सुश्री मंजुषा सुनीत मुळे
कवितेचा उत्सव
☆ “स्वरधुंद पाऊस…—” ☆ सुश्री मंजुषा सुनीत मुळे ☆
☆
पाऊस येई घेऊन संगे सप्तसूर मनमोही
स्वतःच धरुनी ताल आणि हा आळवितो आरोही ।।
*
कधी वाटे हा अहीरभैरव, गुणगुणतो कानाशी
कधी आळवे संथपणे जणू, गुजरी तोडी खाशी ।।
*
थांबवुनी सूर्यास ऐकवी, मुलतानी, मधुवंती
भीमपलासी मारीत ताना, फिरे स्वत:च्या भवती ।।
*
मधेच होई उदास का हा, पडे जणू एकला
सोबत येई पूरिया आणि मारवाही साथीला ।।
*
भान नाही या दिनरातीचे, स्वरात किती हा दंग
जग रंगे त्या मालकंसी वा, भूप-यमनी हो गुंग ।।
*
कधी कधी परि होई नाहीसा, विसरून सूरच सारे
जो तो शोधीत त्याला, होती सैरभैरही वारे ।।
*
आर्त होऊनी विश्वच मग हे गाई मेघमल्हार
विसरुनी रुसवा मनीचा आणि बरसे फिरून ही धार ।।
*
स्वत:च उधळी मैफल परि कधी, होत अती बेसूर
सूर सृष्टीचे वाहून जाती, अश्रूंना ये पूर ।।
☆
© सुश्री मंजुषा सुनीत मुळे
≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈
आडवा मनोरा… ☆ श्री प्रमोद वामन वर्तक ☆
