(आज प्रस्तुत है सुश्री प्रभा सोनवणे जी के साप्ताहिक स्तम्भ “कवितेच्या प्रदेशात” में उनकी एक कविता “जर…..”. सुश्री प्रभा जी ने सत्तर वर्ष की वय में जिस परीकथा को लिखने की कल्पना की थी, उन्हें पता भी नहीं चला और उन्होंने इस कविता के माध्यम से लिख ही दिया। इसका आभास उन्हें तब होगा जब वे इस कविता को पुनः पढेंगी। वास्तव में कवि अपनी परिकल्पना में इतना खो जाता है कि उसे पता ही नहीं चलता है कि वह एक कालजयी रचना कर रहा है। अतिसुन्दर परी कथा की रचना एक मधुर स्मृति की तरह संजो कर रखने लायक। मैं यह लिखना नहीं भूलता कि सुश्री प्रभा जी की कवितायें इतनी हृदयस्पर्शी होती हैं कि- कलम उनकी सम्माननीय रचनाओं पर या तो लिखे बिना बढ़ नहीं पाती अथवा निःशब्द हो जाती हैं। सुश्री प्रभा जी की कलम को पुनः नमन।
मुझे पूर्ण विश्वास है कि आप निश्चित ही प्रत्येक बुधवार सुश्री प्रभा जी की रचना की प्रतीक्षा करते होंगे. आप प्रत्येक बुधवार को सुश्री प्रभा जी के उत्कृष्ट साहित्य का साप्ताहिक स्तम्भ – “कवितेच्या प्रदेशात” पढ़ सकते हैं।)
☆ साप्ताहिक स्तम्भ – कवितेच्या प्रदेशात # 26 ☆
☆ जर….. ☆
जर मी जगलेच सत्तर वर्षे….
तर लिहिन एका म्हाता-या परीची कथा…
कुणाला आवडो न आवडो…
त्यात असेल एक गाव….
परीकथेतला….
आजोबा म्हणायचे,
“तुम्ही काहीही सांगाल, आम्हाला खरं वाटलं पाहिजे ना? ”
परी सांगेल तिची खरीखुरी कहाणी,
परीकथेत असतील इतरही प-या,
यक्ष, जादू च्या छड्या, चेटकिणी,
घडेल काही आक्रित,
नियती वाचवेल प्रत्येकवेळी परीला…..
परीला पडतील स्वप्न….अगदी साधीसुधी….
ती खेळेल भातुकलीचा खेळ
बाहुला बाहुलीचे लग्न ही लावेल….
ती हरवेल कधी जंगलात, कधी गर्दीत….
तिला सापडणार नाहीत हवे ते रस्ते…
ती रस्ता चुकेल, रडेल,
दुखेल, खुपेल तिलाही…
ती सहन करेल तोंड दाबून बुक्क्यांचा मार…
आयुष्यात प्रत्येक गोष्ट मनाविरुद्ध च घडणार आहे,
हे माहित असूनही,
ती लावेल पत्त्यांचे
नवे नवे डाव आणि हरत राहिल वारंवार!
परी सांगेल तिची खरीखुरी कहाणी, गाईल गाणी,
खेळेल ऐलोमा पैलोमा….
ती करेल स्वयंपाक, थापिल भाकरी, कधी सुगरण असेल ती तर कधी करपेल तिचा भात,पोळी कच्ची राहिल,
आडाचं पाणी काढायला जाताना…तिचे पडतील ही दोन दात…
केस पांढरे होतील, सुरकुत्या पडतील चेह-यावर…..
परी म्हातारी होईल, तरीही तिला काढावसं वाटेल आडाचं पाणी….
कुणी म्हणेल ही सहजपणे….
“धप्पकन पडली त्यात”
ती पडेल आडात,पाण्यात की खडकावर माहित नाही…..
तिने हातात गच्च धरून ठेवलेला शिंपला पडेल त्याच आडात…
आणि आजूबाजूच्या फेर धरणा-या तरूण प-या म्हणतील….
आडात पडला शिंपला…..तिचा खेळ संपला!
जर मी जगलेच सत्तर वर्षे तर लिहिन एका म्हाता-या परीची कथा…..
जी आली होती जन्माला बाईच्या जातीत…..आणि मेली ही बाई म्हणूनच!
आणि ही कथा तुम्हाला नक्कीच खरी वाटेल
परीकथा असूनही..
© प्रभा सोनवणे
“सोनवणे हाऊस”, ३४८ सोमवार पेठ, पंधरा ऑगस्ट चौक, विश्वेश्वर बँकेसमोर, पुणे 411011
मोबाईल-९२७०७२९५०३, email- [email protected]
सुंदर प्रस्तावना ! धन्यवाद हेमंतजी
सुरेख…!?
धन्यवाद अरूण सावंत