Category: मनमंजुषेतून

श्री उदय गोपीनाथ पोवळे  मनमंजुषेतून  ☆ मी, माझी मैत्रीण आणि.... साठीची ताकद – भाग 1 ☆ शब्दांकन….श्री उदय गोपीनाथ पोवळे ☆ २६ - १२ - २०२१       खूप  दिवसानंतर  माझ्या  बायकोनी  फिरायला  जायचा  मनसुबा  नुसता  बोलून  न दाखवता  तिने  बुकिंगही  केले  आणि  आम्ही  अलिबागच्या  रेडिसन  ब्लु  रिसॉर्टला पोचलो. दुपारची  झोप  काढून  आम्ही  जरा  रिसॉर्टला  फेरफटका  मारायला  बाहेर  पडलो आणि  समोरून  जराशी  स्थूल  अशी  एक बाई  एका  पुरुषाबरोबर  समोरून  येत होती.  आता  साठीतच  नाही , तर  नेहमीच पुरुषांची  अशी  नजर  जाणे  साहजिक आहे  पण  साठीची  ताकद  अशी  आहे  की  त्यावर  आता  बायकोकडून  आक्षेपही घेतला  जात  नाही.  जशी  ती  जवळ  आली  तेव्हा  तो  चेहरा  कुठे तरी बघितल्यासारखा  वाटला  पण  कुठे  ते  आठवत  नव्हते. ती दोघे  आम्हाला  क्रॉस  करून  मागे  गेले  आणि  मला  आठवले,  अरे  ही  तर  माझ्या  शाळेतली  चंदा  वाटते.  सध्या  साठी  चालू  असल्याने  साठीची  ताकद  लावायची  असे  ठरवून  बायको  बरोबर  असतानाही  मी  मागे  वळून  तिला  ऐकायला  जाईल  अशा तऱ्हेने  मोठ्याने हाक  मारली, " चंदा...." आणि...., आणि  तिने  मागे  वळून बघितले. " चंदा  फाटक " मी  परत  तिचे  नाव घेतले. आता...

सुश्री मंजुषा सुनीत मुळे  मनमंजुषेतून  ☆ मोबाईलचे व्यसन - भाग - 1 ... अनामिक ☆ संग्रहिका - सुश्री मंजुषा सुनीत मुळे ☆ “एक कोटी रुपये देतो, वर्षभर स्मार्टफोन वापरायचा नाही,” असं कुणी सांगितलं तर तुम्ही कराल का? - कुणीही म्हणेल की ‘ एक कोटी रुपये मिळणार असतील तर वर्षभर राहू की सुखानं फोनशिवाय, त्यात काय अवघड आहे.’ -खरं तर अवघड काही नाही, पण वाटतं तितकं सोपं ते आता उरलेलं नाही. आपण सारेच स्मार्टफोनला इतके सरावलो आहोत की फोन हा फक्त एकेकाळी कॉल करणं, घेणं, बोलणं यासाठीच होता हे आता आपण विसरून गेलेलो आहोत. सतत स्क्रोल करत राहण्याचं हे व्यसन इतकं वाढलं आहे की, एक दिवस मोबाइल बिघडला किंवा हरवला, एवढंच काय पण काही वेळ त्याची बॅटरी संपली तरी जीव कासावीस होतो. फोनशिवाय जगणंच अशक्य व्हावं इतका फोन जवळ बाळगूनच अनेकजण जगतात. झोपताना आणि शौचालयातही फोन जवळच असतो. अशा अवस्थेत फोनशिवाय जगणं कसं शक्य व्हावं? पण एलिना मुगडन या तरुणीनं हे आव्हान स्वीकारलं. न्यू यॉर्कच्या क्वीन्स परिसरात राहणारी ही तरुणी. वय वर्षे 29. गेल्या वर्षी फेब्रुवारीतली ही गोष्ट. व्हिटॅमिन...

सुश्री स्नेहलता दिगंबर गाडगीळ  मनमंजुषेतून  ☆ अशी झाले मी उद्योजिका ☆ सुश्री स्नेहलता गाडगीळ ☆  साधारण एक वर्षापूर्वी माझी भाची सौ मेधा सहस्रबुद्धे, जी स्वतः उत्तम शिक्षिका आहे, तिने कल्पना मांडली की आपल्याकडे इतकी छान छान पुस्तके आहेत, तर आपण ती एकत्रितपणे वाचूया का?  माझी नणंद विमल माटेने ती कल्पना उचलून धरली. माझ्या पतिराजांना पुस्तक म्हणजे जीव की प्राण  .त्यामुळे घरात कपड्याच्या कपाटापेक्षा पुस्तकाची कपाटे मोठी. त्यांचे नुकतेच निधन झाल्याने ही त्यांना खरी आदरांजली, असेही वाटून गेले आणि मग एके दिवशी आम्ही एक ग्रुप फॉर्म केला त्याला नाव दिले" संवादिनी ". माझी मोठी नणंद म्हणजे मेधाची आई सुध्धा लगेच आमच्या ग्रुपला जॉईन झाल्या. मग आम्ही पहिले पुस्तक गुगलमीट वरून  सुधा मूर्तींचे ‘ wise  and otherwise ‘ वाचायला सुरू केले. वाचनाबरोबर रोज त्यावर चर्चा करता करता आमच्यासारखे पुस्तक वेडे एक एक करून ग्रुप ला जॉईन झाले. पहिल्या दिवशी आम्ही चौघी आणि मृदुला अभंग आणि मंजिरी अदवंत  आल्या. ‘समानशीले व्यसनेषु सख्यं ’ ह्या उक्तीप्रमाणे हळूहळू आमचा ग्रुप खूप मोठा झाला. आमच्या ग्रुप मध्ये ८६ वर्षापासून  पन्नाशीच्या अलीकडे पलीकडे असणाऱ्या  सर्वजणी तितकाच...

  मनमंजुषेतून  ☆ भांड्यांवरची कोरलेली नावं ☆ सुश्री शुभा गोखले ☆  लहानपणी पुण्यातल्या  घरांमधल्या  भांड्यांवर खिळ्याने ठोकून नावं घातलेली असत. प्रत्येक तांब्या-पितळेच्या आणि नंतर स्टीलच्या सुद्धा भांड्यावर घरातल्या मोठ्या व्यक्तीचं  नाव (मालक म्हणून असावं बहुदा !) तारीख आणि गावाच्या नावासह वळणदार अक्षरात कोरलेलं असायचं. जर एखाद्या समारंभात ते भांडं दिलं असेल तर " चि. सौ. का. xxx च्या विवाहाप्रित्यर्थ किंवा चि. XYZ च्या मौजीबंधन समारंभ प्रित्यर्थ– ABC कुटुंबाकडून सप्रेम भेट " असं तारखेनिशी लिहिलेलं असायचं !  असं नाव कोरून देणारा  माणूस माझ्या दृष्टीनी भांड्यांच्या दुकानातला सगळ्यात इंटरेस्टिंग माणूस असायचा ! तुळशीबागेच्या समोर जराशा उजव्या हाताला असणाऱ्या  "पंड्याच्या" भांड्यांच्या दुकानात आईची खरेदी सुरु झाली, की माझा मोर्चा तिथे शेजारीच असलेल्या देवळाच्या पायरीवर बसून, भांड्यांवर कोरून  नावं घालणाऱ्या काकांकडे  वळलेला असायचा—-आणि त्यांचं एकाग्रपणे चाललेलं ते काम मीही मन लावून बघत बसायची.  एका संथ तालात, किंवा लयीत म्हणूया,  साध्या खिळ्याच्या साह्याने ठोकत ठोकत, गिऱ्हाईकाने कागदावर लिहून दिलेली  मराठी किंवा इंग्रजी अक्षरं अगदी वळणदार पद्धतीने उतरवणारे ते हात एखाद्या शिल्पकारासारखे वाटायचे मला— आता कुठे गेले ते हात ? काही दिवसांनी...

 मनमंजुषेतून  ☆ वृद्धत्व श्रावणबाळाचे !! ...'स्नेहसावली' संस्थांतील एक समाजसेवक ☆ संग्राहक - श्री अनंत केळकर ☆ काही महिन्यांपूर्वी अमिताभ बच्चन व ऋषी कपूर यांचा नितांत सुंदर अभिनय असलेला "नॉट आऊट १०२" हा चित्रपट बघण्यात आला. अमिताभ १०२ वर्षांचा व त्याचा मुलगा ऋषी कपूर ७५ वर्षाचा. ऋषी कपूरला सतत आपण म्हातारे झालेलो आहोत असे वाटत असते. तर अमिताभला १०२ व्या वर्षीदेखील आपण तरुण आहोत व जीवन मुक्तपणे अनुभवत मजेत जगले पाहिजे असे वाटत असते. ह्या दोघांच्या विरुद्ध मानसिकतेमधून जो गोंधळ निर्माण होतो त्यामुळे चित्रपट खूप मनोवेधक बनला आहे. ह्यात अमिताभ आपल्या मुलासाठी वृद्धाश्रमाचा शोध घेत असतो. असाच काहीसा एक वेगळा अनुभव मला ‘ स्नेहसावलीत ‘ आला —--  एक ७५ वर्षांचे आजोबा चौकशीकरता संस्थेत आले. त्यांना माझ्याशीच बोलायचे होते. किरकोळ देहयष्टी, शरीरावर जाणवणारा मानसिक थकवा, जाड भिंगाचा चष्मा, हातात काठी असे हे आजोबा अत्यंत चिंतातूर स्वरात विचारात होते,-- “ डॉक्टर इथे अगदी व्यवस्थित काळजी घेतली जाईल ना हो? '  मी म्हणालो, “ आजोबा अजिबात काळजी करू नका. इथे तुमची उत्तमरीत्या काळजी घेतली जाईल.” त्यावर ते म्हणाले,...

 मनमंजुषेतून  ☆ सौंदर्य... ☆ डॅा. सौ. पुष्पा सुभाष तायडे ☆ स्त्रियांना नेहमी असं वाटतं की, आपण हे नेसल्यावर सुंदर दिसू, ते घातल्यावर सुंदर दिसू. एक जाहिरात आहे, त्यात विनोदकन्या भारती म्हणते, ‘ मुझे कभी ब्यूटिफुल बननाही नहीं था, क्यों की मैं हमेशासे जानती थी की मैं ब्यूटिफुल हूँ. सिर्फ अपनी सुंदरताको मेन्टेन करती हूँ। ’ फार साध्या सोप्या ओळी आहेत की, ‘ मला नेहमीच माहीत होतं, मी सुंदर आहे.’ – आपल्यापैकी किती जणींना हे माहीत असतं? आपल्यातलं सौंदर्य कशात आहे, हेच आपल्याला माहीत नसतं. कारण सौंदर्य म्हणजे काय, हेच आपल्याला कळत नाही. आपले सौंदर्याचे आणि प्रेमाचे मापदंड आपण लहान किंवा मोठ्या पडद्यावरच्या तारकांकडे पाहून ठरवत असतो. जाहिरातीतल्या बाईचा मेकअपने झाकलेला, हजार वॅटमध्ये चमकणारा चेहरा म्हणजे आपण सौंदर्य समजतो. पाठ उघडी टाकणारं प्रचंड मोठ्या गळ्याचं ब्लाउज म्हणजे सौंदर्य समजतो. पण तुम्ही कधी आपल्या बाळाला पाजताना स्वत:चा चेहरा पाहिलाय का? वात्सल्यानं चमकणाऱ्या त्या चेहऱ्याचं सौंदर्य उजळण्यासाठी कधीच हजार वॅटच्या फोकसची गरज लागत नाही. दिवसभर घरकाम करून थकल्यावर संध्याकाळी तोंडावर पाणी मारून साध्या टॉवेलने पुसलेला चेहरा पाहिलाय...

डाॅ.नयना कासखेडीकर परिचय: डाॅ.नयना देवेश्वर कासखेडीकर. शिक्षण:  B.Sc. chemistry ,Diplom in journalism,master in communication and journalism,Ph.D.in journalism. Cert. course in film making and documentary, चित्रपट रसास्वाद कोर्स,सार्वजनिक कार्यक्रम संयोजन सर्टिफिकेट कोर्स. अवगतभाषा: मराठी,हिंदी,गुजराती ,इंग्लिश. लेखन: विविध मासिके, दिवाळी अंकातून लेखन, मान्यवरांच्या मुलाखती, संशोधनात्मक लेखन, संपादन, स्वामी विवेकानंद चरित्र मालिकेचे सोशल मिडियासाठी लेखन, विशेषांक व स्मरणिकांचे संपादन. आकाशवाणी: ड्रामा B grade  artist., बालनाट्ये, शैक्षणिक कार्यक्रम यांचे लेखन व सहभाग, पुणे आकाशवाणीवर तेजशलाका या मालिकेसाठी काही भाग लेखन, नाट्य लेखन, दिग्दर्शन व सहभाग. मुक्त पत्रकार व माध्यम अभ्यासक म्हणून काम चालू. संस्कार भारती साहित्य विधा अ.भा.समिती सदस्य  व पश्चिम प्रांत प्रसिद्धी संयोजक. संस्थापक:  मोहोर बुक क्लब. संयोजक: साहित्य कट्टा, वर्तक बाग, पुणे. साहित्य पर्यटन: साहित्यिकांचे गावी पर्यटन व माहिती घेणेदेणे. साहित्य कार्यक्रमांची निर्मिती,संशोधन,लेखन,दिग्दर्शन. शाॅर्ट फिल्म निर्मिती.   विविधा  ☆ उत्तीष्ठत ! जाग्रत ! ☆ डाॅ.नयना कासखेडीकर ☆ श्रेष्ठ जीवनमूल्यांनी युक्त आणि आत्मजागृती झालेला असा समाज घडवण्याचे स्वप्न पहाणारे योगी, पण धर्म संघटक असलेले स्वामी विवेकानंद पाश्चात्य लोकानांही  शिकवण देऊन गेले, ही शिकवण आजच्या  जीवनशैलीच्या काळात अत्यंत उपयोगी पडणारी आहे.    गेली दोन वर्षे जगभरात कोरोना या साथीच्या रोगाचे तांडव सुरू आहे. त्याचा प्रसार फार वेगात...

सुश्री स्नेहलता दिगंबर गाडगीळ  मनमंजुषेतून  ☆ अशी झाले मी उद्योजिका ☆ सुश्री स्नेहलता गाडगीळ ☆  लहानपणी सुट्टीमध्ये व्यापार हा खेळ चालायचा. मी नेहमी बँकर व्हायची. मला वाटायचे आपल्याला विकत घेणे, विकणे जमणार नाही. पण खेळ खूप आवडायचा. मग हळूहळू व्यापाराची गंमत कळायला लागली आणि मोठेपणाची बीजे रुजू लागली. शाळा खूप छोटी होती. त्यामुळे फारश्या  गोष्टी बघायला मिळाल्या नाहीत. वेगळे शिक्षण घेतले नाही. आजकाल शाळेमधून सुध्धा एक्स्ट्रा ॲक्टिविटीज खूप असतात. नंतर एमएससी झाले. १९७५ साली.माझे पोस्ट ग्र्याज्युएशन आणि लग्न एकदमच झाले. कॉलेज संपले. आणि नवीन वैवाहिक जीवनाची सुरवात झाली. पण माझी मनापासून काहीतरी स्वतः करण्याची इच्छा प्रचंड होती. नोकरी न करता स्वतः लोकांना नोकरी द्यावी म्हणजेच एखादा व्यवसाय सुरू करावा अशी प्रबळ इच्छा होती. तसेही नोकरी करण्यास घरून विरोध होता.आणि मग माझ्या प्रबळ इच्छाशक्तीमुळे १९७७ साली दिवाळी पाडव्याला घरामध्ये व्यवसायाची मुहूर्त मेढ रोवली गेली. त्याला नाव दिले ‘ हेम इलेक्ट्रॉनिक्स ‘.दोन टेबले, एक कामगार आणि आमचे घर ही व्यवसायाची जागा. मग मार्केट शोधणे, कच्चा माल जमा करणे, हे सर्व सुरू झाले आणि मार्च ७८ मध्ये १००स्के....

डॉ अभिजीत सोनवणे @doctorforbeggars  मनमंजुषेतून  ☆ डॉक्टर फॉर बेगर्स ☆ तीन पिढ्या…!!! – भाग-5 ☆ डॉ अभिजीत सोनवणे ☆ (पण, नेमकं इथेच कुठेतरी काहीतरी चुकतं आणि नाती तुटतात -  फाटतात आणि लोक रस्त्यावर येतात... !) इथून पुढे —- अशा तीन पिढ्यातले, हे तीन प्रतिनिधी आज रस्त्यावर होते ...!  प्रसंगी या तिघांचा मी मुलगा झालो... प्रसंगी वडील झालो आणि जमेल तेव्हा यांचा आजोबाही झालो.  एकाच जन्मात तीन पिढ्या जगलो... !  सासवडला निघायची वेळ झाली, तिघांनीही डोळ्यात पाणी आणून मला निरोप दिला. Paralysis वाल्या बाबांना काही केल्या हात जोडता येईनात.... मी त्यांच्या पाया पडलो आणि जोडू पाहणारे ते हात माझ्या हाताने माझ्याच डोक्यावर ठेवून घेतले...!  रस्त्यावरून आज हे तिघेही एकाच वेळी, एकाच दिवशी एकाच सुरक्षित घरात जातील... मला किती आनंद झालाय.... हे सांगण्यासाठी.... कुठून शब्द उधार आणु....?  श्री मंगेश वाघमारे माझा सहकारी....! मंगेशला म्हटलं, 'सासवडला जाताना भारीतल्या भारी हॉटेलमध्ये यांना घेऊन जा आणि खाऊ पिवु घाला... जे हवंय ते.' आम्ही काय करतोय ते रस्त्यात बघत उभा असलेला एक बिनकामाचा बघ्या छद्मीपणे म्हणाला, 'पण यांना भारी हॉटेलमध्ये येऊ देतील का ?'  मला चीड आली... म्हणालो, 'का रे ?...