध्ये काकणभरं जास्तच असतो जसं पक्वान्नामध्ये पदार्थांचा राजा म्हंटले की पुरणपोळीच,बाकी सगळे पक्वान्न ह्यानंतरच त्याप्रमाणे सणांचा राजा म्हंटले की दिवाळीच बाकी सगळे सणवार ह्याच्याखालीच. ह्याचे प्रमुख कारण म्हणजे दिवाळी हा सण अगदी उत्साहवर्धक काळात येतो.नुकताच पावसाळा संपून आँक्टोबर हीट कमी होऊन हव्याहव्याशा वाटणा-या गुलाबी थंडीला नुकतीच सुरवात झालेली असते.ह्या दिवसात वेगवेगळ्या पदार्थांचा आस्वाद मनमुराद घेऊ शकतो कारण हा काळ पचनास सर्वोत्तम काळ असतो.भारत हा कृषीप्रधान देश असल्याने ह्या दिवसात शेतकऱ्यांच्या हातात पहिले पीक येऊन जरा ब-यापैकी पैसा हातात खुळखुळतं असतो. ह्या दिवसात ह्यामुळे व्यापारातील मंदी कमी होऊन व्यापारउदीमासाठीसुद्धा हा काळ उत्साहवर्धक व तेजीचा ठरतो.

दिवाळीचं प्रमुख आकर्षण म्हणजे महिलांना खरेदी आणि धावती का होईना ह्या निमीत्त्याने माहेरी धावती का होईना टाकायला मिळणारी एक चक्कर हे असतं.आपल्या वाटेकडे आईबाबा अगदी डोळेलावून बसलेले असतात. आपण यायच्या वेळेस बरोबर बाबांचे व-ह्यांड्यात खुर्ची टाकून पेपर चाळतं बसणे म्हणजे नजर पेपरमध्ये पण कान मात्र आपल्या आगमनाची चाहूल घेणारे. आईची सारखी आतबाहेर चकरा करीत वाट बघणे सुरुच असते.खरचं हे अविस्मरणीय क्षणं टिपण्यासाठी आणि आठवणींच्या कुपीत कायमचे जपण्यासाठी तरी माहेरी जायला यनं ओढ हे घेतच.

बहिणीबहीणींनी कितीही ठरविले तरी एकमेकींकडे जाणं होतचं असं नाही. पण ह्या माहेरच्या दुव्याने आम्ही बहिणीपण मनमोकळ्या राहू शकतो.आम्ही भावंड एकत्र आलोत की गप्पा संपत नाही, हास्याचे फवारे थांबत नाही आणि जुन्या जुन्या आठवणींना उजाळा देऊन देऊन मनं ही भरत नाही. त्यात आता भरीसभर आमची मुलं ही आमच्या टीम मध्ये सामील.हे प्रेमाचे एकत्रीकरण बघून आईबाबांच्या डोळ्यात जे समाधान दिसतं नं त्यापुढे सगळी सुखं फिकीच.

एक मजा वाटते एरवी आपल्याला कोणी लहानशी गोष्ट जरी देऊ केली तरी आपल्याला संकोचाच्या ओझ्याखाली दबायला होतं पण आईबाबांनी दिलेल्या मोठ्याही गोष्टीवर आपला हक्क आहे असा मोकळेपणा माहेरी वाटतो.आईबाबांनी खूप कष्ट करून, प्रसंगी स्वतःचे मन मारून जमविलेली पुंजी हे किती ह्या सणासुदीच्या निमीत्त्याने आपल्याला घसघशीत सहजतेने निर्मोहीपणे देऊन टाकतात हे फक्त आणि फक्त आईवडीलच करू शकतात.

.दिवाळी करून घरी परततांना एका बँगेच्या दोन तीन मोठ्या बँग्ज् झालेल्या असतातच.त्या बँग फक्त सामानानेच नव्हे तर आनंदाने आणि सुखाने सुद्धा गच्च भरलेल्या असतात. त्या सामानात आईच्या हातचा गरम मसाला, वर्षाचे साठवणूक करता येणारे पदार्थ हमखास असतातच ज्यापूढे जगाच्या बाजारात कितीही पैसे ओतून घेतलेल्या ह्या वस्तू आईच्या हातच्या मायेच्या उबेपुढे फिक्क्याच असतात.

अशा त-हेने दिवाळीहुन परततांना जी मायेची,प्रेमाची शिदोरी मिळते त्या आठवणींवर आपण उन्ह्याळ्यापर्यंत सहज मन.रमवितो.मग परत आहेच आमरसाला माहेरी चक्कर.

प्रत्येक श्वासागणिक मनात आठवण असणारे आईबाबा,जीव ओतून प्रेम करणारी बहीण आणि माहेरपणची ओढ टिकवून ठेवणारा भाऊ असल्याने मी खूप नशीबवान आणि श्रीमंत व्यक्ती असल्याचा माझाच मल साक्षात्कार होतो.

परतीची वेळ थोडी अवघड असते.परत तेच पेपर हातात धरून बसलेले बाबा न बोलता जणू नुसते नजरेनेच सांगतात लौकर परत या गं, आई फाटकापर्यंत येऊन परत परत स्वतःची काळजी घ्यायला बजावत असते.अशा वेळी गाण्याच्या ओळी आठवतात,

 “मला सांगा सुख म्हणजे नक्की काय असतं?

काय पुण्य असतं की जे घरबसल्या मिळतं।”

©  सौ.कल्याणी केळकर बापट

9604947256

बडनेरा, अमरावती

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ.उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ.मंजुषा मुळे/सौ.गौरी गाडेकर≈

जीवनरंग 

☆ “राजी…” ☆ श्री कौस्तुभ केळकर नगरवाला ☆

बेल वाजली.

सायलीच्या सासूबाईंनी दार ऊघडलं.

कुकर गॅसवर फुरफुरत होता.

पहिली शिट्टी होवून गेलेली.

सायली धुसफुसतच घरात शिरली.

अगदी कुकरसारखीच.

मागनं चिऊ..

चिऊचा चेहराही पडलेला.

चिऊ घरात शिरली अन् धूम पळत आबांच्या कुशीत.

चिऊ विदाऊट हासू ?

अॅन्ड नाऊ विथ आसू..

आबांना सवयच नव्हती.

आबा गलबलले.

कुशीतल्या चिऊला हळूहळू थोपटू लागले.

इतका वेळ धरून ठेवलेलं आसवांचं धरण फुटलेलं.

चिऊच्या गालांवर पाणलोट क्षेत्र.

आबा मात्र प्रचंड अस्वस्थ.

चिऊच्या डोळ्यातला एकही आसू, आबांना सहन व्हायचा नाही.

मायलेकींचं काहीतरी बिनसलेलं असणार.

फाॅर ए मोमेंट…

आबा सायलीवर मनापासून चिडले.

मनातल्या मनात.

नंतर सावरले.

सायलीची रोजची धावपळ.

दिवसभर आॅफीसात राबते.

घरी आल्या आल्या लगेच चिऊला क्लासला सोडायला जाते.

अगदी चहाही न घेता.

तासभर तिथेच.

घरी यायला साडेसात.

तोवर चिऊच्या आजीचा स्वयपाक रेडी.

सायली , आबा , आजी…

अफलातून टीमवर्क.

चिऊला स्कूलबसला सोडणं , आणणं, होमवर्क…

सगळं सगळं आबा सांभाळायचे.

सकाळी स्वयपाक करून सायली आॅफीसला पळायची.

संध्याकाळचा स्वयपाक चिऊची आजी.

चिऊचा बाबा तिकडं दूरदेशी.

ओमानला.

इथे रोजची लढाई.

एक एक दिवस रक्त आटवणारा.

आॅफीस ,  चिऊचा क्लास.. सायली थकून जाते.

शाळा , क्लास… चिऊही थकते.

आणि चिऊचे आबा आजीही.

म्हणून तर आख्खं घर रविवारची वाट बघायचं.

एरवी दोघीही हसमुखराय असायच्या.

एखाद दिवशी बिनसतं.

वरच्या पट्टीतली रागदारी ऐकू येते.

अशा वेळी इतरांनी कानसेन व्हावं.

निमूटपणे तो रागविस्तार ऐकून घ्यावा.

एकदा निचरा झाला की नेहमीचा सूर लागतोच.

थोडा वेळ धीर धरायचा..

आबांनी समजून घेतलं.

शांतम् शांतम्….

वातावरण तंगच होतं..

सायलीनं पटाटा पानं घेतली.

पान घेताना जराशी आदळाआपट.

चिऊ मान खाली घालून जेवत होती.

चॅनल म्यूट.

नो चटरपटर.

सायलीची नजर पेटलेली..

एकदम फूल बने अंगारे.

न बोलता जेवणं आटोपली.

अगदी दहा मिनटांत.

आबांनाच टेन्शन आलेलं.

कोकराची काळजी वाटू लागली.

सगळे हाॅलमधे जमले.

झाला..

ज्वालामुखीचा स्फोट झाला एकदाचा.

” आबा , आजी,… करा.

करा कौतुक अजून नातीचं.

खोट बोललीये चिऊ आज.

दोन दिवस क्लासला सुट्टी आहे म्हणाली.

मीही विश्वास ठेवला.

मी आपलं खालनंच सोडते आणि आणते.

जिना चढून वर जात नाही.

कधीतरीच मॅम भेटतात तिच्या.

आज नेमक्या भेटल्या.

” रिया वाॅज अॅबसेंट फाॅर लास्ट टू डेज “

काय बोलणार ?

आपलेच दात घशात घातले पोरीने.

मीच वेडी.

हिच्या रँकसाठी मर मरायचं.

आणि तिला काडीची किंमत नाही.

नुसता संताप संताप होतोय.

एक दिवस वेडी होईन मी “

सायली भयानकच बिथरलेली.

चिऊ..

चिऊकडे तर बघवत नव्हतं.

आबांच्या कुशीत आडोसा शोधणारं कोकरू.

चिऊच्या डोळ्यातून संततधार.

आबा आजी सुन्न.

खरंच…

चिऊ नाहीये हो अशी.

अभ्यास मनापासून आवडतो तिला.

रँक असतो तिचा दरवेळी.

खोटं नाही बोलणार ती.

काही तरी वेगळा प्राॅब्लेम असणार.

” तू शांत हो बघू आधी.

आत जाऊन पड जरा.

आम्ही बोलतो चिऊशी.

आपलीच पोर आहे.

जास्त चिडलीस तर कायमची भिती बसेल, पोरीच्या मनात.”

चिऊच्या आजीनं सायलीची, आतल्या खोलीत पाठवणी केली.

इकडे…

काही झालंच नाहीये अशा थाटात ,आबांनी गोष्ट सुरू केली.

रोजची गोष्ट.

बटाटेमहाराजांची.

पहिल्यांदा मुसूमुसू गोष्ट ऐकणारी चिऊ.

हळूच गोष्टीत हरवली.

शेवटी तर खुदकन् हसली.

आबा की मेहनत रंग लाई.

चिऊला एकदम काही तरी आठवलं.

” आबू खरं सांगू , वेनस्डेलाच आईला बरं वाटत नव्हतं.

थर्सडेला शाळेत जाताना तर ती जास्त टायर्ड वाटली.

म्हणूनच मी ठरवलं.

दोन दिवस क्लासला हाॅलीडे डिक्लेअर करायचा.

तेवढीच आईला रेस्ट घेता येईल.

म्हणून मी क्लासला बुट्टी मारली.

चिनूच्या बुकमधलं मी सगळं काॅपी केलंय आबू..

क्लासचा होमवर्कही केलाय.

तरीसुद्धा मी खोटं बोलले.

साॅरी..

ममा मला माफ करेल ना.”

चिऊचा दर्दभरा सवाल.

” का नाही करणार ?

नक्की करेल.

आबू है ना.

तू झोप बरं आता.”

चिऊ आबांची मांडी आसवांनी भिजवून झोपी गेली.

आली रे आली.

आता आबांची बारी.

आबांना चिऊचं कौतुकच वाटलं.

चिऊ झोपल्यावर आबा , आजी अन् सायली..

तीन बोर्ड आॅफ डिरेक्टर्सची मिटींग.

रात्री अकरापर्यंत चालली.

ठरलं.

दुसर्या दिवशी सकाळी.

गुडमाॅर्नींग चिऊल्या.

आईचा मूड परत आलेला.

आबा ,आजीही खूष दिसत होते.

‘काहीही असो खोटं बोलायचं नाही’

सेड बाय चिऊज ममा.

‘ येस ममा, प्राॅमीस.”

चिऊने कहा.

मांडवली.

क्रायसीस संपला.

तेवढ्यात ममाने गुड न्यूज दिली.

” चिऊ आजपासून नो ट्यूशन.

तू स्वतःचा अभ्यास स्वतः करायचा.

काही प्राॅब्लेम आला तर आबा सांगतीलच.

आबा तुला टाईमटेबलही बनवून देणार आहेत.

नको ती धावपळ आणि दमवणूक.

नाही आली रँक तरी चालेल,

रोजचा दिवस आनंदात संपायला हवा.”

‘थँक्यू ममा.

आबा है तो फिकर नाॅट.

मी मनापासून अभ्यास करेन.

डोंड फरगेट, आबा ईज ईन्जीनियर फ्राॅम सीओईपी.

मजा भी आयेगा और रँक भी.’

चिऊ आनंदाच्या ढगात ऊडत शाळेत गेली.

आबा आजी खूष.

मोठ्या मुश्कीलीनं सायली ‘राजी’ झालेली.

दमवणारा प्रश्न निकाली निघालेला.

एकदम आबांना चिऊच्या अभ्यासाचं टेन्शन आलं.

चिऊचा हसरा चेहरा आठवला.

” डोन्ट वरी, हो जायेगा”

आबांचा काॅन्फीडन्स ओव्हरफ्लो झाला.

अन् आबा…

फ्रेश संध्याकाळची वाट पाहू लागले.

बटाटेमहाराज की जय !

* माझी पोस्ट नावासकट शेअर करायला माझी ना नाही *

© कौस्तुभ केळकर नगरवाला

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

 

सौ.शशी.नाडकर्णी-नाईक

 वाचताना वेचलेले 

अमिताभ…स्वामी संजयानंद ☆ प्रस्तुती – सौ. शशी नाईक-नाडकर्णी

११ ऑक्टोबरला अमिताभ ८० वर्षांचा झाला . म्हणजे साधारण माझ्या वडिलांच्या वयाचा अमिताभ. तरी त्याला ‘अहो-जाहो’ करणं अशक्य आहे. जग एवढं बदललं. नेहरू गेले. मोदी आले. साधी थिएटर गेली. मल्टिप्लेक्स आली. आता तर सिनेमा मोबाइलवर आला. टांगेवाला मर्द गेला आणि ओलासह उबेरही आली. कारखाना मालक आणि कामगार यांच्यातल्या ‘नमक’चा संदर्भ बदलला. तरीही अमिताभ नावाचा ‘सिलसिला’ सुरूच आहे. या चमत्कारानं आपलंच डोकं जड होतं. तरी, नवरत्न तेलानं मसाज करायला हा आहेच हजर!

आज ऐंशीव्या वर्षीही अमिताभ पहाटे पाचला उठून सकाळी आठला सेटवर हजर असतो. आजही दिग्दर्शकांच्या सूचनांबरहुकूम काम करत असतो. अमिताभचे समकालीन काळाच्या पडद्याआड गेले. जे आहेत, ते उपकारापुरते उरले. पण अमिताभ आहेच. कोण्या पन्नाशीतल्या बाल्कीला अमिताभसाठीच ‘चिनीकम’ करावा वाटतो वा ‘पा’मध्ये अमिताभला लहान मूल करावे वाटते. ‘मी भूमिकेसाठी अमिताभची निवड नाही केली, तर अमिताभसाठी भूमिका निवडली’, असं बाल्की सांगतो. चाळीशीतल्या नागराज मंजुळेला, ऐंशी वर्षांच्या अमिताभनं आपल्या सिनेमात काम नाही केलं, तर आपल्याला ‘मोक्ष’ मिळणार नाही, असं वाटतं. शूजित सरकारलाही अमिताभ हवा असतो आणि करण जोहरलाही.

काय आहे हे?

सगळ्यात महत्त्वाचं म्हणजे, अमिताभ संपला नाही. कारण, तो थांबला नाही. तो साचला नाही. “आमच्यावेळी असं होतं!”, असं, माणसं दिवसातला निम्मा वेळ म्हणू लागली, की ती संपतात. आपली मुलं-बाळं रांकेला लागली की आपल्या आयुष्याची इतिकर्तव्यता झाली, असं जे मानतात, ते अकाली म्हातारे होतात! सकाळी वॉक, दुपारी एक पोळी, रात्री ग्लासभर दूध एवढंच ज्यांचं आयुष्य होतं, ते त्या शेड्यूलचे गुलाम होतात. तेही ८० वर्षे फीट जगतात, पण केव्हाच संपून गेलेले असतात.

अमिताभ संपला नाही. कारण, त्याच्या त्या ‘ॲंग्री यंग मॅन’ रूपाप्रमाणेच तो सदैव कार्यरत राहिला. अपघात, आजारपणं, दुखणी त्याच्यामागे कमी नाहीत. कौटुंबिक ताण, पोराबाळांची चिंता नाही, असं नाही. उद्योगधंद्याचं तर पार दिवाळं निघालं. राजकारणात अपयशी ठरला. तरी तो उभा राहिला. धावत राहिला. अमिताभ हा अभिनेता वा माणूस म्हणून थोर आहे, असे माझे मत अजिबात नाही. पण, हे जे आहे ते का आहे? काय आहे? ते नाकारून कसे चालेल? अमिताभचा जादुई आवाज, अमिताभचा करिष्मा, कवीचा मुलगा असलेल्या अमिताभची साहित्याची समज, त्याचा आवाका, त्याची खोली हे कसं नाकारणार? रूढ अर्थानं अमिताभकडे ना चेहरा, ना ॲक्शन हीरोची शरीरसंपदा. पण, अमिताभ हा अमिताभच असतो. त्याचे डोळे, त्याचे नाक, त्याचा चेहरा, त्याची उंची, त्याचे शरीर असं सुटं सुटं करून चालत नाही. या सगळ्याचा म्हणून जो एकत्रित परिणाम आहे, तो अभूतपूर्व आहे. तो अमिताभ आहे!

परवा लॉ कॉलेज aरस्त्यावरच्या बरिस्तात कॉफी पित होतो. पलीकडच्या टेबलवर एक वयोवृद्ध जोडपं बसलं होतं. तर, दुस-या टेबलवर काही तरूण मुलं-मुली बसली होती. म्हातारा-म्हातारी पेन्शनपासून टेन्शन आणि मुलीच्या लग्नापासून ते फॉरेन टूरपर्यंत बरंच बोलत होते. तिकडं पोरं एक्झामपासून ते आयपीएलपर्यंत ब-याच गप्पा ठोकत होते. दोन्ही टेबलवरून दोन नावं मात्र सारखी ऐकू येत होती – अमिताभ बच्चन आणि शरद पवार. हे म्हातारे कॉलेजात होते, तेव्हा शरद पवार आमदार झाले, तर अमिताभच्या ‘आनंद’नं लक्ष वेधून घेतलं. किती उन्हाळे-पावसाळे पाहिले, पण हे दोघं आहेतच. पवारांचा पक्ष हरेल. अमिताभचा सिनेमा पडेल. पण, ते आहेत.

“सध्या काय करताय?” असं विचारल्यावर पवार परवा एका मुलाखतीत म्हणाले होते- “सेल्फी काढायला शिकतोय!”

हेच ते कारण आहे, ज्यामुळे माणसं ऐंशीव्या वर्षीही कार्यमग्न असतात. बाकी, तुम्हालाही नसतील, अशा व्याधी, अशी आजारपणं, अशा समस्या, असे ताण, असे प्रश्न त्यांच्या वाट्याला आहेत. पण, ‘ॲंग्री यंग मॅन’ला डोक्यावर घेणा-यांची नातवंडं कॉलेजात जाऊ लागली, तरीही हा ‘यंग मॅन’ अमिताभ आहेच. आणि, पवार ३८व्या वर्षी मुख्यमंत्री झाले, तेव्हा पवारांविषयी बोलणा-यांना आज त्यांची नातवंडं शरद पवारांविषयी सांगू लागली आहेत!

हे दोन्ही ‘बच्चन’ आजही कार्यरत आहेत, पण ते दोघेच नाहीत. तिकडे ८५ व्या वर्षी आमचे भालचंद्र नेमाडे नव्या प्रकल्पावर अहोरात्र काम करताहेत. त्यांच्या लिहिण्याने नव्या मुलांना आजही झपाटून टाकताहेत. त्याच वयाचे रतन टाटाही पहाटे पाचला उठून दिवस सुरू करताहेत.

शुभ्रा गुप्ता म्हणते ते खरंय. अमिताभच्या घरावर एकच पाटी आहे –

“Work in Progress!”

अमिताभला ‘हॅपी बड्डे’ म्हणणं म्हणजे अखंड, अविरत, अव्याहत अशा कार्यमग्नतेचं सेलेब्रेशन आहे! अमिताभ एका रात्रीत जन्माला येत नाही. तो अव्याहत कामातून, कार्यमग्नतेतून, अविचल निष्ठेतून ‘अमिताभ’ होत असतो.

हे ‘अमिताभ’पण लक्षात घ्यायला हवं.

(फक्त माहिती म्हणून सांगतो – अमिताभ हे महायान पंथातल्या बुद्धांचे एक नाव आहे.)

अविरत चालणं हा अमिताभचा ‘पासवर्ड’ आहे’. सो, चालत राहा. मुक्काम आणि मोक्षाच्या आशा करू नका.

पडद्यावर धावणारा अमिताभ आठवा आणि तसेच पॅशनेटली धावत राहा. चालत राहा. अविरत कार्यरत राहा.

तुम्हीही बच्चन व्हाल! माझी गॅरंटी.

लेखक – स्वामी संजयानंद

संग्राहिका -सौ. शशी नाडकर्णी- नाईक

फोन  नं. 8425933533

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

श्री संजय भारद्वाज

(श्री संजय भारद्वाज जी – एक गंभीर व्यक्तित्व । जितना गहन अध्ययन उतना ही  गंभीर लेखन।  शब्दशिल्प इतना अद्भुत कि उनका पठन ही शब्दों – वाक्यों का आत्मसात हो जाना है।साहित्य उतना ही गंभीर है जितना उनका चिंतन और उतना ही उनका स्वभाव। संभवतः ये सभी शब्द आपस में संयोग रखते हैं  और जीवन के अनुभव हमारे व्यक्तित्व पर अमिट छाप छोड़ जाते हैं।  हम आपको प्रति रविवार उनके साप्ताहिक स्तम्भ – संजय उवाच शीर्षक  के अंतर्गत उनकी चुनिन्दा रचनाएँ आप तक  पहुँचा रहे हैं। सप्ताह के अन्य दिवसों पर आप उनके मनन चिंतन को  संजय दृष्टि के अंतर्गत पढ़ सकते हैं। )

☆ आपदां अपहर्तारं ☆

🕉️ श्री महालक्ष्मी साधना सम्पन्न हुई 🌻

आपसे विनम्र अनुरोध है कि आप स्वयं तो यह प्रयास करें ही साथ ही, इच्छुक मित्रों /परिवार के सदस्यों  को भी प्रेरित करने का प्रयास कर सकते हैं। समय समय पर निर्देशित मंत्र की इच्छानुसार आप जितनी भी माला जप  करना चाहें अपनी सुविधानुसार कर सकते हैं ।यह जप /साधना अपने अपने घरों में अपनी सुविधानुसार की जा सकती है।ऐसा कर हम निश्चित ही सम्पूर्ण मानवता के साथ भूमंडल में सकारात्मक ऊर्जा के संचरण में सहभागी होंगे। इस सन्दर्भ में विस्तृत जानकारी के लिए आप श्री संजय भारद्वाज जी से संपर्क कर सकते हैं। 

संजय दृष्टि – लघुकथा – अनिर्णय