मराठी साहित्य – वाचताना वेचलेले ☆ माहेरपण… – कवी :सौ. वैष्णवी कुलकर्णी ☆ प्रस्तुती – सौ. सुचिता पंडित ☆

? वाचताना वेचलेले ?

☆ माहेरपण… – कवी :सौ. वैष्णवी कुलकर्णी ☆ प्रस्तुती – सौ. सुचिता पंडित

स्वर्गाची तुमच्या महती

आम्हाला नका सांगू देवा,

भोगून पहा माहेरपण

नक्कीच कराल आमचा हेवा.

 

मनसोक्त काढलेली झोप आणि

तिच्या हातचा गरम चहा,

सुख म्हणजे काय असतं हो ?

देवा एकदा अनुभवून पहा.

 

नेलेल्या एका बॅगेच्या

परतताना चार होतात,

तिच्या हातचे अनेक जिन्नस

अलगद त्यात स्वार होतात.

 

नेऊन पहा तिच्या हातच्या

पापड-लोणचे, मुरांबे-चटण्या,

सगळे मिळून स्वर्गात

कराल त्यांच्या वाटण्या.

 

शाल तिच्या मायेची

एकदा पहा पांघरून,

अप्रूप आपल्याच निर्मितीचं

पाहून जाल गांगरून.

 

लाख सांगा देवा हा

तुमच्या मायेचा खेळ,

तिच्या मायेच्या ओलाव्याचा

बघा लागतो का मेळ ?

 

फिरू द्या, तिचा कापरा हात

एकदा तुमच्या पाठीवरून,

मायापती देवा तुम्ही !

तुम्हीही जाल गहिवरून.

 

आई नावाचं हे रसायन

कसं काय तयार केलंत ?

लेकरासाठीच जणू जगते

सगळे आघात झेलत.

 

भोगून पहा देवा एकदा

माहेरपणाचा थाटमाट,

पैज लावून सांगते

विसराल वैकुंठाची वाट.

 

माहेरपण हा केवळ

शब्द नाही पोकळ,

अनुभूतीच्या प्रांतातलं

ते कल्पतरूचं फळ.

 

डोळ्यात प्राण आणून

वाट बघणारी आई,

लेकीसाठी ह्या शिवाय

दुसरा कोणताच स्वर्ग नाही.

 

कवयित्री :सौ. वैष्णवी कुलकर्णी

प्रस्तुती : सौ. सुचिता पंडित

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ.उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ.मंजुषा मुळे/सौ.गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – वाचताना वेचलेले ☆ “की जरा बरं वाटतं…” – लेखक : अज्ञात ☆ प्रस्तुती – श्री कमलाकर नाईक ☆

श्री कमलाकर नाईक

📖 वाचताना वेचलेले  📖

☆ “की जरा बरं वाटतं…” – लेखक : अज्ञात ☆ प्रस्तुती – श्री कमलाकर नाईक ☆

जाताना बरोबर काही नेणार नाही!

हे जरी सत्य असलं तरी…

खात्यावर बऱ्यापैकी शिल्लक असली की जरा बरं वाटतं!

 

वाटेत कुणी दीनदुबळा, असहाय दिसला की… चार नाणी खिशात असली की ती त्याच्या हातावर टेकवताना जरा बरं वाटतं!

 

हॉटेलिंगची हौस फिटली असली तरी….

मित्र भेटला तर त्याच्याबरोबर गप्पा मारायला हॉटेलात बसण्याइतपत चार पैसे केव्हाही जवळ असले की जरा बरं वाटतं!

 

कपडालत्ता, दागदागिने नकोसे वाटू लागले तरी… मुलाबाळांसाठी, नातवंडांसाठी मनाजोगा खर्च करण्याइतकी ऐपत असली की जरा बरं वाटतं!

 

बरोबर काही न्यायचं नसलं तरी….

शेवटपर्यंत हातात चार पैसे खुळखुळत असले की, जरा बरं वाटतं!

 

“साठी पार केलीत? अजिबात वाटत नाही!” असं कुणी म्हटलं की जरा बरं वाटतं!

 

मित्रांसोबत रात्रभर पार्टी केली तरी…

घरी कुणी तरी आपली वाट पाहतंय हे जाणवलं की, जरा बरं वाटतं!

 

जाताना बरोबर काहीच जाणार नाही, हे माहीत असलं तरी…

आहे तोपर्यंत जे जे शक्य, ते उपभोगून घेतलं की, जरा बरं वाटतं!

 

पुढे दवा, डॉक्टर काय वाढून ठेवलंय माहीत नाही, तरी…

दोन चार एफडी, एखादी पॉलिसी असली की, जरा बरं वाटतं!

 

साठीनंतरही आपण मुलाबाळांना भार नाही, माझं मला पुरेसं आहे, असं म्हणण्याइतपत पुंजी गाठीशी असली की, जरा बरं वाटतं!

 

मी मेल्यावर मला काय करायचंय असं म्हटलं तरी…

जाताना दुसऱ्यासाठी काही शिल्लक ठेवून गेलं की, जाताना जरा बरं वाटतं!

 

गरजेपुरता संचय कर हे तत्त्वज्ञान ऐकायला बरं वाटलं तरी…

भविष्यात कशाकशाची गरज पडेल, हे सांगता येत नाही!

म्हणून…..

सगळं काही इथंच रहाणार,

जाताना काही आपल्याबरोबर नेता येणार नाही, हे जरी खरं असलं तरी…

अंगात ऊब आहे तोपर्यंत खिशालाही ऊब असली की,

जरा बरं वाटतं! जरा बरं वाटतं!

 

लेखक:अज्ञात

संग्राहक – श्री कमलाकर  नाईक

फोन नं  9702923636

≈ संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर ≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – वाचताना वेचलेले ☆ टिंकूकाका आणि काकू – लेखक : डॉ. श्यामराव महाजन ☆ प्रस्तुती – श्रीमती प्रफुल्ला शेणॉय ☆

? वाचताना वेचलेले ?

☆ टिंकूकाका आणि काकू – लेखक : डॉ. श्यामराव महाजन ☆ प्रस्तुती – श्रीमती प्रफुल्ला शेणॉय

“बाहेर घाटपांडे आले आहेत,” कंपाउंडरने वर्दी दिली.

घाटपांडे म्हणजे शेजारच्या बिल्डिंगमधलं वृद्ध कपल.

गेली 10-12वर्षे त्यांची दोन्ही मुलं आपल्या बायकामुलांसह अमेरिकेत राहतात.

इथे प्रशस्त घरी म्हातारा म्हातारी दोघेच. अधूनमधून दोघेही तिकडे जाऊन येतात, Skype वर रोज गप्पाही होतात.

पण म्हाता-यांचा जीव मुलांना मिठीत घेण्यासाठी, नातवंडांना मांडीवर घेऊन चिऊकाऊचे घास भरवण्यासाठी तहानलेला असतो.

मग डोकेदुखी, चिडचिड, छातीत धडधड, चक्कर असे नसलेले आजार घेऊन दवाखान्यात यांची नियमाने भेट असते.

पण दोन तीन महिन्यात त्यांची फेरी झाली नव्हती. दार उघडून दोघेही आत आले अन् मी तोंड वासून पाहतच राहिलो. अंगभर पदर घेऊन चापूनचोपून साडी नेसण्या-या काकू आज चक्क ट्रँकपँट आणि टी शर्ट मधे! काकाही तसेच.

“तोंड मिटा डॉक्टर, मी तुमची घाटपांडे काकूच आहे. डायरेक्ट जॉगिंग करून येतोय म्हणून हा ड्रेस.”

“वा! व्यायाम सुरू केला वाटतं ? “

गेले कितीतरी दिवस ‘Morning walk ला जात जा, नाना नानी पार्क मध्ये जा’, म्हणून मी यांच्या मागे लागलो होतो आता यांनी मनावर घेतलेलं दिसतंय. दोघांच्याही चेह-यावर, डोळ्यांमधे तजेला दिसत होता. फरक निश्चित होता.

“नाना नानी पार्क चांगलंच मानवलेलं दिसतंय तुम्हाला.” मी म्हटलं

“कसलं नाना नानी पार्क? जेमतेम आठ दिवस गेलो आम्ही तिथं. आता शेजारच्या मैदानात जातो आम्ही morning walk साठी.

तिथेच हा ‘टिंकू’ धडपडला. पायाला खरचटलंय थोडं , काही injection वगैरे लागतंय का बघा जरा.”

“कुठे आहे टिंकू?” मी विचारलं.

कुणीतरी गुदगुल्या करीत असल्यासारखे घाटपांडे हसायला लागले.

“आजकाल ही मला टिंकू च म्हणते. माझं शाळेपासूनचं टोपणनाव! “

या वेळी माझे वासलेले तोंड बंद करायला मला बरेच परिश्रम पडले. त्र्यंबकराव घाटपांडेंना काकूनी कधी नावानेसुद्धा हाक मारली नसेल अन् आज एकदम टिंकू?

“याला गेली चाळीस वर्षे मी अहो, अहो ऐकलंत का? म्हणून हाक मारायची. याचचं उत्तर एकतर गुरकावणं किंवा खेकसणं ! वाघ म्हणाले तरी खातो, वाघोबा म्हणाले तरी खातो. मग सरळ एक दिवस याला टिंकू म्हणायला लागले.”

“मलाही मस्त वाटतं , पुन्हा शाळेत गेल्या सारखं! “

काकांच्या जखमेवर मलमपट्टी करता करता मी विचारलं “पण नाना नानी पार्क का बंद केलंत? “

“वाटलं होतं, तिथे सारे समवयस्क भेटतील, छान गप्पागोष्टी, हास्यविनोद, आध्यात्मिक चर्चा होतील. पण कसचं काय! माझं दुःख तुझ्यापेक्षा कसं जास्त आहे, हे सांगण्याची चढाओढ असते तिथे. आपली दुःख कुरवाळत बसण्यातच त्यांना आनंद असतो. तिथून निघाल्यावर जास्तीच depress झाल्यासारखं वाटायचं.. “

“हो ना, “काकू म्हणाल्या, “म्हणून एक दिवस तिकडे जायचं बंद केलं . संध्याकाळी हे जॉगिंगचे कपडे आणले आणि सकाळपासून शेजारच्या मैदानात जायला लागलो morning walk साठी. तिथे तरुणाईचा नुसता बगिचा फुललेला असतो. सुरवातीला साडीऐवजी हा ड्रेस घालायला जरा अवघड वाटलं , पण आता सवय झाली. “

“आणि तिथं फिरण्यात, त्या पोरांशी गप्पा मारण्यात 2-3तास कसे गेले कळतच नाही. “

तरुण पोरांशी 2-3तास गप्पा! हे जरा आश्चर्यकारकच वाटलं. घरोघरी तरुण पोरं वृद्धांशी कशी वागतात, बोलतात हे मी पाहतोच आहे.     म्हाता-यांजवळ बसून गप्पा मारायला कुणाकडे वेळही नसतो आणि कुणी उत्सुकही नसतो.

“पण ती पोरं बरी गप्पा मारतात तुमच्याशी? “

“अहो हा मोबाईल! “

“म्हणजे? “

“हा स्मार्ट फोन म्हणजे आजकाल प्रत्येकाचा जिवाभावाचा अन् आवडता दोस्त आहे. आणि आमच्याकडे तर मुलांनी पाठवलेला latest फोन आहे. आम्हाला येतं तरी गेल्या दोन महिन्यांत 15-20जणांकडून selfie काढायला, what’s app वर मेसेज पाठवायला शिकलो आम्ही. मग ती पोरंही उत्साहाने मदत करतात. त्यातूनच ओळख होते. “

मोबाईलचा हा उपयोग माझ्यासाठी नवीनच होता.

“त्यांच्या पळण्याचं , स्टँमिनाचं , sports shoesचं कौतुक करतो. पोर खूश असतात. “

“आणि हो, आम्ही दोघांनीही एक पथ्य पाळलंय, त्यांची एखादी गोष्ट आवडली नाही तरी नाकं मुरडायची नाहीत, नावं ठेवायची नाहीत आणि विचारल्याशिवाय कुणालाही सल्ला द्यायचा नाही. “

“वा! छान! “मी आपलं काही तरी बोलायचं म्हणून बोललो. “पण या मुलांशी गप्पा तरी काय मारता? “

“काहीही. पण विशेषतः आमच्या वेळचं कॉलेज, फुटबॉल, क्रिकेट गाणी. रोज त्या serials सोडून Sports Channels बघतो. “

“अजूनही ही कधीकधी धोनीला गोलकीपर म्हणते किंवा मेस्सीला off side ऐवजी run out म्हणते. पण पोरं तेही enjoy करतात.”

“या पोरांना नवीन गाण्यांबरोबर आपल्या वेळची जुनी गाणीदेखील तेवढीच आवडतात. “

“आता आमचा 10-12जणांचा W.A.चा ग्रुपही झाला आहे. पोर नवीन नवीन vdo गाणी, jokes पाठवत असतात. मजा येते. “

“गेल्या आठवड्यात हिच्या वाढदिवसाला पोरं केक घेऊन आली होती! अंताक्षरी, दमशिराज, जेवण, मस्त मजा आली! “

“हो, आणि दुस-या दिवशी यांच्या बहिणीचा फोनही आला, ‘काय चाललय तुझं? या वयात मुलांबरोबर पार्ट्या करणं शोभतं का तुला? आपल्या वयाचा तरी विचार करायचा!’ पण मी चक्क दुर्लक्ष केलं . आता स्वतःला आनंद मिळवण्यासाठी आणखी कुठल्या वयाची वाट बघायची? टिंकूचाही मला पूर्ण support आहे. “

“हो ना! आता हे फिरणं, गप्पागोष्टी, देवपूजा, मेडिटेशन, sports, whats app या मधे वेळ कसा गेला समजतच नाही. रात्री शांत झोप लागते. आमच्या B.P.च्या गोळी खेरीज गेल्या दोन महिन्यात दुसरी गोळीही घ्यावी लागली नाही. इतके दिवस आम्ही दुस-यांना बदलण्याचा प्रयत्न करत होतो. पण या वयात स्वतःला बदलण्याची, जीवनात आनंद मिळवण्याची बुद्धी दिली, म्हणून मी देवाचा अत्यंत आभारी आहे. “

काही क्षण मी दोघांकडे नुसताच पहात राहिलो अन् मग न रहावून दवाखान्यातल्या सर्व पेशंट समोर मी टिंकूकाका आणि काकूना पायाला हात लावून नमस्कार केला.

लेखक :डॉ. श्यामराज महाजन

प्रस्तुती : श्रीमती प्रफुल्ला शेणॉय

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – वाचताना वेचलेले ☆ समाधानाची व्याख्या… – लेखक : अज्ञात ☆ प्रस्तुती – सौ. गौरी गाडेकर ☆

सौ. गौरी गाडेकर

📖 वाचताना वेचलेले 📖

☆ समाधानाची व्याख्या… – लेखक : अज्ञात ☆ प्रस्तुती – सौ. गौरी गाडेकर 

बंद पडलेली कार रस्त्यावर लावून, मी बसमध्ये चढलो तर खरं.. पण आतली गर्दी बघून जीव घाबरला.

बसायला जागा नव्हती. तेवढ्यात एक सीट रिकामी झाली. पुढचा एक जण  सहज तेथे बसू शकत होता… पण त्याने ती सीट मला दिली.  

पुढच्या स्टाॕप वर पुन्हा तेच घडले. पुन्हा आपली सीट त्याने दुसऱ्याला दिली.

आमच्या पूर्ण बस प्रवासात हा प्रकार चारदा घडला.

बरं हा माणूस अगदी सामान्य दिसत होता. म्हणजे कुठेतरी मजुरी करून घरी परत जात असावा.

 

आता शेवटच्या स्टाॕपवर आम्ही सर्वच उतरलो. 

तेव्हा उत्सुकता म्हणून मी त्याच्याशी बोललो…  विचारले, 

“ प्रत्येक वेळी तुम्ही  तुमची सीट दुसऱ्याला का देत होता?? “

 

तेव्हा त्याने दिलेले उत्तर…. 

“ मी शिकलेला नाही हो. अशिक्षित आहे मी. एके ठिकाणी कमी पैशावर काम करतो, आणि माझ्याजवळ कोणाला द्यायला काहीच नाही… ज्ञान नाही, पैसा नाही. तेव्हा मी हे असे रोज करतो. हे मी सहज‌ करू शकतो ना..!  दिवसभर काम केल्यानंतर अजून थोडा वेळ उभं राहणं मला जमते. मी तुम्हाला माझी जागा दिली, तुम्ही धन्यवाद म्हणालात, यातच मला खूप समाधान मिळाले. मी कोणाच्या तरी कामी आलो ना? 

…. असं मी रोज करतो. माझा नियमच झाला आहे हा.. आणि रोज मी आनंदाने घरी जातो.” 

 

त्याचे उत्तर ऐकून मी थक्कच झालो. 

त्याचे विचार व समज बघून, याला अशिक्षित म्हणायचे का? हा विचार आला. 

 

कोणासाठी, काहीतरी करायची इच्छा, ती पण स्वतः ची परिस्थिती अशी असताना !

मी कशा रीतीने मदत  करू शकतो, यावर शोधलेला हा उपाय बघून देव सुध्दा आपल्या या निर्मितीवर खूष झाला असेल ! माझ्या सर्वोत्तम कलाकृतीपैकी ही एक कलाकृती, असं दिमाखात सांगत असेल !

        

त्याने मला खूप गोष्टी शिकवल्या….. 

स्वतः ला हुषार, शिक्षित समजणारा मी, त्याच्यासमोर  खाली मान घालून स्वतःचे परिक्षण करू लागलो.

किती सहज, त्याने त्याच्या समाधानाची व्याख्या सांगितली. 

देव त्याला नक्कीच पावला असणार..

 

मदत ही खूप महाग गोष्ट आहे. कारण मनाने श्रीमंत असणारे खूप कमी लोक असतात..! 

सुंदर कपडे, हातात पर्स, मोबाईल, डोळ्यांवर गॉगल, चार इंग्लिश चे शब्द येणे म्हणजेच सुशिक्षित का ? हीच माणसाची खरी ओळख का ? मोठं घर, मोठी कार, म्हणजेच श्रीमंती का ??

 

कोण तुम्हाला केव्हा काय शिकवून जाईल, आणि तुमची धुंदी उतरवेल सांगता येत नाही !

या माणसाच्या संगतीने माझे विचार स्वच्छ झाले..!

   

म्हणतात ना…… 

    “कर्म से पहचान होती है इंसानों की।

      वरना महंगे कपड़े तो पुतले भी पहनते हैं दुकानों में”। 

लेखक : अज्ञात 

संग्राहिका : सौ. गौरी गाडेकर

संपर्क – 1/602, कैरव, जी. ई. लिंक्स, राम मंदिर रोड, गोरेगाव (पश्चिम), मुंबई 400104.

फोन नं. 9820206306

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – वाचताना वेचलेले ☆ – बापाचं काळीज… – लेखक – श्री अक्षय भिंगारदिवे ☆ प्रस्तुती – श्री सुहास रघुनाथ पंडित ☆

श्री सुहास रघुनाथ पंडित

? वाचताना वेचलेले ?

☆ – बापाचं काळीज… – लेखक – श्री अक्षय भिंगारदिवे ☆ प्रस्तुती – श्री सुहास रघुनाथ पंडित 

मुलगी : गुड मॉर्निंग पप्पा.

वडील : एवढ्या लवकर उठलीस?

मुलगी : हो.

वडील : सासूने कंबरेत लाथ घालून उठवलं की काय?

मुलगी : पप्पा..

वडील : अशीच लवकर उठत जा बेटा. कारण आता तू काय तूझ्या पप्पाच्या घरी नाही.

मुलगी : मारला टोमणा.

वडील : आमचे जावई उठले?

मुलगी : हो. तो सकाळीच उठून जिमला गेलाय.

वडील : लगेच अरे तुरे?

मुलगी : तुमच्याशीच तर बोलतेय.

वडील : अगं पण आजूबाजूला सासरचे लोक असतील. कुणी ऐकलं तर आमचे संस्कार निघायचे.

मुलगी : तसं काही नाही होणार.

वडील : तूझ्या बापाला मान झुकवावी लागेल, असं काही..

मुलगी : हो पप्पा..

वडील : आवडतंय ना तिकडे?

मुलगी : नाही.

वडील : का?

मुलगी : रोपटं उपटून थेट दुसऱ्याच्या अंगणात लावायचं आणि त्यालाच विचारायचं?

वडील : म्हणून तर तूझ्या सावलीवर आता फक्त त्यांचाच अधिकार.

मुलगी : नकोशी झालेली ना पप्पा मी?

वडील : बापाचं कर्तव्य असतं बेटा.

मुलगी : ज्या हाताचा पाळणा केला, त्याच हाताने पाठ थोपटून पाठवणी केली ना? 

वडील : नाईलाज होता बाळा.

मुलगी : कळतंय.

वडील : समजूतदार झालंय माझं लेकरू.

मुलगी : पप्पा, थँक यू..

वडील : का बरं?

मुलगी : जेव्हा सगळे लोक माझ्या लग्नासाठी तुमच्यावर दबाव टाकत होते आणि सतत सगळे चौकश्या करत होते, तेव्हा तुम्ही माझ्या पाठीशी खंबीर उभे होतात.

वडील : तुला शिकून स्वावलंबी बनायचं होतं. म्हणून मग समाजाचा विरोध सोसायची तयारी ठेवली.

मुलगी : मागची ४ वर्षे, तुम्ही माझ्यासाठी खूप काही सहन केलं.

वडील : तूझ्या आनंदात माझा आनंद.

मुलगी : खरं ना?

वडील : म्हणजे?

मुलगी : माझ्या आनंदात तुमचा आनंद?

वडील : हो.

मुलगी : कुठे आहात?

वडील : बेडरूममध्ये बसलोय.

मुलगी : समोर हिशोबाची डायरी आहे ना?

वडील : आईने सांगितलं?

मुलगी : पप्पा जन्मल्यापासून ओळखते तुम्हाला.

वडील : हो.

मुलगी : हिशोब करताय?

वडील : हो. थोडेफार पैसे देणे बाकी आहे. त्याचीच जुळवाजुळव..

मुलगी : थोडे की फार?

वडील : म्हणजे?

मुलगी : मंगल कार्यालयाचे २ लाख, केटरिंगचे दीड लाख, दागिन्यांचे सव्वा २ लाख, कपडे दीड लाख आणि..  

वडील : तुला कसं माहीत?

मुलगी : तुमच्या हातातील हिशोबाचे डायरी बघतच तर लहानाची मोठी झाले.

वडील : काहीही..

मुलगी : आठवतंय?

वडील : काय?

मुलगी : माझ्या दहावीच्या क्लासची अर्जंट फी भरायची होती.

वडील : हो.

मुलगी : तेव्हा तुम्ही सर्वांकडे पैसे मागितलेले.

वडील : हो. मात्र मार्च एंडमुळे कुणाकडेच पैसे नव्हते.

मुलगी : त्यादिवशी दुपारी तुम्ही घराबाहेर पडलात आणि मग रात्री उशिरा पैसे घेऊन घरी आलात.

वडील : मित्राने मदत केलेली.

मुलगी : खोटं बोललं होतात ना?

वडील : म्हणजे?

मुलगी : त्या दिवसानंतर तुमच्या हातात पुन्हा कधीच तुमची ती आवडती अंगठी दिसली नाही.

वडील : करावं लागतं.

मुलगी : बारावीला फी भरण्यासाठी गळ्यातली सोन्याची चेन?

वडील : तूच माझा दागिना आहे ना पोरी.

मुलगी : कॉलेजला ॲडमिशन झाल्यावर मला कॉम्प्युटर हवा होता.

वडील : तुला प्रॅक्टिस करायला.

मुलगी : तेव्हा गाडी विकून टाकलीत. 

वडील : जुनीच झाली होती.

मुलगी : पप्पा तुम्ही दरवेळी स्वतःचं मन मारून, माझ्या इच्छा पूर्ण केल्या.

वडील : यासाठी फोन केलाय का?

मुलगी : का तुम्ही एवढे समजूतदारपणाने वागलात?

वडील : माझ्या परीला खूप मोठं करून, तिचं धूमधडाक्यात लग्न लावून देण्यासाठी.

मुलगी : पलंगावर बसलेले आहात ना?

वडील : हो.

मुलगी : डाव्या हाताच्या बाजूचा ड्रॉवर उघडा.

वडील : का बरं?

मुलगी : उघडा तर..

वडील : काय आहे या एन्वलपमध्ये?

मुलगी : साखरपुड्यानंतर तुमच्या जावयाने नवा फ्लॅट बुक केलेला.

वडील : मग?

मुलगी : तेव्हा मी त्यांना माझ्या सेव्हींगबद्दल सांगितलं.

वडील : काय?

मुलगी : मागील ३ वर्षांपासून मी माझा पगार बँक अकाऊंटमधून काढलेला नाही.

वडील : आपलं तेच ठरलं होतं.

मुलगी : हो. मात्र तुमच्या जावयाला ते मान्य नव्हतं.

वडील : म्हणजे?

मुलगी : त्यांनी लग्नाआधीचे दागिने, पैसे अनाई बाईक माहेरीच सोडून, सासरी यायला सांगितलं. 

वडील : पण..

मुलगी : मी त्याला मनवण्याचा खूप प्रयत्न केला, पण त्याने नाही ऐकलं.

वडील : मग?

मुलगी : तोच सेव्हींगच्या जमा रकमेचा १२ लाखाचा चेक आहे.

वडील : तुझी सिक्युरिटी आहे बेटा.

मुलगी : माझा नवरा म्हणतोय की..

वडील : काय?

मुलगी : तू सोबत असशील तर शून्यातून विश्व निर्माण करू.

वडील : अगं पण..

मुलगी : पप्पा आयुष्यभर एवढा समजूतदारपणा दाखवलात ना.. 

वडील : मग?

मुलगी : माझ्या शरीरातही तुमचचं रक्त धावतंय. म्हणून तर समजूतदारपणा आणि स्वाभिमान मला वारसा हक्काने मिळालाय.

वडील : मुलगी म्हणून जन्माला आलीस, मात्र..

मुलगी : मात्र काय?

वडील : कायम आई बनून जीव लावलास.

मुलगी : पप्पा..

वडील : बाळा मी माझ्या काळजावरचं ओझं हलकं करायला गेलो आणि..

मुलगी : काही ओझं वगैरे नाही. तुम्ही तुमचं कर्तव्य केलं आणि मी माझं.

वडील : खूप मोठी झालीस पोरे.

मुलगी : उधारी चुकवण्यासाठी घर गहाण ठेवणार होतात ना?

वडील : नाही.

मुलगी : पुन्हा खोटं.

वडील : मी केलं असतं कसंही मॅनेज.

मुलगी : पप्पा नका करू मॅनेज.

वडील : का?

मुलगी : कारण आता तुमची लेक तुम्हाला त्रास द्यायला नाही तिथे.

वडील : गप मूर्ख.

मुलगी : रिटायरमेंटनंतर आईसोबत मस्त परदेशात फिरायला जा. खुप एन्जॉय करा आणि तब्बेतीची काळजी घ्या.

वडील : हो.

मुलगी : आणि एक लक्षात ठेवा.

वडील : काय?

मुलगी : लेक बापाच्या काळजावरचं ओझं नसतं.

वडील : मग?

मुलगी : लेक बापाचं काळीज असतं.

लेखक :  श्री अक्षय भिंगारदिवे

संग्राहक : सुहास रघुनाथ पंडित

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – वाचताना वेचलेले ☆ ‘मराठी भाषेचे सौंदर्य ::: पाऊल व पाय’ – लेखक : अज्ञात ☆ प्रस्तुती – सौ. स्मिता पंडित ☆

? वाचताना वेचलेले ?

☆ ‘मराठी भाषेचे सौंदर्य ::: पाऊल व पाय‘… लेखक : अज्ञात ☆ प्रस्तुती – सौ. स्मिता पंडित ☆

पाऊल व पाय दोन्ही शब्द चटकन् बघितलं तर ऐकायला व दिसायला एकच वाटतात; पण त्यांचे संदर्भ खूप वेगळे असू शकतात..

पाऊल नाजूक ..व मुलायम..  तर पाय भक्कम अन् मजबूत असावा लागतो..!

पाऊलखुणा उमटतात तर पायांचे ठसे …!!

पाऊलवाटेवर कोणाची साथ मिळेलच याची खात्री नसते; पण पायवाट ही अनेकांच्या चालण्यामुळे बनते..!

पाऊल जपून टाकायचे असते; पण पाय हा रोवायचा असतो.. !!

काय कमाल आहे बघा..

नावडत्या व्यक्तीच्या घरी ” कधी पाऊलसुद्धा टाकणार नाही ” असे म्हणतो; पण आवडत्या माणसाच्या घरातून मात्र आपला पाय लवकर निघत नाही..!!

नको त्या ठिकाणी  पाऊल घसरते तर बहारदार संगीत मैफिलीत पाय रेंगाळत राहतो !

पाऊल वाकडे पडले तर पायांचा मार्ग व दिशा चुकते !

जीवनात किंवा  व्यवसायात टाकलेले पहिले पाऊल हा एक कौतुकाचा विषय बनतो तर येणार्‍या अनुभवांमुळे आयुष्यभर कधी स्वतःसाठी वा इतरांसाठी केलेली पायपीट ही अटळ व गरजेची असते… …!

बऱ्याचदा विरोधी अर्थाने हे दोन्ही शब्द आपण वापरत असलो तरीही……..

जन्माला येताना स्वतःच्या पावलांनी न येणारे आपण ,…परत जातानादेखील आपल्या पायांनी मात्र जात नाही एवढंच काय ते दोघांत साम्य आहे…!

लेखक : अज्ञात 

प्रस्तुती : स्मिता पंडित 

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – वाचताना वेचलेले ☆ भेट एका वाढदिवसाची… लेखक – अज्ञात ☆ सुश्री सुनिता गद्रे ☆

सुश्री सुनिता गद्रे

? वाचताना वेचलेले ?

 ☆ भेट एका वाढदिवसाची… लेखक – अज्ञात ☆ सुश्री सुनिता गद्रे ☆ 

मी सुचेता. आज माझा वाढदिवस. सचिन सकाळीच म्हणाला, “आज काही करू नकोस, मी लंचला बाहेर घेऊन जातोय तुला एक वेगळीच ट्रीट आहे.”

लग्नाला दहा वर्षे झालीत, सचिनला मी चांगलीच ओळखते. काहीतरी जगावेगळे अनुभव देण्यात किंवा मजेशीर प्रसंग उभे करण्यात तो माहीर होता. मुले चार वाजल्यानंतर शाळेतून येणार म्हणजे आमची लंच फक्त दोघांचीच असणार होती.

दोघेही बारा वाजता बाहेर पडलो. सचिनने गाडी भरधाव सोडली होती. मधेच विचारात मग्न झाला की गाडी स्लो होत होती. मी मनात समजून गेले की हा आज एक वेगळाच अनुभव किंवा रोमांचक प्रसंग घडवणार.

गाडी एका नवीन मॉलच्या पार्कींग मधे उभी करून आम्ही लिफ्टमधे शिरलो. सचिनने पाचव्या मजल्याचे बटण दाबलेले मी पाहीले. एकदम वरचा मजला.. तिथे तर मल्टीप्लेक्स असणार, क्वीक बाईट्सचे स्टॉल असणार. तिथे काय वाढदिवस करायचा.. एवढ्यात पाचवा मजला आला. खाण्यापिण्याचे वेगवेगळे स्टॉल दोन्ही बाजूनी सजले होते. सचिन कुठेही न पहाता भरभर चालत होता. शेवटी एका बंद दारासमोर आलो वर पाटी होती, “Dialogue in the dark”  आश्चर्यात पडले. अंधारातील संभाषण?   खाण्याच्या स्टॉलचे नाव विचित्र वाटले. दार उघडून आत गेलो तर फक्त एक काऊंटर व त्या मागे टाय सूट मधला एक माणूस. टेबल खुर्च्या वगेरे कांहीच दिसत नव्हते आम्हाला पहाताच तो लगबगीने पुढे आला, “वेलकम सचिन सर, हॅप्पी बर्थ डे टू यू मॅडम” याचा अर्थ सचिन अगोदरच याला भेटून सर्व ठरवून आला होता.  “सर, मॅडम यु आर अवर स्पेशल गेस्टस टुडे काय घेणार ते ठरवा.” त्याने काऊंटर वर नेत आमच्या समोर मेनू कार्ड ठेवले. सचिनने ते माझ्याकडे सरकवले.

मी गोंधळले होते. टेबलवर बसण्या आधीच ऑर्डर द्यायची प्रथा पहिल्यांदाच अनुभवत होते. काहीतरी विचित्र वाटत होते. हसऱ्या मुद्रेने सचिन माझी मजा पहात होता. मी ऑर्डर दिली आणि तो माणूस आम्हाला घेऊन निघाला. एक दरवाजा उघडला समोर एक छोटासा बोळकंडी सारखा रस्ता दिसला. दोघे किंवा तिघेच जातील एवढाच रुंद. आम्ही त्याच्या मागोमाग निघालो. पहिले वळण आले आणि बाहेरून येणारा उजेड खूपच कमी झाला. त्या पॅसेजमधे दिवे अजिबात नव्हते. आणखी एक दोन वळणांनंतर अंधार खूपच वाढला. मी सचिनचा हात घट्ट पकडून दुसऱ्या हाताने भिंतीला स्पर्शत चाचपडत चालले होते. सचिन माझ्या हातावर थोपटत मला धीर देत होता. पुढच्या वळणानंतर डोळ्यात बोट घातले तरी दिसणार नाही असा मिट्ट काळोख होता पण हवा मोकळी व थंड येवू लागली होती. बहुदा आम्ही एका हॉल मधे पोचलो होतो.

“संपत” त्या माणसाने हाक मारली.

“येस सर,” अंधारातच उत्तर आले. कुणीतरी जवळ आल्याची चाहूल लागली.

“हे आपले आजचे स्पेशल गेस्ट, मॅडमचा बर्थडे आहे. गीव्ह देम स्पेशल ट्रीट. ऑर्डर मी घेतलीच आहे. त्याना टेबलवर ने.”

“येस सर,” अंधारातच आवाज आला. आता संपत आमचे हात धरून त्या अंधारातून नेत होता. खुर्ची ओढल्याचा आवाज आला त्याने माझा हात खुर्चीच्या पाठीवर ठेवला. तसाच सचिनचाही ठेवला असावा. आम्ही बसलो. मी समोरच्या टेबलवर हात फिरवून अंदाज घेतला. या मिट्ट काळोखात जेवण दिसणार कसे आम्ही जेवणार कसे ही कसली सचिनची जगावेगळी पार्टी असे कितीतरी प्रश्नांचे काहूर मनात उठले होते. असा कधी बर्थडे असतो का?

पण त्याच्यावर माझा विश्वास होता. काहीतरी निश्चित वेगळेपणा जाणवणार व मला अतिशय आश्चर्यात तो टाकणार याची खात्री वाटत होती.

पुढ्यात प्लेटस् मांडल्याचे आवाजावरून समजले. वेटर्सचे येणे जाणे चाहुलीने समजत होते. संपतने हात पकडून दोन्ही डिश कुठे आहेत ते दाखवले. चमचा हातात दिला. एवढ्यात मागवलेले पदार्थ आल्याचे त्यांच्या घमघमाटाने माहीत पडले. “वाढतो” म्हणत संपत एक एक पदार्थ डिश मधे वाढू लागला. सर्व झाल्यावर म्हणाला  “मी वाढले आहे. आपल्याला कांही दिसणार नाही पण वास आणि स्पर्शाचा उपयोग करून जेवायची एक वेगळीच मजा येईल व तुम्हाला आनंद देईल याची खात्री देतो.”

त्या अंधारात मी चाचपडत रोटी तोडली, अंदाजाने एका भाजीत हात घातला पहिला घास तोंडात गेला. मग चार पाच घास असेच अंदाज घेण्यात गेले. डाव्या हाताने मी प्लेट पकडली होती. त्यामुळे प्रत्येक पदार्थाची जागा उजव्या हाताला समजू लागली होती. आणि अहो आश्चर्यम् आता त्या अंधारात देखील जेवण मी सहज जेवू शकत होते. हा आगळा अनुभव पदार्थांची मजा तर देतच होता पण या खेळाचा आगळा आनंद आम्ही दोघे पुरेपूर अनुभवत होतो. सचिन कोणत्या पदार्थाचा घास घेतोय हे मी विचारले की तोही विचारायचा. केंव्हा केंहा आमचे उत्तर एकच असायचे केव्हा वेगळे असायचे हा खेळ खरच जाम मजा देत होता. त्या मिट्ट काळोखात स्पर्श, वास आणि आवाज हेच काम करत होते. मधुनच संपत भाज्या वाढत होता. आम्हाला त्या संपल्या की आहेत हे समजत नव्हते पण त्याला दिव्य दृष्टी असल्या सारखा तो आमची बडदास्त ठेवत होता,

शेवटी स्वीटडिश आली ती मात्र त्याने आमच्या हातात दिली. माझा वाढदिवस, अंधारातील जेवणाचा, तो ही मजा देऊन गेला. कदाचित कँडल लाईट डिनर पेक्षाही मजा आली होती.

“आपण जाणार असाल तेव्हा सांगा, मी आपल्याला बाहेर घेऊन जाईन.” संपतने सांगीतले तसा सचिन म्हणाला, “अरे बिल तर बाहेरच द्यावे लागणार, चल निघू आपण.”

संपतने माझी खुर्ची हळुवार सरकवली. माझा हात पकडला. तसाच सचिनचाही पकडला असावा. तो आम्हाला घेऊन सराईता सारखा तो काळोख कापत बाहेर निघाला. पॅसेजमधे आल्याचे सहज समजले. हात आपोआप पॅसेजच्या भिंतीवर गेला. दोन वळणानंतर अंधुक प्रकाश दिसू लागला आणि संपतचा हात सोडून आता आम्ही चालू शकत होतो.

काउंटरच्या दालनात पोचलो. सचिन बिल देण्यासाठी गेला. आमची काळजी घेणाऱ्या संपतचे आभार मानण्या साठी पाठमोऱ्या संपतला मी हाक मारली. संपत वळला. त्याच्याकडे पहाताच मी जागच्या जागीच थिजले. संपतच्या डोळ्यांच्या जागी फक्त खाचा होत्या. तो ठार आंधळा होता.

“येस मॅडम,” काय बोलू तेच समजेना. पण सहानभूतीने भरलेले शब्द निघालेच, “संपत या स्थितीतही तू छान आदरातिथ्य केलेस. कायम लक्षात राहील.”

“मॅडम तुम्ही जो अंधार आज अनुभवलात तो आम्हाला रोजचाच आहे. पण आम्ही त्याच्यावर विजय मिळवलाय We are not disabled, we are differently able people. We can lead our life without any problem with all joy and happiness as you enjoy.”

माझ्या सहानुभूतीने भरलेल्या बोलण्याची मलाच लाज वाटली. सहानभुतीची गरज नसलेला एक सशक्त माणूस मला सचिनने भेटवला होता. असा वाढदिवस होणे नाही. सचिन तुझा मला अभिमान वाटतो.

सचिन बिल देऊन माझ्याकडे आला. बिल माझ्या हातात दिले. नेहमी सचिनच्या खर्चावर पाळत ठेवणारी मी बिल पहायला गेले तो तळटिपेवर लक्ष गेले.

We do not accept tips, Please think of donating your eyes, which will bring light to somebody’s life.

लेखक : अज्ञात 

संग्राहिका – सुश्री सुनीता गद्रे

माधवनगर सांगली, मो 960 47 25 805.

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – वाचताना वेचलेले ☆ आई मला जरा आराम हवा आहे – लेखक : अज्ञात ☆ प्रस्तुती – श्री सुहास सोहोनी ☆

श्री सुहास सोहोनी

? वाचताना वेचलेले ?

☆ आई मला जरा आराम हवा आहे… – लेखक : अज्ञात ☆ प्रस्तुती – श्री सुहास सोहोनी

शाळेत जाणारी मुलगी अभ्यास, शाळा, क्लास करून थकून आईला म्हणाली.

“अगं चांगला अभ्यास कर, नंतर आरामच करायचा आहे..”

मुलगी उठली, अभ्यासाला लागली आणि आराम करायचा राहून गेला.

“आई थोडा वेळ दे आरामाला, ऑफिसच्या कामातून थकून गेल्येय मी पार..”

“अगं लग्न करून सेटल हो एकदाची, मग आरामच करायचा आहे..”

मुलगी लग्नासाठी तयार झाली आणि आराम करायचा राहून गेला.

“अहो इतकी काय घाई आहे, एखादा वर्ष थांबू ना जरा..”

“अगं मुलं होऊन गेली वेळेवर की टेन्शन नाही, नंतर आरामच करायचा आहे..”

मुलगी आई बनली आणि आराम करायचा राहून गेला..

“अगं तुलाच जागरण करावं लागेल, मला ऑफिस आहे उद्या..थोडेच दिवस फक्त. मुलं मोठी झाली की आरामच करायचा आहे..”

ती बाळासाठी रात्रभर जागी राहिली आणि आराम करायचा राहून गेला.

“अहो मुलं आता शाळेत जायला लागली, जरा निवांत बसू द्या की मला..”

“मुलांकडे नीट लक्ष दे, त्यांचा अभ्यास घे, नंतर आरामच करायचा आहे..”

ती मुलांचा प्रोजेक्ट करायला बसली आणि आराम करायचा राहून गेला..

“आता मुलं स्वतःच्या पायावर उभी राहिली, आता जरा निवांत झाले मी..”

“आता यांच्या लग्नाचं पाहावं लागेल. ती एक जबाबदारी पार पाडली की मग आरामच करायचा आहे..”

तिने कंबर कसून सगळा कार्यक्रम आटोपला आणि आराम करायचा राहून गेला..

“मुलं संसाराला लागली, आता मी आराम करणार..”

“अगं आपल्या सुधाला दिवस गेले आहेत ना. मुलीचं बाळंतपण माहेरी करायचंय असतं ना..”

मुलीचं बाळंतपण आवरलं आणि आराम करायचा राहून गेला..

“चला, ही पण जबाबदारी पार पडली, आता मात्र आराम.”

मुलांचंही लग्न झालं. घरात नातू आला.

“सासूबाई मला नोकरी परत जॉईन करायची आहे..अथर्वला सांभाळाल का?”

नातवाच्या मागे दमली आणि आराम करायचा राहून गेला..

“चला नातू मोठा झाला, आता सगळ्या जबाबदाऱ्या संपल्या.. आता मी आराम करणार..”

“अगं ऐकलंस कां, गुडघे दुखताय माझे, उठून उभं रहायला जमत नाही..Bp वाढलाय वाटतं, डायबिटीस पण आहे..डॉक्टरने वेळेवर पथ्यपाणी करायला सांगितलंय बरं का..”

नवऱ्याची सेवा करत करत उरलं सुरलं आयुष्य गेलं..आणि आराम करायचा राहूनच गेला..

एक दिवशी देवच आला खाली, आराम करायचाय ना तुला? तिने हात जोडले आणि देव तिला  घेऊन गेला..अखेर तिला आराम मिळाला. चिरंतन आराम !!

सर्व स्त्रियांना समर्पित.

स्त्री दिनाच्या मनापासून शुभेच्छा…

लेखक : अज्ञात 

संग्राहक – सुहास सोहोनी

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – वाचताना वेचलेले ☆ “जराशी शाब्दिक गंमत …” – लेखक : अज्ञात ☆ प्रस्तुति – श्रीमती उज्ज्वला केळकर ☆

श्रीमती उज्ज्वला केळकर

? वाचताना वेचलेले ?

☆ “जराशी शाब्दिक गंमत …” – लेखक : अज्ञात ☆ प्रस्तुति – श्रीमती उज्ज्वला केळकर

एक वेलांटी सरकली,

पिताकडून पतीकडे आली. 

*

एक काना सरकला, 

राम ची रमा झाली. 

*

दोन काना जोडले, 

शरद ची शारदा झाली. 

*

एक मात्रा सरकली, 

खेर ची खरे झाली. 

*

एक अक्षर घटले, 

आठवले ची आठले झाली. 

*

एक अक्षर बदलले, अन्

मालू ची शालू झाली.

कर्वे ची बर्वे झाली. 

अत्रे ची छत्रे झाली. 

गानू ची भानू झाली. 

कानडे ची रानडे झाली. 

*

लग्नानंतर नांवच उलटे केले, 

निलिमाची मालिनी झाली. 

*

पदोन्नती झाली, 

प्रधान ची राजे झाली. 

राणे ची रावराणे झाली. 

देसाई ची सरदेसाई झाली. 

अष्टपुत्रे ची दशपुत्रे झाली. 

*

झुरळाला भिणारी ती, 

दैवयोगाने वाघमारे झाली. 

*

लेकराला कुरवाळीत, 

पुढे लेकुरवाळी झाली. 

*

एक पिढी सरकली,  

सुनेची सासू  झाली !!

लेखक : अज्ञात 

संग्राहिका – सौ उज्ज्वला केळकर 

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – सौ. उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर

Please share your Post !

Shares

मराठी साहित्य – वाचतांना वेचलेले ☆ “आजी आजोबांचा व्हॅलेंटाईन वीक” – कवी : श्री क्षितिज दाते ☆ प्रस्तुती – सुश्री सुनीला वैशंपायन ☆

सुश्री सुनीला वैशंपायन 

? वाचतांना वेचलेले ?

☆ “आजी आजोबांचा व्हॅलेंटाईन वीक” – कवी : श्री क्षितिज दाते ☆ प्रस्तुती – सुश्री सुनीला वैशंपायन ☆

एक होती साधीभोळी आजी , 

पण आजोबा होते कहर !

काहीतरी वेगळं करण्याची, 

आजोबांना मध्येच आली लहर !!

 

“यावेळेस आपण करूया का गं, 

प्रेमाचा आठवडा साजरा ?”

लाजत मुरडत हो म्हणत , 

आजीने लगेच माळला गजरा !!

 

“रोझ डे” चा गुलाबी दिवस , 

केला गोडाधोडाचा भडीमार ! 

एकमेकांना भरवला गुलकंद , 

मग रोझ सरबत थंडगार !!

 

हीरो प्रमाणे गुडघ्यावर बसून , 

आजोबांनी मागणी घातली आजीला !

“प्रपोज डे” साजरा करून गेले, 

दोघं आठवडी बाजारात भाजीला !!

 

आता “चॉकलेट डे” ला काय द्यायचं ?,  

म्हणून आजीने केला आटापिटा !

शेवटी ग्लास भरून दूध घेतलं , 

त्यात घातला भरपूर बोर्नविटा !!

 

“टेडी डे” ला आजोबांनी आणली,  

छान अस्वलाच्या आकाराची उशी !

झोपेत दुखऱ्या मानेखाली ठेवताना, 

आजीने आजोबांनाच मारली ढुशी !!

 

दिवसभर लवंगा चघळण्याची, 

आजोबांना सवय होती फार !

 “प्रॉमिस डे” ला आजीने दिल्या, 

त्यांना प्रॉमिस टूथपेस्ट चार !!

 

म्हातार वयात काय हा चावटपणा ?, 

असं म्हणत आजी बसली अडून !

“कीस डे” लाच झालं भांडण अन् , 

दिवस सरला शब्दांचा कीस पाडून !!

 

वाद मिटवायला आजोबांनी आणले, 

आजीच्या आवडीचे खास बटाटेवडे !

अरेरे दुसऱ्या दिवशी पोट बिघडलं, 

पार पडला मराठीतला “हग डे” !!

 

अखेर एकदाचा गाठला त्यांनी , 

“व्हॅलेंटाईन डे” चा अवघड टप्पा !

गरमागरम चहासोबत रंगल्या ,  

राहिलेल्या बऱ्याच दिवसांच्या गप्पा !!

 

“जमायचं नाही बुवा आपल्याला, 

असलं नाटकी प्रेम करणं !”

नुसता सोहळा करायच्या नादात , 

असं उगाचच्या उगाच झुरणं !!”

 

“प्रेमाचा फक्त एकच दिवस , 

आपण म्हाताऱ्यांसाठी का असावा ? “ 

“प्रत्येक दिवस प्रत्येक श्वास , 

एकमेकांवर जीव लावून सोडावा !!”

 

सगळ्याचं प्रदर्शन करण्यापेक्षा, 

आपलं मनातलं प्रेमच बरं !

दिसलं नाही कुणालाच तरी, 

एकमेकांवर असतं मात्र खरं !!

 

सगळ्याचं प्रदर्शन करण्यापेक्षा, 

आपलं मनातलं प्रेमच बरं

दिसलं नाही कुणालाच तरी, 

एकमेकांवर असतं मात्र खरं !!

कवी : श्री क्षितिज दाते

ठाणे

संग्रहिका : सुश्री सुनीला वैशंपायन

≈संपादक – श्री हेमन्त बावनकर/सम्पादक मंडळ (मराठी) – श्रीमती उज्ज्वला केळकर/श्री सुहास रघुनाथ पंडित /सौ. मंजुषा मुळे/सौ. गौरी गाडेकर≈

Please share your Post !

Shares
image_print