Tag: #मराठी-कविता

सुश्री दीप्ती कुलकर्णी

☆ कवितेचा उत्सव ☆ जीवनपट ☆ सुश्री दीप्ती कुलकर्णी ☆ 

एकदातरी

एकदातरीअसं व्हावं

गारा वेचत हरवून जावं

दाटलैल्या धुक्याचं पांघरुण घ्यावं

श्रावणसरीत न्हाऊन घ्यावं

हिरवाई पाहताच मोहरुन जावं

स्रुष्टीतील नवलाईत हरवून जावं

वादळवार्यात गुंगुन जावं

सुखाच्या वर्षावात बेभान व्हावं

दुःखाचे घावही सोशित राहावं

स्वतःबरोबर दुसर्याच्या दुःखातही सहभागी व्हावं

आभाळमाया आठवत आठवत

क्षमाशील धरतीला उमजून घ्यावं

जीवनातील विविध रंगात मनस्वीपणे रंगून जावं

एकदातरी प्रत्येकानच जीवन भावुकतेने अनुभवावं.

© सुश्री दीप्ती कुलकर्णी

कोल्हापूर

≈ ब्लॉग संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित  ≈

 ☆ कवितेचा उत्सव ☆ मन हे दत्तपदी रमले ☆ कवी विकास जोशी ☆

मन हे दत्तपदी रमले

गाणगापूरी जाता जाता दत्तनाम जपले

मन हे दत्तपदी रमले ||ध्रु||

विश्वाच्या कल्याणासाठी

भक्तांच्या उध्दारासाठी

योगीराज नृसिंह सरस्वती भूवर अवतरले ||१||

निर्गुण मठी मना विश्रांती

सरते, मिटते भवभय, भ्रांती

दाटून आला शरणभाव अन मस्तक नत झाले ||२||

सूर, ताल, लय, गुरुंचे देणे

गुरुस्फूर्ती ही गुरुस अर्पिणे

भक्तीप्रेम हे अखंड राहो इतुकेच प्रार्थिले ||३||

© कवी विकास जोशी

गाणगापूर, १५.०१.२०२१

≈ ब्लॉग संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित ≈

☆ कवितेचा उत्सव ☆ छडी वाजे छम  छम् ☆ श्री राजेंद्र परांजपे ☆

(भरलेल्या वर्गासमोर उभं राहून शिकवण्याची सवय असलेल्या शिक्षकांना ह्या कोरोनामुळे ऑनलाईन शिकवायची वेळ आली. काही दिवसांपूर्वी केलेल्या ह्या कवितेत त्यांचं मनोगत मांडण्याचा प्रयत्न केला आहे.)

नाही फळा तो मागे, नाही खडू हाती !

हे असे शिकवावयाचे अवघड वाटते !

करुन खटपटी, शिकलो जरी नवतंत्र !

परी संगणकाची अजून भीती वाटते !

दाटतो मम मनी तो गलबला मुलांचा !

रोजची तयांची मज मस्तीही भासते !

ते खेळणे तयांचे, दंगा अन् मस्करी !

न पाहू शके ते आज, परी उरी दाटते !

कधी पुन्हा उघडून भरेल मम शाळा ?

हे असे शिकवणे मज नकोसे वाटते !

थांबला असाच तो घंटेचाही ठणाणा !

निःशब्द जाहली ती जरी मनी वाजते !

© श्री राजेंद्र परांजपे

≈ ब्लॉग संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित ≈

श्री सुहास रघुनाथ पंडित

☆ कवितेचा उत्सव ☆ ऋण ☆ श्री सुहास रघुनाथ पंडित ☆ 

वाहिले सर्वस्व तू मज,काय तुजला मी दिले

मी दिलेले भोगून सारे, शब्द माझे झेलिले.

राहिली माझ्या सवे होऊन माझी सावली

अन् कधी माझ्याच स्कंधी क्षणभरी विसावली.

राग माझा,लोभ माझा आपला केलास तू

वेदनेच्या पायवाटा सुखभरे मळल्यास तू.

शांतवाया या मनाला घालशी हळू फूंकर

गंध भरल्या आसमंती अदृश्य जैसा कापूर.

त्याग जो केलास तू,ना वाच्यता त्याची कधी

फुलविण्या माझ्या मनाला दुःखासही तव संमती.

आज ढळला सूर्य आणि सावल्याही लांबल्या

आठवांच्या सर्व सरिता वाहताना थांबल्या.

मुक्त हे आयुष्य माझे रिक्त हस्ते मी उभा

झोळीत नाही आज माझ्या द्यावया तुज दोन दमड्या.

चार घे  हे शब्द आणि दोन  अश्रू नयनातले

स्पर्श विश्वासून घे अन् भाव हे  ह्रदयातले.

लाट लाटेला मिळावी , एक व्हावी शेवटी

वेगळा ना मी कधी अन् तू कधी ना एकटी.

©  श्री सुहास रघुनाथ पंडित

सांगली (महाराष्ट्र)

मो – 9421225491

≈ संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित  ≈

सौ.ज्योत्स्ना तानवडे

 ☆ कवितेचा उत्सव ☆ मन ☆ सौ.ज्योत्स्ना तानवडे ☆ 

अथांग सागराहूनी खोल विशाल आकाशाहून थोर

किती पळावे याच्यामागे मन हे अवखळ पोर ||

कळे न याचे करावे काय ?

कुठे ठरेना याचा पाय

जो जो जावे याच्या संगे

तो तो होई शिरजोर

किती पळावे याच्या मागे मन हे अवखळ पोर ||

क्षणात फिरते आसाभवती

क्षणात पळते खाली वरती

पकडता न ये अचपळ भारी

सुटे मोकाट बंडखोर

किती पळावे याच्या मागे मन हे अवखळ पोर ||

कधी धबधबा हास्याचा

तर कधी लटका रुसवा

किती सुखावे आनंदाने

तया दुःख करी कमजोर

किती पळावे याच्या मागे मन हे अवखळ पोर ||

असंख्य भावना याच्या उदरी

परी हे चंचल मिश्किल लहरी

कधी न कळते याचे अंतर

सदा स्वच्छंदी बिनघोर

किती पळावे याच्यामागे मन हे अवखळ पोर||

अथांग सागराहूनी खोल विशाल आकाशाहून थोर

किती पळावे याच्या मागे मन हे अवखळ पोर ||

© सौ. ज्योत्स्ना तानवडे

वारजे, पुणे.५८

≈ ब्लॉग संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित ≈

सुश्री मंजुषा सुनीत मुळे

 ☆ कवितेचा उत्सव ☆ जाणीव ☆ सुश्री मंजुषा सुनीत मुळे ☆

आज एक मज मुंगी भेटली

तुरू तुरु तुरु ती होती चालली

थांब जरा ग म्हणता तिजला

‘ चालत बोलू’ मला म्हणाली ||

काय काम ते सांग लवकरी

कामे मजला असती कितीतरी

इवलीशी ती, मला दटावे

घरी जायचे मला लवकरी ||

विचारले मी करिशी का तू

सततच इतकी गडबड बाई

इतकी दगदग हवी कशाला ?

बरी मुळी ना इतकी घाई ||

थांबली मग ती माझ्यापाशी

म्हणे कशी ग मठ्ठ तू अशी

कण कण वेचत जाणे मजला

लेकरं माझी घरी उपाशी ||

आयुष्य किती मज माहीत नाही

जगेन तरी का, ठाऊक नाही

सहजच चिरडे कुणीही मजला

पोचीन घरी ही खात्री नाही ||

तुम्ही माणसे भाग्यवान ग

मरणाचेही तुमच्या कौतुक

गुपचुप मरतो आम्ही कारण

जगण्याचेच ग कुणा न कौतुक।।

तुमच्याहुन पण आम्ही शहाण्या

आम्हा ही तुमचे नाहीच कौतुक

क्षणभंगुर ठाऊक जगणे तरी

रडणे खचणे आम्हा न ठाऊक ।।

इतके बोलून कोडे घालून

हसतच गेली पुन्हा पळून

जाता जाता हळूच आणि

खट्याळ गेली मलाच चावून ||

©  सुश्री मंजुषा सुनीत मुळे

९८२२८४६७६२

≈ संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित  ≈