Tag: #मराठी-कथा

जीवनरंग  ☆ टीप – अज्ञात ☆ प्रस्तुती - श्री लक्ष्मण धरत ☆ कितीही मोठे व्हा, मित्राला कधी विसरू नका... टेबलवर ऑर्डर घेऊन आलेला सुखदेव टेबलावरची माणसे बघून हबकून गेला... तब्बल २५ वर्षानंतर तो हे चेहरे पुन्हा बघत होता. कदाचित त्या चौघांनी त्याला ओळखले नव्हते किंवा ओळख दाखवत नव्हते... चौघापैकी दोघेजण मोबाईल मध्ये व्यस्त होते. आणि दुसरे दोघे लॅपटॉपमध्ये. कदाचित आत्ताच झालेल्या ‘deal’ ची आकडेमोड चालली होती... शाळेतील मित्र खूप पुढे निघून गेले होते. तो स्वतः मात्र कॉलेज पर्यंतसुद्धा पोहचू शकला नव्हता... नंतर दोन-तीन वेळा तो त्यांच्या टेबलवर गेला, पण सुखदेवने स्वतःची ओळख लपवून पदार्थ वाढले... चारी बिझनेसमन मित्र जेवण संपवून निघून गेले. ‘आता परत कधी इकडे न आले तर बरं’, असा विचार त्याच्या मनात आला. स्वतःच्या सध्याच्या परिस्थितीमुळे ( वेटर असल्यामुळे) शाळेतील मित्रांना ओळख सुद्धा दाखवता आली नाही म्हणून सुखदेवला फार वाईट वाटले. “सुखदेव, टेबल साफ कर.’ ‘तीन हजारचे बिल केले पण एक पैसा टीप म्हणून ठेवला नाही साल्यानी...” मॅनेजर वैतागून बोलला... टेबल साफ करता करता सुखदेवने टेबलावर पडलेला पेपर नॅपकिन उचलला. त्या चार बिझनेसमेननी पेनानी कदाचित त्या नॅपकिनवर पण आकडेमोड केली...

सुश्री मंजुषा सुनीत मुळे जीवनरंग  ☆ भिकारी (भावानुवाद) – भगवान वैद्य `प्रखर’ ☆ सुश्री मंजुषा सुनीत मुळे  ☆ त्याचं निधन झालंय. आत्ताच मी त्याच्या अंत्ययात्रेहून परत येतोय. त्यासाठी आलेले इतर लोक सांगत होते की, तो बऱ्याच दिवसांपासून आजारी होता. पण त्याने कुठलेच औषधोपचार केले नव्हते. कोणीतरी सांगत होतं की तो अतिशय घाणेरड्या घरात राहत होता. एकजण म्हणत होता की कुपोषणामुळे त्याचा मृत्यू झाला. त्यावर दुसरा एकजण म्हणाला की, तो रोज दोन वेळा पोटभर जेवला असता तर आणखी काही दिवस नक्की जगू शकला असता. काही दिवसांपूर्वी जेव्हा तो मला भेटला होता, तेव्हा माझ्याशी अगदी मनमोकळेपणाने बोलला होता. कदाचित मी असा एकटाच माणूस असेन ज्याच्याशी तो इतक्या आपलेपणाने बोलला असेल. त्याच्याकडे काही लाख रुपयांची रोख रक्कम असल्याचे त्याने मला सांगितले होते. या एका शहरात त्याचे सहा फ्लॅट आहेत. त्यादिवशी आम्ही बोलत असतांना आतून कुणीतरी त्याला हाक मारली, म्हणून तो आत गेला. मी मग उगीचच त्याच्या घरात इकडेतिकडे पहात बसलो होतो. तेव्हा माझ्या लक्षात आलं की मी ज्या खुर्चीवर बसलो होतो, ती खुर्ची अगदी मोडकळीला आलेली...

 जीवनरंग  ☆ EQ,  दूधवाला आणि फ्री पिझ्झा...भाग -2 ☆ योगिया ☆ EQ (Emotional Quotient), दूधवाला आणि फ्री पिझ्झा पिझ्झा खाताना आजोबा आम्हाला सांगत होते कि "आज तुमची आजी असती ना तर तिने त्याला आज ठेवूनच घेतला असता. फार जीव लावायची सगळ्यांना." फार इमोशनल झाले होते आजोबा. सांगत होते कि "त्यांच्याकडे एक अप्पा दूध घालायला यायचे. जवळच्या गावातून पहाटे ५.३० - ६.०० ला निघायचे. बरोबर ७. २० ते ७. ३० च्या दरम्यान आमच्याकडे यायचे. कित्त्येक वर्षे येत होते. कधी खाडा नाही. आजारपण नाही. ऊन -पाऊस नाही. वेळ ठरलेली. एकदा मात्र त्यांना यायला उशीर झाला ८.३० वाजले. तुझ्या आजीची चलबिचल सुरु. कशात तिचं लक्ष लागेना. सारखा एकच घोष "अप्पाला कधी उशीर होत नाही आज काय झालं?" ९ वाजले. मग तिने दारामागे अप्पासाठी भांड पालथं घातलं (पूर्वी अशी पद्धत होती कि कोणाला उशीर झाला, आपण कोणाची वाट पहात असू तर त्याच्या नावाने दारामागे भांड पालथं घालायचं). १० वाजत आले. मला ऑफिस ला जायचे होते. मला म्हणाली अप्पा आल्याशिवाय ऑफिस ला जायचं  नाही. जा त्याला बघून या....

 जीवनरंग  ☆ EQ, दूधवाला आणि फ्री पिझ्झा...भाग -1 ☆ योगिया ☆ EQ (Emotional Quotient), दूधवाला आणि फ्री पिझ्झा परवाचीच गोष्ट. आम्ही दोघे एका लेक्चर ला जायचे होतो. "“How to improve the EQ (Emotional Quotient) of your child”. महत्वाचा विषय होता. विशेषतः घरात २ टिनेजर्स असताना तर नक्कीच. आमची गडबड असल्यामुळे 'चान्स पे डान्स'. दोघांनी मिळून आमच्याकडून पिझ्झा ऑर्डर करून घेतला होता. 'डिलिव्हरी इन हाफ ऍन अवर ऑर १ लार्ज पिझ्झा फ्री' अशी काहीतरी स्कीम होती'. ६ वाजेपर्यंत पिझ्झा येणे येणे अपेक्षित होते.  ५.५५ झाले तशी दोघांची घालमेल सुरु झाली. आणि मनोमन प्रार्थना कि अजून ७ मिनिटाने येवू दे म्हणजे एक लार्ज पिझ्झा फ्री मिळेल. खरं तर आम्ही जेव्हा जेव्हा पिझ्झा ऑर्डर करतो तेव्हा नेहमी थोडा जास्तीचा असतोच कारण तास -दोन तासाने १-२ स्लाईस ची भूक लागतेच. तरीपण आमचीच मुलं, त्यामुळे काही फ्री म्हंटलं कि मोह होतोच , सोडवत नाही. ६.०५ झाले आणि चिडचिड सुरु झाली. ६.१५ झाले तरी पिझ्झाचा पत्ता नाही. नुसता त्रागा. बाबा आपण डॉमिनोज ला 'सू' करूया, छोटे चिरंजीव म्हणाले.  आई...

सौ राधिका भांडारकर  जीवनरंग  ☆ काना मात्रा वेलांटी….भाग - 3 ☆ सौ राधिका भांडारकर ☆ (सुरुचीसाठी आदर्श निबंध  लिहायला हवा.असे मी ठरवते आता पुढे..) सुरुचीच्या आणि माझ्या वयातलं अंतर! ती उमलणारी बालिका आणि माझे पक्व मन.खऱ्या खोट्यातून गेलेली मी. जागोजाग धुक्कळ पसरलेले. पण तरीही मला हे अंतर पार करून तिच्या लेव्हल पर्यंत जायला हवेच. ऑफिसातला हाही दिवस माझा नेहमी प्रमाणे गेला. कामात गुंतलेला.मिलवानीची  चार्जशीट तयार झाली. रमीला काटदरे येऊन गेली. वाटत होती तेवढी ती लेचीपेची नव्हती. चांगली संतुलित आणि कणखर दिसली. लंच टाईम जरा हलकाफुलका रिकामा गेला. सुरेंद्र पांडे भविष्य पहायचा. तो सहज म्हणाला " मॅडम आज मी तुमचा हात पाहतो." तशी स्टाफशी   माझी रिलेशन्स खेळीमेळीची आहेत. कधी कामापुरते वाद-विवाद होतात. वातावरण उष्ण आणि गढूळ होते. पण पुन्हा उडालेला धुरळा जमिनीवर बसतो आणि हवा मोकळी स्तब्ध शांत होते. सुरेंद्र ला मी हात दाखवला. " हं बघा. त्यांनी माझा हात उलटासुलटा करून पाहिला. सांगितलं मात्र काहीच नाही. शेवटी मीच कंटाळून म्हणाले, " अरे! काहीतरी सांग. वाईट असलं तरी चालेल मला." " मॅडम तुम्ही फार चांगल्या आहात!पण तुम्हाला चंद्रबळ कमी आहे. त्यामुळे मानसिक सौख्य कमी. तुम्ही...

श्री गौतम रामराव कांबळे  विविधा  ☆नवा काळ आणि समस्या ☆ श्री गौतम रामराव कांबळे ☆ साधारण चाळीसेक वर्षापूर्वीची गोष्ट असावी. आजही स्मरणात घर करून बसली आहे. मी चौथीला असेन त्यावेळी. वडीलांच्या कडक शिस्तीत वाढत होतो. त्यांचे काही नियमही होते. त्यापैकी एक म्हणजे, घर व गल्लीचा परिसर सोडून खेळायला लांब जायचे नाही. आमच्या खेडेगावात  बहुतेक सगळ्या पालकांचा या बाबतीत नियम सारखाच. आमचे घर गावाच्या दक्षिण टोकाला. एकदा असाच मी शाळेतील मित्रांच्या नादाने गावाच्या उत्तरेकडील गल्लीत खेळायला गेलो होतो. चांगलाच रमलो होतो.  त्या गल्लीतील एका ज्येष्ठ माणसाने मला पाहिले. मी या गल्लीत नवीन आहे हे त्यांनी ओळखले. मला त्यांनी हटकले. जवळ बोलावून म्हणाले, "कुणाचा रं तू?" मी वडीलांचे नाव सांगितले. "मग इकडं कसा आलायस?" मी गप्प. "तुज्या 'बा'ला म्हाईत हाय का?" बापाचं नाव काढल्यावर पोटात गोळा आला. मी काही न बोलता नकारार्थी मान हलवली. "चाटदिशी घरला जायाचं. न्हायतर मार खाशील. तुजा बा इचारू दे. मग त्येला पण सांगतो." ते अधिकारवाणीने बोलले. मागं न बघता नीट घर गाठलं. पण मनात भीती होती. वडीलांना समजलं तर काय खरं नव्हतं. कशानं हाणतील याचा नेम नव्हता. वडील संध्याकाळी शेतातून आले. मूड...

सौ राधिका भांडारकर  जीवनरंग  ☆ काना मात्रा वेलांटी….भाग - 2 ☆ सौ राधिका भांडारकर ☆ (ताराला मी मदत करु शकले नाही. ती गेली. आता  पुढे) आज एकदम आठवण झाली. मधूनच सुरुचीच्या निबंधाचा विषय डोक्यात घोळत होता., मी कोण होणार?, एखादी समाजसेविका? डोळ्यासमोर एक चित्र आलं. ब्रिज खालची वस्ती. जवळ जवळ असलेल्या अनेक पत्र्याच्या झोपड्या. ओला चिखल .कचऱ्याचे ढीग. घणघणणाऱ्या माशा. वाहणारे नळ. उघडी नागडी पोरं. शेंबडी मळकट.. दारू पिऊन खाटेवर लोळणारी सुस्त माणसं. आणि फाटक्या लुगड्या खाली स्तन्य करणाऱ्या, विटलेल्या बायका.काही सरकारी वर्दी घातलेली, चष्मा लावलेली माणसं, एका झोपडी जवळ फुटकळ सामान बाहेर काढत आहेत. हातात स्टॅम्प पेपर. कोणीतरी तारा चा डावा हात उचलला. इंक पॅडवर अंगठा दाबला आणि ठसा घेतला. रडणारी तारा, तिला बिलगलेली तिची मुलं, झोपडीजवळ सारी गर्दी जमलेली, अगदी एखाद्या हिंदी पिक्चर मधला सीन. आणि इतक्यात… श्रीदेवी किंवा  जयाप्रदा गर्दीतुन वाट काढत आली. " ठहरो! ही बघा कोर्टाची ऑर्डर. थांबवा हे सारे. तिचं घर तिला परत द्या. दूर व्हा सा!रे या घरावर फक्त तिचाच हक्क आहे. मग ती तारा जवळ गेली. तिच्या पाठीवर...

सौ राधिका भांडारकर  जीवनरंग  ☆ काना मात्रा वेलांटी….भाग - 1 ☆ सौ राधिका भांडारकर ☆ तीन दिवस झाले. सुरुची रोज सांगते, "मम्मी मला निबंध लिहून दे! विषय आहे "मी कोण  होणार?" मी तिला रोज, आज नक्की सांगेन हं असं आश्वासन देते आणि कामाच्या पसाऱ्या पुढे मला तिचा निबंध लिहून देणं काही जमत नाहीय. " मम्मी आजचा लास्ट डे आहे.  उद्या मिस बुक्स चेक करणार आहेत .मला इन कम्प्लीट रिमार्क नकोय. देशील ना लिहून? मराठीतून लिहाचं आहे म्हणून तुला मस्का नाहीतर मीच लिहिलं असतं .मला पटापट मराठी शब्द आठवत नाही." तुझं मराठी इतकं काही वाईट नाही. तू लिहून तर बघ. मी दुरुस्त करून देईन. "ते काही नाही. तू टाळतेस हं मम्मी.तुला निबंध सांगायलाच हवा. मागच्या वेळेस मिसने माझा निबंध वर्गात वाचून दाखवला होता." "छान! म्हणजे मी लिहायचा आणि शाबासकी तुला!" "  बरं. संध्याकाळी घरी आल्यावरआधी तुझा निबंध. मी कोण होणार. बस?" " प्रॉमिस ?" "प्रॉमिस." तेवढ्यात सुरूची ची रिक्षा आली. मी तिला टाटा करून घरात वळले. सुरुची शाळेत गेली. मी कोण होणार? थोडा विचार करायला हवा. घड्याळात ठोके पडले. आणि विचार बदलले. सात ते दहा....

 जीवनरंग  ☆ ॠणानुबंध....भाग 2 ☆ सुश्री स्वप्ना अभिजीत मुळे (मायी) ☆  (काकूंनी मात्र तोंडात बेसनाचा लाडू घातला आणि केसांवरून हात फिरवत माझी दृष्ट काढत म्हणाल्या.. "खूप खूप मोठा हो..") –इथून पुढे —- काकांनी परत दरडावून हाक मारली आणि वेगळ्याच इर्षेने मला इस्त्री करायला बसवलं. मी घाबरत इस्त्री करायला लागलो, कारण हे श्रीमंताचं इस्त्री प्रकरण मला येत नव्हतं. आजोबांनी मला उशीखालची इस्त्री शिकवली होती. शर्ट उशीखाली घडी घालून ठेवला की सकाळी इस्त्री होतो... पण ही देशमुख इस्त्री चांगली जड होती. भीतभीत फिरवायला लागलो. दोन पाच कपडे मस्त जमले, पण शेवटच्या कपड्याला गडबड झाली. काकूंची साडी जळाली. मन घाबरं घुबरं झालं. तो जळका भाग घडीत लपवला. थरथरत्या हातांनी त्या घड्या नीट ठेवल्या‌. सगळ्यात खाली ती साडी घातली. त्यादिवशी न जेवताच तिथून पोबारा केला. दोन दिवस हृदयाची धडधड थांबली नव्हती. डोळ्यासमोर ती साडी आणि देशमुख काका फिरायला लागले.. तिसऱ्या दिवशी निरोप आलाच... 'काकूंनी बोलावलंय.. जावं तर लागणार. आजचं मरण उद्यावर किती दिवस ढकलणार' या विचाराने गेलो.. मनात निश्चय केला 'फारच रागावले तर जेवण बंद करून येऊ'.. दबकत घरात शिरलो...

 जीवनरंग  ☆ ॠणानुबंध....भाग 1 ☆ सुश्री स्वप्ना अभिजीत मुळे (मायी) ☆  "थोडी भारी दाखवा ना दोन हजारच्या पुढे पण चालेल, आणि गडद चॉकलेटी रंग दाखवा प्लिज.." ह्या महेशच्या म्हणण्यावर "बरं" म्हणत पसरवलेल्या साड्या दोन्ही हातांनी उचलत तो दुकानातला नोकर निघून गेला तेंव्हा असावरीने न राहवून महेशला मांडीला चिमटा काढत खुणावलं आणि हातानेच 'काय' असं विचारलं,.. महेश म्हणाला, "बोलू या नंतर, साड्या बघ आधी.." ती नाक मुरडत म्हणाली, "मला चॉकलेटी साडी नको." त्यावर महेश हसत म्हणाला, "तुला नाही गं..?" आसावरीने परत डोळे मोठे करत "मग, दोन्ही ताईंना तर नाहीच आवडत हा रंग.." त्यावर महेश म्हणाला, "त्यांना पण नाही.. देशमुख काकूच्या मुलीचं लग्न ठरलंय ना.."  त्याच्या ह्या वाक्यावर आसावरी जोरात ओरडली, "काय ? देशमुख काकूंना दोन हजाराची साडी..?" तिचं ओरडणं एवढं जोरात होतं की काउंटरवरचा मालक आणि आजूबाजूचे गिऱ्हाईक सगळे वळून बघत होते हिच्याकडे, अगदी समोरच्या पिलरमध्ये आरसा होता मोठा, त्यातही बऱ्याच माना हिच्या दिशेने वळाल्या. तिला ते जाणवलं. ती जराशी चपापली आणि खर्ज्यात आवाज लावत म्हणाली, "अरे पोळ्यावाली आहे ती आपली.. तिला कशाला एवढी महाग साडी..? घरात आहेरात आलेल्या पन्नास साड्या आहेत,...