सौ कल्याणी केळकर बापट
विविधा
☆ “पानी तेरा रंग कैसा…?” ☆ सौ कल्याणी केळकर बापट ☆
पानी तेरा रंग कैसा….?
काल एक खूप मस्त आणि विचारात पाडणारी शाँर्टफिल्म बघण्यात आली. त्या शाँर्टफिल्मच नाव “जी ले जरा…..लाईफ तक.
नावाप्रमाणचं ही शाँर्टफिल्म थोडक्यात खूप सारा आशय देऊन जाणारी आहे.
शाँर्टफिल्म मध्ये काम करणारे कलाकार इन मीन तीन. एक तरुण जोडपं आणि त्या जोडप्यातील मुलाची आई ,असे तीघजणं एकत्र घरी राहात असतात. सून, मुलगा दोघही नोकरीवाले, त्या बाईचा नवरा गेल्यापासून तिची संसारातील विरक्ती, नोकरी सोडून घरी बसणं, बाहेर समाजात वावरणे एकदम बंद, घरातं एक घरातं हा वसा घेऊन चालल्यासारखं त्या बाईचं वागणं खूप खुपतं असतं त्या जोडप्याला.शेवटी आईला दुःख विसरायला लावून समाजात परत पूर्वी सारख आईला वागायला लावायचचं अशी त्या जोडप्याची मनोमन ईच्छा.नेहमीप्रमाणे शाँर्टफिल्म चा शेवट गोड.
ह्या फिल्ममधून खूप गोष्टी कळल्या,शिकाव्या अश्या वाटल्या. कुठलिही व्यक्ती समाजात वावरतांना,संसारात रमतांना अनेक वेगवेगळ्या नात्यांनी जोडल्या जाते, बांधल्या जाते.आणि मग सर्वांशी ती व्यक्ती नकळत अगदी मनातून, मनापासून असे बंध तयार करते. शक्यतो कुठलिही व्यक्ती अनेक व्यक्तींमध्ये गुंतून जाते. अर्थातच त्यातील काही व्यक्ती ह्या अगदी अतिजवळच्या,काही थोड्या जवळच्या अशी वर्गवारी आपोआपच सगळ्यांचीच पडते.
अनेक बंधनांनी घट्ट बांधल्या गेलेल्या अनेक व्यक्तींपैकी केव्हा तरी कुठलीतरी व्यक्ती ही आपल्याला कायमची दुरावणारच.हे निसर्गचक्र वा जगरहाटीच म्हणावी लागेल. काही वेळेस अगदी जवळची व्यक्ती दुरावली की तो आघात खूप जास्त असतो ,अगदी मान्य ,पण म्हणून ह्याचा अर्थ बाकी नाती संपली,व्यवधान तुटले, असं अजिबात नसतं.पण काय होतं, ह्या अपरिमीत दुःखापुढे कधीकधी आपली कर्तव्य, आपले इतर गुंतलेले भावबंध, इतर नात्यांच्या वाट्याचं प्रेम ह्याचा जणू विसर पडून कुणी कुणी स्वतःभोवती घट्ट कोष विणून घेतात, ह्या कोषात शिरायची ना कुणाला प्राज्ञा असते वा ना कुणात हिंमत. आणि इथेच गणित चुकत जातं.
माझ्या मते आपल्या मनाचे भावनांचे अनेक लाँकर्ससारखे कप्पे करावे,त्या प्रत्येक कप्प्याला स्वतंत्र किल्ली असावी, कुठलीच किल्ली ही दुसऱ्या कप्प्याला लागणारी नसावी. म्हणजे काय होईल समजा एखाद्या कप्प्याची किल्लीच अचानक हरवली तर दुसऱ्या कप्प्यांवर त्याचा काही परिणाम होणार नाही. ही भुमिका असते जरा अवघड,परीक्षा बघणारी पण अगदीच अशक्यप्राय अशी नसते. आपण एखाद्या नात्याच्या स्मृतीतच फक्त गुंतुन राहतांना जर आपल्याला बाकी उर्वरित चालत्या बोलत्या नात्यांचा विसर पडला तर बाकीच पुढच सगळंच अवघड होऊन जातं. म्हणून तेव्हा मग “पानी तेरा रंग कैसा,जिसमे मिलाँए वैसा” ही भुमिका आणि अशी वर्तणूक बाकी उरलेल्या नात्यांना न्याय देऊ शकते आणी महत्त्वाचे म्हणजे आपल्याशी जोडलेली ही नाती जास्त आनंद आणि सुखसमाधान उपभोगू शकतात हे नक्की.
© सौ.कल्याणी केळकर बापट
9604947256
बडनेरा, अमरावती
≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ.उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ.मंजुषा मुळे/सौ.गौरी गाडेकर≈
