Category: जीवनरंग

सौ. गौरी सुभाष गाडेकर  जीवनरंग  ☆ एकुलती -भाग चौथा ☆ सौ. गौरी सुभाष गाडेकर ☆ (पूर्वार्ध : कार्तिकने केतकीला दुसऱ्या लग्नाविषयी विचारलं . आता पुढे.....) " मला पुन्हा त्या लग्नाच्या सापळ्यात अडकायचं नाहीय." "एकटीच राहणार?" "आई -बाबा आहेत की सोबतीला." "आई-बाबा आहेतच म्हणा. पण मला वाटतं, आता त्यांचं वय झालंय. त्यात पुन्हा आपल्या डिव्होर्सचं ऐकल्यावर ते खचूनच जातील. त्याचा त्यांच्या तब्येतीवर परिणाम झाला, तर तू एकटी कितपत पुरी पडशील?" "पुष्करदादा, शीलूताई वगैरे आहेत की मदतीला." "त्यांनाही त्यांचे संसार आहेत ना. पुष्करदादांवर त्यांच्या आई-वडिलांची जबाबदारी आहे. शीलूताईंच्या घरी त्यांचे सासू-सासरे आहेत. कल्पना कर, तुझ्या गरजेच्या वेळी त्यांच्या घरच्या सिनियर सिटीझन्सचीही तब्येत ढासळली, तर इच्छा असूनही ते तुझ्या मदतीला येऊ शकणार नाहीत." केतकी विचारात पडली - बाबांना ऍडमिट करायचं कळल्यावर सगळीजणं धावत आली होती. पण आता डिस्चार्जनंतर ते तीन-चार दिवसांआड येऊन भेटून जायचे. म्हणजे त्या अर्थाने सगळी जबाबदारी आपल्यावरच होती. "एक लक्षात घे, केतकी. एकुलतं एकपण ही आतापर्यन्त तुझी स्ट्रेन्थ होती. आताच्या परिस्थितीत तो विकनेस झालाय." 'खरंय, कार्तिक म्हणतोय ते. आपण या दृष्टीने विचारच नव्हता केला.' केतकीला कार्तिकचं म्हणणं पटलं. "म्हणूनच मला वाटतं, तू एकटी...

सौ. गौरी सुभाष गाडेकर  जीवनरंग  ☆ एकुलती -भाग तिसरा ☆ सौ. गौरी सुभाष गाडेकर ☆ पूर्वार्ध :हॉस्पिटलमधून बाबांना केतकीच्या घरी न्यायचं ठरलं. आता पुढे.....) कार्तिक -केतकी कामापुरतंच बोलत होती. पण या आजारपणाच्या व्यापामुळे कोणाच्या ते लक्षातही आलं नाही. गेस्टरूममध्ये बाबा आणि त्यांचा रात्रीचा अटेंडंट निळू झोपत असल्यामुळे आई केतकीबरोबर बेडरूममध्ये झोपत होती आणि कार्तिक हॉलमध्ये सोफा-कम-बेडवर. आई मधूनमधून म्हणायची, "मी हॉलमध्ये झोपते " म्हणून.पण कार्तिक -केतकी दोघंही घायकुतीला आल्यासारखे एकसुरात "नको, नको "म्हणून ओरडायचे. वीकएंडला बराच वेळ तो घराबाहेरच असायचा. घरात असला, तर लॅपटॉप उघडून बसायचा. आईचं चाललेलं असायचं,"अगं,जरा त्याच्याकडे बघ.थोडा वेळ त्याच्याबरोबर घालव." एकदा तर चक्क त्याच्यासमोरच म्हणाली, " बाबा बरे आहेत. काशिनाथ आहे सोबतीला. तुम्ही दोघं बाहेर जा कुठेतरी. फिरायला, सिनेमाला." केतकीला 'नाही' म्हणायला संधीच नाही मिळाली. घरातून बाहेर पडल्यापासून घरी परत येईपर्यंत दोघात चकार शब्दाची देवघेव झाली नाही. केतकीला आठवलं, लग्नापूर्वी आणि नंतरही सुरुवातीच्या काळात केतकीची अखंड बडबड चालायची. कार्तिक कौतुकाने ऐकत असायचा. तिचा प्रत्येक शब्द झेलायचा तो तेव्हा. मग शनिवारी-रविवारी दोघांनी बाहेर पडायचं, हा नियमच करून टाकला आईने. यावेळी लॉन्ग ड्राइव्हला मुंबईबाहेर पडायचं, ठरवलं कार्तिकने. तसा ट्रॅफिक खूप होता,...

सौ. गौरी सुभाष गाडेकर  जीवनरंग  ☆ एकुलती -भाग पहिला ☆ सौ. गौरी सुभाष गाडेकर ☆ केतकीचं काय बिनसलं होतं, कोणास ठाऊक. सारखी भांडत असायची, भांडतच असायची कार्तिकबरोबर. पार डिव्होर्सपर्यंत पोहोचली होती मजल. आताही रात्री घरी पोहोचायला उशीर झाला, तेव्हा कार्तिक खूप दमला होता. जेवण्याचंही त्राण नव्हतं त्याच्यात. पण मग "तू बाहेरून खाऊन आला आहेस.घरात बनवलेलं वाया जातं....."वगैरे म्हणत केतकी भांडायला सुरुवात करणार, म्हणून तो जेवायला बसला. "तू जेवलीस?" तोंडातून शब्द निघाल्यावर त्याच्या लक्षात आलं की आपण घोडचूक केलीय. "मी तुझ्यासाठी थांबायचं सोडून दिलंय हल्ली. तू काय? मनात आलं, तर बाहेरूनच खाऊन येणार. बायको थांबली असेल जेवायची......" केतकीची बडबड चालूच होती. शेवटी असह्य झालं, तेव्हा कार्तिकचंही तोंड उघडलं, " पुरे आता. गप्प बस. दमून घरी यावं, तर...... " "मग यायचं ना वेळेवर. उशिरापर्यंत बाहेर वेळ काढत बसलं की....." " बाहेर वेळ कसला काढणार? ऑफिसमध्ये चिक्कार काम असतं. त्यामुळे थांबण्याशिवाय गत्यंतरच नसतं. " "मी घरबशी गृहिणी असल्यासारखं बोलू नकोस हं. सांगून ठेवते. मीही नोकरी करते....." "माहीत आहे तुझी नोकरी." "नीट बोल हं माझ्याशी. असलं ऐकायची सवय नाहीय मला." " हो, हो. कशी असणार? लाडावलेली मुलगी तू....

श्रीमती उज्ज्वला केळकर जीवनरंग  ☆ साप.... भाग ४ (भावानुवाद) – भगवान वैद्य `प्रखर' ☆ श्रीमती उज्ज्वला केळकर ☆ (मागील भागात आपण पाहीलं आई त्याला हलवून हलवून जागी करत होती. `बाहेर अजून थोडा अंधारच होता. तो उठला आणि तोंड धुवून खुळखुळून चुळा भरून खाटेवर बसला आणि रात्रीच स्वप्न आठवू लागला. आता पुढे -) `अरे, याला सोडायला जंगलात जाणार आहेस ना!' आईनं जशी आठवण करून दिली. `जातो ना आई! इथून दोन फर्लांगावर तर जंगल आहे.' `ते आहे रे! पण बिचारा रात्रभर मडक्यात बंद आहे. जितकी लवकर त्याला मुक्ती मिळेल, तेवढं बरं! `ठीक आहे. पण काय ग आई, सकाळची स्वप्न खरी ठरतात नं?' `हं! मीसुद्धा ऐकलं आहे तसं! पण बेटा, मी काही आजपर्यंत कुठलं असं स्वप्न पाहिलं नाही, की जे खरं झालं. झोपडीत रहाणार्‍यांची स्वप्नसुद्धा झोपडीछापच असतात नं?' `मी सकाळी सकाळी एक स्वप्न पाहीलं आई, पण ते झोपडीछाप नव्हतं!' `मग काय महालाचं स्वप्न बघितलंस तू?' `आता मी परत आलो, की तुला सगळं स्वप्नच सांगेन.' केर काढता काढता, रेवती आई आणि रमलूचा संवाद ऐकत एका कोपर्‍यात उभी होती. रमलूच्या तोंडून स्वप्नाबद्दल ऐकल्यावर तिचं तोंड हवेच्या झुळुकीमुळे फटकन...

श्रीमती उज्ज्वला केळकर जीवनरंग  ☆ साप.... भाग ३ (भावानुवाद) – भगवान वैद्य `प्रखर' ☆ श्रीमती उज्ज्वला केळकर ☆ ( मागील भगत आपण पहिलं - `तो काळ वेगळा होता रमलू. त्यावेळी शाळेत प्रवेश मिळण्यासाठी पैसे द्यावे लागत नव्हते. आता काळ बदललाय. प्रत्येक गोष्टीसाठी पैसे द्यावे लागतात. ठेव. तुझ्या कामी येतील.' आता इथून पुढे ) `नाही शेठजी! या कामाचं मी काही इनाम घेणार नाही. याएवजी मला पाच हजार रुपये अ‍ॅडव्हान्स द्या. मी दहा महिन्यात आपले पैसे परत करीन.' अ‍ॅडव्हान्सच हवा असेल, तर उद्या तुला पैसे मिळतील. मी मुनीमांना आत्ताच सांगतो. ... पण हे तुझ्या बहादुरीचं इनाम आहे. मला माहीत आहे, हे काम या पूर्वी तू कधीच केलं नाहीस. तुझ्या वडलांच्या निधनानंतर साप पकडणार्‍या  लोकांची कमतरता मोठ्या प्रमाणात जाणवायला लागलीय. या भागात हे काम करणारा आता कुणी राहिलाच नाही. हा आपला भाग म्हणजे जंगलचा हिस्साचआहे. इथे साप निघणरच. खरं तर आपण लोकच त्यांच्या क्षेत्रात येऊन वसलो आहोत. ... आज मला या गोष्टीचा आनंद होतोय, की वेळा-काळासाठी एक पठ्ठा तयार झाला. ' शेठजींनी रमलूची पाठ थोपटत म्हंटलं. `पण शेठजी या कामासाठी...

श्रीमती उज्ज्वला केळकर जीवनरंग  ☆ साप.... भाग २ (भावानुवाद) – भगवान वैद्य `प्रखर' ☆ श्रीमती उज्ज्वला केळकर ☆ (मागील भागात  आपण पहिलं - `नाग नाही, नागीण आहे. बहुतेक कात टाकणारे...त्यामुळेच तिची गती संथ झालीय. नाही तर आतापर्यंत सगळ्या वाड्यात फिरून आली असती. ' पहिल्या नोकराने विस्तृत माहिती दिली. आता इथून पुढे ) `मग तुम्ही लोकांनी तिला घेरून मारलं का नाही?' `अरे बाबा, हे लोक सापाला मारत नाहीत ना! त्यांच्याकडे तर नागदेवतेची पूजा केली जाते.' `मग तुम्ही लोक एवढ्या जाड जाड लाठ्या घेऊन का उभा राहिलाय?' रमलूनेविचारले. `शेठजीम्हणाले, त्यावर लक्ष ठेवा, नाही तर कुठे घुसेल, कुणासठाऊक!' `मग आता कुठे आहे?' `त्या कोपर्‍यात पुस्तकांच्या कपाटाखाली वेटोळं घालून बसलाय.' रमलूला आपल्या वडलांची आठवण झाली. साप पकडण्याचं चांगलंच कसब त्यांच्याकडे होतं. अनेकदा त्यांच्या`साप-पकड- अभियानात रमलूदेखील सहभागी व्हायचा. रमलूने डोळे मिटून भोळ्या शंकराचं स्मरण केलं. त्याचे वडील तसंच करायचे. मग म्हणाला, `एक मोठा माठ आणा आणि एक चांगलं मजबूत कापड. माठाच्या तोंडावर बांधण्यासाठी.... तुझा हा पंचासुद्धा चालेल.' त्याने एका नोकराच्या खांद्यावरचा पंचा घेऊन आपल्या गळ्याभोवती लपेटला. मगत्याने ४-५ फूट लांबीची काठी घेतली आणि तो खोलीत शिरला. त्याने...

श्रीमती उज्ज्वला केळकर जीवनरंग  ☆ साप.... भाग १ (भावानुवाद) – भगवान वैद्य `प्रखर' ☆ श्रीमती उज्ज्वला केळकर ☆ `रमलू...ए रमलू... ऊठ.  वाड्यातून  मुकादम  बोलवायला  आलाय. `झोपू दे ना आई! आज माझा सुट्टीचा दिवस आहे. सांग त्या मुकादमाला.' `अरे, तो म्हणतोय, वाड्यात साप निघालाय. म्हणून  शेठजींनी तुला बोलावलय. जा. मुकादमाच्या सायकलवर बसून जा.' `आज मी मुळीच जाणार नाही आई! काही का होईना तिकडे. यांना आम्ही  आमचा देव समजतो. पण या लोकांच्या दृष्टीने आमची  किंमत कौडीची. नोकरच आम्ही फक्त. साप निघू दे,  नाही तर आग लागू दे! आम्हाला काय त्याचं? रमलू उठून खाटल्यावर बसला. तो पुढेही भुणभुणत राहिला. `त्यांच्याकडे नोकरी करायला लागून दोन वर्षं झाली. आधी म्हणाले, ऑफीसमध्ये काम करावं लागेल. पण आता शेतात-मळ्यात मजूरी, ट्रॅक्टरवर हमाली, त्यांच्या मुला-बाळांचं हागणं-मुतणं सगळं करवून घेतात. बारा तास करा... नाही तर वीस तास करा. कधी पाच रुपये स्वतंत्र फेकणार नाहीत. ते तर झालंच, यांची सायकल पंक्चर झाली तरी पंक्चर दुरुस्तीचे पैसे पगारातून कापून घेणार. मोठे शेठ म्हणवतात स्साले....! `असं नाही बोलायचं बेटा, कसं का असेना, ते आपले अन्नदाते आहेत. जा. मुकादम उभा आहे...

जीवनरंग ☆ वयोवृद्ध वटवृक्ष ☆ संग्रहिका – सुश्री आनंदी केळकर ☆  सकाळचे साडेआठ वाजले होते. मोबाईल चाळत बसलो होतो.फेसबुकवर कोणाचे वाढदिवस आहेत का ते पाहून मेसेज करत होतो. बायकोला ऑफिसला जायचे होते, त्यामुळे तिची आवरा- आवर चालू होती.आई किचनमध्ये नाश्ता बनवत होती. अण्णा (माझे वडील) आणि रेवती (माझी सहा वर्षांची मुलगी) सकाळी सकाळी फिरायला सोसायटीच्या बागेमध्ये गेले होते. "अरे आनंदा आंघोळ करून घे- पाणी तापलंय "  असा आईचा आवाज आला. तसा मी बोललो “ हो आलो पाच मिनिटात.”   "काय मेलं त्या मोबाईल मध्ये असतं-- दिवसभर मोबाईल हातात धरून बसलेला असतो, " आईची बडबड चालू होती.  तेवढ्यात बाहेर रेवतीचा आवाज आला, " पप्पा अण्णांनी बघा तिथं पडलेले आंबे उचलून आणलेत " हे ऐकताच माझ्या कपाळावर आठ्या पडल्या. दोन महिन्यांपूर्वीच मी स्वतःच्या फ्लॅटवर राहायला आलो होतो. त्याआधी अण्णा आणि आई गावी राहत होते. मी, रेवती आणि माझी बायको इथे पुण्यातच भाड्याच्या फ्लॅटमध्ये राहत होतो. रेवतीने बाहेरून बेल दाबली आणि मी पटकन उठून दरवाजा उघडला. अण्णा आणि रेवती आत आले आणि दरवाजा लावून घेतला. मी अण्णांकडे वळलो. अण्णांनी पंधरा ते वीस...

सौ राधिका भांडारकर  जीवनरंग  ☆ एका रेषेच्या पलिकडे..भाग 5 ☆ सौ राधिका भांडारकर ☆ सकाळी घरी आल्यापासून आक्का कधी नव्हे त्या शांत होत्या. चहा नाश्ता नकोच म्हणाल्या. आंघोळ करुन रोजच्याप्रमाणे मंदीरातही गेल्या नाहीत. घरातच खिडकीजवळ बसून होत्या. खिडकीच्या एका कोपर्‍यात चिमणी ये जा करत होती. चोचीत बारीक बारीक काड्या घेऊन येत होती.घरटं बांधत होती. एरव्ही आक्का म्हणाल्या असत्या "काय कचरा करुन ठेवलाय... या चिमण्यांनी.."पण या क्षणी मात्र त्या घरट्याकडे एकटक पाहत होत्या.. सुनबाईला थोडं विचीत्र वाटलं. त्यांच्या कडवट बोलण्यानं ती दुखावयाची पण आक्कांचं शांत बसणंही तिला मानवत नव्हतं... "आक्का नाना बरे आहेत ना?" "छाssन आहेत..." "तुम्हाला बरं नाही का..?" "मला काय झालंय्... चांगली आहे मी..?" संवाद लांबतच नव्हता... "तुम्ही गावी जाऊन येणार होतात ना...?" "कां ग बाई कंटाळा आला का तुला सासुचा? तुम्हाला स्वातंत्त्र्य हवं... चार माणसं आलेली खपायची नाहीत.. आणि आम्ही का नेहमी येतो? आता देवानंच हा प्रसंग आणलाय् .. कोण काय करणार...?" आक्का आता ठीक रेषेवर आल्या. "कांग सुनबाई .. नाना आता असेच राहणार का? काल विठाबाई आल्या होत्या. त्यांच्या नात्यांतले कुणी, गेली तीन वर्ष झोपूनच आहेत म्हणे... हळुहळु त्यांचे एकेक अवयव निकामी होणार...

सौ राधिका भांडारकर  जीवनरंग  ☆ एका रेषेच्या पलिकडे..भाग 4 ☆ सौ राधिका भांडारकर ☆ त्या दिवशी नानांच्या दूरच्या नात्यातील कुणी विमलताई आल्या होत्या.त्यांना आक्का सांगत होत्या, "इथं सगळं चांगलं चाललंय् नानांचं..पावलोपावली काळजी घेणारी माझी सून आहे.ती काहीच कमी पडू देत नाही.कामाचा ऊरक तरी केव्हढा आहे तिला. घरातलं,नोकरी, मुलींचे अभ्यास.. सगळं सांभाळून शिवाय आमचंही आनंदाने करते... पण आक्का घरी आल्या आणि एकच रट लावली. "तुम्ही सगळे नानांसाठी एव्हढे खपता.त्यांच्या सुखासाठी झटता. पैसा आहे ना त्यांच्याजवळ...आम्हाला बरं बाई कधी दुखणंच येत नाही..." नानांच्या शेजारच्या रुममधे एक आक्कांच्याच वयाची बाई आजारी होती.तिला डॉक्टरांनी तीन अठवडे पूर्ण विश्रांती घ्यायला सांगितले होते...बाईला मुलंबाळं नसावीत. तिचा नवराच रात्रंदिवस तिच्या ऊशापायथ्याशी असे.खूप प्रेमाने काळजीने करायचे ते...कुणी एक व्यक्ती त्यांचा डबा घेऊन येई... त्यांना भेटायला येणारी ती एकमेव व्यक्ती होती.. एक दिवस आक्का सहज त्यांच्या खोलीत डोकावल्या, तेव्हां ते गृहस्थ हळुवारपणे पत्नीच्या केसांची गुंत सोडवत होते.. मग सकाळपासून आक्कांच्या डोक्यात तोच विषय घोळत होता. "ती बाई किती भाग्यवान!! पहा..नवरा कशी सेवा करतोय् " सुनेला वाटायचं, आक्का अशा का कातावलेल्या असतात. त्यांना काय कमी पडतं..?? त्यादिवशी सून स्वत: नानांना सुप...