सौ.अंजली दिलिप गोखले
☆ जीवनरंग ☆ अवनीचा लॅपटॉप – भाग – 2 ☆ सौ.अंजली दिलिप गोखले ☆
अवनीच्या जन्मानंतर घरातलं सगळं वातावरणच एकदम बदलून गेलहोतं. सगळ घर अवनीभोवती नाचत होतं. स्वयंपाक घरातली भांडी आता खुशाल टि.व्ही शेजारी दिसत होती. बिस्किटांचा पुडा आजोबांच्या माळेच्या डबीजवळ सापडायचा. आजी चहा करायला लागली की साखरेचा डबा जागेवर नाही हे लक्षात यायचं. तो अवनीच्या कपड्यांजवळ सापडायचा, पण, पण तरीही आजोबा रागवायचे नाहीत. एखादी वस्तू सापडेनाशी झाली की आई – आजी वैतागायच्या, चिडायच्या. ” ही अवनी कुठे काय नेऊन ठेवेल ते सांगता येतनाही. अवनी, घराच्या किल्या कुठे आहेत? अग इथली माझी साडी कुठे गेली? ” प्रश्नावर प्रश्न यायचे. अवनी आपलयाच नादात. नंतर कधी तरी किल्ली जागेवर ठेवली जायची. आजीची साडी अवनीच्या कपड्यात गुंडाळलेली असायची.
अवनी. अवनी अवनी. घरातले सगळे अवनीमध्ये गुंतलेले असायचे. आजी – आजोबा अवनीला सोडून गावाला जायला राजी नसायचे. बाबांना ऑफीसमधून आल्या आल्या अवनी समोर लागायची. आईचाही दुपारी ऑफीस मधून फोन यायचा. ‘ झोपली का अवनी? त्रास नाही ना दिला तिनं? ‘
आजी आजोबांना टॉनिकच मिळाले होते. खरं तर वयोमाना प्रमाणे आजीला कामं करणें जमत नव्हते. तिच्या ताकतीच्या बाहेर होतं ते.. पण आता अवनीला कडेवर घेऊन सरज पायऱ्या उतरत होती ती.
दुपारी आजी झोपली की अवनीचा ताबा आजोबांकडे. त्यांच्या मांडीवर बसून तिसऱ्या वर्षीच अवनी कॉम्प्युटर वापरायला शिकली. आजोबां बरोबर हक्कानं चहा पण आवडीन प्यायची. कॉम्प्यूटर, लॅपटॉप या गोष्टी सहज पहायला मिळाल्यामुळे “पाटी ” चे आकर्षण काही तिला कसे कळणार ! मला लॅपटॉप हवा पाटी नको म्हणून मोठा फुगा करून बसली होती अवनी. अखेर आजी एकटी थांबली अवनीबरोबर घरी.
येताना आजोबा अवनीसाठी दोन पाट्या घेऊन आले. पण आल्यावर लगेच नाही दाखवली. अवनी खेळाच्या नादात सगळे विसरून गेली होती.
© सौ.अंजली दिलिप गोखले
मो 8482939011
≈ ब्लॉग संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित ≈
