सौ. शशी नाईक-नाडकर्णी
☆ जीवनरंग ☆ मिस् जोकर – भाग-1 ☆ सौ. शशी नाईक-नाडकर्णी ☆
लहानपणापासून तिचा खोडकर स्वभाव.त्यामुळे भावंडांचा,आईबाबांचा कोप,चोप असा भरपूर प्रसाद खाल्ला आहे तिने. शाळेत पण तीचं परिस्थिती पण बाकीचे तिचे गुण खूप चांगले. प्रेमळ, मायाळू, सतत कोणालाही मदत करायला पुढे, अभ्यासात हुशार घरीदारी त्यामुळे सगळ्यांची लाडकी हवीहवीशी.पण टिंगल टवाळीच्या स्वभावामुळे फारशी जिवाभावाची अशी कोणी तिला मित्रमंडळी लाभली नाही. आणि तिच्या ह्याच चेष्टेखोर स्वभावामुळे आम्ही तिला’ मिस् जोकरच’ म्हणू लागलो. तेव्हाच मेरा नाम जोकर राज कपूरचा चित्रपट जोरात चालू होता. ती पण खूष होती ह्या नावावर. पुढे काॅलेजमध्ये गेली पण मूळ स्वभाव कुठे जातो? तिकडे तर टिवल्याबावल्यानाआणखीनचं रान मोकळे. प्रोफेसर पासून सगळ्या मुलामुलींच्या टिंगल टवाळी कर त्यांच्या जोड्या लाव. त्यांना हैराण कर. हळूहळू सगळे पांगले. कोण शिक्षणासाठी परदेशी गेले तर कोणाला नोक-या लागल्या. कोणाच्या बदल्या झाल्या. सगळे आपापल्या आयुष्यात मग्न झाले. मधे कोणाच्या लग्न कार्यात किंवा अडीअडचणी ला शक्य झाले तर सगळे जात होते. भेटत होतो. मध्यंतरीच्या काळात ह्या ‘मिस् जोकर’चा संपर्क नव्हता.
तो दिवस 29 मार्च इयर एंडिंग बॅंकेत उशीरा पर्यंत थांबावे लागे.सकाळी लवकर जावे लागे.त्यातच मुलांच्या परीक्षा. काय धावपळ. आणि नेमकी ह्याच दिवशी आमच्याच ग्रुपमधल्या रेवतीची आई बाथरुम मध्ये पाय घसरून पडण्याचे निमित्त झालं. एकदम सिरीयस झाली. रेवती आणि नवरा US मध्ये, तिचा भाऊ आणि वहिनी बॅगलोरला नुकतेच प्रमोशनवर गेलेले. तेव्हा आई बाबा दोघेच घरी अगदी ठणठणीत होते. त्याचे तिकडे स्थिरस्थावर झाल्यावर तो ह्या दोघांना नेणार होता. आणि आई पाय घसरून पडण्याचे निमित्त झाले. डोक्याला मार लागला. आम्हीच मित्रमैत्रिणीनेच त्याना ऍडमिट केले. आमच्या बिझी schedule मधून कसेबसे ऍडजेस्ट केले. धावपळ केली. रात्री घरी अंथरूणावर आडवे झाल्यावर एकदम डोक्यात विजेचा झटका लागावा तसे झालं. आपण काकूंच्या मागे धावलो, सगळं केले पण काकांचे काय ? इतक्या उशीरा रात्री फोन तरी कोणाला करणार? सगळ्यांची दिवसभर धावपळीनी दमछाक झाली. माझी झोप उडाली होती. सकाळी लवकर उठून सगळं आटपून रेवतीचे घर गाठलं. तिकडे कुलूप. शेजारी चौकशी केली ते म्हणाले “काल काकूबरोबर हाॅस्पिटलमध्ये गेलेले काका घरी आलेच नाहीत”. मग धावत पळत हाॅस्पिटलमध्ये गेले. स्वागतिकेकडे चौकशी केली.
मला घाबरी घुबरी झालेली पाहून तिने मला बाकावर बसवले पाणी प्यायला दिले ती म्हणाली, “ताई, अजिबात घाबरू नका.आमच्या हाॅस्पिटलमध्ये एकदा पेशंट अॅडमिट झाला कि त्याच्यावर योग्य ते उपाय वेळेवर होतातच पण त्याची व वेळ पडली तर त्याच्या बरोबरीच्या माणसांची काळजी पण घेतली जाते. तेव्हा तुम्ही काकांची अजिबात काळजी करु नका जोपर्यंत काकू इकडे आहेत तोपर्यंत. किंवा त्याच्या नंतर सुध्दा गरज असेल तर.
“मला आश्चर्यच वाटले. कारण हे मी नवीनच ऐकत होते. “कोण करते अशी सोय? हाॅस्पिटल का?”
“छे ओ आमची ‘मिस् जोकर’ “. हे शब्द कानावर पडले आणि मन दहा पंधरा वर्षे मागे गेलं.
क्रमशः…
© सौ. शशी नाईक-नाडकर्णी
फोन नं. 8425933533
≈ ब्लॉग संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित ≈
लघु बोध कथा
