प्रा. विजय काकडे
जीवनरंग 
☆ ग्रुप मेम्बर…. – भाग – १ ☆ प्रा. विजय काकडे ☆
” नमस्कार सर ” मी विलास सरांना नमस्कार केला.
आपल्या केबिनमध्ये काहीतरी वाचत बसलेल्या विलास सरांनी आपलं पुस्तकातलं डोकं अलगद वर करून माझ्याकडे पाहिलं आणि म्हणाले, ” या सर, बोला काय म्हणताय ? ” सर, तुम्ही ही कमिट्यांची यादी पाहिली काय? ” मी माझ्या हातातला कागद त्यांच्यापुढे टेबलावर ठेवत म्हणालो.
” होय पहिली आहे. “
” सर, तिथे सांस्कृतिक कमिटीचा चेअरमन म्हणून माझं नाव दिसतंय… ”
” गुड, व्हेरी गुड, अभिनंदन! हार्दिक अभिनंदन सर! अहो, बसा ना तुम्ही असे उभे का? “
” सर, मला वाटतेय ते माझं नाव नाही. तिथे तुमचं नाव असावं… ”
” पाहूया, अहो कसं शक्य आहे ते? हे पहा, इथे अगदी स्पष्ट तुमचं नाव लिहिलंय कोणीही सांगेल. ” माझ्या नावासमोर आपल्या पेनचे टोक लावून मला दाखवत ते म्हणाले.
परंतू लगेच स्वतःला सावरत मी म्हणालो, ” हो सर, पण मला असं वाटतंय ती टायपिंग मिस्टेक असावी ऑफिसची. ”
” छे, छे अशी कशी होईल टायपिंग मिस्टेक? शक्य नाही ते… ”
” शक्य आहे सर ते कारण आपल्या दोघांच्या नावाच्या इनिशियलमध्ये अगदी थोडा बदल आहे आणि आडनाव तर सारखेच आहे ना? त्यामुळे एखाद्या क्लार्ककडून टाईप करताना व्ही. सीच्या ऐवजी व्ही. जे झालं असावं… बरोबर ना?” मी त्यांच्या समोरच्या खुर्चीत बसत म्हणालो.
” मला नाही वाटत तसं… ”
” सर, मला तर नक्की तसेच वाटतेय. ”
” कशावरून? “
” सर तुमचा अनुभव केवढा मोठा. कमीतकमी दहा-बारा वर्षांचा तरी असेल. आणि मी? अहो, आत्ता कुठे जॉईन झालोय नुकताच. अजून मला कॉलेज सुद्धा नीट कळलेलं नाही. “
” अहो, इथे अनुभवाचा काय संबंध आहे? ”
” संबंध आहे सर, म्हणजे इथे बघा ना. सर्व कमिट्यावर चेअरमन म्हणून अनुभवी आणि जुन्या लोकांचीच नावे आहेत. मी एकटाच नवखा दिसतोय. मला तर तिथे नाव पाहून जाम टेन्शन आले म्हणून मी धावत तुमच्याकडे आलो. म्हटलं सगळ्यांनी पाहण्याअगोदर घ्यावी लगेच दुरुस्ती करून. ”
” पण, प्राचार्यांना कदाचित वाटलं असेल एखादं नाव नवीन घ्यावा म्हणून… ? काय? “
” पण सर…. ”
” आता पण… पण वगैरे काही करू नका. तुम्हाला अभिनय करता येतो? ”
” हो सर, शाळा कॉलेजात असताना एक दोन नाटकात छोटे रोल केले आहेत. “
” गाणं येतं? ”
” हो, थोडं फार येतं म्हणजे मला आवड आहे गाण्याची लहानपणापासून. ”
” झालं मग, अजून काय हवंय? अहो, तुम्ही सांस्कृतिक समितीचे चेअरमन म्हणून माझ्यापेक्षा चांगलं काम करू शकता. मला तर यातलं काही जमत नाही बुवा. ”
” सर, पण… ”
” बसा इथे आता पण वगैरे काही नाही. तुम्ही बसा इथे. सगळं काही ठीक होईल. अहो, आम्ही थकलो आता असली कामे करून. आमची खूप हौस भागली आता. आता कॉलेजला तुमच्यासारख्या यंग जनरेशनची गरज आहे शिवाय तुम्ही आहात ही तसे सुंदर, देखणे अन रुबाबदार… ” विलाससरांनी मला हरभऱ्याच्या झाडावर इतकं उंच चढवलं की आता खाली येणं अशक्य वाटू लागलं. ”
” घ्या जबाबदारी, आता नाही म्हणू नका. चांगली संधी चालून आलीय तुम्हाला. ” पुढे असा सबुरीचा सल्लाही दिला. मग काय?
” थँक्यू सर तुम्ही खूपच धीर दिलात मला. ”
” अहो का नाही देणार? तुम्ही आपली माणसं ना? आपल्या माणसांना प्रमोट करायचं नाही तर मग कोणाला प्रमोट करायचं?”
‘आपली?’ मी संभ्रमात पडल्याचे लक्षात येताच ते पटकन म्हणाले, “अहो, आपण गाववाले नाही का? तुमचं आणि माझं गाव शेजारी-शेजारीच आहे बहुतेक. आपण एका तालुक्यातलेच ना?”
” हो सर, मला माहितीय ते. ”
” अहो, आज आम्ही शहरात राहत असलो म्हणून काय झालं? आम्ही गावाला थोडेच विसरणार? ”
” थँक्यू सर, थँक्यू व्हेरी मच. ”
” लागेल ती मदत करतो. गॅदरिंग जबरदस्त व्हायला पाहिजे. ” माझ्या हातात हात देत विलास सर म्हणाले.
” हो सर नक्की. आपलं मार्गदर्शन असुद्यात. ”
” आणि हो, बाकी इतरांपासून थोडे फटकून राहा. आपले वेगळेपण दिसले पाहिजे म्हणजे रेक्टर हाऊसला सगळ्यांसोबत राहतात ना? म्हणून म्हटलं… ”
ते असे का म्हणाले ते नीट कळले नाही परंतू मोघमपणेच मी उत्तर दिले, ” अहो सर, तसलं काही नाही आवडत आपल्याला. आपण अलिप्त असतोच सगळ्या गोष्टीपासून.”
” छान, खूप छान. असेच रहा अगदी. ”
” येतो सर “
” या. गुडलक टू यु. ” असे म्हणत त्यांनी माझ्याशी हस्तोंदलन केले. ते करत असताना त्यांच्या नाजूक हाताचा स्पर्श मला माझ्या रांगड्या, रापलेल्या हाताला झाला. एवढ्या मोठ्या सीनियर माणसाने आपल्याला सहकार्याचा हात पुढे केला याचे मला आश्चर्य वाटले! खरेतर मी त्यांच्याकडे गेलो तेव्हा जाम टेन्शनमध्ये होतो. रेक्टरहाऊसला सगळ्यांनी मला त्यांच्याबद्दल कल्पना दिली होती. म्हणजे माझ्या मनात विलास सरांच्याबद्दल खूपच गैरसमज पसरवला होता. त्यामुळे विलाससरांची खूपच वाईट प्रतिमा माझ्या मनात तयार झाली होती.
” अरे खूप टिपिकल… अगदीच ‘ हा ‘ आहे तो… असे सगळे मित्र म्हणाले होते मला. ”
“अरे, उडवून लावेल तुला तो असा फोलकटासारखा. ” असे एकजण म्हणत होता. ”
“ काल आला आहेस तू इथे ? अजून तुझे दुधाचे दात पडले नाहीत आणि चेअरमन व्हायला निघालास सांस्कृतिक समितीचा? अरे चुकून पडले असेल ते तुझं नाव… ! ते तुझेच आहे असे वाटलेच कसे तुला? हल्लीच्या नव्या पोरांना ना लायकीच समजत नाही आपली?दुसरे काय? असे म्हणेल”.. असं बिंबवलं होतं माझ्या मनात त्या सगळ्यांनी… पण बापरे! घडले ते वेगळेच! विलाससर तर माझ्याशी खूपच चांगले वागले.
संध्याकाळी रेक्टर हाऊसवर जिथे आम्ही सर्व नवोदित प्राध्यापक राहत होतो तिथे सगळ्यांना ही हकीकत सांगितली त्यावेळी माझ्या सांगण्यावर कोणाचाच विश्वास बसला नाही.
“अरे, भूलू नकोस त्याच्या गोड-गोड बोलण्याला. पुंगी वाजवेल रे तो तुझी…. ! अरे त्याने गोड बोलून अनेकांना आसमान दाखवले आहे. ती स्ट्रॅटर्जी असते त्यांची. तू काही विश्वास ठेवू नकोस त्यांच्या बोलण्यावर… “
पण मी मात्र शांत होतो. मला विलाससरांच्या डोळ्यात विश्वास दिसला. आणि सहकार्याची भावना सुद्धा दिसली. शिवाय गाववाला म्हणून त्यांनी माझ्याशी सलगी सुद्धा दाखवली.
पुढे गॅदरिंगच्या नियोजनासाठी मी जेव्हा जेव्हा त्यांच्याकडे गेलो तेव्हा तेव्हा सरांनी मला मोलाचे सहकार्य व मार्गदर्शन केले. त्यांच्यामुळेच वैद्य मॅडम, मुळे मॅडम, बर्वेसर, देशपांडेसर या सगळ्यांशी माझी ओळख झाली. एकंदरच कॉलेजमध्ये आमचा सगळ्यांचा एक छान असा ग्रुप जमला होता. सकाळी दहा वाजता सगळे स्टाफ रूममध्ये एकत्र जमायचो, मग तिथे छान गप्पा व्हायच्या आणि मग कॅन्टीनमध्ये जाऊन चहा कॉफी घ्यायची आणि त्यानंतर मग आपापल्या डिपार्टमेंटला जायचे. हे सगळे असे घडत असताना इतर सगळे लोक माझ्याकडे एका वेगळ्याच नजरेने पाहायचे कारण बॅचलर मुलांच्या घोळक्यातला मी एकमेव त्या सगळ्या वेगळ्या पठाडीतल्या सिनियर्समध्ये सहजी सामावून गेलो होतो. आणि त्यांनीही मला कधी सापेक्ष वागणूक दिली नव्हती. आपल्यापासून कधीही वेगळे समजले नव्हते.
– क्रमशः भाग पहिला
© प्रा. विजय काकडे
बारामती.
मो. 9657262229
≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈
