श्री आनंदहरी
जीवनरंग
☆ ‘सोबत…’ – भाग – 2 ☆ श्री आनंदहरी ☆
ऑफिसमध्ये असतानाच अचानक दुपारी कणकण आल्यासारखं त्यांना वाटू लागलं. सारे अंग आणि डोकं दुखायला लागलं होतं. ‘हाफ डे’ घेऊन घरी जावं म्हणलं तरी ते शक्य नव्हतं कारण दुसऱ्या दिवशी साहेबांची रिजनला अत्यंत महत्वाची मिटिंग होती. त्यामुळे साहेबांनी सगळ्यांनाच सगळी इन्फॉर्मेशन अपडेट करून फाईल्स संध्याकाळपर्यंत द्यायला सांगितल्या होत्या. क्षणभर उसंत घ्यायलाही कुणालाच सवड नव्हती. कधी नव्हे ते ऑफिसमधला प्रत्येकजण खाली मान घालून कामात गर्क झाला होता. खरंतर त्यांना काम करणं शक्यच होत नव्हतं कारण खाली नुसतं पाहिलं तरी त्यांना खूप त्रास होत होता.
दिगंतने आपल्या टेबलवरची एक फाईल पूर्ण केली. तो ती बाजूला ठेवून दुसरी फाईल घेता घेता त्याची नजर सारिकामॅडमकडे गेली आणि तो चमकला. त्याने क्षणभराने पुन्हा सारिका मॅडम कडे पाहिलं आणि त्याला जाणवलं, नेहमी आपलं काम हसतमुख चेहऱ्याने करणाऱ्या मॅडम आज काहीशा त्रस्त दिसतायत. खरंतर वर्षांपूर्वी ऑफिसमध्ये बदलून आलेला दिगंत कुणाशी फारसा पर्सनल व्हायचा नाही. आपण बरं आपलं काम बरं असा तो वागत होता.
सगळ्यांशी गरजेपुरतं बोलत होता पण त्याने सर्वांनाच सारखंच दूर ठेवलं होतं पण कामाची एवढी गडबड असूनही त्यानं जेव्हा सारिका मॅडमकडे पाहिलं आणि तो अस्वस्थ झाला. त्याला राहवेना. त्यानं साऱ्या ऑफिसभर नजर फिरवली पण जो तो आपल्या कामात गर्क होता.. कुणालाच दुसऱ्याशी बोलायला, कुणाकडे पाहायला सवडच नव्हती. त्यानं पुन्हा सारिका मॅडम यांच्याकडे पाहिलं.
काहीतरी त्रास होतोय बहुदा.. त्यांची तब्येत बरी नाही असं वाटतंय ‘ स्वतःशी पुटपुटत त्यानं हातातली फाईल टेबलवर ठेवली न् तो उठला आणि त्यांच्या टेबलच्या दिशेनं निघाला. काही पावलं गेला आणि ‘आपण चौकशी केली तर मॅडमना खटकणार नाही ना?’ असा विचार मनात येऊन थबकला न् त्यांच्याकडे पाहिलं तर त्यांना खूपच त्रास होत असल्यासारखा त्यांचा चेहरा दिसला. काहीही विचार मनात न आणता तो त्यांच्या टेबलजवळ गेला .
“ तब्येत बरी नाहीय का मॅडम ?”
अचानक प्रश्न कानावर पडल्यानं त्यांनी काहीसं दचकून समोर पाहिलं. समोर दिगंतला पाहून त्यांना नाही म्हणलं तरी आश्चर्याचा धक्काच बसलाच.
“ हो. अचानक कणकणल्यासारखं वाटायला लागलंय. डोकं ही खूप दुखतंय.”
“ औषध ?”
“ जवळ कुठलं असतंय ? आता घरी गेल्यावर घेते.”
तो झटकन माघारी वळला. आपल्या बागेच्या बाहेरच्या कप्प्यातून पॅरासीटॉमॉलची गोळी घेतली. कॉफी मशीन मधून कॉफी घेऊन त्यांच्या समोर गेला.
“ घ्या मॅडम, बरं वाटेल जरा.”
“ अरे, तुम्ही कशाला? मी घेतली असती कॉफी. थँक्स!”
“ तुमच्याजागी आमच्यापैकी कुणीही असतं तर तुम्ही हेच केलं असतंत मॅडम.”
त्यांना अजूनही दिगंतबद्दल आश्चर्य वाटत होतं पण त्या काहीच बोलल्या नाहीत.
दिगंत आपल्या टेबलजवळ गेला .त्यानं टेबलवरची फाईल व्यवस्थित जास्थानी ठेवली आणि तो परत मॅडमांच्या टेबलजवळ आला. समोरची खुर्ची ओढून बसला.
“ मॅडम, तुमचे काम आधी पूर्ण करूया. म्हणजे तुम्हाला लवकर जाऊन आराम करता येईल.”
खरं तर त्यांना स्वतःला इतका त्रास होत होता की , काम बिनचूक होण्यासाठी कुणीतरी मदतीला धावून आले तर खूप बरं होईल असे मनापासून वाटत होते पण साऱ्यांनाच वेळेत काम पूर्ण करायचं होतं त्यामुळे नाईलाजाने त्रास होत असतानाही काम करीत होत्या.
“ अहो, पण तुमचं काम?,”
“ माझं जवळपास पूर्ण आहे . थोडंसं आहे ते मी तुमचं झाल्यावर करू शकतो.प्लिज ss!”
दिगंत असल्यामुळे त्यांचं काम अपेक्षेपेक्षा कमी वेळात झालं. दिगंतला कामाचा चांगला उरक आहे हे त्यांच्या लक्षात आलं. जास्त काम त्यानेच केलं होतं. सगळ्या फाईल्स साहेबांच्या पी.ए.कडे देऊन, तब्येतीबाबत कल्पना देऊन त्या पुन्हा दिगंतचे आभार मानून बाहेर पडल्या. पाठोपाठ येऊन दिगंतचे त्यांना पोर्चमध्येच गाठले.
“ चला मॅडम , मी माझ्या गाडीने घरी सोडतो.”
“ अहो, कशाला त्रास तुम्हाला? आधीच तुम्ही इतकी मदत केलीत. तुमचेही काम राहिलंय अपूरे.. नको, जाईन मी.”
“ मॅडम, तुमच्या अंगात ताप नसता तर मी आलोच नसतो. चला, बसा पट्कन.”
त्यानं त्यांचं काहीच ऐकले नाही. त्यांच्याशी बोलता बोलता त्यांच्या घरी कोणी नाही हे त्याच्या लक्षात आलं होतं. त्याने त्यांच्या घराजवळ असणाऱ्या क्लिनिक जवळ गाडी थांबवली. त्या इंजेक्शन, औषध घेऊन आल्या तोवर तो थांबला होता. त्यांना अगदी घरात पोहचवून, तो ‘ मी निघू का मॅडम आता ?’ म्हणून बाहेर पडू लागला.
“ अहो, चहा..”
“ पुन्हा कधीतरी. रेस्ट घ्या मॅडम.”
मॅडमना जास्त बोलू न देता तो पट्कन बाहेर पडला.
त्या रात्री आणि नंतरचे तीन दिवस तब्येतीची विचारपूस करणारा, आणि ‘ काही हवंय का ?’ ते विचारणारा त्याचा फोन येत होता. फोन आला त्यामुळेच नव्हे तर दिगंत ऑफिसमध्ये त्यांना काहीतरी होतंय हे जाणवून विचारपूस करायला आला त्या क्षणापासून त्यांच्या मनात दिगंतबद्दलचे
विचार येत होते. त्याच्या अगम्य व्यक्तिमत्वाचे कोडे त्यांना उलगडत नव्हतं.
क्रमशः…
© श्री आनंदहरी
इस्लामपूर जि. सांगली – मो ८२७५१७८०९९
≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈
