अकराव्या वर्षी लग्न झालं
आणि तेरा वर्षाच्या आत
मुलं झाले |
एक मुलगा अणी दोन मूली
सगळे घरचे काम,
मुलं -बाळांची देख रेख
नणंद-देवर पण लहानच होते,
सासू- सासऱ्यांची ची देख रेख
एवढ्यामध्ये कमावणारी एक व्यक्ति म्हणजे ” हे ” |
कधी कधी तर महीने, वर्ष सहजच
निघून जायचे |
नीट सजायला पण वेळ नाही भेटायचं
नाही ह्यांच्याशी बोलायला वेळ असायचा |
सर्व त्यांच्या मार्गावर लागले तेव्हा मात्र
मूला-बाळांचे अभ्यास
त्यांच्या भविष्याच्या पायऱ्यांची चिंता भासू लागली|
हळू हळू मुलंही आपल्या मार्गी लागले
तेव्हा परन्तु साठी आली |
आता आमच्याकडे कोणीच नाही
आम्ही दोघे म्हातारे म्हातारी राहिलॊ |
माहिती नाही कस काय
माझी नटायची इच्छा झाली |
इतक्या वर्षात आम्हाला दोघांना
एक दुसऱ्याला बघायला
स्तुती करायला
वेळच भेटला नाही |
मनात विचार आला
आज ह्यांचे फिरून होण्या अगोदर
जरा आवरून घेऊया |
जसे जसे आवरत गेली
मन दडपून गेले ।
ह्यांनी दाराची बेल वाजवली
तशी माझ्या ह्रदया ची गती
थांबायलाच तैयार नव्हती |
जीव मुठीत घेऊन दार उघडला
दार उघड़ल्यावर हे बोलले
क्षमा करा चुकीच्या घरात आलो |
मी म्हणाली “ अहो ”,
ते आश्चर्याने मला
बघायला लागले
आणि बोलले
“अग ही तू, तू किती सुंदर आहेस
इतके वर्ष तूला मी नीट पाहिलही नाही ! ”
किती तरी वेळ
माझा हात धरून
बघत राहीले |
त्यांच्या हाताची उष्णता
अणी डोळ्यांचे उमडलेलं प्रेम पाहुन
खरं सांगते
अर्थात
आज आमच्या आयुष्यातला पहिला
वसंत आला ।
© मीनाक्षी भालेराव, पुणे
