श्री सुहास रघुनाथ पंडित
वाचताना वेचलेले
☆ काही कळलंच नाही… कवी – ना.धो. महानोर ☆ प्रस्तुती – श्री सुहास रघुनाथ पंडित ☆
का कुणास ठाऊक,
काही कळलंच नाही,
*मन मात्र म्हणतंय तरुण आहे मी..*
कसा संपला ०६ पासून ६० वयापर्यंतचा हा प्रवास,
काही कळलंच नाही.
काय मिळवलं, काय कमावलं,
काय गमावलं,
काही कळलंच नाही.
संपलं बालपण,
गेलं तारुण्य,
केव्हा आलं ज्येष्ठत्व,
काही कळलंच नाही.
काल मुलगा होतो,
केव्हा बाप आणि नंतर सासरा झालो,
काही कळलंच नाही.
केव्हा ‘बाबा’ चा
‘आबा’ होऊन गेलो,
काही कळलंच नाही.
कोणी म्हणतं साठी बुद्धी नाठी,
कोणी म्हणतं हाती आली काठी,
काय खरं आहे,
काही कळलंच नाही.
पहिले आई बापाचं चाललं,
मग बायकोचं चाललं,
मग चाललं मुलांचं,
माझं कधी चाललं,
काही कळलंच नाही.
बायको म्हणते,
आता तरी समजून घ्या ,
काय समजू,
काय नको समजू,
कां कुणास ठाऊक,
काही कळलंच नाही.
मन म्हणतंय तरुण आहे मी,
वय म्हणतंय वेडा आहे मी,
या साऱ्या धडपडीत केव्हा
गुडघे झिजून गेले,
काही कळलंच नाही.
झडून गेले केस,
लोंबू लागले गाल,
लागला चष्मा,
केव्हा बदलला हा चेहरा
काही कळलंच नाही.
काळ बदलला,
मी बदललो
बदलली मित्र-मंडळीही
किती निघून गेले,
किती राहिले मित्र,
काही कळलंच नाही.
कालपर्यंत मौजमस्ती
करीत होतो मित्रांसोबत,
केव्हा सीनियर सिटिझनचा
शिक्का लागून गेला,
काही कळलंच नाही.
सून, जावई, नातू, पणतू,
आनंदी आनंद झाला,
केव्हा हसलं उदास हे जीवन,
काही कळलंच नाही.
भरभरून जगून घे जीवा
मग नको म्हणूस की,
“मला काही कळलंच नाही…….
कवी – ना.धो. महानोर
संग्राहक : सुहास रघुनाथ पंडित
≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈
