मराठी साहित्य – जीवन रंग ☆ कथा- निरागस भाग-१ ☆ सौ. सुनिता गद्रे

 ☆ जीवन रंग ☆ कथा- निरागस भाग-१ ☆ सौ. सुनिता गद्रे ☆ 

हो, नाही करता-करता शेवटी शरयू ताईंचं ऑस्ट्रेलियात सिडनीकडं प्रस्थान झालं.  ज्योतीच्या लग्नाला सहा वर्षं होऊन गेली होती. ती आणि प्रकाश त्यांच्या कित्ती मागं लागायचे…. आमच्या संसार बघायला या म्हणून. पण दरवेळी काही ना काही कारणं निघायची आणि त्यांच्या पाय उंबरठ्यातच  अडखळायचा.

एकदा चार वर्षांची चिमुकली नात हर्षदा फोनवर बोलता- बोलता म्हणाली “बघ हं आजी, आता तुझी टर्न आहे तू आली नाहीस तर आम्हीपण येणार नाही इंडियात.”

त्या चिमुकलीचं रुसून गाल फुगवलेलं लोभस रुप त्यांच्या डोळ्यासमोर उभं राहिलं. “नाही… नाही, आता कुठलंही कारण नाही. या डिसेंबरमध्ये मी तुमच्याकडे येणार म्हणजे येणारच” त्यांनी आश्वासन देऊन टाकलं.

शेवटी दुधापेक्षा दुधावरची साय जास्त प्रिय असते ,म्हणतात ना तसंच झालं. त्या मायेच्या ओढीनच त्या सिडनीला जाऊन पोहोचल्या. तिघेही एअरपोर्टवर रिसिव्ह करायला आले होते. हर्षुनं आजीला पाहताक्षणी तिचा ताबा घेतला.

“मी आजीजवळ बसणार बुस्टर सीटवर नाही” तिचा हट्ट चालू झाला. तिला समजवता-समजवता दोघांच्या नाकी नऊ आले.

“काय करणार? इथं लहान मुलांना एखादी चापटी मारणं तर दूरच सार्वजनिक ठिकाणी जोरात रागावूनही चालत नाही. न जाणो कुणी पाहून कंप्लेंट करायचं आणि आम्हाला फाईनचा भूरदंड पडायचा.” ज्योती म्हणाली.

शेवटी आजीचा हात घट्ट पकडून ठेवून बूस्टर सीटवर बसायला ती तयार झाली आणि मुलीच्या घरी माहेर पण अनुभवायला  शरयूताई तिच्या घरात दाखल झाल्या. दोन-तीन दिवस आराम झाला. नंतर ज्योतीने विकेंडला जोडून दोन दिवसांची रजाच टाकली.

“ए, तुझी गाडी बाहेर काढूच नकोस बाई आता. आपण बसनं नाही तर मेट्रोनंच हिंडू या. शहर, रस्ते कसे छान लक्षात राहतात” त्या ज्योतीला म्हणाल्या.

मग आजी, मुलगी, नात बस स्टॉप वर उभ्या राहिल्या. एक भली मोठी वोल्वो समोर येऊन थांबली. मोजून सात-आठ माणसं होती. सवयीप्रमाणे दार उघडल्या-उघडल्या शरयूतार्ई बसमध्ये चढायला पुढे सरकत होत्या.

“वेट् आजी !” हर्षदा त्यांचा हात घट्ट धरून म्हणाली.

“अगं बघ ना त्या दोन ओल्ड लेडीज खाली उतरताहेत. त्यांच्या हातात कित्ती सामान आहे . मी थोडी हेल्प करते त्यांना.” थोडी सारवासारव करत त्या ज्योतीकडे पाहून म्हणाल्या.

“आई अगं, उतरणारे सगळे लोक उतरल्याशिवाय पुढे जायचंच नाही आणि हेल्प-बिल्प म्हणत असशील ना, तर अशी चूक चुकूनही करायची नाही. तो त्यांना अपमान वाटतो”. ज्योतीनं समजावलं.

“सगळं वेगळंच बाई इथलं. मला जर कुणी सामान उतरवायला मदत केली असती ना तर धन्य धन्य वाटलं असतं मला. तोंडभर आशीर्वाद दिले असते मी त्या व्यक्तीला “शरयू ताई पुटपुटल्या.

“अगं इथं एकटी राहणारी माणसं … बायका, पुरुष आपण आपलं लाइफ मॅनेज करू शकतो असं वाटतं तोपर्यंत एकटे राहतात. कार चालवायचा कॉन्फिडन्स संपला तर बसनं  फिरतात आणि अगदीच होईनासं  झालं तर वृद्धाश्रमात राहायला जातात.”

शरयू ताईंच्या ज्ञानात हळूहळू भर पडत होती त्या टी शर्ट-शॉर्टस् घालणाऱ्या, बॉब केलेले केस हेअर फिक्सरनं व्यवस्थित सेट केलेल्या, आत्मविश्वासाने आपलं ओझं आपण उचलणाऱ्या स्त्रियाअन् आपल्या देशातील सीनियर सिटिझन्स बायका… आणि पुरुषही… या मधला नेमका फरक त्यांना जाणवला.

सकाळी हर्षुला प्री-स्कूल मध्ये सोडायला अन् दुपारी परत आणायला शरयू ताई जाऊ लागल्या .शाळा जवळ होती. सकाळी साडेसात ते संध्याकाळी साडेपाच हे टाइमिंग. त्या मुदतीत केव्हाही सोडा आणि केव्हाही घेऊन जा. टाइमिंगच्या पाच मिनिटं आधी नाही की पाच मिनिटं नंतर नाही… त्या वेळेचा वेगळा चार्ज आकारला जायचा फी भरपूर आणि सगळं प्रोफेशनल.

शरयू ताईंना हिंडण्या- फिरण्यात गंमत वाटू लागली. आणि हर्षु ला आपल्या आजीला नाचवण्यात! संध्याकाळी आजी-नात फिरायला बाहेर पडायच्या. फिरणं म्हणजे रमणं-गमणंच असायच. हर्षु प्रत्येक बंगल्यासमोर लेटर बॉक्स वरील घर नंबर थांबून-थांबून वाचत चालायची.

क्रमशः…..

© सौ. सुनिता गद्रे,

माधव नगर, सांगली मो – 960 47 25 805

≈ ब्लॉग संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित  ≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – जीवनरंग ☆ अनुवादित लघुकथा – काळूचे दु:ख ☆ सुश्री मंजुषा सुनीत मुळे

सुश्री मंजुषा सुनीत मुळे

☆ जीवनरंग ☆ अनुवादित लघुकथा – काळूचे दु:ख ☆ सुश्री मंजुषा सुनीत मुळे ☆ 

नेहेमी आनंदात असणारा काळू कुत्रा, आज असा उदास होऊन अवेळीच घरी आलेला पाहून, त्याच्या आईने, मिल्कीने त्याला विचारलं…” काय झालं काळू? रोज तुला हाका मारुन मारुन मी अक्षरशः दमून जाते, तरी तू येत नाहीस. आणि आज कसा आलास? आणि इतका उदास का दिसतो आहेस? कुणी मारलं का तुला ?”

मग खूप दुःखी स्वरात काळूने आपल्या मनातली व्यथा सांगितली …..

“आई, ज्या बंगल्याच्या बाहेर मी रोज बसायचो, तिथे रात्री मी जे काही पाहिलं ना, त्यामुळे मला फार वाईट वाटतंय.”

“असं काय पाहिलंस तू तिथे?”

“आई तिथे माझ्यासारखे किती तरी कुत्रे आणि नोकर – चाकर रहातात. काल एका अगदी छोट्याशा, बाहुली-सारख्या मुलीला त्यांनी कपड्यात गुंडाळले, आणि अंधारात दूर कुठेतरी तिला एकटीलाच सोडून, ते परत आले. एखादा माणूस इतका निर्दय आणि दुष्ट असू शकतो, याचा मी विचारही करू शकत नाही. त्या बिचारीने त्या माणसांचा काय गुन्हा केला होता? सांग ना आई.”

त्याचं बोलणं ऐकून मिल्कीचेही डोळे भरून आले होते. गळा दाटून आला होता. जड आवाजात ती म्हणाली…..

“बाळा आपल्यासाठी लहान मुलं ही फक्त लहान मुलंच असतात. पण ती माणसांची दुनिया आहे. तिथे मुलं औरस-अनौरस, म्हणजे कायदेशीर-बेकायदेशीर तर असतातच, पण त्याबरोबरच, ती लिंग-भेदाचीही बळी ठरतात. त्या मुलीच्या बाबतीतही असेच काहीतरी झालेलं असेल.”

आईने लहान मुलांच्या बाबतीत जे कुठले शब्द वापरले होते, ते काळूला समजणं अशक्य होतं. आणि ते समजण्यासाठी आपण असमर्थ आहोत, असं काळूला वाटत होतं

मूळ हिंदी कथा : सुश्री मीरा जैन

अनुवाद :  सुश्री मंजुषा सुनीत मुळे

९८२२८४६७६२.

≈ ब्लॉग संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित  ≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – जीवनरंग ☆ आय लव्ह यू फ्लाय बॉय (उत्तरार्ध) (अनुवादीत कथा) ☆ श्रीमती उज्ज्वला केळकर

श्रीमती उज्ज्वला केळकर

☆ जीवनरंग ☆ आय लव्ह यू फ्लाय बॉय (उत्तरार्ध) (अनुवादीत कथा) ☆ श्रीमती उज्ज्वला केळकर

27 जानेवारी :  पीरपंजालच्या बरोबर वर

संध्याकाळचे पाच वाजू लागले आहेत. हेलीकॉप्टरचं पूर्ण नियंत्रण मेजरने आपल्या ताब्यात घेतलय. थोड्या वेळापूर्वी बेफिकीर वाटणारा कॅप्टन आता उत्तेजित झालाय. धुकं आणि षड्यंत्री ढगाच्या टोळीशी झुंजत झुंजत हेलीकॉप्टर आता पीरपंजालच्या बरोबर वर आहे. मेजरला बेसकडून, त्याच्या बरोबर खाली चाललेल्या चकमकीविषयी आणि या चकमकीच्या दरम्यान घायाळ झालेल्या जवानाविषयी रेडिओ- सेटवर संदेश मिळतो. बेस अद्यापही अर्ध्या तासाच्या अंतरावर आहे. अंधारही वाढतोय. मेजरच्या मनात संभ्रम आहे. कायद्यानुसार तो आपल्या बेसच्या दिशेने उडू शकतो. त्याच्यावर कोणताही दबाव नाही. नियम आणि आदेशानुसार त्याला आपलं हेलीकॉप्टर साडे पाच वाजता बेसवर लॅंड करायला हवं. महागडं हेलीकॉप्टर आणि दोन प्रशिक्षित पायलट यांच्या सुरक्षिततेचा विचार करता ते आवश्यक आहे. संभ्रमाच्या या पराकोटीच्या अवस्थेत त्याला आपल्या मेजर दोस्ताची सक्सेनाची आठवण होते. त्यांचा जिगरी दोस्त. तो त्या राष्ट्रीय राइफल्स बटालियनमधेच आहे आणि अचानक हेलीकॉप्टरची दिशा बदलते. पीरपंजालच्या जंगलाच्या दिशेने ते वळतं. कॅप्टनच्या विरोधस्वरूप बडबणार्‍या ओठांकडे दुर्लक्ष करत, मेजर आपल्या कपाळावर डावा हात फिरवत त्यावर उमटलेल्या वाकड्या तिकड्या रेषा, स्लेट पाटीवर आखलेल्या वेड्या-वाकड्या रेषा पुसून टाकाव्या, तसा मिटवून टाकतो.

27 जानेवारी :  पीरपंजालच्या खाली दक्षिणी काश्मीरी घाटीचा निबीड जंगलाचा एक भाग

संध्याकाळचे सव्वा पाच वाजले आहेत. जंगलातल्या या आतल्या भागात संध्याकाळ जरा लवकरच उतरून आलीय. रातकिड्यांच्या किरकिरीत विव्हळण्याचा आवाजही मिसळलाय त्या घायाळ लांस नायकाच्या अवती भवती असलेल्या त्याच्या साथीदार सैनिकांच्या नजरा वारंवार आकाशाकडे वळताहेत. घेरून येणार्‍या अंधारात विव्हळणार्‍या नायकाचा आवाज मंदावत चाललाय. रातकिड्यांच्या करकरीत मधेच एक आवाज आकाशातून येतो. झाडांच्या वर दिसणारं हेलीकॉप्टर, त्याचे मोठे फिरणारे पंख, निराश लांस नायकासाठी संजीवनी घेऊन आले आहेत.  पृष्ठभागापासून थोड्या उंचीवर थांबेलेलं हेलीकॉप्टर सगळ्या जंगलाला थरथरायला लवतय. घायाळ लांस नायक आणि त्याचा एक साथीदार, हेलीकॉप्टरमध्ये बसलेले मेजर आणि कॅप्टन यांच्या साथीला येतात. झाडांना, वृक्षांना हलवत, डोलवत हेलीकॉप्टर अंधारात आपला मार्ग शोधत आपल्या बेसच्या दिशेने उडू लागतं. कॉकपिटमध्ये चमकणारं घड्याळ ठरलेल्या वेळेपेक्षा १५ मिनिटे जास्त झाल्याची चेतावणी देतं.

   २८ जानेवारी: मध्य काश्मीर घाटीतील एव्हिएशन – बेसची छावणी

सकाळचे सात वाजलेत. घायाळ लांस नायकतज्ज्ञ चिकित्सकांच्या देखरेखीखाली गेले बारा तास आय. सी. यू मध्ये सुरक्षित श्वास घेऊ लागलाय.

मेजर वर्मा आपल्या बिछान्यात गाढ झोपलेत. त्यांचा मोबाईल वाजतो. चिडून, वैतागून, अस्वस्थ होत ते मोबाएल स्क्रीनकडे टवकारून पाहतात. स्क्रीनवर त्यांचे जिगरी दोस्त मेजर सक्सेनांचा नंबर फ्लॅश होतो. अस्वस्थ होत ते मोबाईल उचलतात.

मेजर वर्मा : हा! बोल!

मेजर सक्सेना : कसा आहेस तू?

मेजर वर्मा : थॅंक्स म्हणायला फोन केलायस का?

मेजर सक्सेना : नाही.

मेजर वर्मा : मग?

मेजर सक्सेना : आय लव्ह यू, फ्लाय-बॉय!*

मेजर वर्मा : चल… चल…

आणि मोबाईलच्या दोन्ही बाजूंनी एकदमच खदा खदा हसण्याचा आवाज गुंजत राहातो.

समाप्त  

* फ्लाय-बॉय – हेलीकॉप्टर चालवणार्‍याला फ्लाय-बॉय म्हणतात.

मूळ कथा –   आय लव यू फ्लाय ब्वाय     मूळ लेखक – गौतम राजऋषि

भावानुवाद – श्रीमती उज्ज्वला केळकर

176/2 ‘गायत्री’, प्लॉट नं 12, वसंत साखर कामगार भवन जवळ, सांगली 416416 मो.-  9403310170

≈ ब्लॉग संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित  ≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – जीवनरंग ☆ आय लव्ह यू फ्लाय बॉय (पूर्वार्ध) (अनुवादीत कथा) ☆ श्रीमती उज्ज्वला केळकर

श्रीमती उज्ज्वला केळकर

☆ जीवनरंग ☆ आय लव्ह यू फ्लाय बॉय (पूर्वार्ध) (अनुवादीत कथा) ☆ श्रीमती उज्ज्वला केळकर

27 जानेवारी : जम्मू-नगरौटा दरम्यान एका ठिकाणचे सैन्याचे हेलीपॅड

दुपारचे चार वाजले आहेत.  दिवसभराची धावपळ झाल्यानंतर, धुकं चिरत सूर्यदेव शेवटचं स्मितहास्य करत आहेत. आपलं हेलीकॉप्टर घेऊन, आर्मी एव्हिएशनचे दोन पायलट, एक मेजर आणि एक कॅप्टन, इथल्या हेलीपॅडवरून, मध्य काश्मीरमधील एका भागात असलेल्या आपल्या एव्हिएशन बेसकडे जाण्यासाठी आपल्या कडक, स्मार्ट युनिफॉर्ममध्ये सज्ज आहेत. इथल्या हेलीपॅडपासून ते एव्हिएशन – बेसपर्यंतचा प्रवास सव्वा तासाचा आहे. हे अ‍ॅडव्हान्स लाइट हेलीकॉप्टर ‘ध्रुव’ घेऊन, पीरपंजालची बर्फमय शिखरांची साखळी ओलांडत परवाच तर दोघे इथे आले होते. 26 जानेवारीला मिळालेल्या अनेक धमक्यांना अनुलक्षून अतिरिक्त सुरक्षा देण्यासाठी ते इथे आले होते.

हेलीकॉप्टरचे पंखे हळू हळू गती घेऊ लागले आहेत. मेजर वर्मा सगळीकडे धावती नजर टाकून कॉकपीटमध्ये येऊन बसले आणित्यांनी हलकेच मान हलवत कॅप्टनला इशारा दिला. कॅप्टनच्या उजव्या हाताचा जॉय- स्टिकवरचा दबाव त्यांनी वाढवला. फूल थ्रॉटल. धुळीची वावटळ उठली.  पंखांची फिरण्याची गती, एका मिनिटाला तीनशे पंधरापर्यंत पोचली, तेव्हा ते मोठसं पाच टनी वजन असलेलं हेलीकॉप्टर पृथ्वीच्या गुरुत्वाकर्षणाला वाकुल्या दाखवत हवेमध्ये उचललं गेलं.

थोड्याशा खालच्या बाजूला रेंगाळणारी भटक्या ढगांची टोळी, मेजर वार्मांच्या कपाळावर आधीच उठलेल्या आठयांमध्ये आणखी एक दोन आठयांची भर घालते. भटक्या ढगांशी खेळ करत हेलीकॉप्टरचे पंखे आता हेलीकॉप्टरला एका सुरक्षित उंचीवर घेऊन येतात… दूरच्या क्षितिजावर क्षणोक्षणी जवळ येणारी पीरपंजालची शुभ्रशी शिखरे दिसू लागतात. बस! एवढी शिखरं पार केली की झालं. मग पुढचं व्हॅली फ्लॉवरचं उड्डाण म्हणजे मुलांचा खेळ. तिकडे पीरपंजालवर लटकलेल्या ढगांची गर्दी जशी काही कुठल्याशा षड्यंत्रात सामील होऊन, येणार्‍या हेलीकॉप्टरकडे बघत हसते आहे. कॅप्टन काहीसा बेफिकीर आहे. या बाजूचं त्याचं बहुतेक पाहीलंच उड्डाण आहे.

मेजरच्या ललाटावर इथे तिथे पसरलेल्या रेषांवर उमटलेले घामाचे बिंदू वेगळंच काही तरी सांगताहेत. धुकं आणि ढग यांच्यामुळे हेलीकॉप्टरची गती अगदी कमी आहे. आदेशानुसार संध्याकाळी साडे पाचपूर्वी बेसवर पोचणं जरूरीचं आहे.  या काकडणार्‍या थंडीत दिवसाला लवकर पळून जाण्याची घाई असते आणि रात्र तर जशी कंबर कसून बसलेली असते. सहा वाजतात न वाजतात, तोच येऊन धडकते. म्हणण्यापुरतं हे अ‍ॅडव्हान्स हेलीकॉप्टर आहे, पण रात्री उडण्याची याची क्षमता शून्याबरोबर आहे.

27 जानेवारी :  पीरपंजालच्या खाली द्क्षिण काश्मीरमधील एक जंगल   सकाळचे साडे नऊ वाजले आहेत. पीरपंजालच्या घाटीमधील या जंगलाचा एक भाग अचानक गोळ्यांच्या धमाक्याने गुंजत उठलाय. आदल्या दिवशी रात्री जवळच्याच राष्ट्रीय राइफल्स बटालियनला चार आतंकवादी जंगलात लपून बसल्याची पक्की खबर मिळाली होती. सूर्यदेवाचं पहिलं दर्शनच चकमकीचा बिगुल वाजवत होतं. दोन आतंकवादी मृत झाले आहेत आणि दोघांचा शोध सुरू आहे. ही सगळी कार्यवाही होता होता सात तास होऊन गेले आहेत. आता पाठलाग करणारी सैन्याची एक तुकडी जंगलाच्या खूप आतापर्यंत पोचलीय. उरलेल्या दोघांपैकी आणखी एक आतंकवादी मारला गेलाय. दुसर्‍याची मात्र कुठे चाहूल लागत नाहीये. तुकडीचा लांस नायक जखमी झालाय. त्याला पोटात गोळी लागलीय. प्राथमिक उपचारानंतर रक्त वाहणं थांबलय, परंतु त्याला लवकरात लवकर हॉस्पिटलमध्ये पोचवणं गरजेचं आहे. सगळ्यात जवळच्या रस्त्यापर्यंत जायचं झालं, तरी कमीत कमी चार तास लागतील. एव्हिएशन बेसला लवकरात लवकर हेलीकॉप्टर पाठवण्याविषयी वायरलेसवरून संदेश पाठवला गेलाय.

उत्तरार्ध – उद्याच्या अंकात

मूळ कथा –   आय लव यू फ्लाय ब्वाय     मूळ लेखक – गौतम राजऋषि

भावानुवाद – श्रीमती उज्ज्वला केळकर

176/2 ‘गायत्री’, प्लॉट नं 12, वसंत साखर कामगार भवन जवळ, सांगली 416416 मो.-  9403310170

≈ ब्लॉग संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित  ≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – जीवनरंग ☆ बोध कथा – अविवेकिता ☆ अनुवाद – अरुंधती अजित कुळकर्णी

☆ जीवनरंग ☆ बोध कथा – अविवेकिता ☆ अनुवाद – अरुंधती अजित कुळकर्णी ☆ 

||कथासरिता||

(मूळ –‘कथाशतकम्’  संस्कृत कथासंग्रह)

? बोध कथा?

कथा ९.  अविवेकिता

कलिंगदेशात कोणी एक राजा होऊन गेला. त्याला एक धोबी वस्त्रे उत्तम प्रकारे धुवून देत असे. एक दिवस त्याने धुतलेली, ती निर्मळ सुंदर वस्त्रे पाहून राजा खूष झाला. तो राजा मनस्वी होता. त्याने धोब्याला बोलावून म्हटले, “तुझ्या या वस्त्र स्वच्छतेमुळे मी तुझ्यावर प्रसन्न आहे. तुला हवा तो वर माग. मी तुझी इच्छा पूर्ण करीन.”  राजाने वचन  दिल्यावर धोब्याचा आनंद गगनात मावेना. तो उत्तरला, “ महाराज, मला आपला मंत्री होण्याची इच्छा आहे. तेव्हा आपण माझी मंत्रीपदी नियुक्ती करावी.”

राजाला ही मागणी अनपेक्षित होती. पण वचनपूर्ती करणे भाग होते. तेव्हा राजाने दीर्घकाळापासून मंत्रीपदी  आरूढ असलेल्या मंत्र्याच्या जागी धोब्याला  नियुक्त केले. काही काळानंतर या राजाचा नवा मंत्री मूर्ख व असमर्थ आहे हे जाणून राजाच्या  शत्रूंनी सेनेसह राज्यावर आक्रमण केले. हे वृत्त कळताच राजाने मंत्र्याला बोलावून  युद्धासाठी  सेना सज्ज करण्याची आज्ञा दिली. त्यावर मंत्री बोलला, “भविष्यकाळाचा विचार करून मी पूर्वीच  सगळी व्यवस्था केली आहे. म्हणून शत्रूपासून आपण भयभीत होऊ नये.” राजाने त्याच्या वचनावर विश्वास ठेवला.

मंत्र्यावरचा विश्वास राजाला भोवला. शत्रूच्या सेनेने नगराला पूर्ण वेढा घातला. परत राजाने मंत्र्याला पाचारण  करून  विचारले, “शत्रूच्या ह्या कृतीला उत्तर देण्यासाठी काय योजना आखली आहे ?” मंत्री राजाला म्हणाला, “महाराज,  शत्रूंनी नगर बंदिस्त केले तरी आम्हाला काहीही भय नाही. या राज्याचे रक्षण व पालन करणे हे अत्यंत कष्टदायक कार्य आहे. या कष्टदायक  कार्याचे कसे निवारण करता येईल याची मी चिंता करत असतानाच दैवयोगाने शत्रूने हे नगर बंदिस्त केले. राज्य रक्षणाचा आपल्यालाही खूप त्रास होतोय. मी ह्या नगरात चिरकाळपासून   वस्त्रे धुण्याचा उद्योग करतोय. मंत्रीपद प्राप्त  झाल्यावर मी तो उद्योग सोडला. आता पुनश्च तो उद्योग सुरू करून त्या प्राप्तीतील अर्धा वाटा आपल्याला देईन  व उरलेला मी घेईन आणि सुखाने जगेन. ह्या उद्योगाचे मला काहीच कष्ट वाटत नाहीत. हा सर्व विचार करून युद्धासाठी मी काहीही सज्जता केली नाही.”

मंत्र्याचे हे वक्तव्य ऐकल्यावर अपात्र, अविवेकी व्यक्तीची अयोग्य जागी नियुक्ती केल्यामुळेच हे संकट ओढवले ह्या विचाराने राजाला खूप दुःख झाले.

तात्पर्य –अपात्र,अविवेकी व्यक्तीला उच्चपदी नियुक्त करू नये.

अनुवाद – © अरुंधती अजित कुळकर्णी

≈ ब्लॉग संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित  ≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – जीवनरंग ☆ अजि म्या भूत पाहिले (भाग चार) ☆ सौ. दीपा नारायण पुजारी

सौ. दीपा नारायण पुजारी 

☆ जीवनरंग ☆ अजि म्या भूत पाहिले (भाग चार) ☆ सौ. दीपा नारायण पुजारी

संध्याकाळचा चहा करायच्या निमित्ताने मी ओट्याकडे गेले. बकूमावशींचा कप खिडकीत ठेवला. हळूच हात जोडून विनवणी केली,’घरचे वेड्यात काढतील हो मला. फार काही गोंधळ घालू नका. झाडावरच बसा गुपचूप .” त्या थोड्याशा हसल्या की काय कोणजाणे?

काही वेळाने ‘अग्गोबाई सासूबाई बघत गवार निवडत बसले होते . “अगं काय फास्टात काम चाललयं. बाकी सिरिअल्सच come back झाल्याची खुशी वाटतं?” मी दचकून खाली बघीतलं. गवार almost निवडून झाली होती .मी कावरीबावरी होऊन इकडंतिकडं  बघायला लागले . हाहाहा s वासू जोरजोरात हसू लागला . त्यात एक बायकी हसणंही ऐकू येत होत.???

रात्रीची आवराआवर झाल्यावर मावशींची चाहूल घेत होते. चांगलं ठणकवायचं यांना.गुपचूप रहा .मदतबिदत काही नक्कोच! देवघरातून रामरक्षा म्हंटल्याचा आवाज आला . बकूबाई? देवा!देवा!!

बैस,बैस इथं हातानंच खूण करून जवळच्या पाटावर त्यांनी मला बसायला सांगितलं .” मी चालले बर का सुधा आता.वेटिंग लिस्ट संपली बरं. कोरोना आवाक्यात येतोय हो. आज कोरोनामुळे झालेले डेथ्स् कमी होते.उद्या सकाळी आठ वाजता माझ्या नंबर हो. त्या मेल्या यम्यानं मेसेज केलाय बघ  WhatsApp वर.”

मला कसंतरीच वाटलं एकाएकी. गळा भरून आला.बकूमावशींच्या मांडीवर डोकं ठेवलं. त्या हलकेच थोपटत राहिल्या. झोप कधी लागली कळलेच नाही . सकाळी उठले तर मावशी दिसल्या नाहीत. चटचट आवरून कपाटातून घडी न मोडलेली छानशी लेमन  यलो साडी काढली. चाफ्याची वेणी केली. हो, एक मास्क सुध्दा आठवणीने ठेवला. चाफ्याच्या झाडापाशी  जाऊन बकूमावशींची ओटी भरली. वाकून नमस्कार केला. त्या प्रसन्न हसल्या. पिवळी साडी लपेटलेल्या,आंबाड्याभोवती चाफ्याची वेणी घातलेल्या बकूमावशी हात हलवत आकाशाकडं  मार्गस्थ होताना दिसत होत्या.

त्या दिसेनाशा होईपर्यंत मी ही हात हलवत होते .. . . . . कोण बरं ? . . वासू , आबा . . . दोघंही  हाका मारतायत? काय झालं  बाई?

“अगं अशी देवघरातच का झोपलीस ? काय  झालं सुधा ?” दोघंही  माझ्या कडं वाकून बघत होती. मी दचकून उठले खरी परंतु माझा हसरा, प्रफुल्लित चेहरा बघून दोघही अचंबित झाले .गालात हसत हलकेच मानेला झटका देऊन मी दैनंदिन कामाला लागले.

 समाप्त

© सौ. दीपा नारायण पुजारी

फोन.नं:    ९६६५६६९१४८

Email:  [email protected]

≈ संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित  ≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – जीवनरंग ☆ अजि म्या भूत पाहिले (भाग तिसरा) ☆ सौ. दीपा नारायण पुजारी

सौ. दीपा नारायण पुजारी 

☆ जीवनरंग ☆ अजि म्या भूत पाहिले (भाग तिसरा) ☆ सौ. दीपा नारायण पुजारी

तरीही एक शंका होतीच.

“मावशी तुम्ही तुमच्या घरात का नाही गेलात मग?”

“तो भुतांच्या राज्यातला नियम आहे .आम्ही आमच्या खर्‍या घरात राहू शकत नाही .तुझ्या  बागेतील  चाफ्याच्या झाडावर राहतेय मी. बकेट लिस्ट नं. एक”

बकूमावशींना जगण्याचा केव्हढा सोस!  हं—–

“हे बघ, जा झोप आता. उद्या जोशांच्या कडं डबा द्यायचाय़ ना? पोळी भाजी चा? मला हे आवडलं हं तुझं. सगळ्यांना मदत करतेस. जोशी काकू  होम क्वारंटाईन आहेत म्हणे”.

मी पुन्हा अचंबित !

“गं हे वरदानच आहे . मनकवड्या असतो आम्ही . . . . . . ‘भूतबायका हं!’ (भुताटकिणी नव्हे)

. . . . . सकाळी सहाचा गजर वाजला. मी धडपडतच ऊठले.केसांना बो बांधून पदर खोचतच ओट्याकडे धावले आणी . . . . . थिजून ऊभीच राहिले.माझा डोळ्यावर विश्वासच बसेना !! पोळी भाजी तैयार!! डब्बेही भरून ठेवलेले. गॅसवर चहाचं आधण ठेवताना मी हळूच चाफ्याच्या झाडाकडं बघीतलं. बकूमावशी हसत होत्या फांदीवर बसून, केसात चाफ्याची फुलं घालून. मी वासूला चाफ्याची फुलं काढायला पाठवलं.तो काही मिनिटातच हाका मारत आला टोपली  s s s भर s s फुलं घेऊन !

“सुधा~ अगं सुधा ~~ आज जादू झाल्या सारखी फुलं टोपलीत पडली बघ ! आकड्याची काठी फुलाकडे नेण्याचीच खोटी फूल खालीच!.”

मी झाडाकडं पाहिलं. मावशी पाय हलवत फांदीवर. गालातल्या गालात हसत.हातात कप.

त्यांनी मला डोळा मारला. (कसंतरीच झालंहो. .

वासूनं सुध्दा कधी डोळा नाही मारला हो.~~)

हु~श्श~ वासूला त्या दिसल्या नाहीत तर!

आज सगळी कामे पटापट होत होती मुळ्ळीसुध्दा दमणूक झाली नाही .धावपळ तर नाहीच नाही. मावशी होत्या ना मदतीला. मनात एक विचार येऊन गेला. . नकोच त्यांचा नंबर लागायला. राहूदेत माझ्याकडंच. पण बाई मी मनातल्यामनात जीभ चावली. एकदा तर बाई फजिती होता होता वाचले. तर काय झाले . . .

मी हॉलची सफाई करत होते .मावशींनी माझ्या कडून झाडू काढून घेतला. त्या पटापट हॉल मध्ये झाडू मारू लागल्या. आबा आले की तेव्हढ्यात काठी टेकत टेकत. “अगं सुधा, जरा तो टी. व्ही. लाव बरं . मला कोरोनाच्या बातम्या ऐकायच्यात.मुंबईत unlock आणी पुण्यात lockdown असं काहीतरी वासू सांगत होता .”

मी T.V. कडे वळणार तोच आबांची काठी पडल्याचा आवाज आला. मावशींनी त्यांना मागच्या मागे अलगद पकडलं म्हणून बरं बाई!

‘रामा! शिवा!गोविंदा!!’ मी कपाळाला हात लावला.आबा बोलत बोलत हॉलमध्ये आले. त्यांना फक्त हलणारा झाडू दिसला बहुधा.मावशी कशा दिसणार ?त्यांना घाम फुटला होता. मावशींच्या मदतीनंच मी त्यांना खुर्चीत बसवलं.मावशी पाण्याचा ग्लास घेऊन येतच होत्या . . . . तेव्हढ्यात ‘सुधा , कसला आवा. . ‘ वासूची एंट्री झालीच. पटकन ग्लास हिसकावून घेतला. बापरे ! वासूला तरंगत येणारा ग्लास  दिसला तर नसेल? तर्रि बर्र . र्र. . . आबांना सावरण्याच्या गडबडीत दुसरं काही बोलणं शक्यच नव्हतं. घामानं डबडबलेल्या मला बघून त्याला वाटले आबांच्या तब्बेतीचं दडपण

आलेय ! मावशी केंव्हाच पसार झाल्या होत्या.

आबा सावध झालेले बघून मी मागच्या पावलीच आत खोलीत पळाले आणी धपकन् बेडवर बसले. बसले कसली आदळलेच!! परिस्थिती ओळखून वासूनं छानसा चहा करून आणला.

“घाबरतेस काय अशी? B.P. ची गोळी घेतली नाहिये ,त्यामुळे चक्कर आली असेल.घे चहा घे,  विश्रांती घे थोडी बरं वाटेल.”

“आबांना देतो मी चहा बिस्किटं.गोळी ही देतो. तू आराम कर.”असं म्हणत तो खोलीतून बाहेर पडला.या सगळ्या गोंधळात मावशींचे दुपारच्या जेवणाचं ताट करायलाच विसरले. पण भांड्यात ताटं मात्र चार पडली होती ? मलाच नाही कळलं तिथं त्या दोघांना काय कळणार म्हणा?

क्रमश: ….

© सौ. दीपा नारायण पुजारी

फोन.नं:    ९६६५६६९१४८

Email:  [email protected]

≈ संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित  ≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – जीवनरंग ☆ अजि म्या भूत पाहिले (भाग दुसरा) ☆ सौ. दीपा नारायण पुजारी

सौ. दीपा नारायण पुजारी

☆ जीवनरंग ☆ अजि म्या भूत पाहिले (भाग दुसरा) ☆ सौ. दीपा नारायण पुजारी

परवाच तर heart attack ने अचानक गेल्या पंचावन्न च्या आसपासच्या बकूमावशी आख्ख्या कॉलनीत ख्यातनाम होत्या. बडबड्या, विनोद करून सगळ्यांना हसवणार्‍या, कुणाच्याही मदतीला तत्पर!सगळी कॉलनी हळहळली. मलाही दोन दिवस झोप नाही लागली.

म्ह.. म्ह.. म्हण… म्हणजे… म्हणजे …. माझी दातखिळी बसली. पाय लटपटू लागले.

मी धाडकन खाली कोसळले… जाग आली तेंव्हा माझे डोके बकूमावशींच्या मांडीवर होते. ताडकन ऊडी मारुन ऊठले. मोठ्याने ओरडणार एव्हढ्यात त्यांनी मला ओठावर बोट ठेऊन गप्प राहण्याची खूण केली! आणी कॉफीचा कप पुढ केला! काही कळण्याआधी मी कॉफी पिऊन टाकली. ‘वा! काय पर्फेक्ट जमलीय!’ त्याही स्थितीत माझ्या मनात विचार आला. ‘जमलीय ना?दे टाळी!’ बकूमावशींचा हात पुढं आला. मा..झा..हा.. त आखडला. गरमागरम कॉफी पिऊन सुध्दा गारे sगा ss र .

मावशी म्हणाल्या,  “होय, बरोबर आहे तुझा अंदाज. मी अजून भूतच आहे बकूचं.” ?

“खूप भूक लागली म्हणून आले. पिठलं झकास होत हं!”

माझा चेहरा भितीनं अजूनही पांढरा फटक__

“काय करणार?  स्वर्गात जागाच नाही. यमराजाने पावती तर फाडली पण स्वर्गाचे दार बंदच !.. एकदम हाऊसफुल्ल !! वेटिंग वर आहे!!! मेल्या त्या कोरोना मुळे नुसती गर्दी च गर्दी !!!! तिथेही सगळे मास्क घातलेले लोक रांगेत ऊभे. ब्रम्हदेवही घाबरून PPE kit घालून बसलेत.”ही… ही… ही .. ??

“आणी अगो तो अश्विनी देव तो दारातच  थांबलाय किट घालून. या कोरोन्याने देवालापण घाबरवलं बघ. “पुन्हा ही . .ही. . ही. . ही. .

“तुल सांगते स्वर्गाच्या दारातच digital gun ने temp. चेक करून ‘PO2 बघून च आत घेतायत.”

“मला काही प्रॉब्लेम नाही ग. वेटिंग लिस्ट मोठी आहे म्हणून खाली पाठवल त्या यम्यानं.पाठवतो म्हणाला रेडा नंबर आलाकी.”

माझ्या पोटात कोपर ढोसून म्हणतात कशा — “मी ही माझी ‘बकेट लिस्ट’ पुरती करुन घेईन .”?  बापरे मी अजूनही श्वासहीन!?संध्याकाळी  बागेत पाणी  घालत होतीस ना  sss तेंव्हाच हळूच आत आले.चहा काय फक्कड होता म्हणून सांगू. पूर्ण दोन दिवस ऊपाशी होते ग.”

“अस्सं! म्हणजे वासूचा चहा तुम्ही  प्यायलात तर?” मी आवंढा  गिळत म्हंटलं.

असं म्हणताना मी हळूच त्यांची पावलं ऊलटी आहेत का हे चोरून बघत होते. त्या अगदी नेहमीसारख्या नीटनेटक्या दिसत होत्या.केसात मोगऱ्याचा गजरा सुध्दा होता. मावशींनी माझी नजर हेरली होती. पटकन साडी वर करून त्यांनी पावलं दाखवली. ती नॉर्मल होती.माझ्या खांद्यावर हात ठेऊन मावशी म्हणाल्या, “त्या सगळ्या ‘भूतश्रध्दा’ असतात गं. आम्ही माणसां सारखेच दिसतो. हां पण सगळीच माणसं नशीबवान नसतात!!”

 क्रमश: ….

© सौ. दीपा नारायण पुजारी

फोन.नं:    ९६६५६६९१४८

Email:  [email protected]

≈ संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित  ≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – जीवनरंग ☆ धडा ☆ सौ. नीला देवल

सौ. नीला देवल

☆ जीवनरंग ☆ धडा ☆ सौ. नीला देवल ☆

सुजय चौदा वर्षांचा आठवितला मुलगा एके दिवशी रुसून बसला.”बघाना बाबा, दादा मला त्याच्या टू व्हीलर वर बसू देत नाही.” ‘ अरे परवाच तीवर बसून दादा बरोबर भेळ खाऊन आलास ना?”‘ आणि तुझी नवी  सायकल आहेच की” पण मी आता मोठा झालो आहे.दादा येव्वढा उंच ही झालो आहे . दादाची टू व्हीलर मला चालवायची आहे.”” आरे आठरा वर्ष पूर्ण होऊन लायसन्स मिळाल्यावरच चालावं तू”.”पण बाबा मला चालवायला येतीआहे.” सुजय हतून बसला.  “दादा तू

सांग ना रे बाबा ना.” सुजू तू हट्ट केलास म्हणून एकदाच ते ही मैदानावर तुला मी मागे बसून चालवायला दिली. तेव्हां ही ती तुला आवरता येत नव्हती. मीच ब्रेक दाबून. थांबवली”. बाबा, दादापुढे सुजयचे काही चालले नाही. टू व्हीलर ची किल्ली दादा नेहमी त्याच्यबरोबरच ठेवी.

एके दिवशी प्यांट धुवायला द्यायच्या नादात किल्ली टेबलावर ठेवून तो आंघोळीला गेला. सूजयचे लक्ष तिकडे गेले. प्फकत एक गल्लीत चक्कर मारून परत किल्ली टेबलावर ठेवून देवू असा मनाशी विचार करून झटकन किल्ली घेऊन सुजय गाडीपाशी आला. किल्ली फिरवून दुचाकी चालू केली.बसून गेट बाहेर आला. वेगात निघाला. पण  अचानक कुत्र्याचे पिल्लू चकासमोर आले त्याला वाचवण्यासाठी सुजयने करकचून ब्रेक दाबला. गडीबाजुला घेण्याच्या प्रयत्नात ती एका दगडी कुंपणाला जोरात आदळली. सुजय गाडीखाली आडकला. कुत्रे केकट त निघून गेले. लोक धावत आले. दोघा चौघांनी गाडी बाजूला काढून सुजयला उठवले. सुजय लंगडत होता. बरेच खरचटले होते. खांद्यावरून लोक त्याला घरी घेऊन आले. दुचाकी ची किल्ली दिली.

सारा प्रकार आई,बाबा, दादांना सांगितला. नाकोत्या वेळी नाकोते केले की अशी शिक्षा मिळते बर सुजय.”बाबा म्हणाले. आई, दादा त्याच्या जखमा पुसून   आऊ शाध लावू लागले. दुखतंय असे म्हणायची ही आणि रदयाचीही चोरी झाली सुजयला. आईने त्याला गोड सरबत करून प्यायला दिले. तेंव्हा कुठे धडधड कमी होऊ न थोडे बरे वाटले.

“आरे सुजु मोठ्या माणसांच्या सांगण्यात काही तथ्य असते. मोठी माणसे अनुभवी असतात. लहानांना सावध करत असतात. पण तुम्हा मुलांना तो फुकटचा उपदेश वाटतो. पण आलेना प्रत्यंतर? मिळाला ना धडा?”आईने विचारले” हो आई आता आठरा वर्ष पूर्ण झाल्या शिवाय मी टू व्हीलर ला हात नाही लावणार.” “सुजय थोडक्यात निभावले. आज एखाद्या मला माणसा च्या अंगावर जोरात दुचाकी गेली असती तर जीव गेला असता त्याचा. आपल्या चुकीच्या वागण्याने कोणाचेही नुकसान होणार नाही याची दक्षता नको का घ्यायला?”बाबा म्हणाले.”हो,आई,बाबा मी या पुढे सारे लक्ष्या त  ठेवीन. चुकीचे वागणार नाही. तुमचे आईकेन,” सुजय खरोखरच तसे वागू लागला.

© सौ. नीला देवल

९६७३०१२०९०

Email:- [email protected]

 ≈ संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित  ≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – जीवनरंग ☆ तेलवात ☆ सौ.ज्योत्स्ना तानवडे

सौ.ज्योत्स्ना तानवडे

☆ जीवनरंग ☆ ? तेलवात ? ☆ सौ.ज्योत्स्ना तानवडे  ☆ 

(साहित्य विवेक कथास्पर्धा लघुतम कथा विभाग, उत्तेजनार्थ पारितोषिक)

नवरात्राची घटस्थापना झाली.उमाने मनापासून देवीची पूजा-आरास केली. देव्हारा प्रकाशाने उजळून निघालेला होता. मन प्रसन्न होत होते. फोटोतली देवी सुद्धा समाधानाने हसतेय असे वाटत होते. उमाला खूप छान वाटत होते. आरती, प्रसाद झाला. तिने देवीला हात जोडून प्रार्थना केली,”आई,तू नेहमीच तुझ्या या लेकीची सेवा गोड मानून घेतली आहेस. सदैव माझ्या घरावर तुझ्या कृपेची पाखर घातली आहेस. माते, अशीच कृपादृष्टी असू दे . आम्हाला सगळ्यांनाच सद्बुद्धी दे, उत्तम आरोग्य दे आणि हातून चांगले काम घडू दे.”

उमा दरवर्षी देवळात नवरात्राच्या तेलवातीसाठी तेल देत असे. पण तिथे जमा होणारा तेलाचा मोठा साठा, वाया जाणार तेल पाहून तिला वाईट वाटे. ‘देवीच्या दिव्याला एवढे तेल कशाला? तिची तेलवात करणारे आपण कोण पामर ? तिच्या कृपेची दीपज्योती तर अहोरात्र तेवत असते आणि आपली आयुष्यं प्रकाशमान होत असतात.’

उमाने आता थोडा वेगळा विचार केला. तिने यंदा हे तेल एखाद्या गरजू कुटुंबाला द्यायचे ठरविले. चार दिवस तरी त्यांच्या घरच्या जेवणाला चांगली चव येईल. देवीची तेलवात नक्की उजळेल.  दुसऱ्या दिवशी पूजा- प्रसाद झाल्यावर कामाला आलेल्या शांताला तिने बसविले. तिला प्रसाद दिला, ओटी भरली आणि ती तेलाची पिशवी तिच्या हातात दिली. हातात तेलाची पिशवी घेतली आणि शांताचे एकदम रूपच पालटले. अत्यानंदाने तिचा चेहरा फुलून आला. तिला काय बोलावे तेच समजेनासे झाले.

“काय झालं ग शांता ?”

“वैनी मला किती आनंद झालाय म्हणून सांगू ?”

“अग ते दिसतंय तुझ्या चेहऱ्यावरून. काय झालंय?”

शांताने देवीला हात जोडले आणि म्हणाली,”वैनी, आईच्या किरपेनं माजा संसार धड चाललाय बगा. नवरा आता माज्याशी नीट वागतोय. पोरगं चांगलं शिकतंय. आणकी काय हवो वो मला? देवीची तेलवात करायची असं लई दिसापास्न माजा मनात हुतं.पन जमतच नव्हतं. घराच्या खर्चाचं तोंड सारकं वासलेलंच की.पन वैनी तुमी माझ्या मदतीला धावला बगा. माजं मोठं काम केलसा.आत्ता हितूनच देवळात जाते आणि देवीला तेल वाहूनच येते.येते वैनी.”

उमाला काय बोलावे तेच कळेना.ती एकदा शांताकडे आणि एकदा देवीकडे पहात राहिली.

 

© सौ. ज्योत्स्ना तानवडे

वारजे, पुणे.५८

≈ ब्लॉग संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित ≈

Please share your Post !

Shares
image_print