मराठी साहित्य – वाचताना वेचलेले ☆ स्त्रियांच्या मनातली बडबड — लेखक : अज्ञात ☆ प्रस्तुती – सुश्री पार्वती नागमोती ☆

  वाचताना वेचलेले   

☆ स्त्रियांच्या मनातली बडबड — लेखक : अज्ञात ☆ प्रस्तुती – सुश्री पार्वती नागमोती ☆

आपण जेवढी बडबड लोकांशी दिवसभर करतो ना त्यापेक्षा कितीतरी जास्त मनातल्या मनात करतो..

बघा हं… 

(सकाळचा अलार्म झाल्यावर)

याऽऽऽऽऽऽऽर झाली लगेच सकाळ..

आत्ता तर डोळा लागला होता..

(ब्रश करताना)

काय भाजी बनवु आता..?

(गॅस जवळ आल्यावर)

एवढीच झाली भाजी… पोरं खातील कि नाही देवजाणे… 

(आंघोळीला जाताना) 

कोणता ड्रेस घालु याऽऽऽऽऽऽऽर… सापडत एक काही नाही जागेवर… निळ्यानी गरमी होईल.. काळा कालच घातला.. पांढरा पावसाने खराब होईल… जाऊ दे पिवळा अडकवते…त्यात एखादा कपडा अंगावर पडतो… तेव्हा कपड्यांनाही आपण बोलतो.. 

या… या.. आता माझ्या अंगावर पडा एकदाचे..नाही या ना या कितीही आवरा पुन्हा तेच

(घरातुन निघताना) 

च्यायला काय घड्याळ पळतय… कितीही लवकर उठा तीच बोंब…

(रेडिओ बंद करताना, भीमसेन जोशींचा अभंग चालु असतो)

पंडितजी तुम्ही कसलं भारी गाताय पण माफ करा मला जावं लागेल आता.. सात वाजलेत.. 

(गाडी चालवताना) 

एखादा ओव्हरटेक करत असेल तर.. 

नाही ये ना ये… घाल माझ्या अंगावर एकदाचा… तूच राहिला होतास.. कुठं झेंडे गाडायचेत देव जाणे…. तु ही यमसदनी जा आणि मला ही ने…. 

(खूप जण बॅक मिरर मधुन मागे बघत असतात….तेव्हा) 

अरे बाबा काय बघतोस मागे दोन दोन पोरांची आई आहे मी… चल नीघ पुढं… 

(Office पोचल्यावर) 

हुऽऽऽऽऽऽऽश…. झालं एकदाचं टाईम मधे इन.. झालं… देव पावला.. 

(लिफ्ट बंद असेल तर) 

नाही बरोबर आहे देवा…. माझ्या वेळीच तु लिफ्ट बंद करणार… घे अजुन काबाडकष्ट करुन घे माझ्या कडुन… हाडं मोडून जाऊ दे माझी… 

(जेवताना) 

किती लवकर ब्रेक संपतो.…..निदान जेवायला तरी नीट वेळ द्यावा.. 

(दुपारी पाठ टेकवताना) 

च्यायला कंबरडं मोडतं का काय देव जाणे एखादं दिवशी…. टेकली एकदाची पाठ बाबा….. देवा.. 

(चहाच्या वेळी) 

कोणी एखादा कप चहा करुन दिल तर शपथ…….. वॉकिंग करावं लागेल..ढिगभर वजन वाढतय… या वजनाचं एक काय करावं.. देव जाणे… 

(वॉक करताना) 

आताच फोन उरकुन घ्यावेत वॉकिंग टाईम पण लवकर संपतो….. 

एखादी बाई फास्ट वॉक करत असेल तर.. 

नाही जा अजुन जोरजोरात करा वॉकिंग मला काही फरक पडत नाही… कुणाकुणाला माधुरी दीक्षित बनायचय बना मला काही फरक पडत नाही 

(संध्याकाळी स्वयंपाक करताना) 

एखाद्या दिवशी पण कुणी म्हणत नाही.. 

आज काऽऽऽऽऽऽऽही करु नको.. 

अजिबात भुक नाही…. एवढी भुक लागतेच कशी माणसाला 

(किचन आवरताना) 

नाही आवरतेना… मीच आवरते… सगळं मीच करते…. कुणी काही करु नका.. बसा सगळे सोफावर….. सिंहासन आणुन देऊ का…?? 

(झोपताना) 

आता कुणीही माझ्या खोलीत टपकु नका तासभर….. जरा बघु द्या मोबाईल मला.. ईतके मॅसेज येतात एक धड वाचुन होत नाही…. 

(दुसऱ्याचे स्टेटस बघुन) 

यांना बरा भटकायला वेळ मिळतो.. इथं मला मरायला फुरसत नाही….

काय बाबा हल्ली तर कुणी काहीपण कपडे घालतं…. 

(झोप आली असताना) 

झोपा बाबा आता…. पुन्हा पाचला उठायचं आहे….. सुट्टी नाहीये उद्या… परिक्षा चालु आहेत वेळेच्या आधी तडमडावं लागेल….. 

(आणि मध्यरात्री जाग आल्यावर) 

बापरे तीन वाजले… दोन तासात उठायचय झोपा पटकन थोडावेळ..

लेखक : अज्ञात 

प्रस्तुती – सुश्री पार्वती नागमोती

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈