मराठी साहित्य – जीवनरंग ☆ ‘सोबत…’ – भाग – 5 ☆ श्री आनंदहरी ☆

श्री आनंदहरी

?जीवनरंग ?

 ☆ ‘सोबत…’ – भाग – 5 ☆ श्री आनंदहरी 

बराच वेळ कुणी काहीच बोलले नाही. शांतता खुपत होती . या शांततेचा भंग व्हावा असे दिगंतला वाटत होतं पण ‘ काय बोलावं?’ हे  त्याला सुचत नव्हते.

“ तुला कांदा चिरता येतो काय रे?”

मॅडमनी स्वतःला सावरून, त्या शांततेचा भंग करीत दिगंतला विचारलं तसे त्याने दचकून ‘ काss य?’ ,म्हणून विचारलं.

“ काही नाही. बघ किती वेळ झालाय ते.. चल आत किचनमध्ये . काही येत असलं तर मदत कर ..नसेल तर गप्पा मारायला चल.”

त्यानं ,’ हो ‘ ,म्हणत त्यांच्या चेहऱ्याकडे पाहिलं.त्यांच्या चेहऱ्यावर दुःखाचा मागमूसही नव्हता. त्यांनी जणू सारी भळभळणारी  दुःख मनात परत कुलूपबंद करून ठेवली होती.

गप्पा मारत छानपैकी जेवण झालं. गप्पा मारताना मॅडमनी स्वतःबद्दलचा कुठलाच विषय जरासुद्धा काढला नाही किंवा त्याला त्याच्याबद्दल काहीच विचारलं नाही. त्यांना वाचनाची, नाटकं पाहण्याची आवड असल्यानं साऱ्या गप्पा त्याअनुषंगाने होत्या.

“ आता तुम्ही बसा मॅडम,मागचं सारे मी आवरतो. ते जमेल मला.”

“ काहीतरीच काय दिगंत? तू बस. मी आवरते पटपट.”

मॅडमनी त्याला नकार दिला तरी त्यानं मागचं सारं आवरताना खूप मदत केली. सारे आवरून बाहेर येऊन बसल्यावर दिगंत म्हणाला,

“ खूप जेवलो मॅडम, गप्पा मारता मारता. खूप दिवसांनी घरचं जेवण जेवलो. खूप छान चव आहे तुमच्या हाताला.”

“  माझ्यावरची स्तुतीसुमनांची उधळण पूरे आता. खरंच पोटभर जेवलायस ना? गप्पा मारताना माझं तुझ्या जेवणाकडं लक्षच नव्हतं.”

“ पोटभर? इतकं जेवलोय कि आता शतपावली नाही सहस्त्रपावली घालायला हवीय. चला. येतो मॅडम. आता वन-टू करीतच जातो.”

“ पुन्हा ये रे .”

निरोप घेऊन दिगंत निघून गेला. मॅडम जराश्या विसावल्या. त्यांना खूप रिलॅक्स वाटत होतं. दिगंतने  गप्पा  मारल्या पण तो स्वतःबद्दल एक शब्दही बोलला नाही हे त्यांच्या लक्षात आले होते. पण तरीही त्यांना तो मोकळ्या स्वभावाचा आहे असं वाटू लागलं होतं.

मॅडमांच्या बाबतीत दिगंत काहीसा मोकळा झाला असला तरी ऑफिसमध्ये तो पूर्वीसारखाच काहीसा रिझर्व्हड् असायचा. ‘ कदाचित आपण त्याला पर्सनल काही विचारणार नाही याची त्याला खात्री वाटत असावी. त्यामुळेच तो आपल्याशी वागता-बोलताना काहीसा मोकळा होत असावा.’ असं मॅडमना वाटू लागलं होतं. त्या ही ते लक्षात ठेऊनच त्याच्याशी बोलत असत.

***                        

दिवसभर निर्मलताईं असल्यानं  मॅडमना खूपच आधार वाटला. त्यांनी स्वयंपाकापासून सारं काही सांभाळलं होतं. शिवाय निर्मलताईंनी  स्पंजिंग ही अगदी व्यवस्थित केल्यामुळे त्यांना खूप प्रसन्न वाटू लागलं होतं .हातातलं काम पटापट उरकून ताई त्यांच्याजवळ खुर्चीत येऊन बसत. काहीबाही गप्पा मारत, स्वतःबद्दल सांगत.मॅडमना दिगंतने विचारपूर्वक केलेल्या नियोजनाचे आश्चर्य वाटत होतं. निर्मलाताईंना शोधणे, त्यांच्याशी सविस्तर बोलून कामाचं ठरविणे..सारं त्यानं व्यवस्थित केलं होतं. मॅडम घरी आल्यावर त्यांना कोणतीही अडचण येऊ नये, त्यांची काही गैरसोय होऊ नये याचा त्यानं काळजीपूर्वक विचार केला होता. मॅडमना ते दिवसभर जाणवत होतं. निर्मलाताई संध्याकाळी स्वयंपाक करून जाणार होत्या.

बरोबर सहाचा टोल घड्याळात पडत असतानाच दिगंत आला.

“ काय म्हणतायत मॅडम?”

तो आल्याचं जाणवून पाणी घेऊन आलेल्या निर्मलाताईंना , पण मॅडमांच्याकडे पाहत, खुर्चीत बसता बसता विचारलं.

“ तुम्हीच पहा साहेब. चहा ठेवते. मॅडम तुम्ही घेताय ना?”

मॅडमनी ‘ हं ‘ म्हणताच ताई चहा करायला आत गेल्या.

“ कसं वाटतंय ? ताईंचं काम व्यवस्थित आहे ना? तुम्हाला आवडलं ना? “

“ खूप छान. कुठून मिळाल्या तुला त्या? “

“ ढुंढनेसे तो खुदाभी मिलता हैं ,मॅडम ।”

“अरे व्वा ! आज एकदम हिंदी. खरं सांगू दिगंत , तू आलास आणि खूप बरं वाटलं. नाही तशा ताई आहेत… तरीपण तू केव्हा येतोयस असं उगाच वाटत होतंच.”

“ ऑफिसला गेलो होतो. आज हजर झालो. तुमचं मेडिकल सर्टिफिकेट ही सबमिट केलं. कालच घेऊन ठेवलं होतं.“

 “ काय म्हणत होते सगळे? हॉस्पिटलमध्ये भेटून जात होतेच म्हणा अधूनमधून. “

 “ काही नाही मिस करतायत तुम्हाला.”

 ताई चहा घेऊन आल्या. दिगंतला चहा देऊन ट्रे टीपॉयवर ठेवला.मॅडमना बसतं केलं. चहा दिला आणि नंतर स्वतःचा कप घेऊन बाजूला खुर्चीत बसल्या. दिगंतला चहा खूप आवडला.

 “ खूपच छान झालाय चहा ,ताई, एकदम मस्त.”

 “ खरंच आवडला ना साहेब? “

 “ म्हणजे काय? खूपच आवडला.एकदम मस्त.”

 “ हे बघा, सारा स्वयंपाक करून ठेवलाय . हवं तेव्हा जेवा..भांडी सिंकमध्ये ठेवा फक्त. मी सकाळी आले की करते सारे..आता मी निघू का मॅडम? सहाला येते …कि आधी येऊ मॅडम?तुम्ही म्हणत असला तर अजून थांबते थोडा वेळ.”

 “ नको  ताई , आता गेलात तरी चालेल. सकाळी मात्र बरोबर सहाला या. जाऊ दे ना त्यांना ,मॅडम? “

 “ हो. तुम्ही आता गेलात तरी चालेल.”

 मॅडमनी परवानगी देताच ताई निघून गेल्या. दिगंतने दार पुढे केलं. खुर्चीत बसून जरा आळोखे-पिळोखे दिले तेव्हा त्याला रिलॅक्स वाटलं. 

मॅडम दिगंतकडे पाहत होत्या. ‘ तसा खूपंच थकल्यासारखा वाटतो. खूपच केलं त्यानं आपल्यासाठी.अगदी घरचं, नात्याचं कुणी करणार नाही इतकं.’ त्यांच्या मनात त्याचेच विचार रेंगाळत असतानाच, आत्तापर्यंत ध्यानांत न आलेली एक गोष्ट चमकून गेली आणि त्या अस्वस्थ झाल्या. सकाळपासून आत्तापर्यंत निर्मलताई होत्या पण आता त्या उद्या येईपर्यंत फक्त दिगंतच सोबत असणार. त्याला आपली सेवा करायला लागणार  हे जाणवल्यावर त्यांना खूपच अवघडल्यासारखं झालं.

क्रमशः… 

© श्री आनंदहरी

इस्लामपूर जि. सांगली – मो  ८२७५१७८०९९

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – जीवनरंग ☆ ‘सोबत…’ – भाग – 4 ☆ श्री आनंदहरी ☆

श्री आनंदहरी

?जीवनरंग ?

 ☆ ‘सोबत…’ – भाग – 4 ☆ श्री आनंदहरी 

हातातली पिशवी खाली ठेवून कुलूप काढेपर्यंत त्यांन ती पिशवी उचलली. तो काहीच ऐकणार नाही असं वाटून त्या काहीच बोलल्या नाहीत आत जाऊन त्यांनी फॅन लावला.

“ बस. आतातरी देणार आहेस ना पिशव्या?”

“ द्याव्याच लागतील, घरी नेवून काय करणार? मला स्वयंपाक करायला थोडाच येतोय?”

तो हसत म्हणाला पण लगेच गप्प झाला. त्यांना त्याचं एकदम गप्प होणं जाणवलं.. त्या खरंतर त्याला त्याच्याबद्दल विचारणार होत्या पण ओठात आलेला प्रश्न त्यांनी तसाच गिळून टाकला. आणि आत जाऊन पाण्याचा तांब्या-भांडं आणून त्याच्या हातात दिलं.

“ आलेच चहा घेऊन. तुला साखर कशी लागते ?”

“ तुमच्या हाताला गोडी असणार तेव्हा थोडी कमीच घाला.”

तो स्वतःच्याच मनावरचा ताण घालवण्यासाठी हसत म्हणाला. मॅडमनाही आलेलं हसू रोखता आलं नाही. त्या काही बोलल्या नाहीत. हसत हसत चहा करायला आत गेल्या. तो घोटभर पाणी पिऊन हॉल न्याहाळत बसला. हॉलमध्ये  लावलेला फोटो दिसताच उठून जवळ जाऊन पाहू लागला.

“ मिस्टरांचा आहे .”

किचनमधून चहा घेऊन हॉलमध्ये आल्यावर त्याला फोटोजवळ उभं राहिलेलं पाहून मॅडम म्हणाल्या.त्यांच्या आवाजाने,त्या आल्याचं जाणवून ‘ ओ s ह !’ ,म्हणत मनातले विचार पुसून टाकत तो खुर्चीवर बसला.. त्यांनी दिलेल्या चहाचा एक घोट घेऊन ,’ एकदम मस्त’ अशी कॉम्प्लिमेंट देऊन वातावरणात नकळत निर्माण झालेला ताण कमी करण्याचा प्रयत्न त्यानं केला.

“ खरंच म्हणतोयस कि उगाच ?”

“ अहो खरंच.इतका चांगला चहा झालाय कि रोज प्यायला यावं वाटायला लागलंय. ”

“ मग येत जा.नको कोण म्हणतंय आणि हे बघ साडे सहा झालेत आता जेवूनच जा. “

“ नको मॅडम, जेवण कशाला ?”

“ मी म्हणतेय म्हणून.”

“ अहो पण…”

“ मी काहीही ऐकणार नाही. सिनियर आहे मी, इट्स माय ऑर्डर ..आणि महत्वाचं म्हणजे मी चांगला नसला तरी बरा करते स्वयंपाक.”

“ पण उगाच तुम्हाला..”

“ उगाच मला त्रास व्हायला नकोय ना ? मग थांब.”

त्याचं बोलणं मध्येच थांबवत त्या म्हणाल्या. त्यानं होकारार्थी मान हलवली.

“ काय करू सांग? तुझ्या आवडीचं करते काहीतरी.”

“ काहीही करा साधंसं. आवडेल मला.”

‘ओके ‘ म्हणून मॅडम चहाचे कप घेऊन विसळून ठेवायला आत गेल्या. त्याची नजर परत मॅडमांच्या मिस्टरांच्या फोटोकडे गेली. मिस्टरांचा फोटो ते साधारण त्याच्याच वयातले असतानाचा होता.मॅडमांच्या मिस्टरांचं व्यक्तिमत्व  हसतमुख, प्रसन्न आणि लोभस असं वाटत होतं. मॅडम बाहेर आल्या तेव्हाही तो खुर्चीवर बसल्या बसल्या फोटोकडे पहात होता. त्याला काही विचारावंसं, बोलावंसं वाटतंय पण तो काहीच विचारणार , बोलणार नाही हे त्यांना आजवर उमगलेल्या त्याच्या स्वभावावरून वाटत होतं. त्या समोरच्या खुर्चीवर बसल्या.

क्षणभर कुणीच काही बोललं नाही. ती क्षणभराची शांतता त्यांना असह्य झाली कदाचित त्यालाही.

“ एखादी गोष्ट शिगेला पोहोचली कि तिचा उतरता प्रवास सुरु होतो . ती कमी कमी होत जाते . कधी उतू जाऊन तर कधी आटून.. दुःखाचंही तसंच आहे दिगंत.”

“ म्हणजे ? मी नाही समजलो.”

“ मघापासून तू तो फोटो पाहतोयस. तूला विचारावं वाटतंय त्यांच्याबद्दल पण मला त्रास होईल म्हणून तू विचारत नाहीस हे लक्षात आलंय माझ्या … पण दिगंत, दुःख न बोलता, न सांगता काळजात ठेवली तरी त्रास होतोच. शिवाय तुला  ठाऊक व्हायला हवं असताना कळलं नाही म्हणून तुलाही त्रास. प्रत्येकाजवळ नाही पण आपल्या वाटणाऱ्या आणि खरंच ज्यांना आपल्याबद्दल आपलेपणा वाटतो त्यांच्याजवळ बोलावं, मोकळं व्हावं.

दहा वर्षे झाली त्यांना जाऊन.. अपघातात ऑन द स्पॉट गेले ते. वर्षही झालं नव्हतं लग्न होऊन..दुःख करायलाही वेळ दिला नाही नियतीनं.  वर्षभर घरची लक्ष्मी वाटणारी सून एका क्षणात पांढऱ्या पायाची ठरली. घरातून कुठं जाणार? माहेर होतं पण ते चार दिवसाचं असते. चार दिवसानंतर सारे बदलतं. नकोसे वाटतो आपण सगळ्यांनाच, जेव्हा आपण पर्याय नाही म्हणून त्यांच्या आश्रयाला जातो तेव्हा. तेच जाणवलं. आधी नोकरी करत होतेच. परत तिथेच गेले .तिथं मात्र दैवाने साथ दिली.. माझी रिकामी झालेली जागा भरली नव्हती.. पुन्हा जॉयनिंग मिळालं . लगेच विनंती करून बदली घेऊन दूरवर इथं आले.

दिगंत, आपण नको असतो ना तिथं कधीच राहू नये.. अगदी क्षणभरही. इथं आले पुन्हा मागं वळून नाही पाहिलं. अर्थात त्यांनीही कुणी, ‘ आहे का मेले’ याची चौकशीही कधी केली नाही , माहेरच्यांनी नाही.. सासरच्यांचा तर प्रश्नच नव्हता. जो आपला होता तो गेला. ज्यांच्यामुळं ते जग आपलं असते , आई-वडिलांमुळं माहेर आणि नवऱ्यामुळं सासर, तीच माणसे गेली म्हणल्यावर  त्या जगात आपलं काहीच उरत नाही. ते जगही नाही.”

“सॉरी मंडम, माझ्यामुळे…”

“ नाही दिगंत, काही दुःख, काही जखमा अशा असतात, त्या कधीच खपली धरत नाहीत. भळभळत असतात आतल्याआत.”

क्रमशः… 

© श्री आनंदहरी

इस्लामपूर जि. सांगली – मो  ८२७५१७८०९९

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – जीवनरंग ☆ ‘सोबत…’ – भाग – 3 ☆ श्री आनंदहरी ☆

श्री आनंदहरी

?जीवनरंग ?

 ☆ ‘सोबत…’ – भाग – 3 ☆ श्री आनंदहरी 

वर्षांपूर्वी बदलून आल्यापासून दिगंत तसा कशात आणि कुणात फारसा मिसळत नव्हता पण म्हणून तो माणूसघाणा आहे असंही कुणाला वाटलं नव्हतं. काहीसा अबोल, आपल्याच कोषात राहणारा असाच वाटत होता. ऑफिसच्या कार्यक्रमात काहीसं अंतर राखून, पण तसं भासवू न देता वावरत होता. असा दिगंत आपल्या मदतीला धावून का आला ? तेही स्वतःचं काम बाजूला ठेवून. कितीतरी वेळ त्या विचार करत होत्या पण त्यांना दिगंतच्या वागण्याचं कारण काही सापडत नव्हतं, ध्यानात येत नव्हतं.

तब्येत बरी होऊन त्या ऑफिसात कामावर रुजू झाल्या. त्या पर्स टेबलवर ठेवून खुर्चीत बसत होत्या त्याचवेळी दिगंत ऑफिसमध्ये आला. त्यांनी  बसता बसता दिगंतकडे पाहून स्मित केलं. त्यानेही हसून प्रत्युत्तर दिलं आणि त्यांच्या टेबलजवळून जाता जाता विचारलं,

“ आलात मॅडम? तब्येत पूर्ण बरी झाली ना? ,”

“ हो, एकदम छान.”

तो आणखी काहीही न बोलता स्वतःच्या टेबलजवळ गेला. हातातील बॅग ठेवून त्यानं आपल्या कामाला सुरवातही केली. त्यांनी दिगंतकडे एकदा पाहिलं आणि ‘ असा काय हा? ‘असा मनात आलेला विचार झटकून टाकून आपल्या कामाकडे वळल्या.

ऑफिसमध्ये सारा दिवस कामातच गेला. घरी आल्या न् त्यांनी खिचडीचा कुकर लावला. त्यांचं रोजचं रुटीन ठरून गेलेलं होतं. त्या सकाळी पोळी- भाजी करीत, थोडं खाऊन , डबा घेऊन ऑफिसला जात. संध्याकाळी मात्र आमटी- भात किंवा मुगाची खिचडी असाच बेत असे. ऑफिसमधून येतानाच भाजी किंवा किराणा खरेदी करत. इतर सारी कामं सुट्टीदिवशी.

कुकर लावून त्या भाजी निवडत बसल्या. त्या सरावाने काम करीत होत्या पण त्यांच्या मनातून दिगंतचा विचार जात नव्हता. त्यांच्या नजरेसमोरून  दिगंत ऑफिसात हजर झाला त्या दिवसापासूनचे सारे वर्ष तरळून गेलं. दूरवर गाव असणारा दिगंत त्याच्या जिल्ह्यातील ऑफिसमधून विनंती बदलीवर इकडे आलाय म्हणल्यावर प्रत्येकाच्याच मनात प्रश्नचिन्ह उभं राहिलं होतं पण अजूनही कुणाला त्याचं उत्तर मिळालं नव्हतं .

दिगंत आलेल्या क्षणापासूनच रिझर्व्हड् राहिला होता. त्यानं कार्यालयीन संबंध कार्यालयापुरते मर्यादित ठेवले होते.कुणी मागितली तर ऑफिसच्या कामात मदतही करायचा पण ते तेवढ्यापुरतंच असायचं. अवांतर गप्पातसुद्धा सहसा सामील व्हायचा नाही. ऑफिसमध्ये लंचब्रेक झाला की सारे आपले टिफिन घेऊन एकत्र गप्पा मारत जेवत असत. दिगंत आला त्यादिवशी आणि नंतरही दोनतीन दिवस सारे त्याला जेवायला  बोलवायचे पण तो थँक्स आणि सॉरी म्हणून बाहेर जेवायला जायचा.

दिगंतच्या अशा वागण्याबद्दल ,सुरवातीचे काही दिवस , त्याच्या अपरोक्ष चर्चा चालायची, कारणांचा अंदाज बांधला जायचा पण हळूहळू सारे बंद होत गेलं होतं. तरीही प्रत्येकाच्या मनात ,सुप्तावस्थेत का होईना,त्याच्याबद्दल  कुतूहल हे होतंच. तो कसाही असला तरी त्याच्यापासून कुणालाही कसला त्रास नव्हता. तो तसा खूपच सरळमार्गी वाटत होता आणि म्हणूनही असेल कदाचित पण तो जसा आहे तसा साऱ्यांनी त्याला स्वीकारलं होतं.

ऑफिसमधले दिवस कामाच्या रामरगाड्यात पूर्ववत जात होते पण ऑफिसमधून बाहेर पडलं की रात्री उशिरापर्यंत झोप येईपर्यंत सारिका मॅडमांच्या मनात मात्र दिगंतचाच विषय घोळत असायचा. तसं म्हणलं तर त्या आजारपणानंतर दिगंतशी ऑफिसातसुध्दा फारसं बोलणं झालं नव्हतं पण तरीही त्यांच्या मनातून दिगंतचा विषय गेला नव्हता.

काही दिवस असेच गेले आणि एका रविवारी त्या मार्केट मध्ये किरकोळ खरेदी करत असताना त्यांना दिगंत दिसला. त्याला हाक मारली तर ऐकू जाणार नाही जाणवून ‘ काय करावं?’ असा विचार, त्याच्यावरची नजर न हटवता त्या करीत असतानाच दिगंतने त्यांना पाहिलं. त्यांनी हातानेच , ‘ इकडे या.’ अशी खूण केली. दिगंत आला.हसत म्हणाला,

“ तुम्हाला पाहिल्यावर न भेटता जाईन कसा?”

“ पाहिल्यावर ना? पाहिलं नसतं तर..हाकही पोहोचली नसती म्हणून कसं बोलवावं याच विचारात होते मी. “

“ पहा, न पहा. बोलवा, न बोलवा. भेट व्हायची असली तर होणारच ,मॅडम.”

“ पाचच मिनिटं. एवढे सामान घेते. मग घरी जाऊ.”

“ घरीss?”

“ आता कोणतंही कारण ऐकणार नाही मी, आधीच सांगून ठेवते.”

‘ ओsके !’ ,म्हणत तो हसला.

“ चला, झाले सारे. निघूया.”

सगळी खरेदी झाली तेव्हा त्या दिगंतला म्हणाल्या.

“ घरी येतो पण एक अटीवर…”

“ आता आणि कसली अट घालताय ?”

त्याच्या वागण्या-बोलण्याचा अर्थ न समजून आश्चर्याने त्याच्याकडे पहात मॅडम म्हणाल्या.

“ मला तुम्ही यापुढं ‘अहो जाहो’ करायचे नाही. एकेरी बोलवायचं.”

“ अहो पण तसं कसं…”

“ ते काहीही नाही. तुम्ही या क्षणापासून तसं म्हणणार आहात आणि मी घरी येणार आहे. चला.”

“ ओके बाबा.. चल. का अजून काही अट आहे?”

“ आता कसं बरं वाटलं.अजून आहे ना..हातातल्या दोनपैकी एक माझ्या हातात येणार आहे आणि घरी गेल्यावर मस्त चहा द्यायचा.”

“ नाही हं आता काही ऐकणार . एक अट मान्य केलीय ना तुझी?”

“ ठीक आहे . पिशवी दया. चहा राहू दे. एक माझं एक तुमचं मान्य. चालेल ना?”

हसत हसत त्यांच्या हातातील काहीशी जड असणारी पिशवी घेत तो म्हणाला. त्याच्या बोलण्यानं हसू आलेल्या त्या काहीच न बोलता घराच्या दिशेनं चालू लागल्या.

क्रमशः… 

© श्री आनंदहरी

इस्लामपूर जि. सांगली – मो  ८२७५१७८०९९

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – जीवनरंग ☆ ‘सोबत…’ – भाग – 2 ☆ श्री आनंदहरी ☆

श्री आनंदहरी

?जीवनरंग ?

 ☆ ‘सोबत…’ – भाग – 2 ☆ श्री आनंदहरी 

ऑफिसमध्ये असतानाच अचानक दुपारी कणकण आल्यासारखं त्यांना वाटू लागलं. सारे अंग आणि डोकं दुखायला लागलं होतं. ‘हाफ डे’ घेऊन घरी जावं म्हणलं तरी ते शक्य नव्हतं कारण दुसऱ्या दिवशी साहेबांची रिजनला अत्यंत महत्वाची  मिटिंग होती. त्यामुळे साहेबांनी सगळ्यांनाच सगळी इन्फॉर्मेशन अपडेट करून फाईल्स संध्याकाळपर्यंत द्यायला सांगितल्या होत्या. क्षणभर उसंत घ्यायलाही कुणालाच सवड नव्हती. कधी नव्हे ते ऑफिसमधला प्रत्येकजण खाली मान घालून कामात गर्क झाला होता. खरंतर त्यांना काम करणं शक्यच होत नव्हतं कारण खाली नुसतं पाहिलं तरी त्यांना खूप त्रास होत होता.

दिगंतने आपल्या टेबलवरची एक फाईल पूर्ण केली. तो ती बाजूला ठेवून दुसरी फाईल घेता घेता त्याची नजर सारिकामॅडमकडे गेली आणि तो चमकला. त्याने क्षणभराने पुन्हा सारिका मॅडम कडे पाहिलं आणि त्याला जाणवलं, नेहमी आपलं काम हसतमुख चेहऱ्याने करणाऱ्या मॅडम आज काहीशा त्रस्त दिसतायत. खरंतर वर्षांपूर्वी ऑफिसमध्ये बदलून आलेला दिगंत कुणाशी फारसा पर्सनल व्हायचा नाही. आपण बरं आपलं काम बरं असा तो वागत होता.

सगळ्यांशी गरजेपुरतं बोलत होता पण त्याने सर्वांनाच सारखंच दूर ठेवलं होतं पण कामाची एवढी गडबड असूनही त्यानं जेव्हा सारिका मॅडमकडे पाहिलं आणि तो अस्वस्थ झाला. त्याला राहवेना. त्यानं साऱ्या ऑफिसभर नजर फिरवली पण जो तो आपल्या कामात गर्क होता.. कुणालाच दुसऱ्याशी बोलायला, कुणाकडे पाहायला सवडच नव्हती. त्यानं पुन्हा सारिका मॅडम यांच्याकडे पाहिलं.

काहीतरी त्रास होतोय बहुदा.. त्यांची तब्येत बरी नाही असं वाटतंय ‘ स्वतःशी पुटपुटत त्यानं हातातली फाईल टेबलवर ठेवली न् तो उठला आणि त्यांच्या टेबलच्या दिशेनं निघाला. काही पावलं गेला आणि ‘आपण चौकशी केली तर मॅडमना खटकणार नाही ना?’ असा विचार मनात येऊन थबकला न् त्यांच्याकडे पाहिलं तर त्यांना खूपच त्रास होत असल्यासारखा त्यांचा चेहरा दिसला. काहीही विचार मनात न आणता तो त्यांच्या टेबलजवळ गेला .

“ तब्येत बरी नाहीय का मॅडम ?”

अचानक प्रश्न कानावर पडल्यानं त्यांनी काहीसं दचकून समोर पाहिलं. समोर दिगंतला पाहून त्यांना नाही म्हणलं तरी आश्चर्याचा धक्काच बसलाच.

“ हो. अचानक कणकणल्यासारखं वाटायला लागलंय. डोकं ही खूप दुखतंय.”

“ औषध ?”

“ जवळ कुठलं असतंय ? आता घरी गेल्यावर घेते.”

तो झटकन माघारी वळला. आपल्या बागेच्या बाहेरच्या कप्प्यातून पॅरासीटॉमॉलची गोळी घेतली. कॉफी मशीन मधून कॉफी घेऊन त्यांच्या समोर गेला.

“ घ्या मॅडम, बरं वाटेल जरा.”

“ अरे, तुम्ही कशाला? मी घेतली असती कॉफी. थँक्स!”

“ तुमच्याजागी आमच्यापैकी कुणीही असतं तर तुम्ही हेच केलं असतंत मॅडम.”

त्यांना अजूनही दिगंतबद्दल आश्चर्य वाटत होतं पण त्या काहीच बोलल्या नाहीत.

दिगंत आपल्या टेबलजवळ गेला .त्यानं टेबलवरची फाईल व्यवस्थित जास्थानी ठेवली आणि तो परत मॅडमांच्या टेबलजवळ आला. समोरची खुर्ची ओढून बसला.

“ मॅडम, तुमचे काम आधी पूर्ण करूया. म्हणजे तुम्हाला लवकर जाऊन आराम करता येईल.”

खरं तर त्यांना स्वतःला इतका त्रास होत होता की , काम बिनचूक होण्यासाठी कुणीतरी मदतीला धावून आले तर खूप बरं होईल असे मनापासून वाटत होते पण साऱ्यांनाच वेळेत काम पूर्ण करायचं होतं त्यामुळे नाईलाजाने त्रास होत असतानाही काम करीत होत्या.

“ अहो, पण तुमचं काम?,”

“ माझं जवळपास पूर्ण आहे . थोडंसं आहे ते मी तुमचं झाल्यावर करू शकतो.प्लिज ss!”

दिगंत असल्यामुळे त्यांचं काम अपेक्षेपेक्षा कमी वेळात झालं. दिगंतला कामाचा चांगला उरक आहे हे त्यांच्या लक्षात आलं. जास्त काम त्यानेच केलं होतं. सगळ्या फाईल्स साहेबांच्या पी.ए.कडे देऊन, तब्येतीबाबत कल्पना देऊन त्या पुन्हा दिगंतचे आभार मानून बाहेर पडल्या.   पाठोपाठ येऊन दिगंतचे त्यांना पोर्चमध्येच गाठले. 

“ चला मॅडम , मी माझ्या गाडीने घरी सोडतो.”

“ अहो, कशाला त्रास तुम्हाला? आधीच तुम्ही इतकी मदत केलीत. तुमचेही काम राहिलंय अपूरे.. नको, जाईन मी.”

“ मॅडम, तुमच्या अंगात ताप नसता तर मी आलोच नसतो. चला, बसा पट्कन.”

त्यानं त्यांचं काहीच ऐकले नाही. त्यांच्याशी बोलता बोलता त्यांच्या घरी कोणी नाही हे त्याच्या लक्षात आलं होतं. त्याने त्यांच्या घराजवळ असणाऱ्या क्लिनिक जवळ गाडी थांबवली. त्या इंजेक्शन, औषध घेऊन आल्या तोवर तो थांबला होता. त्यांना अगदी घरात पोहचवून, तो ‘ मी निघू का मॅडम आता ?’ म्हणून बाहेर पडू लागला.

“ अहो, चहा..”

“ पुन्हा कधीतरी. रेस्ट घ्या मॅडम.”

मॅडमना जास्त बोलू न देता तो पट्कन बाहेर पडला.

त्या रात्री आणि नंतरचे तीन दिवस तब्येतीची विचारपूस करणारा, आणि ‘ काही हवंय का ?’ ते विचारणारा त्याचा फोन येत होता. फोन आला त्यामुळेच नव्हे तर दिगंत ऑफिसमध्ये त्यांना काहीतरी होतंय हे जाणवून विचारपूस करायला आला त्या क्षणापासून त्यांच्या मनात दिगंतबद्दलचे

विचार येत होते. त्याच्या अगम्य व्यक्तिमत्वाचे कोडे त्यांना उलगडत नव्हतं.

क्रमशः… 

© श्री आनंदहरी

इस्लामपूर जि. सांगली – मो  ८२७५१७८०९९

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – जीवनरंग ☆ ‘सोबत…’ – भाग – 1 ☆ श्री आनंदहरी ☆

श्री आनंदहरी

?जीवनरंग ?

 ☆ ‘सोबत…’ – भाग – 1 ☆ श्री आनंदहरी 

सारिका मॅडमना अपघात झाल्याचा फोन हॉस्पिटलमधून ऑफिसच्या फोनवर आला आणि ती बातमी एका क्षणात ऑफिसभर झाली. सगळ्यांनाच धक्का बसला. सारे ऑफिस त्यांना भेटायला, बघायला हॉस्पिटलमध्ये पोहोचले तेव्हा काही वेळापूर्वीच मॅडमना तिथं आणलं होतं. त्यांना वेदना कमी  व्हाव्यात म्हणून पेनकिलर इंजेक्ट करण्यात आलं होतं.अजून तपासणी चालू असल्याचं समजलं. ‘ अपघात कसा झाला ?  किती लागलंय ? ‘ याची चौकशी ऑफिसमधल्या काही जणांनी केली .एकदोन जणं डॉक्टरना भेटून आले होते.मॅडमना स्ट्रेचर वरून एक्स-रे काढण्यासाठी नेत असताना धीर देऊन, ‘ काहीही लागलं सवरलं तर फोन करा आणि महत्वाचं म्हणजे कसलीही काळजी न करता लवकर बऱ्या व्हा.’ असे सांगून, सगळे निघून गेले

मॅडमनी सगळ्यांना पाहिलं पण त्यांच्यात दिगंत नव्हता. त्याही स्थितीत, ‘ दिगंत कसा नाही आला ?’ हा प्रश्न त्यांच्या मनात येऊन गेलाच.एक्स-रे काढून झाल्यावर त्यांना स्ट्रेचरवरूनच रुमकडे नेत असताना मध्येच एका सिस्टरने विचारलं ,

“ घरचं, नातेवाईक कुणी आलंय काय?”

त्या नकारार्थी मान हलवत असतानाच, त्यांच्या कानावर ‘ हो. मी आहे.’ असा आवाज आला. ‘ दिगंतss?’त्यांनी आश्चर्यानं स्वतःशीच पुटपुटत आवाजाच्या रोखाने पाहिलं. दिगंत त्यांच्याकडेच येत होता.त्यानं हसून त्यांच्याकडे पाहिलं. त्या त्याच्याकडे बघतच राहिल्या.

“ ओके. तुम्ही जरा सरांना भेटून या.”

सिस्टरने डॉक्टरांच्या केबिनकडे बोट दाखवत दिगंतला सांगितलं.

दिगंत मॅडमांचा हात हातात घेत,’ काळजी नका करू. मी आहे आता इथं.’ असे त्यांना म्हणून डॉक्टरांच्या केबिनकडे निघून गेला.

मॅडमना झालेला अपघात किती गंभीर आहे ते त्याला डॉक्टरना भेटल्यावरच समजलं आणि त्याला धक्काच बसला. मॅडमना पाहिलं त्यावेळी त्याला तेवढं काही जाणवलं नव्हतं पण वास्तव समोर आलं होतं. सम्पूर्ण परावलंबीत्व तेही वर्ष – दोन वर्षा चा काळ ?  जीवावरचे  पायावर निभावले होते हे खरं … पण असे? मनातून विचार जात नव्हते.

मॅडम महिनाभर हॉस्पिटलमध्ये होत्या. दिगंत चोवीस तास त्यांच्या सोबत होता. तीन दिवसानंतर जेव्हा मॅडमना सारे कळालं तेव्हा त्यांना बसलेल्या धक्क्यातून सावरायला,त्यांना धीर द्यायला तोच होता. त्यासाठीची त्यांची मानसिक तयारी त्यानेच करून घेतली होती.तेवढया काळात चार मेजर ऑपरेशन्स झाली होती.

मॅडमना एकदा वाटलं की घरी कळवावे… पण गेल्या दहा वर्षात धडधाकट असताना ज्यांनी साधं जिवन्त आहे का नाही याची चौकशीही केली नाही त्यांना काय आणि कशासाठी कळवायचं ? साऱ्या कटू आठवणींनी त्यांच्या डोळ्यात पाणी आलं. दिगंत तिथंच होता.

“ आज अचानक अवेळी पाऊस कसा काय आला बुवा ?”

“  कुठाय ?”

दिगंतच्या प्रश्नानं डोळ्यातलं पाणी पुसता पुसता खिडकीतून बाहेर बघत त्यांनी विचारलं.

“ हा काय इथं ?”

त्याचा रोख लक्षात येऊन मॅडम म्लान हसल्या.

“ तुम्ही ऑफिसला ….”

विचारावं कि नको असं वाटून मॅडमनी प्रश्न अर्ध्यातच सोडला.

“ जाणार ना. डिस्चार्ज होऊन घरी गेल्यावर.”

“ अहो, पण…. “

त्यांना बोलावं असं वाटलं पण तो त्याच्या निर्णयाशी ठाम आहे हे जाणवल्याने त्या काही बोलल्या नाहीत. नाही म्हणलं तरी त्यांना दिगंतचा खूप आधार वाटत होताच. तो नसता तर आपण एकट्या काय करू शकणार होतो ? हा प्रश्न अनेकदा त्यांच्या मनात यायचाच. आणि त्यावेळी दिगंत देवासारखा धावून आलाय असे त्यांना वाटायचं.

तो स्वतःबद्दल काहीच बोलायचं नाही पण इतर विषयांवर खूप बोलायचा, गप्पा मारायचा, इतका कि कधी कधी त्यांना प्रश्न पडायचा , ‘आपण ऑफिसमध्ये पाहतो तोच हा दिगंत आहे की दुसरं कुणी?’ पण त्याच्या असण्याने त्यांचा वेळ छान जायचा.

हॉस्पिटल मधून डिस्चार्ज मिळाला. खरं म्हणायचं तर तात्पुरता डिस्चार्ज. पुन्हा काही ऑपरेशन्स होणार होती. त्यासाठी यावं लागणार होतं. व्हीलचेअर वरुन गाडीत आणि गाडीतून व्हीलचेअर वरून घरात असा प्रवास करून त्या घरात आल्या. या प्रवासात सोबत दिगंत होता पण पुढे काय? हा प्रश्न मॅडमना मनोमन सतावत होता. घरी आल्यावर दिगंतने त्यांना उचलून बेडवर ठेवलं तेव्हा त्यांना कसंतरीच झालं. दिगंतला ते न बोलताही जाणवलं.

“मॅडम, रिलॅक्स. काहीही विचार न करता आराम करायचा.मी आता दोघांसाठी चहा करतो छानपैकी. मला चांगला चहा करता येतो बरं का? “

तो हसून म्हणाला आणि कुणाला तरी फोन करून चहा करायला किचनमध्ये गेला. त्याने आणलेला चहा मॅडमना काहीसं बसतं करून दिला आणि नंतर शेजारी खुर्ची ओढून चहा पिऊ लागला तेवढ्यात एक पन्नाशीच्या बाई आल्या.

“ आलात? बरे झालं. मॅडम ,या निर्मलाताई. सकाळी सहा पासून संध्याकाळी सहा पर्यंत इथं असतील.दोन्ही वेळचा स्वयंपाक करतील आणि तुमचं स्पंजिंग वगैरे सगळं करतील. आता तुम्ही आराम करा. ताई हे पैसे ठेवा. घरात काय काय आहे ते ठाऊक नाही. काही हवं असेल तर ते आणा. मी आता संध्याकाळी येतो. मॅडम, मी येऊ का ? आता काहीही विचार न करता आराम करा.”

तो सगळी व्यवस्था लावून निघून गेला. मॅडम त्याच्याकडे पाहतच राहिल्या. तो निघून गेला आणि त्यांचं मन दिगंतचाच विचार करत बसले. खूप दिवसापूर्वी ऑफिसमध्ये असताना अचानक त्यांची तब्येत बिघडली होती तो प्रसंग त्यांना आठवला.

क्रमशः… 

© श्री आनंदहरी

इस्लामपूर जि. सांगली – मो  ८२७५१७८०९९

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – जीवनरंग ☆ त्या दोघी… लेखिका – सुश्री नीला महाबळ गोडबोले ☆ प्रस्तुती – श्री मेघ:शाम सोनावणे ☆

श्री मेघ:श्याम सोनावणे

? जीवनरंग ?

☆ त्या दोघी… लेखिका – सुश्री नीला महाबळ गोडबोले ☆ प्रस्तुती – श्री मेघ:शाम सोनावणे ☆

घरचं पटापटा आटपून रेखा कामावर पोहोचली. आज घरी अक्षय्य तृतीयेच्या सणाचा पुरणाचा स्वैपाक होता. शिवाय रोजची कामं होतीच.

कामावरून वेळेवर येऊन आज खरेदीला जायचं होतं. थोरलीचं लग्न पंधरा दिवसांवर येऊन ठेपलं होतं. कपडे, रुखवताची भांडी, सगळ्या सगळ्याची खरेदी अजून राहिली होती. अक्षय्यतृतीयेच्या आजच्या चांगल्या मुहूर्तावर करण्याचं ठरलं होतं.

गावातच राहणारे दीर-जाऊ, शेजारच्या गावातली नणंद खरेदीसाठी येणार होते म्हणून तिला आज जास्तच स्वयंपाक करावा लागला होता.

पहाटे चारलाच उठून तिनं किलोभर पुरण शिजवलं. कटाची आमटी, भात, वांग्याची भाजी, कोशिंबीर, पुरणाच्या पोळ्या नि भजीपापड रांधून ठेवलं नि नऊ वाजताच ती कामावर हजर झाली.

कामावरही आज पुरणाचा स्वयंपाक असणार हे डोक्यात ठेऊन ती लगलगा चालत बंगल्यावर पोहोचली. बंगल्याची झाडपूस तिनं उरकली. मॅडमना स्वयंपाकाचं विचारलं.. आमरस पुरीचा बेत त्यांनी तिला सांगितला तसं तिने मनातून हुश्श केलं..

आमरस, पु-या, कुर्मा, पुलाव नि आंब्याची डाळ असा सुटसुटीत बेत होता. दोन तासांत सगळा स्वयंपाक आवरून तिला घरी जाता येणार होतं.

तिने पु-यांची कणिक मळली.

मोठाले पिकलेले हापूसचे पिवळेधम्म  आंबे पाण्यात टाकले. आता ती भाज्या चिरायला बसली.. एवढ्यात  दारावरची बेल वाजली. ती दार उघडण्यासाठी उठली..

रेखा एकदा बंगल्यावर आली की ही सगळी कामे तिलाच करावी लागत. या घरात कामाला लागून तिला नाही म्हटलं तरी बारा- पंधरा वर्षं झाली होती.

ती कामाला लागली तेंव्हा हे सधन घर पैशांप्रमाणेच माणसांनी भरलेलं होतं. सर, मॅडम, सरांचे आई-वडील आणि दोन मुले असं गोकुळ नांदत होतं. अचानक हार्टऐटॅकने आजोबा वारले. त्यानंतर दोनच वर्षांनी आजी  कॅन्सरचं निमित्त होऊन आजोबांपाठोपाठ निघून गेल्या..

आधी मुलगा नि नंतर मुलगी शिक्षणासाठी परदेशात रवाना झाले.

त्यांची शिक्षणं झाली नि नोकरी पकडून ते दोघे आता तिथेच स्थायिक झाले होते..

रेखाच्या मुलीचं लग्न ठरलं तेंव्हाच नेमकं नेहाचं, म्हणजे मॅडमच्या मुलीचं लग्न ठरलं.. ठरलं म्हणजे तिनेच जमवलं होतं. तिच्याच ऑफिसात तिच्याबरोबर काम करणारा मुलगा होता. परदेशात काम करत असला तरी मुळचा भारतीयच  होता..

चार महिन्यांपूर्वी भारतातच बंगल्यावर साखरपुड्याचा कार्यक्रम धुमधडाक्यात झाला होता..

तेंव्हा पुन्हा एकदा घराचं गोकुळ झालं होतं. सहा महिन्यांनंतर महाबळेश्वरमधे मोठ्या पंचतारांकित हॉटेलात लग्न होणार होतं..

रेखाने दार उघडलं. सर आले होते. हातात लाल रंगाची दागिन्याची नवीकोरी पेटी होती..

रेखा पुन्हा स्वयंपाकघरात येऊन कामाला लागली.

सरांनी मॅडमना हाक मारली.. मॅडम नि सर सोफ्यावर बसले.. “सुंदर झालाय नाही का हो नेकलेस ? अगदी घसघशीत दिसतोय.. नेहाच्या गळ्यात शोभून दिसेल नाही ? आज अक्षय तृतीयेच्या मुहूर्तावर लग्नाच्या खरेदीचा मुहूर्त झाला ते बरं झालं …”

सर नि मॅडम खुशीत दिसत होते.

रेखा स्वयंपाकघरात असली तरी तिचे कान दिवाणखान्यात होते.. नेकलेस पहायची उत्सुकता तिला स्वस्थ बसू देईना. ती सरांना पाणी द्यायचं निमित्त करून हॉलमधे गेली. सरांना पाण्याचा ग्लास दिला.

“नेहाताईंसाठी नेकलेस का मॅडम ?”

“हो गं, आता लग्नाची तयारी सुरू करायला हवी. आठवड्यापूर्वीच करायला टाकला होता. आजच्या चांगल्या मुहूर्तावर सर घेऊन आले.. अगं बघ ना तू पण.” त्यांनी रेखाला नेकलेस दाखवला..

रेखाचे डोळे दिपले. तिने एवढा घसघशीत, सुरेख दागिना कधीच पाहिला नव्हता.. “किती वजनात बसला ?” 

“पाच तोळ्यांचा आहे.”

नेकलेसचं देखणं रुपडं डोळ्यात साठवत रेखा पुुन्हा स्वयंपाकघरात निघून गेली. फ्लॉवर, बटाटा, कांदे चिरताना तिचे डोळे कधी पाझरू  लागले ते तिलाच कळलं नाही.

लेकीच्या लग्नात तिला एक तोळ्याचा नेकलेस घालायचा, हे तिचं लेक जन्मल्यापासूनचं स्वप्न होतं..

त्याला कारणही तसच होतं.. रेखाचं नि तिच्या जावेचं लग्न एकाच मांडवात झालं होतं. रेखाच्या माहेरची परिस्थिती बेतासबात… कसंतरी तिला उजवून टाकलं होतं. लग्न ठरवताना नवरा मुलगा काय करतो, कसा आहे.. हे न पाहता सासऱ्याची पेन्शन पाहून रेखाला त्या घरात दिलं होतं. फक्त हिरव्या बांगड्यांचा चुडा नि खोटं कानातलं घालून रेखा लग्नाला उभी होती..

जाऊ मात्र बऱ्या परिस्थितीतली..

शाळेत शिक्षक असणाऱ्या दिराशी लग्न लावताना तिला एक तोळ्याचा नेकलेस गळ्यात घालून तिच्या माहेरच्यांनी बोहल्यावर उभं केलं होतं. लग्नाच्या दिवशी नि नंतरही सगळे जावेच्या नेकलेसचं कौतुक करत होते..

रेखा मात्र कानकोंडं होत तो कौतुक सोहळा बघत होती. पण तेंव्हा तिने मनाशी ठरवलं होतं …लेकीला लग्नात तोळ्याचा नेकलेस घालूनच लग्नाला उभं करायचं.. पण गरिबाला ठरवायचा अधिकार नसतो… जे पुढ्यात येईल ते फक्त स्वीकारायचं असतं..

पाठोपाठ झालेल्या तीन मुली, निकम्मा नवरा, मुलींची शिक्षणं, सासऱ्याचं आजारपण, या सगळ्यात दिवसभर कष्ट करूनही एक तोळा सोडा एक ग्रॅम सोनही घेणं तिला जमलं नव्हतं!

लग्न पंधरा दिवसावर आलेलं..

सगळा खर्च सासूच करणार होती.

त्यासाठी रेखाचं सोन्यात गाठवलेलं मंगळसूत्रंही सासूनं गहाण ठेवलेलं होतं. नेकलेसचं रेखाचं स्वप्न स्वप्नच राहिलं होतं. तिच्या सारखीच तिची मुलगीही पार्वतीच्या रुपातच लग्नाला उभी राहणार होती..

आज नेहाचा नेकलेस पाहून तिच्या काळजाला अनंत घरं पडली  होती.. भरल्या डोळ्यांनीच तिने स्वयंपाकघरातल्या देवापुढं हात जोडले.. “देवा, पुढच्या जन्मी मला लुळीपांगळी कर पण गरीब ठेऊ नकोस.. फार नको, पण एक तोळ्याचा नेकलेस माझ्या लेकीला घालता येईल, एवढा तरी पैसा मला दे!”

हॉलमधून कसलातरी आवाज आला म्हणून रेखाने डोळे पुसले..

“अगं आई, तू इतकी कशी मागासलेली गं.. अगं सध्या असले कुणी सोन्याचे दागिने घालतं का गं ..ओल्ड फॅशन्ड? प्लॅटिनम नि डायमंडशिवाय कोणी काही घालत नाही सध्या.. तू नाही ते उद्योग मला न विचारता का करतेस? मी हा नेकलेस आजिबात घालणार नाही.. तुला  पाहिजे तर तू घाल.. आणि परवाच मी तुला सांगितलं नं मी आणि नीरज भरपूर मिळवतोय. माझे दागिने, कपडे आम्हीच घेऊ.. तू आता त्या तुझ्या जुन्या विचारातून बाहेर ये “…

नेहाने फोन कट् केला असावा.. आता फक्त मॅडमच्या हुंदक्यांचा  आवाज ऐकू येत होता.. आमरसाची चव दाखवायला रेखा हॉलमधे गेली तेंव्हा मॅडम डोळे पुसत होत्या नि सर त्यांच्या पाठीवरून हात फिरवीत होते.. रेखाला पाहून त्यांनी स्वत:ला सावरलं..

“तुला खरेदीला जायचय नं लग्नाच्या.. पटपट स्वयंपाक आवर नि निघ. जेवण टेबलावर मांडून ठेव. आम्ही नंतर जेऊन घेऊ…” 

मॅडम नि सर खोलीत गेले नि रेखा स्वयंपाकघरात आली.. पुन्हा तिचे डोळे पाझरू लागले.. देवाकडे तोंड करत तिने विचारलं, “देवा, असे खेेळ करायला तुला काय गंमत येते रे ? जिथे उदंड आहे तिथे नकोय आणि जिथे मनापासून हवंय तिथे ते दिसतही नाही… माणसाला सुख मिळूच द्यायचं नाही असा तुझा डाव आहे का? आजवर तुझं खूप केलं. तुझी पूजा, उपवास कधी चुकवला नाही. कधी लबाडी केली नाही. नेकीनं काम केलं, सासुसासऱ्यांची सेवा केली.. पण तू मला काय दिलस?

माझ्यासाठी मी काहीच मागितलं नाही.. पण लेकरासाठीची मागणीही पूर्ण केली नाहीस..

मॅडमचंही तसच.. त्यांनी सगळ्यांचं सगळं केलं नि आज ती नेहा कशी बोलली त्यांना… सणादिवशी आम्हा दोघींच्या डोळ्यात तू आज पाणी आणलस.. आजपासून तुझी माझी कट्टी!”

त्याच तिरिमिरीत तिनं झपाट्यानं काम आवरलं. जेवण टेबलावर ठेवलं. कट्टा स्वच्छ केला. हात धुतले. पदर ठीकठाक केला नि स्वयंपाकघराच्या बाहेर पडली.. एवढ्यात पुन्हा बेल वाजली.

“आता कोण आलं ? पाहुणे असतील तर चहापाणी करायला थांबायला लागणार .”.. ती पुन्हा वैतागलीच… जरा गुश्श्यातच तिने दार  उघडलं.. दारात तिची थोरली लेक उभी होती..

“तू  कशाला आलीस एवढ्या उन्हाचं ? मी येतच होते की… चल पटकन् घरी जाऊन जेवण करूया नि खरेदीला बाहेर पडूया. काका, आत्या आले का ?” रेखाची डेक्कनक्वीन थांबायचं काही नाव घेईना…

“अगं, आम्ही तिला बोलावलय.”

मॅडम नि सर सोफ्यावर बसत बोलले. “आत या दोघी. रेखा, तुम्हा दोघींसाठी आमरस आण दोन वाट्यांमधून.”

“नको बाई, उशीर होईल घरी जायला.. पुन्हा दुकानात जायचंय.”

“काही उशीर होत नाही.. जा पटकन आण.”

रेखाने आमरस आणला. दोघी मायलेकींनी तो संकोचाने संपवला.

“आता निघू आम्ही ?”

“थांब, आतून कुंकवाचा करंडा घेऊन ये.”

रेखाने कुंकवाचा करंडा आणला. मॅडमनी दोघींना कुंकू लावलं. सरांनी मगाचा नवीन लाल बॉक्स मॅडमच्या हातात दिला. त्यांनी त्यातून नेकलेस हळुवारपणे काढून रेखाच्या लेकीच्या गळ्यात घातला.

“ही लग्नाची आमच्याकडून तुला भेट.”

रेखा बधीर झाली होती. तिचे डोळे वाहू लागले होते..

“अहो ताई, हे काय करताय? आधीच तुमचे फार उपकार आहेत आमच्यावर.. नेहाची वह्या, पुस्तकं, दप्तरं, कपडे यांवरच तर माझ्या लेकी वाढल्या. तुमचा पगार होता म्हणून माझा संसार चाललाय. आणि आता हे ओझं कशाला ?”

“अगं ओझं कसलं ? आम्ही तुझ्यासाठी केलं त्यापेक्षा जास्त तू

आमच्यासाठी केलस.. मी नोकरीला जायचे. मुलांचं खाणपिणं, आजी-आजोबांची आजारपणं मी तुझ्या मदतीनेच निभावली.. धाकट्या बहिणीसारखा आधार वाटतो तुझा मला.. ही मावशीकडून भाचीला दिलेली भेट समज…”

रेखा नि तिच्या लेकीने सर नि मॅडमना वाकून नमस्कार केला.. रेखा लेकीला घेऊन स्वयंपाकघरात गेली नि दोघी देवाच्या पाया पडल्या.. “आहेस रे बाबा तू… आता कट्टी संपली बरं का…”

रेखा नि तिच्या लेकीच्या चेहऱ्यावर फुललेले गुलाब पाहून सर नि मॅडमची उदासीनताही कुठल्याकुठे पळून गेली… शिल्लक राहिला तो फक्त अक्षय्य आनंद!

लेखिका : सुश्री नीला महाबळ गोडबोले

सोलापूर

प्रस्तुती : मेघ:शाम सोनावणे

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – जीवनरंग ☆ गोडवा… लेखिका – सुश्री प्राजक्ता राजदेरकर ☆ प्रस्तुती – श्री मेघ:शाम सोनावणे ☆

श्री मेघ:श्याम सोनावणे

? जीवनरंग ?

☆ गोडवा… लेखिका – सुश्री प्राजक्ता राजदेरकर ☆ प्रस्तुती – श्री मेघ:शाम सोनावणे ☆

“ऐकलं का, रमेशला यायला जरा उशीर लागणार आहे, तो ट्रॅफिकमध्ये अडकलाय, या.. इथे बसून वाट बघू..”

“मी जरा माझ्या फुलवाल्या मैत्रिणींना भेटून येऊ का?”

“या.. आणि सावकाश जा बरं..” असं आजींना सांगत आजोबा शेजारी असणाऱ्या दुकानाबाहेर ठेवलेल्या खुर्चीवर बसायला गेले.. “बसू ना गं ताई मी इथे.. चालेल ना..”

“बसा ना आजोबा, खरंतर आतच बसा, बाहेर ऊन यायला लागलंय.. अन् आता तशी फारशी वर्दळ नाहीये, तुम्ही अगदी सहज बसू शकाल आत.. या बसा..”

गावात देवीच्या मंदिराच्या बाजूलाच मानसीचे बुटीक होते. हे आजी आजोबा प्रत्येक मंगळवारी नेमाने येत असत मंदिरात. त्यांचा ऑटो दुकानासमोर थांबत असे हिच्या.  प्रत्येकवेळी आपसूकच नजर जात असे तिची ऑटोतून सावकाश उतरणाऱ्या आजी आजोबांवर.

साधारण साडेचारच्या दरम्यान येत असत ते प्रत्येक मंगळवारी. म्हणजे गेल्या तीन चार महिन्यापासून तरी त्यांना पाहत आली होती मानसी. आधी आजोबा उतरत, सावकाश हात धरून आजीला उतरवत.. हळुवारपणे चालत दोघेही मंदिरात जात, अर्ध्या पाऊण तासाने परत येत. हा असा सिक्वेन्स कायम होता त्यांचा, प्रत्येकवेळी. 

साधारण पंच्यायशी ते नव्वद दरम्यान वय असेल दोघांचेही. पण दोघेही अगदी काटक.. आजोबा उंच होते आजीपेक्षा.. पांढरा शुभ्र सदरा, धोतर, डोक्यावर काळी टोपी, हातात काठी.. आजोबांकडे बघूनच त्यांच्यातील व्यवस्थितपणाची जाणीव होत असे. 

आजोबांच्या तुलनेत आजी तशा ठेंगण्याच.. छानसं काठपदरी सुती नऊवारी पातळ नेसणाऱ्या, केसांचा सुपारी एवढा अंबाडा घालणाऱ्या.. ठसठशीत कुंकू लावणाऱ्या.. आजोबा अलवारपणे हाताला धरून घेऊन जात आजींना.. मानसीला फार आवडत असे त्यांना बघायला..

मागच्या मंगळवारी आजी आजोबा मंदिरात आले नाहीत ..  मानसीला जरा चुकल्यासारखेच वाटले. खरंतर त्यांच्याशी प्रत्यक्ष बोलण्याची वेळ आली नव्हती कधी, आज ती ही संधी सोडणार नव्हती.. फार प्रसन्न वाटायचं तिला त्या दोघांना बघितलं की. “आजोबा, मागच्या मंगळवारी दिसला नाहीत..”

“अगं, जरा बरं वाटत नव्हतं मला.. आता काय हे चालायचंच…  नव्वदी पार झालीये माझी….”

“अरे वा..मस्तच की. पण वाटत नाही बरं.. आणि आजींचं काय वय..”

“ती सत्त्यायशीची.. सत्तर वर्षे सोबत आहोत एकमेकांच्या आम्ही..”

असं सांगतांना अभिमान झळकत होता आजोबांच्या चेहऱ्यावर..

“काय सांगताय, किती गोड.. आणि दर मंगळवारी या मंदिरात येण्याचा नेम आहे वाटतं आजींचा.. मी गेले अनेक महिने तुम्हाला मंगळवारीच बघतेय मंदिरात येताना..”

यावर काहीसं मिश्किल हसत आजोबा म्हणाले, “तिचा नाही गं, माझाच नेम आहे तो.. पण तिच्यासाठी..”

“म्हणजे..?”

“सांगतो.. ती एक गंमतच आहे.. सांगतो थांब..” असं म्हणून आजोबा उठले, दुकानाबाहेर डोकावून बघितलं. आजी अजूनही त्यांच्या फुलवाल्या मैत्रिणींशी गप्पा मारत होत्या, याची खातरजमा करून घेतली त्यांनी….. 

“सुगरण आहे गं ती फार, अजूनही स्वयंपाक करते, लोकांना खाऊ घालण्याची प्रचंड आवड.. तितकीच स्वतः वेगवेगळं खाण्याची आवड.. त्यात गोड म्हणजे तर विक पॉइंट.. गुळाम्बा, साखरांबा, सुधारस, शिकरण.. काही ना काही रोज जेवणात लागतं. कणकेचा शिरा तर असा करते ना…. 

पण काय करणार.. आता या सगळ्यांवर बंधनं आली. मधुमेह झालाय तिला, रक्तातली साखर अचानक खूप वाढली.. सगळं एकदम बंद झालं गं.. जेवण अगदीच कमी झालं तिचं तेंव्हापासून… 

त्या दिवशी शिराच केला होता तिने. देवाला नैवेद्य दाखवल्यानंतर पट्टकन एक घास तोंडात टाकला.. नेमकं हेच आमच्या नातसुनेनं पाहिलं आणि सगळ्यांसमोर म्हणाली तिला, ‘आजी नका गोड खाऊ, त्रास होईल तुम्हाला..’ 

तीही काळजीपोटी बोलली गं, पण हिला खूप ओशाळाल्यासारखं झालं, एखाद्याला आपली चोरी पकडल्यावर होईल तसं.. खूप खजील झाली गं ती.. आपण गुन्हाच केलाय असं वाटलं तिला.. खरंतर गुन्हा वगैरे नव्हताच तो….मग मी ही शक्कल लढवली, तो धनाशेठ मिठाईवाला.. बालपणीचा मित्र आहे माझा.. आम्ही दर मंगळवारी मंदिरात येतो.. तिथून त्याच्या दुकानात जातो.. मग ती खाते तिच्या आवडीच्या एकदोन मिठाया.. काय समाधान असतं त्यावेळी तिच्या चेहऱ्यावर..”

“अहो पण आजोबा.. हे धोकादायक आहे ना त्यांच्यासाठी.. त्यांची खूप शुगर वाढली तर उगाच कॉम्प्लिकेशन्स होतील ना..”

“कळतं गं मला पण हे सगळं.. पण तुला खरं सांगू.. आता आमच्यासारख्याचे काय, सात गेले अन पाच राहिले.. कधीही बोलावणं येऊ शकतं आम्हाला… आम्हा म्हाताऱ्यांना वयाच्या सायंकाळी फक्त दोन गोष्टींची आस असते, एक म्हणजे ‘घरातल्या प्रत्येकाला या वयात सुद्धा आपण तितकेच हवे आहोत’ ही जाणीव अन दुसरं म्हणजे ‘पोटापेक्षाही मनाला तृप्त करणारं अन्न..’ हे दोन्ही असेल तरच पुढचा मार्ग सुकर होतो गं.. 

एवढी सत्तर वर्षे फारच समाधानाने घालवली आहेत आम्ही एकमेकांसोबत.. मला आमची यापुढचीही असली नसली सगळी वर्षं समाधानात जायला हवी आहेत.. ती समाधानी नसेल तर मी तरी सुखात कसा राहू सांग..”

“बरं एक गंमत तर मी तुला सांगितलीच नाही, मी म्हणालो ना हा धनाशेठ दोस्त आहे माझा, तो तिला आवडणाऱ्या मिठाया ते शुगर फ्री का काय असतं ना त्यात बनवतो, काही गुळातही बनवतो.. अर्थात हे आमच्या सौ. च्या लक्षात येत असेलच म्हणा.. हाडाची सुगरण आहे ना ती.. पण तसं काही बोलून दाखवत नाही कधी.. कधीकधी मीच सांगतो त्याला, तिला सगळं खऱ्याखुऱ्या साखरेतलं खाऊ घालायला.. मग त्या दिवशी आम्ही बागेत दोन फेऱ्या जास्ती मारतो..” 

असं बोलताना आजोबा अगदी डोळ्यांच्या कोपऱ्यापर्यंत हसले, तितक्यात ऑटोवाला रमेश आल्याचे लक्षात आले त्यांच्या, दुरून हळूहळू चालत आजीही येत होत्या. 

मानसीचा निरोप घेत ते म्हणाले, “माझं हे सिक्रेट सांगू नकोस हं कोणाला.. म्हणजे मी घरी मुलांना सांगितलंय, धनाशेठला अन बबनला माहित्ये, अन आता तुला.. मला तिच्या चेहऱ्यावरचा गोडवा असाच कायम टिकायला हवाय.. चल निघतो.. भेटू पुढल्या मंगळवारी..”

असं म्हणून आजोबा निघाले, आजींना त्यांनी हाताला धरून ऑटोत बसवलं.. वळताना पुन्हा एकदा मानसीला हात दाखवला. त्यांच्या नात्यातला अन त्या दोघांच्याही चेहऱ्यावरचा गोडवा तिला अगदीच सुखावून गेला…

लेखिका : सुश्री प्राजक्ता राजदेरकर

प्रस्तुती : मेघ:शाम सोनावणे

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – जीवनरंग ☆ अशीही एक वटपौर्णिमा – लेखिका : सुश्री चित्रा नानिवडेकर ☆ प्रस्तुती – सुश्री पार्वती नागमोती ☆

? जीवनरंग ❤️

☆ अशीही एक वटपौर्णिमा – सुश्री चित्रा अविनाश नानिवडेकर ☆ प्रस्तुती – सुश्री पार्वती नागमोती ☆

आज तन्वी च्या डोळ्यातून सतत पाणी येत होतं. लग्नानंतर ची पहिलीच वटपौर्णिमा. आठवड्यापासून तिची तयारी चाललीय. आईने दिलेली गर्भरेशमी हिरवी पैठणी, सासूबाईनीं आठवणीने काढून आणलेल्या गोठ पाटल्या, पहिल्या वटपौर्णिमे साठी म्हणून मुद्दाम तिने आणि तनिष ने खरेदी केलेला लफ्फा, झालंच तर नथ वगैरे काढून ठेवली…तिला लहानपणापासून हया सणाचं खूप अप्रूप होतं…छान ताट सजवून घ्यायचं त्यावर स्वतः विणलेला क्रॉशाचा रुमाल घालायचा पाच सवाष्णी बरोबर वडाच्या पारावर जायचं…मनोभावे पूजा करून नाजूक हाताने वडाला दोरा गुंडाळत एकीकडे “जिवाच्या सख्या “कडे पाहायचं…लौकरच मनात धरलेलं स्वप्नं सत्यात येणारं हे धरूनच तिची तयारी चालली होती. सासूबाई आणि तनिष हळूच तिची फिरकी घेत होते परवा पासून

“अगं.. तूझं तबक धुवायचे राहिले…किंवा साडी चा ब्लाउज आणायचा राहिला…आणि हो त्या दिवशी कडक उपास असतो बरं…फक्त शहाळ नि केळं खायचं “

मंद हसून ती त्यांना दाद देत होती. लग्नानंतर येणारी पहिली वटपौर्णिमा मनात रंगवत रात्री तिने तनिष ला न विसरता बजावलं

“फोटो काढण्यात कंजूस पणा करू नकोस उदया. मला स्टेटस ला भरपूर फोटो टाकायचे आहेत.”

… आणि सकाळीच तिला मेट्रन चा फोन आला. हॉस्पिटल मध्ये अपघाताच्या केसेस आल्यात तुझी सुट्टी कॅन्सल. ताबडतोब जॉईन हो. खूप इमर्जन्सी आहे. सासूबाईनीच फोन घेतला त्या आणि तनिष दोघेही म्हणाले..

“जा… तन्वी वटपौर्णिमा परत सुद्धा साजरी करता येईल पण आत्ता हॉस्पिटल मध्ये खरी तुझी गरज आहे. आम्ही समजू शकतो “

डोळ्यातलं पाणी परतवून तिने युनिफॉर्म चढवला. हॉस्पिटल कंपाउंड मध्येच रहात असल्यामुळे पाचव्या मिनिटाला ती इमर्जन्सी वॉर्डात दाखल झाली.

खरंच रोड अपघातात सापडलेली संपूर्ण फॅमिली, ड्रायवर, चिमुकली दोन मुलं. नशिबाने त्यातील एक तरुणी दाराच्या बाहेर फेकली गेली होती म्हणून थोडक्यात खरचटलं आणि पायावर फ्रॅक्चर वर निभावलं.

तन्वी च्या टीम ने भराभर सगळ्यांना ईलाज सुरू केले. डॉक्टर्स ऑर्डर देत होते. आणि सगळ्या त्या प्रमाणे ट्रीटमेंट देत होत्या. त्या तरुणीच्या मिस्टर ना जेंव्हा आय. सी. यू. मध्ये हलवले…तिने तन्वी चा हात घट्ट पकडत डोळ्यातून पाणी काढून म्हटलं.

“सिस्टर…माझ्या साठी तुम्ही आज सावित्रीचं रूप आहात…माझ्या.. माझ्या सत्यवानाला प्लिज प्लिज यमाच्या दारातून बाहेर आणा…मी.. मी आयुष्यभर तुमची ऋणी राहीन.”

तन्वी च्या अंगावर सर्रकन काटा आला. तिला धीर देत तन्वी म्हणाली “हो.. काळजी नको करुस. आम्ही सगळे प्रयत्न करू. हे बघ माझ्या हातात त्यांचेच ब्लड सॅम्पल आहे.2..3.. बॉटल रक्त लागेल द्यायला. तेंव्हा ते नक्कीच शुद्धीवर येतील. विश्वास ठेव आम्ही सर्व जण शर्थीचे प्रयत्न करू. तू पण देवाला प्रार्थना करत राहा “

अक्षरशः रात्री आठ वाजता त्या तरुणी च्या मिस्टरांनी ट्रीटमेंट ला प्रतिसाद दिला तेंव्हाच तन्वी आय सी यू च्या बाहेर आली.

त्या तरुणीला व्हील चेअर वर घेऊन तन्वी ने तिच्या नवऱ्याच्या बेडजवळ नेलं.नवऱ्याचा हात हातात घेऊन ती तरुणी भरभरून रडत म्हणाली…

“वटसावित्री आज तुमच्या रूपाने फळाला आली  सिस्टर तुम्ही होतात म्हणून. मला समजलं आज स्वतः ची पहिली  पूजा सोडून  इमर्जन्सी मध्ये आलात . पण ड्युटीवर आल्या पासून जरा ही खंत न करता तुम्ही सगळी परिस्थिती शांतपणे हाताळली.मी मनापासून प्रत्येक वर्षी वटसावित्री दिवशी एक सौभाग्य वाण तुमच्यासाठी देणार. आज तुमच्यामुळे माझं सौभाग्य मला सहिसलामत मिळतं आहे.”

तन्वी चे सुद्धा डोळे भरून आले. तिच्या पाठीवर थोपटून तन्वी म्हणाली “अगं…मेडिकल मधले सगळेच ह्यासाठी झटले.. म्हणून ह्या अपघातातले सगळेच वाचले. चल मी निघू? उदया येईनच ड्युटीवर “

व्हरांड्यात तनिष ला बघून तिला आश्चर्य वाटले. “अरे…इकडे कसा काय? मी येतच होते घरी “

“बाईसाहेब…वटपौर्णिमा काय तुम्ही एकट्याने पुजायचा मक्ता घेतलाय? मी पण अशी कर्तव्यदक्ष बायको सातजन्म मिळावी म्हणून उपास करून होतो.”

“म्हणजे? मी नाही समजले “

तेवढ्यात एक म्हातारे आजोबा जवळ येऊन तनिष च्या पाठीवर थोपटत म्हणाले

“बाळा.. किती रे धावपळ केलीस माझ्या मुलाला ब्लड मिळवण्यासाठी, नातवंडाना दुसऱ्या हॉस्पिटल मध्ये घेऊन गेलास. हिला तूझ्या आईने बळजबरी जेवू घातलं…खूप सेवा केलीत. हया परक्या ठिकाणी आम्हाला तुमचा खूप आधार वाटला रे. तुमच्या रूपाने देव भेटला…!”

तन्वी चे डोळे कृतज्ञतेने भरून आले.

अश्या तऱ्हेने तिची वटपौर्णिमा साजरी झाली.

लेखिका – सुश्री चित्रा अविनाश नानिवडेकर

संग्राहिका –  सुश्री पार्वती नागमोती

मो. ९३७१८९८७५९

सांगली

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – जीवनरंग ☆ पासिंग द पार्सल – लेखिका – सुश्री प्रतिभा तरवडकर ☆ श्रीमती मीनाक्षी सरदेसाई ☆

श्रीमती मीनाक्षी सरदेसाई

?जीवनरंग ?

☆ पासिंग द पार्सल – लेखिका – सुश्री प्रतिभा तरवडकर ☆ श्रीमती मीनाक्षी सरदेसाई ☆

राजेशने बेलवर ठेवलेला हात काढलाच नाही.बेलचा टिंग टॉंग टिंग टॉंग असा कर्कश्श आवाज घुमतच राहिला.रंजना कणकेने भरलेले हात धुवून येईपर्यंत बेल अधीरपणे वाजतच राहिली.

‘हो हो,आले आले’म्हणत रंजनाने येऊन दार उघडले.राजेश उत्फुल्ल चेहऱ्याने उभा होता.सॅटीनच्या रिबिनचा बो बांधलेले, सुंदर वेष्टनातील एक भलेमोठे खोके त्याच्या पायाजवळ होते.राजेशचे डोळे आनंदाने चमकत होते.’सरप्राईज गिफ्ट?’रंजना कोड्यात पडली.राजेशचा स्वभाव कधीच रोमॅंटिक नव्हता.त्याच्याकडून असं सरप्राईज गिफ्ट वगैरे?रंजनाचा बुचकळ्यात पडलेला चेहरा पाहून राजेशने खुलासा केला,’अगं मागच्या वर्षीचा माझा परफॉर्मन्स बघून ऑफिसने गिफ्ट दिलंय.तसं प्रत्येकालाच गिफ्ट दिलंय पण मला सगळ्यात मोठं मिळालंय.’सांगतांना त्याची छाती आनंदाने फुलली होती.रंजनाच्या डोळ्यात आपल्या नवऱ्याच्या कौतुकाने चांदणं फुललं.राजेश आणि रंजनाने मिळून तो खोका घरात आणला.

‘सान्वी,सुजय बाबांनी काय गंमत आणलीये पहा,’बेलचा आवाज कानावर पडूनही न उठलेले सान्वी आणि सुजय ‘  गंमत’ हा परवलीचा शब्द ऐकून पळत आले.नाहीतरी एव्हढं महत्वाचं काम थोडंच करत होते?आईच्या मोबाईलचा ताबा सान्वीने घेतला होता तर सुजय लॅपटॉप वर कार्सच्या मॉडेल्स मध्ये बुडाला होता.दोघेही पळतच आले.त्या आकर्षक अशा वेष्टनात काय बरं दडलं असेल याबद्दलची सर्वांची उत्सुकता अगदी शिगेला पोहोचली होती.खोक्याचं वरचं पुठ्ठ्याचं झाकण उघडून सर्वजण आत डोकावले आणि त्यांचे डोळेच विस्फारले.

आत अतिशय सुंदर, नाजूक असा काचेचा डिनर सेट होता.रंजना काळजीपूर्वक एक एक प्लेट काढून खाली ठेवू लागली.उत्कृष्ट दर्जाची पांढरी शुभ्र काच,त्यावर कडेने निळसर फुलांची नाजूक वेलबुट्टी….. सहा मोठ्या प्लेट्स, सहा छोट्या प्लेट्स,छोटे बाऊल्स,मोठे बाऊल्स, सर्व्हिंग बाऊल्स, ट्रे…. प्रत्येक वस्तू काढतांना रंजना अगदी नाजूक हातांनी काढत होती.मध्येच अधीरपणे सुजय एक प्लेट उचलायला गेला तशी रंजनाने त्याच्या हातावर चापट मारली.’उगाच धुसमुसळेपणा करशील आणि प्लेट फोडून ठेवशील.’

‘आई,आज आपण या प्लेटमध्ये जेवायचं का?’

‘गुड आयडिया,आई आपण आज याच प्लेट्स मध्ये जेवू या नं’सान्वी आईला लाडीगोडी लावत म्हणाली.

रंजनाच्या डोळ्यासमोर रात्रीच्या जेवणाचा मेन्यू आला.त्या नाजूक, सुंदर प्लेट्स मध्ये वाढलेली चटणी, कोशिंबीर,शेपूची भाजी, भाकरी आणि बाऊलमध्ये वाढलेली आमटी….. आणि तिने जाहीर केले,’आज नको, काहीतरी स्पेशल मेन्यू केला की या प्लेट्स काढू.’आणि रंजना  सगळ्या काचेच्या वस्तू परत खोक्यात भरु लागली.

‘काय गं आई,’सान्वी हिरमुसली.’बाबांना एव्हढं छान गिफ्ट मिळालंय आणि तू ते वापरत नाहीस’

‘अजिबात नाही.’रंजना आपल्या मतावर ठाम होती.’आपल्या भाजी,आमटीच्या तेल आणि हळदीचे डाग पडून त्या पांढऱ्याशुभ्र प्लेट्स खराब झाल्या तर! शिवाय या प्लेट्स,बाऊल्स आपल्यालाच धुवायला लागणार.तुम्ही तयार आहात का ती क्रोकरी धुवायला?’

त्याबरोबर जादू व्हावी तशी दोन्ही मुलं तिथून अदृश्य झाली.त्यांच्या बाबांनी म्हणजे राजेशने नेहमीप्रमाणे तटस्थ भूमिका घेतली.

डिनर सेटचे खोके कोपऱ्यात पडून राहिले.

‘काय गं,काल राजेश कसलं खोकं घेऊन आला होता?’शेजारच्या अरुणाताईंनी चौकशी केली.

‘त्यांना बेस्ट परफॉर्मन्स साठी ऑफिसकडून काचेचा डिनर सेट मिळाला.’रंजना थंडपणे म्हणाली.’एव्हढी सुंदर,महागडी क्रोकरी कशी वापरणार? धुताना साबणामुळे हातातून प्लेट निसटून फुटली तर? म्हणून तो खोका तसाच ठेवून दिलाय.’

‘बरं केलंस, अजिबात वापरू नकोस!’अरुणाताई गूढपणे म्हणाल्या तशी ‌रंजनाने आश्चर्याने त्यांच्याकडे पाहिले.अरुणाताईंनी तिला त्यांच्या घरात येण्याची खूण केली.

‘ही बघ गंमत,’एक कपाट उघडत अरुणाताई म्हणाल्या.रंजनाचे‌ डोळे विस्फारले.एखाद्या गिफ्ट शॉप मध्ये शिरावे तसे तिला वाटले.लाफिंग बुद्धाच्या अंगठ्या एव्हढ्या मूर्तीपासून ते फूटभर उंचीच्या सोनेरी मूर्ती, काचेच्या छोट्या ट्रे मधील काचेचे कासव,तोंडात नाणं धरलेला बेडूक, फोटो फ्रेम्स, चिनी तोंडवळा असलेल्या गणपती आणि राधाकृष्णाच्या मूर्ती,स्टफ्ड टॉईज…..

‘हे कपाटभर सामान का बरं ठेवलंय?’रंजनाने आश्चर्याने विचारले.

‘गिफ्टस् म्हणून मिळाल्यात’,अरुणाताई नाक वाकडं करत म्हणाल्या.’मला सांग,यातील एक तरी वस्तू उपयोगाची आहे का?या मूर्ती धूळ बसून एका दिवसात खराब होतात.कोण पुसत बसेल रोज रोज?या फोटो फ्रेम्स तर इतक्या आहेत की सगळ्या लावायच्या म्हटल्या तर घराच्या एकूण एक भिंती भरुन जातील.अजून एक कारंजं मिळालं होतं विजेवर चालणारं.म्हणे समृद्धी येते त्याने.इतकं भलंमोठं की एक कोपरा व्यापेल खोलीचा!’

‘मग कुठंय ते?दिसत नाहीये इथं?’

‘अगं पासिंग द पार्सल केलं त्याचं!’अरुणाताई परत गूढपणे हसत म्हणाल्या.

‘म्हणजे?’

‘म्हणजे इधरका माल उधर करायचं.आपण लहानपणी नाही का तो खेळ खेळायचो, जोपर्यंत गाण्याचा आवाज ऐकू येतो तोपर्यंत आपल्या हातातील वस्तू शेजारच्याकडे सरकवायची.’

‘हां, आलं लक्षात.’रंजनाने‌ मान डोलावली.

‘कपाटावर सगळी खोकी सोडवून,सपाट करून ठेवली आहेत.’कपाटाच्या छताकडे निर्देश करीत अरुणाताई म्हणाल्या.’कोणाकडे काही फंक्शन असलं की यातील एक एक वस्तू पुढे करायची.लहान मुलाचा वाढदिवस असला तर स्टफ्ड टॉय, नवीन घर घेतलंय…. फोटो फ्रेम वगैरे.छानपैकी चकचकीत कागदात गुंडाळून,सॅटीनच्या रिबिनीने सजवून द्यायची.पंधरा वीस ‌रुपये खर्च येतो फक्त आणि महत्वाचं म्हणजे घरातील अडगळ कमी होते.’

रंजनाला अरुणाताईंचा सल्ला एकदम पटला.तिनेही तो डिनर सेट कपाटात ठेवून दिला.

तिच्याच गावातील सुनंदावन्संच्या अनिलचे लग्न ठरले.तसं लांबचं नातं असलं तरी गावातच असल्याने बऱ्यापैकी येणं जाणं होतं.सगळ्यांनाच अहेर करायला हवा होता. रंजनाने‌ डोकं लढवून काचेचा तो सुंदर डिनर सेट अहेर म्हणून पुढे केला आणि सुटकेचा निःश्वास टाकला.

हळूहळू तिच्या कडे सुद्धा अरुणाताईंसारख्या निरुपयोगी भेटवस्तू जमा होऊ लागल्या पण त्यांची हुशारीने विल्हेवाट लावण्यात रंजना एक्सपर्ट झाली आणि ‘पासिंग द पार्सलचा खेळ’  ती लीलया खेळू लागली.

रंजनाची सान्वी मोठी झाली.शिक्षण पूर्ण करुन नोकरीला लागली.ऑफिसमधल्याच एका मुलाशी तिचा प्रेमविवाह जुळला.सान्वीला तो सर्वप्रकारे अनुरूप असल्याने नकाराचा प्रश्नच नव्हता.लग्नाचा मुहूर्त काढला,खरेद्या झाल्या.लग्न समीप आले.लग्नाआधी घरी करायचे धार्मिक विधींची गडबड सुरु झाली.बरेच पाहुणे आले होते.रंजना धार्मिक विधी आणि येणाऱ्या पाहुण्यांची उठबस यात पार बुडून गेली.विधींनंतर अहेरांची देवाण घेवाण झाली.पाहुणे आपापल्या घरी गेले.रंजनाला जरा निवांतपणा मिळाला.राजेश,सान्वी,सुजय, रंजना सारेजण उत्सुकतेने एक एक अहेर पाहू लागले.कोणी भरजरी साड्या,शर्ट पँट चं कापड दिलं होतं तर कोणी चांदीच्या छोट्या मोठ्या वस्तू, कोणी काही तर कोणी काही.सारेजण अहेर पहाण्यात पार रंगून गेले होते.

‘हे खोकं अमिताकाकूने दिलं’,सुजयने एक जड खोकं ढकलत आणलं.’बघू बघू,उघड तो खोका,’सारेजण एक्साईट झाले होते.सुजयने कात्रीने त्या खोक्यावरची रिबिन कापली आणि खोकं उघडलं आणि रंजनाचा चेहरा पडला.

तिने सुनंदावन्संना दिलेला काचेचा डिनर सेट फिरत फिरत परत तिच्याकडे आला होता.

‘पासिंग द पार्सल’ चं एक राऊंड पूर्ण झाले होते.

लेखिका – सुश्री प्रतिभा तरबडकर

प्रस्तुती – श्रीमती मीनाक्षी सरदेसाई

संपर्क – ‘अनुबंध’, कृष्णा हॉस्पिटल जवळ, सांगली, 416416.        

मो. – 9561582372, 8806955070.

 ≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – जीवनरंग ☆ पोपट – भाग – 2 – लेखक – श्री रविकिरण संत ☆ संग्राहिका – सुश्री सुप्रिया केळकर ☆

? जीवनरंग ❤️

☆  पोपट – भाग – 2 – लेखक – श्री रविकिरण संत ☆ संग्राहिका – सुश्री सुप्रिया केळकर 

(मागील भागात आपण पहिले – एवढे बोलून झाल्यावर नितीनने सावकाश डोळे उघडले व तो  आत्याची प्रतिक्रिया पाहू लागला. आपल्या पूर्वजीवना विषयीचे असे अचूक भाष्य ऐकल्यावर आत्याच्या डोळ्यातून घळघळ अश्रू वाहू लागले. तिने उठून नितीनला  पोटाशी धरले. त्याला सिद्धी प्राप्त झाली आहे याची तिला खात्रीच झाली. आपण गरोदर असताना एकदा आळंदीला गेलो होतो हे तिला आठवले. तिथेच कुणातरी पुण्यात्म्याने आपली कुस धन्य केली असावी असे तिला वाटले. आता इथून पुढे)

हा हा म्हणता ही गोष्ट चाळभर पसरली. मग रोज पाच वाजता शाळेतून आल्यावर नितीन कद नेसून, पोपट आणि भविष्यपत्ते घेवून वेगवेगळ्या घरी जावू लागला. त्याला नितीनशास्त्री ह्या उपाधी पाठोपाठ एक दोन रूपये दिवसाआड मिळू लागले. त्यामुळे आमची चांगलीच चंगळ होवू लागली.

“त्यामानाने माझ्या व्यवसायात मला ना किर्ती मिळाली ना पैसा! ज्यांची पुस्तके मी आणली होती ते राजरोसपणे ती परत घेवून गेले शिवाय जाताना माझेही एखादे पुस्तक घेऊन गेले. माझ्या व्यवसायाला उतरती कळा लागली.”

शेवटी ‘हर अच्छे और बुरे वक्त का अंत निश्चित है,’ या उक्तीनुसार आमच्या सहामाही परीक्षा झाल्या. नितीन तीन विषयात नापास झाला तर मला फुलपास होऊनही ४४ टक्केच मार्क मिळाले. नितीन खूपच घाबरला होता. त्याला भावनीक आधार देण्यासाठी मी आधी त्याच्या घरी गेलो.”

“त्याचा असा दिव्य निकाल पाहिल्यावर नितीनच्या बाबांनी चढ्या आवाजात चौकशी सूरू केली. आत्या काही बोलेना. तो आरडा ओरडा ऐकून दारातून डोकावलेल्या शेजारच्या चोंबड्या काकूंनी, बाबांना नितीनच्या पोपटज्योतिषाची कल्पना दिली आणि पुढे हा मुलगा जयंतरावांसारखा नाव काढेल, त्याला पाठ्यपुस्तकाच्या बेडीत अडकवू नका असेही मानभावीपणे सांगितले.”

झाले! बाबांची नजर क्रूध्द झाली. त्यांनी पहिल्यांदा आत्याला फैलावर घेतले. मग ते, “आता त्या पोपटाची मुंडीच मुरगाळतो” असे रागाने म्हणून त्याला शोधू लागले. पण तोही असा डांबरट की कुठे गायब झाला हे कळलेच नाही. पशू-पक्षांना नैसर्गिकरीत्या संकटाची जाणीव होते म्हणतात! मग या सर्वाची शिक्षा नितीनने एकट्याने भोगली.

बाबांनी अखंड ब्रम्हांडाचे भविष्य छापलेले पत्ते फाडून खिडकीतून बाहेर फेकले. त्यावेळी जरी प्रत्यक्ष धुम्डूम महाराजही दरवाजातून आत आले असते तरी बाबांचा रुद्रावतार पाहून अंग चोरून ते खिडकीच्या गजातून मांजरासारखे पळाले असते!”    

“आता यापुढे कुणाला काही समजावण्यात अर्थ नाही हे उमगुन मी आमच्या चाळीकडे निघालो. चाळीबाहेर शेकोटी पेटलेली होती. तिच्या भोवताली मुले उभी होती. मीही परिस्थितीचा अंदाज घेण्यासाठी त्यांच्यात जावून उभा राहीलो.”

     ” काय रे? आज एकदम शेकोटी?” मी एकाला सहज विचारले. त्याने खाली बोट दाखवले. तेव्हा मी निरखून पाहिले असता शेकोटीत माझे संपूर्ण वाचनालय, नावाच्या पाटी सकट भस्मसात होताना दिसले. याचा अर्थ मी घरी पोचायच्या आतच माझे ४४ टक्के मार्क्स कुणाच्या तरी फितुरीने तिथे पोचले होते! आणि तिथेच माझ्या व्यावसायीक स्वप्नांची होळी झाली!”

“दादा तुम्ही दोघेही किती उपद्व्यापी होता हो! पुढे त्या पोपटाचे काय झाले?” श्रेयाने खदखदा हसत विचारले.

यापुढे नितीन सांगू लागला, “पुढे वर्षभरात तो पोपट चांगला मोठा झाला. त्याच्या गळ्याभोवती काळी पट्टी उगवली आणि तो नर असल्याचे आम्हाला कळले. आम्ही त्याचे नाव ‘प्रिन्स’ ठेवले.”

“अशी बरीच वर्षे गेली. मी कॉलेजला जावू लागलो. तोपर्यंत प्रिन्स आमच्या कुटुंबाचा हिस्सा झाला होता. त्याच्या पिंजर्‍याचे दार आम्ही कधी बंद केले नाही. तो घरातल्या घरात उडत असे. आईला त्याचा फार लळा लागला होता. माझ्या आईचा स्वभाव बडबड्या. ती स्वयंपाक करताना किचनमधे खिडकीच्या गजावर बसून तो कर्कश्यपणे शिट्या मारत तिच्याशी गप्पा मारत असे.”

” तेव्हा रोज दुपारी पोपटांचा एक थवा आमच्या चाळी समोरच्या वडाच्या झाडावर येवून बसे.त्यातली एक पोपटीण आमच्या खिडकीच्या गजावर बसून ‘प्रिन्स’ला लाडिकपणे शिटी मारून बोलवी. मग हा पठ्ठ्याही तिच्या शेजारी बसून बरच वेळ मिठू मिठू करे.”        ” ती पोपटीण आहे हे तुम्हाला कसे कळले?” श्रेयाने विचारले.

” तिच्या गळ्याला काळी पट्टी नव्हती.” नितीनने सांगितले.

” एकदा त्यांना चोचीत चोच घालून बसलेले आईने पाह्यले आणि हा लवकरच घरात सून आणणार असे तिला वाटू लागले. पण झाले भलतेच, अचानक एक दिवस तो थवा येणे बंद झाले आणि प्रिन्सही नाहीसा झाला!”

त्या गोष्टीचा आईला जबर धक्का बसला. तिची झोप उडाली. तिला जेवण जाई ना. “माझ्या पोराला फूस लावली” असे म्हणत सारखी अश्रू ढाळू लागली. मला तिने “वाट्टेल ते करून प्रिन्सला शोधून आण” अशी गळ घातली.

मग दादाच्या सल्ल्याने मी पेपरात “आमचा प्रिन्स नावाचा पोपट हरवला आहे.” अशी जाहिरात त्याच्या फोटोसकट दिली. त्यात “शोधून देणाऱ्यास योग्य इनाम मिळेल,” असेही लिहीले.

आठ दिवसांनी आम्हाला एक पत्र आले.त्यात “दिलेल्या वर्णनाचा एक पोपट सापडला आहे लवकरात लवकर घेवून जाणे” असा मजकूर होता. खाली सांताक्रूझ LIC ऑफिसचा पत्ता व व्यक्तिचे नाव होते.

आम्हा सर्वांना जणू हर्षवायू झाला. दुसर्‍या दिवशी सकाळी मी आणि दादा त्या LIC ऑफिसात गेलो.ऑफिस खूप मोठे होते. तळमजल्यावरच्या वीस – पंचवीस टेबलांवर बरीच माणसे काम करताना दिसत होती.

आम्ही एका प्यूनला आम्हाला ज्याना भेटायचे होते त्यांचे नाव सांगितले. त्याने,    “अपॉइंटमेंट घेतली आहे का?” असे विचारले. आम्ही त्याला ते पत्र दाखवले. पत्र वाचताच त्याचा चेहेरा बदलला.

“बोंबला आता,” असे काहीसे  पुटपुटत त्याने आम्हाला एका केबीनच्या दाराकडे बोट दाखवले.

केबीनच्या दारावर टक टक करताच,” येस् कम इन” असा चिडका आवाज आला.                

आम्ही घाबरत आत गेलो. आत एक रागीट चेहेर्याचे आणि बाकदार नाकाचे गृहस्थ बसले होते. मी त्यांच्यासमोर ते पत्र ठेवले.

पत्र वाचताच त्यांच्या भुवया वक्र झाल्या. चेहेरा संतापाने लाल झाला. आम्हाला ते ” गेट आऊट फ्राॅम हियर,” असे जोरात ओरडले. काहीच न कळून आम्ही बाहेर पडलो. आतून त्यांचा आरडा ओरडा ऐकू येत होता. आता पुढे काय करावे ते आम्हाला समजेना. बाहेर सर्व स्टाफ खदखदा हसत होता.

त्यातल्या एकाने सांगितले, “हा त्या सर्वांनी मिळून केलेला प्लॅन होता. ते साहेब अतिशय चिडके असून त्यांच्या बाकदार नाकामुळे स्टाफ त्यांचा पोपट असा उल्लेख करतो. आता तुमच काम झालय, मार खायच्या आत इथून पळा!”

“काय काय अनुभव घेतले तुम्ही. नशिब त्यावेळी कानफटीत बसली नाही.” श्रेया हसत म्हणाली.

“अग पण विधात्याने जर तुमच्या गालावर चपराकच लिहून ठेवली असेल तर ती कशी चुकेल?” मी हळूच पिल्लू सोडून दिले.

” म्हणजे ?”

“पुढे नितीनने त्यांच्याच चपराकी सव्याज खाल्ल्या.” मी नितीनकडे बघण्याचे टाळले.          

“कधी?” न उमगुन श्रेयाने विचारले.

“त्यानंतर दहा वर्षांनी जेव्हा कर्मधर्म संयोगाने तेच गृहस्थ त्याचे सासरे झाले, त्यानंतर…” मी वाक्य पूर्ण केले.

 आवाक झालेल्या श्रेयाचा हात अभावितपणे तोंडावर गेला आणि तिला तिचेही नाक बाकदार असल्याची जाणीव झाली!

 – समाप्त –

लेखक – श्री रविकिरण संत

संग्राहिका – सुश्री सुप्रिया केळकर

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares
image_print