Category: वाचताना वेचलेले

श्रीमती उज्ज्वला केळकर

वाचताना वेचलेले

☆ “नवीन म्हणी…” लेखक – अज्ञात ☆ प्रस्तुति – सौ. उज्ज्वला केळकर ☆

☆

बाबा, आजोबा, आता तुमचा जमाना गेला… आता आमच्या नवीन म्हणी ऐका… आधुनिक युगाच्या अफलातून आधुनिक म्हणी:

१) राहायला नाही घर म्हणे लग्न कर !

२) सासू क्लबमध्ये सून पबमध्ये !

३) खिशात नाही डोनेशन, घ्यायला चालला ऍडमिशन !

४) मुलं करतात चॅनेल सर्फ, आईबाप करतात होमवर्क !

५) चुकली मुलं सायबरकॅफेत !

६) चुकल्या मुली ब्युटीपार्लरमध्ये !

७) ज्या गावचे बार, त्याच गावचे हवालदार !

८) नाजुक मानेला मोबाईलचा आधार !

९) मनोरंजन नको रिंगटोन आवर !

१०) स्क्रीनपेक्षा एस एम एस मोठा !

११) जागा लहान फर्निचर महान !

१२) उचलला मोबाईल लावला कानाला !

१३) रिकाम्या पेपरला जाहिरातींचा आधार !

१४) काटकसर करुन जमवलं, इन्कम टॅक्समध्ये गमावलं !

१५) साधुसंत येती घरा, दारंखिडक्या बंद करा !

१६) ज्याची खावी पोळी, त्यालाच घालावी गोळी!

१७) एकमेका पुरवू कॉपी, अवघे होऊ उत्तीर्ण !

१८) लांबून देखणी, जवळ आल्यावर चकणी !

१९) चोऱ्या करुन थकला आणि शेवटी आमदार झाला!

२०) आपले पक्षांतर, दुसऱ्याचा फुटीरपणा !

२१) प्रयत्ने लाईनीत उभे राहता रॉकेलही मिळे !

२२) अन्यायाचा फास बरा, पण चौकशीचा त्रास आवरा !

२३) जया अंगी खोटेपण, तया मिळे मोठेपण !

२५) सरकार जेवू घालीना, पदवी भीक मागू देईना!

 २६) वशिल्याच्या नोकरीला शिक्षण कशाला?

२७) वयही गेले, पैसेही गेले, हाती राहिले दाखले !

२८) घोड्याच्या शर्यतीत वशिल्याचे गाढव पुढे !

२९) साहेबापुढे वाचली गीता, कालचा मेमो बरा होता !

३०) गाढवापुढे वाचली गीता वाचणारा गाढव होता !

३१) स्मगलिंगचे खाणार, त्याला दाऊद देणार !

३३)न्हाव्यावर रुसला अन जंगल वाढवून बसला!

३४) पुत्र व्हावा ऐसा गुंडा, ज्याचा तिन्ही लोकी झेंडा !

३५) पुढाऱ्याचं मूळ व हॉटेलची चूल पाहू नये !

३६) नाव सुलोचनाबाई, चष्म्याशिवाय दिसत नाही !

३७) नाव गंगूबाई, आंघोळीला पाणी नाही!

३८) घरात नाही दाणा आणि म्हणे बर्शन आणा !

३९) घरावर नाही कौल पण  अँटिनाचा डौल !

४०) घाईत घाई त्यात चष्मा सापडत नाही !

४१) रिकामा माळी ढेकळं फोडी !

४२) घरोघरी मॉडर्न पोरी !

४३) ओठापेक्षा लिपस्टीक जड !

४४) नाकापेक्षा चष्मा जड !

४५) अपुऱ्या कपडयाला फॅशनचा आधार !

४६) बायकोची धाव माहेरापर्यंत !

४७) गोष्ट एक चित्रपट अनेक !

४८) काम कमी फाईली फार!

४९) लाच घे पण जाच आवर !

५०) मंत्र्याचं पोर गावाला घोर !

५१) मरावे परी मूर्तिरूपे उरावे !

५२) नटीच्या लग्नाला सतरा नवरे !

५३) मिळवत्या मुलीला मागणी फार !

५४) रिकामी मुलगी शृंगार करी!

५५) प्रेमात पडला हुंड्यास मुकला !

५६) दुरुन पाहुणे साजरे !

५७) ऑफिसात प्यून शहाणा !

५८) डिग्री लहान वशिला महान!

५९) एक ना धड भाराभर पक्ष !

६०) हरावे परी डिपॉझिटरुपी उरावे !

६१) थेंबे थेंबे लोकसंख्या वाढे !

६२) तोंडाला पदर गावाला गजर !

६३) कष्टानं कमावलं बाटलीनं गमावलं !

६४) रात्र थोडी डास फार!

६५) शिर सलामत तो रोज हजामत!

६६) नेता छोटा कटआऊट मोठा !

६७) चिल्लरपुरता सत्यनारायण!

६८) दैव देतं आयकर नेतं!

लेखक: अज्ञात

प्रस्तुती: सौ. उज्ज्वला केळकर

संपर्क – निलगिरी, सी-५ , बिल्डिंग नं २९, ०-३  सेक्टर – ५, सी. बी. डी. –  नवी मुंबई , पिन – ४००६१४ महाराष्ट्र

मो.  836 925 2454, email-id – [email protected] 

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर ≈

सौ. गौरी गाडेकर

 वाचताना वेचलेले 

☆ देव… – कवी : कुसुमाग्रज  ☆ प्रस्तुती – सौ. गौरी गाडेकर ☆

☆

देव मानावा की मानू नये

या भानगडीत मी पडत नाही,

आपल्या मान्यतेवाचून

देवाचं काही अडत नाही.. !

 

ज्यांना देव हवा आहे

त्यांच्यासाठी तो श्वास आहे,

ज्यांना देव नको आहे

त्यांच्यासाठी तो भास आहे,

आस्तिक नास्तिक वादात

मी कधीच पडत नाही,

आपल्या मान्यतेवाचून

देवाचं काही अडत नाही.. !

 

हार घेऊन रांगेत कधी

मी उभा रहात नाही,

पाव किलो पेढ्याची लाच

मी देवाला कधी देत नाही,

जो देतो भरभरून जगाला

त्याला मी कधी देत नाही,

आपल्या मान्यतेवाचून

देवाचं काही अडत नाही.. !

 

जे होणारच आहे

ते कधी टळत नाही,

खाटल्यावर बसून

कोणताच हरी पावत नाही,

म्हणून मी कधी

देवास वेठीस धरीत नाही,

आपल्या मान्यतेवाचून

देवाचं काही अडत नाही.. !

 

देव देवळात कधीच नसतो…

तो शेतात राबत असतो,

तो सीमेवर लढत असतो,

तो कधी आनंदवनात असतो,

कधी हेमलकसात असतो,

देव शाळेत शिकवत असतो,

तो अंगणवाडीत बागडत असतो,

तो इस्पितळात शुश्रूषा करीत असतो,

म्हणून…

ह्यांच्यातला देव मी कधी नाकारत नाही.. !

 

आपल्या मान्यतेवाचून

देवाचं काही अडत नाही.. !

☆

कवी: कुसुमाग्रज

प्रस्तुती: सौ. गौरी गाडेकर

संपर्क – 1/602, कैरव, जी. ई. लिंक्स, राम मंदिर रोड, गोरेगाव (पश्चिम), मुंबई 400104.

फोन नं. 9820206306

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

 वाचताना वेचलेले 

☆ ‘आनंद वाटणाऱ्या ओंजळी…!’ – लेखक : अज्ञात ☆ प्रस्तुती – श्री ब्रह्मानंद पै ☆3

☆

एखादा माणूस रोज हसतमुखाने दुसऱ्यांना मदत करतो. त्यांच्यासाठी वेळ देतो. प्रेम आणि माया वाटतो. तो खरोखरच श्रीमंत असतो. ह्या श्रीमंतीचा संबंध पैशाशी नसतो, तर अंतःकरणाच्या समृद्धीशी असतो.

कधी कधी वाटते, आपल्याकडे काय आहे दुसऱ्याला देण्यासाठी? पैसा नाही, मोठं घर नाही, भरगच्च वस्त्रालंकार नाहीत. पण या गोष्टींचा खरा अभाव नसतो. अभाव असतो तो आनंद वाटण्याच्या वृत्तीचा. ज्यांच्याकडे ही वृत्ती असते त्यांची ओंजळ कधी रिकामी राहत नाही.

मला आठवतेय, माझ्या गावातली एक आजी कायम उत्साहाने दुसऱ्यांच्या मदतीला धावून जायची. कुणाच्या घरी अडचण आली, की ती कधी डबा पाठवायची, कधी धीर द्यायची, कधी अंगणातली मोगऱ्याची फुलं गजऱ्यात गुंफून एखाद्या सूनबाईंना हसवत राहायची. तिच्या या प्रेमळ स्वभावामुळे सारा गाव तिला आपलीच म्हातारी मानायचा.

मी एकदा आजीला विचारलं, “आजी, तू एवढ्या सगळ्यांना मदत करतेस त्या बदल्यात तुला काय मिळतं?”

ती हसली आणि म्हणाली, “बाळा, आनंद वाटणाऱ्या ओंजळी कधी रिकाम्या राहत नाहीत. परमेश्वर त्यांना पुन्हा भरून टाकतो. जशी विहीर पाणी देते, पण कधी कोरडी पडत नाही. अगदी तशीच माझीही ओंजळ आहे. “

मी विचार करत राहिलो. खरंच. आनंद, प्रेम, माया ही अशी संपत नसतात. उलट, जितकी जास्त वाटली, तितकी वाढत जातात.

संपन्नता ही केवळ गोष्टींमध्ये नसते. ती मनात असते. आणि जी माणसं दुसऱ्यांना आनंद देतात, ती आयुष्यभर कधीच रिकामी होत नाहीत!

☆

 लेखक :अज्ञात

प्रस्तुती : श्री. ब्रह्मानंद पै 

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

सौ अंजली दिलीप गोखले

 वाचतांना वेचलेले 

☆ ‘एका ‘स्पेससम्राज्ञी‘ ची कैफियत…‘ – लेखक : श्री विनय गोखले  ☆ प्रस्तुती – सौ अंजली दिलीप गोखले ☆

☆

कुणी पृथ्वी देता का पृथ्वी ?

कुणी पृथ्वी देता का पृथ्वी ?

एका गुरुत्वविरहिणीस कुणी पृथ्वी देता का ?

एक स्पेस-स्त्री

आकर्षणावाचून,

निसर्गावाचून,

माणसाच्या मायेवाचून,

देवाच्या दयेवाचून

अवकाशात गोलगोल भ्रमतेय.

जिथून पुन्हा पृथ्वीच्या कवेत जाता येईल

अशी एक कक्षा धुंडतेय.

कुणी पृथ्वी देता का पृथ्वी ?

 

ना कुणी सगेसोयरे,

ना मित्रमैत्रिणी,

एक स्पेस-स्त्री

गप्पागोष्टींवाचून,

 हशाटाळ्यांवाचून,

उन्हपावसावाचून,

मुक्त श्वासांवाचून

मतीकुंठित झालीये.

 

पुन्हा एकदा

पृथ्वीतलावरील जीवनाच्या

महाकुंभमेळ्यात मिसळण्यास

आतुरलीये.

 

कुणी पृथ्वी देता का पृथ्वी ?

कुणी पृथ्वी देता का पृथ्वी ?

 ☆

कवी: श्री. विनय गोखले

संग्रहिका : सौ. अंजली दिलीप गोखले 

मोबाईल नंबर 8482939011

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

 वाचताना वेचलेले 

☆ Be cool आई ! –  लेखिका: सौ. योगिता कुलकर्णी ☆ प्रस्तुती – सौ. दीप्ती गौतम ☆

☆

लॅपटॉप आहे तो आई..! एवढ्या जोरात बटनं दाबायची गरज नाहीए त्याला….

ठक काय आई? किती वर्ष झाली माॅलला येतेस! तरी काय त्या एस्कलेटरजवळ घुटमळतेस….?

नेट बॅंकिग करत जा ग. किती सेफ आहे आई…

स्मार्टफोन फक्त फेसबुक आणि व्हॉटस अॅप साठीच बनलाय असं वाटतं का तुला..?

अशी वाक्ये फक्त माझ्याच घरात ऐकू येतात, असं नाही, तर सगळ्यांच्याच घरात ऐकू येतात…कारण हल्लीची मुलं टेक्नोस्मार्ट आहेत आणि आपण टेक्नो ढं.

पण डरने का नहीं. Cool रहनेका.

……आणि यांना तर एवढंच येतं, मला तर काय काय येतं! अख्खं घर चालवते मी !

अशी स्वतःचीच समजूत काढायची……

मुलांची काही काही मतं ऐकली की खूप मज्जा येते…..कधी त्यांचे फोटो काढले की लगेच म्हणणार….cool हां आई..टाकू नको लगेच फेसबूकवर किंवा लावू नको स्टेटसला…का रे…?असा प्रश्न आपण विचारला की उत्तर ठरलेलं असतं..Be cool, आई….आपले फोटो आपल्या साठीच असतात…..दुसर्‍यांसाठी नाही..

परवा एक ओळखीच्यांचं लग्न होतं

भरपूर मंडळी नाचून आनंद घेत होती..म्हणून मुलालाही म्हटलं, नाचला का नाही तू?..नाचायचं थोडं…तर म्हणाला, Be cool आई….लग्न करताना एवढं नाचण्यासारखं काय आहे…त्याचं लग्न होतंय….मी का एवढं नाचू…..?

आपली मुलं कितीही मोठी झाली तरी आपल्याला लहानच वाटतात….

मुलगी परीक्षेला निघाली तेव्हा हे घेतलं का, ते घेतलं का…? असं विचारताना मला आलेलं टेन्शन बघून तीच मला म्हणाली….Coooooool आई….सगळं घेतलंय…….

गाडी चालवताना पण तेच होतं..

मी शक्यतो मुलांच्या मागे बसत नाही..त्यामुळे कुठे जाताना मुलगा मागे असेल तर म्हणतो….आजच पोचायचंय ना आपल्याला…..? नाही, सायकलवाले पण ओव्हरटेक करुन चाललेत म्हणून म्हटलं…..

हाॅटेलमध्ये गेलं की अन्न गरमागरम असावं, असं सगळ्यांना वाटतं..त्यासाठी त्या वेटरची जास्त ये-जा व्हायला लागली की मी म्हणते जाऊ दे रे. नको बोलावूस आता…हे ऐकलं की मुलं नक्की म्हणतात chill, आई. आपण थंड खाण्यासाठी एवढे पैसे भरणार का..?

आणि तो तुला दहा पैसेतरी सोडणार आहे का..?

फेसबुकवर फ्रेंडशिपबद्दलच्या खुप सार्‍या पोस्ट फिरत असतात. ते वाचून अशा फ्रेंड रिक्वेस्ट घेऊ नका, असं सांगितलं की मुलं म्हणतात, Cool आई! सगळेच काही आतंकवादी नसतात…

मुलगी तर कुठेही जाणार असेल, तर मी नेहमी सांगते कुणाही अनोळखी व्यक्तीशी बोलू नको..कुणी काही दिलं तर खाऊ नको….या सगळ्या सूचना तिला आता पाठ झाल्यात. त्यामुळे मी सांगायच्या आधीच ती म्हणते…हो..कळलं…Chill, आई! कुण्ण्णाशी नाही बोलणार….काही नाही खाणार..

एकंदर असं आहे..हल्लीची मुलं खुप clear आणि smart आहेत आणि आपली पिढी खूप मायाळू आणि सर्वांना सामावून घेणारी…

आणि या दोन्हीचा समन्वय साधून अजूनतरी दोन्ही पिढ्या मस्त मजेत चालत आहेत….चालत रहातीलच…

आपण फक्त एकच मंत्र जपायचा…

Be Cool, आई….

☆

लेखिका: श्रीमती योगिता कुलकर्णी

प्रस्तुती : सौ. दीप्ती गौतम

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

डाॅ.भारती माटे

 वाचताना वेचलेले 

☆ “आई ssss…” – कवी : अज्ञात ☆ प्रस्तुती – डाॅ.भारती माटे ☆

☆

खूपदा वाटतं,

फोटोत जाऊन बसलेल्या आईशी निदान फोनवर बोलावं!

जमलं तर नियतीशी गोड बोलून

तिने परतूनच यावं!

सकाळी झोपेतून तिनं

हळूच उठवावं,

तरी तिच्या मांडीवर

लोळत पडावं!

तिच्या हातचं काहीही

मनसोक्त खावं,

तिने पाण्यालासुद्धा

दिलेल्या फोडणीने

घर दरवळून जावं!

वय कितीही वाढलं असो,

तोंड तिच्या पदराला पुसावं!

स्वयंपाक शिकून घे,

तिने सतत ओरडावं

आणि आपण मात्र

ओट्यावर बसून

आयतंच खावं!

आई कुठल्या रंगाचा

 घालू ग ड्रेस

म्हणून सतवावं,

तिच्या साडीच्या मऊ स्पर्शाची

पैठणीला नाही सर!

तिला सांगावं…

बाहेरून आल्यावर

तिनेच समोर दिसावं,

थकला असशील ना म्हणून

लगबगीने पाणी द्यावं!

आपण ही आल्या आल्या

आज दिवसभरात घडलेलं

अधाशासारखं सांगून टाकावं,

आपल्याशी वाईट वागणाऱ्यावर

तिने खूप रागवावं!

आपली चूक असली तरी,

आपलीच बाजू घेऊन भांडावं!

आई, तू गेल्यापासून खाण्या-पिण्याची,

सणावाराची मजाच गेली!

 *

किती बोलायचो आपण,

पण नंतर कामात गेलो बुडून,

‘पाच मिनिटं बोलतोस का बेटा?’

विचारायचीस घाबरून,

‘तुला दिसतंय ना? कामात

आहे ग मी..जा ना‘

असंच म्हटलं मी

आणि खरंच निघून गेलीस तू परत

ना येण्यासाठी!

असं कुठलं काम असतं,

आईशी बोलायलाही नसतो वेळ,

माहीतच नसतं आपल्याला, नियती मांडून बसली आहे वेगळाच खेळ!

आता हे घर निशब्द आहे,

यात नाही तुझ्या मायेची ओल,

आजही तुझा फोटो पाहिला की,

काळजात उठते कळ खोल!

आजही आनंद झाला की तुझ्यापुढे येऊन नाचतो, आजही कुणी दुखावलं

तर तुझ्यासमोर रडतो,

चूक झाली तर तुझ्यापुढे येऊन कान धरतो, नवीन काही सुरु करताना

नमस्कार करतो.

पण, फोटोत तुझे शब्द नाहीत,

तुझा स्पर्श नाही,

आई, तुझ्याशिवाय कशालाच अर्थ नाही!

बघ ना जमेल तर,

बोलता येईल का प्रत्यक्ष भरभरून,

खरंच का ग, एकदा गेलेली माणसं येत नाहीत परतून ?

☆

I miss you, Aai. ज्यांना आई आहे ना त्यांनी त्या मातेला कधीही अंतर देऊ नका… कारण मातेची किमया फारच निराळी आहे बरं..! आई म्हणोनी कोणी. आईस हाक मारी. ती हाक येई कानी…

 

कवी: अज्ञात

प्रस्तुती: डॉ. श्रीमती भारती माटे

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

श्री कमलाकर नाईक

  वाचताना वेचलेले   

☆ “वास्तुपुरुषास पत्र…” – लेखिका: अज्ञात ☆ प्रस्तुती – श्री कमलाकर नाईक ☆

वास्तुपुरुषास,

साष्टांग नमस्कार विनंती विशेष.

 

झालं असं की, एकजण घरी आले होते. ते बोलता बोलता म्हणाले, “वास्तू प्रसन्न आहे हं तुमची. ” आणि तुझी प्रथमच प्रकर्षाने आठवण झाली.

तुझी शांत करून जमिनीत पुरून जेवणावळी केल्या की तुला विसरूनच जातो रे आम्ही. मग उरतं ते फक्त घर. तुझ्या खंबीर पाठिंब्याकडे अगदी पूर्ण कानाडोळा !

अगदी अपराधी वाटलं. मग काय तुझ्याशी पत्रसंवाद करण्याचं ठरवलं, म्हणून आज हे परत एकदा नव्याने पत्र !

 

तुझ्याविषयी विचार करताना कितीतरी गोष्टी प्रथमच लक्षात आल्या. जिथे तू प्रसन्नपणे वावरतोस, ते घरकूल खरंच सोडवत नाही.

घरात बसून कंटाळा येतो, म्हणून प्रवासाला म्हणजे पर्यटनाला गेलो, तर चार दिवस मजेत जातात, पण नव्याची नवलाई संपते आणि घराची ओढ लागते.

आजारपणात डॉक्टर म्हणतात, आराम पडावा म्हणून ऍडमिट करा. पण तुझ्या कुशीत परतल्याशिवाय कोणाच्याही प्रकृतीला आराम पडत नाही, हेच खरं.

 

तुझ्या निवाऱ्यात अपरिमित सुख आहे.

अंगणातील छोटीशी रांगोळी स्वागत करते, दारावरचं तोरण हसतमुखाने सामोरं येतं,

तर उंबरा म्हणतो ‘थांब. लिंबलोण उतरू दे. ‘

बैठकीत विश्वास मिळतो, तर माजघरात आपुलकी ! स्वैपाकघरातील प्रेम तर दुधाच्या मायेनं ऊतू जातं! तुझ्या आतल्या देव्हाऱ्यात बसलेली मूर्ती मनातील भीती पळवून लावते.

खरंच वास्तुदेवते, या सगळ्यामुळे तुझी ओढ लागते.

 

तुझी शिकवण तरी किती बहुअंगी! खिडकी म्हणते, ‘दूरवर बघायला शिक’.

दार म्हणतं, ‘येणाऱ्याचं खुल्या मनाने स्वागत कर’.

भिंती म्हणतात, ‘ मलाही कान आहेत. परनिंदा करू नकोस’.

छत म्हणतं, ‘माझ्यासारखा उंचीवर येऊन विचार कर’.

जमीन म्हणते, ‘ कितीही मोठा झालास तरी पाय माझ्यावरच असू देत’.

तर बाहेरचं कौलारू छप्पर सांगतं, ‘स्नेहाच्या पंखाखाली सगळ्यांना असं काही शाकारून घे की बाहेर शोभा दिसेल आणि आत ऊन, वारा लागणार नाही’.

 

इतकंच नाही तर तू घरातील, मुंग्या, झुरळ, पाली, कोळी यांचाही आश्रयदाता आहेस. त्यांच्या पोटापाण्याची व्यवस्थाही बघतोस आणि निसर्गाच्या अन्न साखळीला हातभार लावतोस. इतकं मोठं मन आमचंही व्हावं असा आशीर्वाद दे.

 

तुझ्या वाटणीसाठी दोन भाऊ कोर्टात जातात आणि वकिलाची घरं उभी रहातात, याचं खरंच वाईट वाटतं.

एकत्र कुटुंबपद्धतीकडून एकल कुटुंब पद्धतीकडे वेगाने निघालो आम्ही. पण तरीही शेवटी ‘घर देता का कोणी घर?’ ही नटसम्राटाची घरघर काही संपली नाही रे !

 

कारण जिथे तुझ्या प्रसन्नतेच्या खाणाखुणा नाहीत, ते घर नसतं. बांधकाम असतं रे विटामातीचं.

 

पण एक मात्र छान झालं, की लॉकडाऊनमुळे ज्या सामान्य माणसाने तुला उभारण्यासाठी जिवाचे रान केले ना, त्याला तू घरात डांबून, घर काय चीज असते ते मनसोक्त उपभोगायला लावलेस रे.

 

खरंच हा आमूलाग्र बदल कोणीच विसरणार नाही रे.

 

वास्तू देवते, पूर्वी आई आजी सांगायच्या, “शुभ बोलावं नेहमी. आपल्या बोलण्याला वास्तुपुरूष नेहमी ‘तथास्तु’ म्हणत असतो.

 

मग आज इतकंच म्हणते की “तुला वस्तू समजून विकायचा अट्टहास कमी होऊन तुझ्या वास्तूत वर्षातून काही क्षण तरी सगळी भावंडं, मित्रमैत्रिणी, आप्तेष्ट एकत्र वास्तव्यास येऊ देत. “

आणि या माझ्या मागण्याला तू “तथास्तु” असंच म्हण, हा माझा आग्रह आहे.

तथास्तु!

 

लेखिका: अज्ञात

प्रस्तुती : श्री कमलाकर नाईक

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर

📖 वाचताना वेचलेले 📖

☆ महिला मुक्ती… कवी : श्री अनिल दाणी ☆ प्रस्तुती : श्री मिलिंद जांबोटकर ☆

☆

चिरायू होवो जागतिक महिला दिन !

पण खेदाने म्हणावे लागते

महिला मुक्तीचं शिखर अजून खूप दूर आहे.

त्याची वाट काटेरी व बिकट आहे

आजही संस्कृती रक्षकांच्या गराड्यात सापडलेली

धर्म, रुढी, परंपरेने ग्रासलेली

समाज बंधनात अडकलेली

गर्भलिंगचिकित्सेमध्ये मुलगी असल्याचे निष्पन्न झाल्यास भ्रूणहत्येचा बळी ठरलेली ती

मुलगी झाली म्हणून जाचाला, त्रासाला सामोरी जाणारी अभागी माता ती

स्त्री म्हणून जन्मापासून दुय्यम स्थानाचा शाप लाभलेली ती

 

तारुण्यात पदार्पण करताच

चहू बाजूने तिच्यावर पडणारी

कामांधांची वखवखलेली नजर

त्यामुळे ओशाळं झालेलं तिचं मन, शरीर

दोन चिमुरड्यांवर शाळेत शिपायांकडून झालेले अमानुष अत्याचार

एस टी बसमध्ये नराधमाने केलेला बलात्कार

तिने आरडाओरडा केला नाही म्हणून तो सहमतीने केलेला संभोग होता,

असा वकिलाने कोर्टात केलेला उद्वेगजनक युक्तिवाद

मंत्र्याने त्याला केलेलं पूरक विधान

19 वर्षाच्या तरुणाने 35 वर्षाच्या महिलेवर केलेला अत्याचार

व चाकूने तिच्या शरीरावर केलेले अमानुष वार

रेल्वे स्थानकात, एकांतात केले जाणारे सामुहिक बलात्कार

म्हातारपणी पंधरा वर्षाच्या नातीचा सांभाळ करणे पुढे शक्य नाही म्हणून नात्यातील तिच्यापेक्षा वयाने खूप मोठ्या व्यक्तीशी लावून दिलेलं लग्न व दोन लाखात केलेली तिची विक्री

कधी वडिलांच्या, आप्तेष्टांच्या वासनेची झालेली बळी

स्त्री म्हणून विविध स्तरांवर होणारी तिची मानसिक गळचेपी

यावर मलमपट्टी करण्यासाठी दरवर्षी साजरा केला जाणारा महिलादिन !

म्हणून मनात आलेले हे विद्रोही विचार

या दिवशी तिला, दिल्या गेलेल्या फुलांच्या पाकळ्यांनादेखील काटे असल्याची भीती वाटते, दडलेला कामवासनेचा दुर्गंध येतो.

तिच्या अमानुष अंधाराचे जाळे लवकर नष्ट व्हावे व तिला निर्भयतेने व्यापलेले मोकळे आकाश मिळावे ही शुभेच्छा !

☆

कवी: श्री. अनिल दाणी

प्रस्तुती: श्री. मिलिंद जांबोटकर

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

📖 वाचताना वेचलेले 📖

☆ बॅंकर्स ब्रॉडकास्ट:लेजर्स… कवी : अज्ञात ☆ प्रस्तुती :सौ. रेखा जांबवडेकर ☆

☆

बँकेतल्या जुन्या आठवणी

झोपेत वेचत होतो

आज मी स्वप्नामध्ये

लेजर खेचत होतो…..

*

तेव्हाही करायचो आम्ही

भरपूर मरमर काम

काऊंटरसमोर असायचे

तेव्हाही कस्टमर जाम….

*

हातात असायचं तेव्हा

व्हाऊचर नाहीतर चेक

पोस्टिंग करुन फोलिओमध्ये

टॅग ठेवायचो एक….

*

डेबिट किंवा क्रेडिट

करू बेरीज वजाबाकी

गुंतलेलं डोकं वेळेत

काम संपवून टाकी….

*

वर्किंग अवर्स संपताना

काॅलिंग चेकिंग पटापट

टॅग उडवण्यासाठी

फोलिओंशी असे झटापट….

*

महिन्याच्या शेवटी नियमित

वाट्याला यायची लेजर

बॅलंसिंगमध्ये डिफरंस कधी

मायनर अथवा मेजर….

*

टॅली करायला मात्र

राहावं लागे व्यस्त

डिफरंस मिळाला की

त्याहून आनंद वाटे मस्त….

*

लेजरमध्ये असायची

रिकाम्या काॅलमची जोड

काढून प्रॉडक्ट्स सहामाही

त्यात इंटरेस्टची आकडेमोड….

*

अशा या लेजरने

दिलाय आनंद खरा

रिटायरीजनी पहावं

हळूच आठवुन जरा….

*

जुने दिवस आठवायला

मी बदाम ठेचत होतो

आज मी स्वप्नामध्ये

लेजर खेचत होतो….

☆

क्षणभर बँकेत बसून काम करून आल्यासारखे वाटलं ! अगदी मस्त…

☆

कवी : अज्ञात

प्रस्तुती :सौ. रेखा जांबवडेकर

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

सुश्री शोभा जोशी 

 वाचताना वेचलेले 

☆ “आहेत कुठल्या भाषेत एवढी विशेषणं?” – लेखक : अनामिक ☆ प्रस्तुती – सौ. शोभा जोशी ☆

☆ 

आहेत कुठल्या भाषेत एवढी विशेषणं?

लुसलुशीत, खुसखुशीत,

भुसभुशीत, घसघशीत,

रसरशीत, ठसठशीत,

कुरकुरीत, चुरचुरीत,

झणझणीत, सणसणीत,

ढणढणीत, ठणठणीत,

दणदणीत, चुणचुणीत,

टुणटुणीत, चमचमीत,

दमदमीत, खमखमीत,

झगझगीत, झगमगीत,

खणखणीत, रखरखीत,

चटमटीत, चटपटीत,

खुटखुटीत, चरचरीत,

गरगरीत, चकचकीत,

गुटगुटीत, सुटसुटीत,

तुकतुकीत, बटबटीत,

पचपचीत, खरखरीत,

खरमरीत, तरतरीत,

सरसरीत, सरबरीत,

करकरीत, झिरझिरीत,

फडफडीत, शिडशिडीत,

मिळमिळीत, गिळगिळीत,

बुळबुळीत, झुळझुळीत,

कुळकुळीत, तुळतुळीत,

जळजळीत, टळटळीत,

ढळढळीत, डळमळीत,

गुळगुळीत, गुळमुळीत.

 

ह्या शब्दांना इंग्रजी, हिंदी अथवा कुठल्याही भाषेत प्रतिशब्द शोधून दाखवावा.

 

लेखक: अज्ञात

प्रस्तुती : श्रीमती शोभा जोशी

मो ९४२२३१९९६२ 

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈