☆ भिंगरी घर… – सौमित्र ☆ रसग्रहण – श्री नंदकुमार पंडित वडेर ☆
आज आपण एक आगळीवेगळी कविता या ठिकाणी पाहणार आहोत… जीवन स्थिर नसतं,पण आपल्याला स्थैर्य हवं असतं… तुम्ही आम्ही सर्व जण कधीच एका जागी स्थिर असत नाही… सतत फिरते … प्रगती विकास च्या नावाखाली हलत राहतो… कधी स्वता तर कधी दुसरा आपल्याला हलवत असतो… गती देत असतो… जशी गती मिळते तेव्हढं आपण स्वता भोवती गिरकी घेत राहतो..
स्वताच्या पायावर उभे राहतो काही क्षण… गती संपताच आपण कलडूंन पडतो..पायाच नसल्या सारखं… एखादी भिंगरी सारखं…. होय आपण ओळखलंत .. कवि सौमित्र यांची भिंगरी घर या कवितेबद्दल बोलतोय…
☆ भिंगरी घर ☆
आधी घर छोटं होतं म्हणून तू बाहेर झोपायचास
नंतर डोक्याला शांतता हवी म्हणून बाहेर असायचास
*
मग गेले वडील तेव्हा त्यांची जागा तुझी झाली
काही दिवसांनी भावाचं लग्न,त्याची बायको घरात आली
गुपचुप उचललास बिछाना आणि हळुच देऊळ गाठलंस
फुटपाथ रस्ता देऊळ दुकान यानांच आपलं मानलंस
*
अचानक मग अधून मधून तू शहराबाहेर जायचास
एकटा एकटा एकटा फिरून पुन्हा परत यायचास
*
पैसे देऊन हक्काची जागा हाॅटेलमधे शोधायचास
काही दिवस काही रात्री काॅंफीडंटली वागायचास
*
एक दिवस प्रेमात पडलायस असं कुठुन कळलं
तुझं सारंच आठवलं अन् काळीज उगाच जडलं
*
एका जागी स्थिरावणार,तू याचंच हायसं वाटलं
शेवटी एकदाचं तुझ्या हक्काचं कुणी तुला भेटलं
*
आणि मग तू लग्न केलंसन घर घेतलस स्वत:च
खरंच खूप छान केलंस,ऐकलंस फक्त मनाचं
*
मग एक दिवस आई म्हणाली,’घर मोठ्ठं आहे तरी?’
तुझी बायको म्हणते,तू अधूनमधूनच असतोस घरी?
*
अंग थरथर कापू लागलं जीभ माझी कोरडली
आईनं हातात पट्टी घेतली,आई माझी ओरडली
*
सांग…सांग तुझी जागा तू कुठे जाऊन फेकलीस?
अशी कशी भिंगरी बाळा पाया लावून घेतलीस?
… छोट्या घरात राहणाऱ्या मोठ्या कुटुंबाची कहाणी… झोपायची अडचण … वडीलधारी मंडळी घरी झोपावीत म्हणून बाहेर झोपणारा मी सतत दुसऱ्याची सोय बघत गेलो… वडील गेले नि घरात जागा झाली हक्काची काही क्षणाची… भावाने लग्न केले मुहूर्तावर बायको आली घरी नि माझी वरात फिरून दारी…पाहता पाहता त्या निरंकुशतेच्या कुशीत शिरलो… तिनं दाखवले ते आकर्षणाचं जगं… एक जागा अशी राहिली नाही सतत बदलत गेलो… फुटपाथ रस्ता देऊळ दुकान सगळा फुकटचा आणि उघडयावरचा कारभार… मग शहाराची लागली चटकं.. ते सुख सुखासुखी सोडवत नव्हते… कधी खिसा गरम असला तर चार पैसे टाकून हाॅटेलच्या गादीवर रात्र काढू लागलो बिनधास्त…
… प्रेमाचं बिंग फुटलं,.. आईला बरंच वाटलं..चंचलेला लगाम बसेल .. मी स्थिर होईन हि आशा वाटली… हक्काची सावली मिळणार होती… लग्न हि झालं तसं स्वताच घरही झालं… आता भिरभिरणाऱ आयुष्य संपलं असं त्यांना वाटलं…. पण ते माझं मन मला कासाविस करू लागलं… हक्काचं ते असून बाहेरचं सुख सुखासुखी सोडवत नव्हते…बायकोची तडफड आईला समजली… फैलावर घेत ती मला म्हणाली… घर असताना का भिकेचे डोहाळे लागले…. भिंगरी लावून घर घर का भिरभिरतोस … आता तरी स्थिर हो…
भिंगरीचं घर रुपक सतत दुसऱ्यानं गती दिली तर फिरते… तेव्हा ती स्वताचं भान हरपते.. स्वताच्या पायावर तोल सा़भाळते स्थिर दिसते पण गती संपताच कलंडून कोलमोडून पडते… पायाच नसल्या सारखी.. अडगळीत पडल्या प्रमाणे… माणसं भि़गरी सारखी गरगर फिरतात स्वताच्या जीवनामध्ये … स्थैर्य हवं असतं म्हणून… कुणाला लाभलं असं वाटतं तर कुणाला नाही … साराच भासआभासाचा खेळ असतो तो….
कवितेच्या प्रदेशात # 236 
मेहबूब जमादार ☆
वाचताना वेचलेले 
वाचताना वेचलेले 
– मृगाचा पाऊस… – 
